2023 kan de geschiedenis ingaan als een goed filmjaar. Als Dune: Part 2 ook nog uitgekomen was, mogelijk een van de beste filmjaren sinds lang. We werden verwend met blockbusters, prachtige indiefilms en ook streaming stelde niet altijd teleur. Hier stellen we jullie de 25 films uit 2023 voor die we de moeite vonden om nog eens te belichten.
Aftersun
Dit was voor mij een van die parels die uitgekomen is in de filmdode maand januari. Traditioneel zijn er grote blockbusters in november/december en volgen de nieuwe blockbusters in maart. Februari zit dan weer volledig vol met films die zich willen profileren voor de Oscars. Januari is daarom een maand vol kleinere films, zo ook dit regiedebuut van Charlotte Wells. Dit persoonlijke verhaal blies mij bijna van mijn stoel door de simpliciteit en eerlijkheid die Aftersun uitademt. (Frédéric)
Nog zo’n debuut van een Britse cineaste die je bij de keel grijpt. Een jonge vader die zijn snel opgroeiende dochter een leuke vakantie wil bezorgen, maar zelf ook nog worstelt met zichzelf. De kracht van Aftersun zit in wat er niet verteld wordt. Een fantastische acteerprestatie van Paul Mescal die hem terecht een Oscarnominatie opleverde. (Elien)
Het was het jaar van de goeie regiedebuten van vrouwelijke regisseurs, zoals we later nog zullen zien. Het eerste was de film die ondertussen vaste waarde Paul Mescal naar het sterrendom katapulteerde. Het tedere verhaal over een jonge vader die met z’n dochter op reis gaat, veroverde veel harten. (Jana)
Air
Nike Airs, economie, basketbal. Drie zaken waardoor ik zeer hard niet geboeid kan worden. Maar zet Matt Damon en Ben Affleck er samen op en we krijgen een bijna 2 uur durende film waarin ik mij niet verveelde. Bovengenoemde kernwoorden zijn eigenlijk maar een kader voor een karakterstudie. Maar het duo Damon en Affleck kan mij altijd bekoren, waardoor deze toch een van de opvallendste films van het voorjaar geworden is. (Frédéric)
Een oerdegelijke en rechtlijnige film die in een jaar vol opvallendheden toch is blijven hangen, dat verdient een plaats op deze lijst. Ik heb altijd tijd voor Matt Damon, maar dat Chris Messina niet meer opdook in de awardsgesprekken voor zijn heerlijke rol als kwelgeest aan de telefoon, is me een raadsel. Voor dit soort vertolkingen zijn de Golden Globes gemaakt! (Elien)
Je kan het moeilijk over een rags to riches-verhaal hebben bij een miljoenenbedrijf als Nike, maar zo voelt het wel in de film over het ontstaan van hun partnerschap met Michael Jordan. Het is misschien een conventionele biopic, maar als die goed gemaakt zijn, is dat geen nadeel. Ben Affleck zat er nog eens voor in de regisseursstoel en kon rekenen op onder andere BFF Matt Damon, Chris Tucker, Jason Bateman en Viola Davis voor zijn cast. Niet slecht. (Jana)
Are You There God? It’s Me, Margaret.
Ik heb deze op Netflix bekeken via een VPN wegens geen andere keuze. Kelly Fremon Craig had me echt verbaasd met haar debuut The Edge of Seventeen, dus ik keek hier heel hard naar uit. Are You There God? It’s Me, Margaret doet het iets minder voor mij maar is nog steeds een geweldige coming-of-age setting. Als je die in je hoofd verplaatst naar de kleine dorpsmentaliteit die je in Vlaanderen vaak tegenkomt, is de film direct een stuk herkendbaarder. Ik hoop dat hij in België nog een waardige release krijgt! (Frédéric)
Deze tedere film kreeg geen officiële release in ons land, en dus moest ik die noodgedwongen zien op het vliegtuig naar de VS (humblebrag). Zelfs die ervaring kon mijn liefde voor de film niet drukken. Deze coming-of-agefilm speelt zich af in de jaren 70, net als het boek waarop het verhaal gebaseerd is, maar is tijdloos. De film gaat dan wel over een meisje dat moeite heeft met opgroeien en alles wat daarbij hoort, maar de thema’s spreken ongetwijfeld iedereen aan. Are You There God? It’s Me, Margaret behandelt ook de rol van religie in het leven en de maatschappij, maar gaat er niet zwaarmoedig mee om. Het is een kleine, fijne en pakkende film met geweldige vertolkingen van Rachel McAdams, Benny Safdie en Abby Ryder Fortson. Zoek hem op! (Elien)
Schandalig dat deze film bij ons niet is uitgekomen. Misschien omdat het boek waarop het gebaseerd is hier niet echt bekend is, maar dat was dan de verkeerde keuze. Kelly Fremon Craig regisseerde eerder al het fantastische The Edge of Seventeen en vat opnieuw de ongemakkelijkheden en moeilijkheden van opgroeien in een ontroerende en grappige film. Abby Ryder Fortson, die we kennen van Ant-Man, zet hier een mooie hoofdrol neer, en ook Rachel McAdams en Kathy Bates zijn zoals altijd geweldig. (Jana)
Babylon
You hate it or you love it. Babylon verdeelt veel mensen. Hij duurt lang en als je mee bent met de vibe, dan is het een geweldige trip. Ben je niet mee, dan is dit hoogdraverige nonsense. Persoonlijk komt deze in mijn collectie van favoriete films terecht. Regisseur Damien Chazelle brengt een ode aan het Hollywood waar hij van houdt en het is fijn dat hij geen (of weinig) compromissen heeft moeten sluiten. (Frédéric)
Ook ik was mee met de sfeer in Babylon. Enne… Had Oppenheimer er niet geweest, dan was dit de filmscore van het jaar. (Elien)
Ook ik zat in het “love it”-kamp. Je wordt meteen in de decadente wereld van het oude Hollywood gezogen en volgt hun escapades door de jaren heen. Het gaat alle kanten op en ook deze duurt meer dan 3 uur maar er gebeurt genoeg. Opnieuw een goeie rol voor Margot Robbie en ook voor Brad Pitt, met indrukwekkende sets en nog betere muziek van Justin Hurwitz. (Jana)
Barbie
Samen met Oppenheimer het filmevent van het jaar. Barbie is een mooi tijdsdocument geworden van hoe wij nu naar de samenleving kijken. Ik ben heel blij dat Greta Gerwig dit op haar genomen heeft als regisseur. Er zijn er weinigen die dit verhaal op zo’n manier kunnen brengen, ook al denk ik wel dat Barbie als film snel gedateerd zal aanvoelen. (Frédéric)
Dit jaar werd ik gezegend met nieuwe films van mijn twee favoriete regisseurs, die dan ook nog eens op dezelfde dag uitkwamen. Een Barbiefilm door Greta Gerwig en Noah Baumbach, dat moest wel iets speciaals worden. Ik had alleen niet verwacht dat het een van de grappigste films van het jaar zou zijn. De gelaagde vertolkingen van Margot Robbie en Ryan Gosling en hoe de Barbie World tot leven is gebracht, zijn hoogtepunten van het filmjaar. En misschien krijgt Billie Eilish voor het prachtige What Was I Made For? wel haar tweede Oscar? Ik zou er niet rouwig om zijn. (Elien)
In de handen van eender welke andere regisseur had een Barbiefilm een simpele cashgrab kunnen zijn. Maar Greta Gerwig gebruikt de pop die we allemaal kennen om te onderzoeken wat ons mensen maakt en waar vrouwen nog tegen opboksen, met een emotionele finale. Dat alles is dan nog eens verpakt in geweldige humor, met geweldige sets, en acteurs als Margot Robbie en vooral Ryan Gosling die het beste van zichzelf geven. Terecht de meest succesvolle film van het jaar. (Jana)
Beau is Afraid
Weinig films die zoveel verdeeldheid creëerden als Beau Is Afraid van Ari Aster. Met in de hoofdrol Joaquin Phoenix als schizofreen hoofdpersonage, was de interesse voor menig filmliefhebber gewekt. In het eerste uur was ik goed mee, maar daarna verloor de film mij volledig. Ik kan er inkomen dat dit voor sommige kijkers wel geweldig was, maar mij kon het niet overtuigen. Al bij al is het een van de interessantere films van 2023, gewoon door de resolute keuze van Ari Aster. (Frédéric)
The Flash
Niet de beste film van 2023, mogelijks ook niet top 20, maar voor mij wel een belangrijke. Het is mogelijk een van de betere films die het DCEU heeft uitgebracht. De marketing was zeker aanwezig genoeg en met Michael Keaton was er ook genoeg nostalgie. En toch flopt The Flash. Het is langs de ene kant geruststellend dat superheldenfilms geen automatisch succes betekenen, maar het is jammer dat het met The Flash moet gebeuren. Hij is beter en origineler dan Ant-Man & The Wasp: Quantumania of Shazam! Fury of the Gods of eender welke Marvelreeks op Disney+. Maar toch, het is duidelijk dat het publiek een beetje franchise-moe wordt. We zagen dit ook bij de lagere opkomst voor Mission Impossible – Dead Reckoning Part One of Indiana Jones and the Dial of Destiny. Als een franchise te groot wordt, wacht het grootste deel van het publiek wel tot het ergens op streaming komt. Een simpele ‘nieuwe aflevering’ met een vaste formule wordt niet meer gepikt. The Flash is gewoon het grootste voorbeeld hiervan en hopelijk zet dit de studio’s aan om meer risico’s te nemen en te durven tegen de conventies in te gaan. En als The Flash op deze manier een nieuwe richting voor de blockbuster mee heeft ingeslagen, dan kunnen we dat alleen maar toejuichen. (Frédéric)
Ik vond hem gewoon oké. 😉 (Elien)
Het was al een half mirakel dat deze film toch nog is uitgekomen na alle obstakels. Het resultaat was best een goeie versie van het Flashpoint-verhaal, en het was wel een rol die Ezra Miller echt lag. Het was ook leuk om Michael Keaton terug te zien, die zich duidelijk amuseerde, maar uiteindelijk kwam het weer aan op veel en lelijke CGI, en dan was er nog het gerecycleerde plot van Zod om Supergirl er bij te kunnen halen. Voeg daarbij het feit dat al bekend was dat het DCEU gereboot zou worden en dat de tv-reeks The Flash dit verhaal toch nog beter had uitgevoerd, en het zorgde ervoor dat veel mensen deze film links lieten liggen. (Jana)
Guardians of the Galaxy vol. 3
De beste Marvelfilm van het jaar. Nu ook niet moeilijk met de concurrentie… De Guardians blijven een plaatsje in mijn hart hebben door hun introductie als buitenbeentjes in de Infinity Saga. James Gunn maakt met zijn derde aflevering een sluitstuk van zijn trilogie, die jammer genoeg een beetje te lijden heeft gehad onder de keuzes van de Russo-broers in Endgame. Gelukkig hoef je de andere talrijke producten van Phase 4 en 5 niet gezien te hebben om deze te volgen en maakt James Gunn er een prachtige afsluiter van. (Frédéric)
Ik ben nooit een gigafan geweest van de Guardians, een nogal onpopulaire mening. De tweede film is een van mijn minst geliefde MCU-exemplaren, maar naar deze afsluiter was ik wel heel erg benieuwd. De beslissing om Rocket centraal te zetten, was een geniale. Bradley Cooper geeft alles en ook de rest van de cast laat daardoor een andere kant zien. De band die Gunn opbouwde met en tussen de personages komt in Vol. 3 helemaal tot zijn recht. Als de laatste needle drop komt, blijf je achter met een lach en een traan. (Elien)
Ik weet van het verhaal eigenlijk nog maar bitter weinig, maar wel dat m’n traanbuizen geraakt werden op het einde. En baby-Rocket! (Jana)
Het Smelt
Ik had schrik voor weer een film over een Vlaams marginaal gezin en zinloos drama. En ik kreeg gelijk. Maar Veerle Baetens kan het goed overbrengen, waardoor het toch aangenamer voelt dan de gemiddelde Vlaamse film. Charlotte De Bruyne werd gepromoot als protagonist, maar iedereen die Het Smelt gezien heeft, weet dat Rosa Marchant de hoofdrol speelt, namelijk als jonge Eva. En amai, wat een vertolking zet zij daar neer! Na het zien van Het Smelt was mijn conclusie dat ik het boek niet meer wou lezen. Omgekeerd kan ook: een kennis wilde door het boek de film niet zien. De climax van Het Smelt hakt er dus zeker op in, maar één keer is genoeg. (Frédéric)
The Holdovers
Noem dit geen komedie of komisch drama, daarvoor is hij niet grappig genoeg. Maar los daarvan is dit een pracht van een film. Wederom een prachtig kerstfilm die op zich niets met kerst te maken heeft, maar gaat over relaties tussen mensen. Het verhaal is misschien voorspelbaar, maar je voelt de warmte door het scherm komen en de acteerprestaties zijn prachtig. Als je deze nog kan meepikken de komende weken, zeker doen! (Frédéric)
Kerst in het land, en ook in de bioscoop! Ga zeker nog gaan kijken naar deze nieuwste van Alexander Payne voor de ratrace weer begint. Tijdens de kerstvakantie moet een jongeman noodgedwongen op school blijven, samen met de minst populaire leerkracht en de keukenmanager die hen in leven moet houden. Gaandeweg vinden de drie uitersten toch een aanklampingspunt bij elkaar. Deze film ademt sfeer uit, is ontroerend en grappig én levert de ondergewaardeerde Paul Giamatti nog eens wat verdiende aandacht op. (Elien)
Iedereen heeft ondertussen wel z’n favoriete kerstfilms, maar die zijn vaak van een paar jaar terug want de films die niet door Hallmark uitgebracht worden, zijn de laatste jaren op een hand te tellen. Alexander katapulteert ons terug naar de jaren 70 met zowel het verhaal als het beeld en geluid van de film. Uiteindelijk is het ook dat verhaal dat dit zo’n warme film maakt: over mensen die tot elkaar veroordeeld worden en uiteindelijk beseffen dat ze veel aan elkaar hebben. Perfect om je even goed te voelen. (Jana)
How to Have Sex
In de marketing was het niet duidelijk of ik een serieuze film of een komedie moest verwachten. Het werd dat eerste, met af en toe een vleugje humor en herkenbaarheid naar de onbezonnenheid van met vrienden op vakantie te gaan rond je 18de (al ging het er bij ons wel minder hevig aan toe). How to Have Sex toont hoe grenzen vervagen door alcohol, groepsdruk en uitgelatenheid. We zien dit voornamelijk uit het standpunt van Tara, een vrouw, maar ook mannen zoals de meer verlegen Badger worden over hun grenzen geduwd. Paddy is wel gewoon een eikel. Dat dit een debuut is, doet me allemaal maar uitkijken naar wat Molly Manning Walker nog gaat maken. (Frédéric)
Het ijzersterke debuut van Molly Manning Walker werpt een licht op de feest- en datingcultuur van vandaag en bespreekt de valkuilen op een genuanceerde manier. De neonlichten van de clubs staan in schril contrast met de schaduw die blijft hangen als er grenzen overschreden worden. Actrice Mia McKenna-Bruce laat alles zien op haar gezicht en gaat na haar eerste rol ongetwijfeld een mooie carrière tegemoet. (Elien)
Molly Manning Walker heeft met haar regiedebuut een straffe en gevoelige film gemaakt over consent en grensoverschrijdend gedrag in de uitgaanswereld, een setting waarin dat absoluut niet evident is. Mia McKenna-Bruce is een nieuwkomer om in de gaten te houden na haar indrukwekkende hoofdrol hier. Het was ook extra speciaal om Walker haar film zelf te zien voorstellen op Film Fest Gent dit jaar. (Jana)
The Hunger Games: The Ballads of Songbirds and Snakes
Een film waar ik niet op zat te wachten en toch goed meeviel! Sowieso was ik al niet echt fan van de 2 Mockingjay-films. Ik had ook al vernomen dat het boek van The Hunger Games: The Ballads of Songbirds and Snakes een beetje aanvoelde als fanfiction. Er kwam dus een Harry Potter and the Cursed Child-gevoel over mij heen (hiervan is het verhaal ook bagger, maar de uitwerking is wel echt wauw). Ik vond de keuze om naar de eerdere Hongerspelen terug te gaan een goeie keuze omdat we hier echt nog zien hoe een pure gruwel dit was in een kleine arena. In de hoofdtrilogie zitten we 65 jaar verder waarin het spektakel zo de bovenhand krijgt dat mensen in het Capitool vergeten hoe gruwelijk de spelen eigenlijk waren. Deze eerste Spelen illustreren dit ook. We krijgen ook een beetje het originstory van Snow en amai, Tom Blyth speelt dit goed. Ik had snel sympathie voor hem, ook al wist ik waar zijn personage eindigt 65 jaar later. Tom Blyth kon mij doen geloven dat de massa Snow zou volgen. Echter voelt de laatste act geforceerd aan voor mij en komt het zogenaamde verraad waardoor Snow breekt, nogal nep aan. (Frédéric)
Een prequel op de puike quadrilogie met Jennifer Lawrence die zich focust op de slechterik van het geheel, daar zat ik niet meteen op te wachten, ook al ben ik een grote fan. Het gebeurt niet vaak meer, maar de trailer maakte me heel erg nieuwsgierig. Hoe werd Coriolanus Snow de fanaticus die we kenden? De film levert een intrigerende karakterstudie op van zowel hem als de eerste tribuut van District 12 in zijn leven, en voegt iets toe aan de verhalen die we al kenden. Daarnaast bevat de film ook een waardige boodschap om naar de jeugd over te brengen, zeker in een tijd waarin zoveel leed en conflict de kop opsteekt. Worden we nog bewogen door de gruwel in oorlogsgebieden als we die op televisie zien? Hoe ver kunnen we iemand laten gaan die anderen probeert te ontmenselijken? Misschien schrijf ik te veel waarde toe aan een blockbuster, maar beide keren dat ik hem zag, kwamen die vragen wel bij me op. En daarvoor alleen al raad ik Songbirds and Snakes aan. (Elien)
Elke kans om terug te gaan naar de wereld van Panem is welkom voor mij als grote fan van de originele films. Ik had niet direct de voorkeur voor een verhaal over Snow maar het is toch de moeite geworden, met de beste elementen uit de originele films zoals de tijd in de arena en de muzikale talenten van nieuwkomers als Rachel Zegler. Ik vond het verwarrende einde best gewaagd en geslaagd en de lange duur voelt daarbij als een goeie keuze om de langzame ontmanteling van Snow te volgen. Ik hoop dat Suzanne Collins en Francis Lawrence nog niet uitgeschreven zijn in deze wereld. (Jana)
Indiana Jones and the Dial of Destiny
Pure middelmatigheid, maar dat vind ik eigenlijk van alle Indiana Jones-films. Ik ben ook nooit een grote hater van de Kingdom of The Crystal Skull geweest, al kan ik wel zeggen dat deze 5de aflevering in de saga beter was dan de vorige. De toevoeging van Phoebe Waller-Bridge vond ik een meerwaarde en Mads Mikkelsen is altijd leuk om naar te kijken. Ik heb wel het gevoel dat deze avonturenfilms pur sang niet meer gemaakt worden. Waarschijnlijk is het zijn tijd ontgroeid doordat mystiek minder goed werkt in deze tijden van interconnectiviteit. Maar we kunnen The Dial of Destiny zeker een verdienstelijke film noemen. (Frédéric)
Ik respecteer de plaats van de Indiana Jones-films in de filmwereld en popcultuur, maar ze behoren niet tot mijn favorieten. Hoe dan ook, de laatste Indy met Harrison Ford kan een cinefiel niet missen. Na de gemengde reviews bij de première in Cannes en verdeelde meningen over de wendingen in het verhaal, wist ik niet goed wat te verwachten. Maar in James Mangold heb ik altijd vertrouwen. Terecht, want The Dial of Destiny is een waardige afsluiter voor Ford die niet slaafs de richting van de voorbije films volgt. De avontuurlijke en oldschool stijl, de chemie tussen Harrison Ford en Phoebe Waller-Bridge en de diepgang die het personage en de acteur krijgen bleven me allemaal bij. En die achtervolgingssequentie in tuktuks? Bij de beste actiescènes van het jaar. (Elien)
Nog een filmreeks waar ik wel fan van was, maar niet echt meer dan dat. Maar het is een icoon in de filmgeschiedenis, vooral door de lange loopduur. Het is dus passend dat Harrison Ford de kans kreeg om ze op betere wijze af te ronden. De callbacks en referenties gingen dan wel aan mij voorbij, James Mangold en Phoebe Waller-Bridge zorgen voor een leuk avontuur met wat goeie, ouderwetse puzzels en goeie actiescènes. En ik was wél fan van de terugkeer naar de Romeinse tijd, neh. (Jana)
Killers of the Flower Moon
Geef een regisseur zoals Scorsese volledige vrijheid en je krijgt een te lange film. Killers of the Flower Moon is een prachtige film en verhaal met een te lang middenstuk. Zowel DiCaprio als De Niro spelen voortreffelijk, maar Lily Gladstone steelt de show. Het verhaal op zich is gebaseerd op de oliedollars en de uitbuiting van de oorspronkelijke bevolking van Amerika in de eerste helft van de 20ste eeuw. Voor mij was dit onbekend terrein en ik ben blij hier iets over bijgeleerd te hebben. Killers of the Flower Moon is zeker een must see van 2023, al mocht er een verkorte versie van zijn. (Frédéric)
The Irishman kon me totaal niet bekoren, maar een nieuwe Scorsese met Leonardo DiCaprio kon ik niet links laten liggen. Hij is opnieuw geweldig, maar het is Lily Gladstone die het hart van de film is. De world-building is geweldig in Killers en de film neemt zijn tijd om alles op te bouwen. Ik heb me zeker niet verveeld, maar die lange speelduur voel je wel in het laatste deel. Toch moet ik Scorsese huldigen om dit belangrijke verhaal en de grote inheems-Amerikaanse cast zo’n platform te geven. (Elien)
Martin Scorcese toont dat hij nog steeds epische films kan maken en tegelijk een licht kan werpen op de schaamteloze moorden op welstellende inheemse Amerikanen. Mede door de lange runtime was ik niet overdonderd door de volledige film maar wel door de topcast met Robert DeNiro, Leonardi DiCaprio en ontdekking Lily Gladstone. (Jana)
The Little Mermaid
De nieuwste liveactionremake van Disney en voor een keer nog eens een goeie! Zelf was ik wel fan van Aladdin en Jungle Book, maar The Lion King, Cruella en Dumbo konden me toch niet bekoren. De toevoegingen aan het origineel voelden niet geforceerd en ik kon mij moeilijk inbeelden waar de 50 minuten extra speeltijd exact zat, dus dat is positief. Met The Little Mermaid is Disney ook afgestapt van een film na 45 dagen op streaming te gooien. Als je iets groots maakt, mag dit eerst een lange tijd exclusief voor het grote scherm zijn, dit is immers het medium waarvoor de film gemaakt wordt. (Frédéric)
Soms kan je zelf bijna niet verklaren waarom een film je onverwacht aanspreekt. De kleine zeemeermin was niet mijn favoriete Disneyklassieker, maar de liveactionremake zit wellicht in mijn top 5 van dit jaar. Ik was instant gecharmeerd door Halle Bailey als Ariel, en toen begon ze te zingen. En toen verscheen de verpersoonlijking van prins Eric op het scherm, en ook hij kan zingen! De chemie tussen Bailey en Jonah Hauer-King, de kleine toevoegingen of achtergrondaanpassingen en de sterke bijrollen — het werkte voor mij allemaal. Deze nieuwe versie hoeft de oude niet te vervangen, dus dan is er voor mij zeker plaats voor allebei. En tja, de soundtrack stond bovenaan in mijn Spotify Wrapped. (Elien)
Ik ben wel fan van de meeste liveactionremakes die Disney al gemaakt heeft, maar deze staat toch met stip op 1. Eric was in de tekenfilm wel heel knap maar verder wisten we er bitter weinig over. In deze versie krijgt hij zowaar een achtergondverhaal waardoor hij meer gemeen heeft met Ariël. En ja, acteur Jonah Hauer-King mag er ook wel zijn. De revelatie is toch Halle Bailey, die me met haar klok van een stem meerdere kippenvelmomenten bezorgde. Maar mijn favoriete deel was Melissa McCarthy als de beste versie van Ursula ooit. (Jana)
Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One
Het is een loodzware klus om een blockbuster te moeten uitbrengen die op Mission Impossible: Fallout moet volgen. Fallout was het hoogtepunt van alles wat Mission Impossible geweldig maakt. Dead Reckoning Part One kan niet tippen aan zijn voorganger maar is nog steeds een betere actiefilm dan we standaard voorgeschoteld krijgen. (Frédéric)
Het COVID-uitstel van deze film zorgde ervoor dat Tom Cruise en Christopher McQuarrie meteen de zeitgeist aanspraken. In een jaar waarin artificiële intelligentie meermaals het nieuws domineerde, wijst Dead Reckoning – Part One op de gevaren ervan voor de wereldvrede. En dat verpakt in een plezante blockbuster met halsbrekende toeren. Het hielp ook dat een van mijn favoriete actrices, Hayley Atwell, hier misschien haar wereldwijde doorbraak vond. Ik kan alvast niet wachten op Part Two. (Elien)
Hoe zet je je reeks voort als je met Fallout al een bijna perfecte blockbuster had gemaakt? Eentje maken die bijna even goed is. Met een verhaal over A.I. dat steeds realistischer wordt, een geweldig nieuw personage gespeeld door Hayley Atwell en de zotte stunts die we van Tom Cruise gewoon zijn, was het toch de moeite. Jammer dat we nog tot 2025 moeten wachten op deel 2. (Jana)
Nimona
Netflix heeft elk jaar wel enkele verrassende animatiefilms staan. Zo was er als Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood, Klaus, The Sea Beast en Guillermo del Toro’s Pinocchio. Nimona is een combinatie van een middeleeuwse en futuristische setting waarin queerness, vechten tegen vooroordelen en instituten en aanvaarding van jezelf centraal staan. De humor is top en het hart van de film zit goed. Dit is echt een parel die uit het niets op Netflix verschenen is en nog altijd te weinig aandacht krijgt! (Frédéric)
Oppenheimer
Samen met Barbie het filmevent van het jaar. Toen Christopher Nolan bekendmaakte dat hij een film ging maken over wetenschapper Oppenheimer, was ik eerst wat sceptisch. Zijn vorige film over de Tweede Wereldoorlog (Dunkirk) lag me echt niet. Oppenheimer is daarentegen een heel ander soort film geworden. Het genie in Nolan moet erkend worden: dat hij een 3 uur durende praatfilm zo interessant en visueel prikkelend kan maken. Deze keer geen ingewikkelde verhaalconstructies maar een vrij rechtlijnig verhaal dat mogelijk zijn beste film tot nu toe geworden is. (Frédéric)
In 2023 gaf Chris Nolan zijn muse Cillian Murphy eindelijk een hoofdrol, en wat voor een. Oppenheimer is een verwoestend epos over een verwoestende gebeurtenis, gebracht met nuance en terughoudendheid — ook al bootst hij de grootste explosie ter wereld na. Met een cast waar je van gaat duizelen en, zoals het een Nolanfilm betaamt, een einde waarop alle puzzelstukjes samenvallen en je met een overweldigd gevoel achterblijft. En dat net deze film zo’n kassucces is, zal de regisseur sterken in zijn pleidooi voor de bioscoop. Daar worden wij ook alleen maar blij van. (Elien)
Een Christopher Nolan-film is altijd langverwacht en ook deze keer was het terecht. Nolan goot het leven van de maker van de atoombom in z’n eigen typische niet-lineaire stijl, waardoor het verhaal wisselt tussen het pad van Oppenheimer naar de bom en een hoorzitting voor de nominatie van Lewis Strauss als minister van Economische Zaken, waarin zijn band met Oppenheimer wordt aangehaald. De visuals en muziek passen weer perfect en de acteerprestaties van Cilian Murphy en Robert Downey Jr zijn bij de beste van het jaar. Met een runtime van drie uur is het weer een hele prestatie dat deze film bijna 1 miljard opbracht. (Jana)
Past Lives
Mijmeren over wat kan zijn, dat vind ik leuk. Ik zag deze op Film Fest Gent en hij heeft mij nog altijd niet losgelaten. Deze pure praatfilm over menselijke relaties is my cup of tea, al had ik het kunnen weten door mijn liefde voor de Before-trilogie. Het enige mindere punt dat ik kan maken, is dat alle personages mogelijk te meegaand zijn. Het personage Arthur, de man van protagonist Nora, had gerust iets geslotener of kwader kunnen zijn op heel de situatie. Past Lives is op zich een verhaal dat enkel kan bestaan door omstandigheden eigen aan onze tijd en die daarom ook pas nu gemaakt kon worden. De herkenbaarheid van een periode zonder sociale media gevolgd door de reconnectie met personen via social media is ook eigen aan mijn eigen generatie, waardoor Past Lives mogelijk voornamelijk klikt bij millennials. (Frédéric)
Leven zonder spijt, het is iets waar iedereen naar streeft, maar weinigen in slagen. In Past Lives proberen de hoofdpersonages uit te vissen in welke categorie zij thuishoren. Tegelijk staan ze stil bij de banden die ze opbouwden in het leven, of die nu bleven duren of niet. Het zijn delicate onderwerpen die Celine Song met zorg aanpakt. Een film die even blijft hangen. (Elien)
Celine Song vat in haar regiedebuut op realistische en pakkende wijze hoe een blast from the past je leven kan beïnvloeden en je doet nadenken over wat er had kunnen zijn. De reacties van anderen hadden qua emotie wat te hoge verwachtingen geschept maar de acteurs verdienen alle lof en ook op de Oscars zullen we nog van deze film horen. (Jana)
Perfect Days
Voor mij dé film van het jaar, een ode aan blij zijn met de kleine dingen. De Nederlandse Wim Wenders maakt mogelijk kans op een Oscar, want Perfect Days is de Japanse inzending voor Beste buitenlandse film. Ook al zijn er andere kleppers, het zou zeker en vast verdiend zijn. Koji Yakusho draagt de hele film, en je zou uren naar hem kunnen kijken. Het is een “trage”, meditatieve film waar iedereen iets uit kan halen. Ga dat zien, alsjeblieft. (Elien)
Dat je niet altijd ingewikkelde plots en miljoenenbudgetten nodig hebt om een impact te maken, bewijst deze prachtige film van Wim Wenders. In tijdens van sociale media en voortdurende ontwikkeling wil iedereen altijd maar meer en ook nog tonen dat hun leven spannend is en nooit stilstaat. Maar je kan ook gewoon blij zijn met wat je hebt en de kleine gelukjes appreciëren zoals het hoofdpersonage. Sinds ik deze zag, probeer ik wat vaker die ingesteldheid te hebben en als een film dat kan, moet het wel een pareltje zijn. (Jana)
Scream 6
Het leek me bijna onmogelijk om Scream 5 op te volgen. Toch slagen ze erin met dit vervolg om nog steeds origineel te blijven. De Scream-franchise staat gekend om zijn groot metagehalte, en dat is hier alweer niet anders. Je moet altijd in je achterhoofd houden dat Scream zichzelf niet serieus neemt en dan is dit dolle pret. Dat Jenna Ortega net twee maanden voor de release haar grote doorbraak in Wednesday beleefde, is natuurlijk mooie extra reclame gebleken. (Frédéric)
Scream 5 was een legacyfilm die erin slaagt je te doen geven om de nieuwe personages, en dat is in deze sequel niet anders. Dankzij slimme nostalgietoefjes en genoeg misleiding is dit ook een oprecht spannende en bloederige film. Het is daarom zo jammer dat de zevende Scream nu al geïmplodeerd lijkt, na het ontslag van Melissa Barrera voor haar “antisemitische uitspraken” omdat ze geen genocide in Palestina wil en het vertrek van Jenna Ortega en regisseur Christopher Landon. (Elien)
De Scream-franchise werd in 2022 nieuw leven in geblazen door de focus te verschuiven naar een groep nieuwe personages, onder andere vertolkt door rijzende sterren Melissa Barrera en Jenna Ortega. Iets meer dan een jaar later was het vervolg er al en ook nu was het een succes aan de box office. Het metagehalte van de franchise mag misschien wat minder maar de nieuwe setting en het blijvende mysterie rond de wisselende Ghostfaces houden het wel leuk. (Jana)
Spider-Man: Across the Spider-Verse
Animatie in 2023 kende een ware heropleving. Gedaan met het blind kopiëren van Pixar zijn stijl. Elemental van Pixar mocht er zeker zijn, maar deze Across the Spider-Verse was ondanks zijn vrij braaf verhaal zeer verfrissend om naar te kijken door de mengelmoes van stijlen die bleef verbazen. Ook was er een nieuwe wind in tekenstijl met Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem en Nimona. Zelfs op tv was er Scott Pilgrim Takes Off op Netflix met zijn eigen stijl. Maar van al deze animatieproducten steekt Spider-Man: Across the Spider-Verse er toch met kop en schouders boven uit. Hopelijk vinden zij die deze nog niet gezien hebben de kans om hem op het grote scherm te zien. (Frédéric)
Across the Spider-Verse is nog artistieker, ambitieuzer en origineler dan de eerste film. Het verhaal en de personages blijven meeslepen, ook al eindigt de film op een cliffhanger. Dit is wat Doctor Strange and the Multiverse of Madness had kunnen zijn. (Elien)
Oscar Isaac met z’n geweldige stem als villain in de beste multiversefilm van het jaar, die er ook nog eens even goed uitziet en klinkt als z’n voorganger? Wat wil je nog meer? (Jana)
Taylor Swift: The Eras Tour
Taylor Swift, je kan er niet naast kijken. Zelf noem ik mij een Swiftie sinds 2013 en ik moet eerlijk zijn: ik heb de Eras Tour niet gezien in de cinema. De hoofdreden is omdat ik een ticket heb kunnen fixen voor Parijs (in the golden circle!!). Ik wil dus alles voor dan houden. Dat de concertfilm van Taylor Swift in deze lijst moest komen, stond buiten kijf, gewoon al om de verwezenlijking. Taylor heeft dit langs de studio’s om gedaan en het was gewoon een ongelooflijk succes en evenement op zich. Dat Taylor Swift persoon van het jaar is volgens Time Magazine is misschien nog een onderschatting. (Frédéric)
Ook ik heb het geluk dat ik Taylor in 2024 live zal zien in Gelchenkirchen. Maar vanop de cheap seats heb je nooit het standpunt dat je op het grote scherm hebt. The Eras Tour is naast een onvergetelijke gemeenschappelijke ervaring in de cinema ook een ijzersterk staaltje productie én marketinginzicht. Swift passeerde de grote studio’s en streamingdiensten en bracht de film zelf uit. Geldwolf, hoor ik sommigen al zeggen. Maar iemand die haar volledige crew megabonussen geeft en dus liever geen groot deel van de koek aan studiobonzen laat, die kan ik toch moeilijk een graaier noemen. (Elien)
Oké, ik heb dan wel tickets voor een van de echte stops van de Eras Tour volgend jaar, toch besef ik dat je Taylor daar nooit zo goed aan het werk zal zien als op het grote scherm. De show ziet er geweldig uit en is goed in beeld gebracht, maar de film verdient vooral een plaats op de lijst omdat die hier ook een onverwacht succes was en wereldwijd maar liefst 250 miljoen opbracht. Fans kregen de kans om bij elkaar te komen, naar hartenlust mee te zingen en hun favoriete artiest vanop de eerste rij op groot scherm te zien. Het is een gouden beslissing gebleken en veel artiesten zullen haar voorbeeld wellicht volgen. (Jana)
Wil
Iedereen zegt dat hij aan de goede kant zou staan in de oorlog. Maar is dat wel zo? Met deze moeilijke vraag worden we als kijker van Wil geconfronteerd. De omstandigheden waarin elke burger moest overleven tijdens het naziregime, is eigenlijk moeilijk in te beelden. De terreur en de onzekerheid over hoe de oorlog zou eindigen, kan vreemde dingen doen met een mens. Het is pijnlijk om te volgen hoe ons hoofdpersonage omgaat met groepsdruk en tijdsgeest, ook al weten we dat hij het hart op de juiste plaats heeft. Sommige personages, zoals zijn beste vriend, voelen in deze verfilming nogal verloren aan en zullen waarschijnlijk een grotere rol hebben in het gelijknamige boek van Jeroen Olyslaegers. (Frédéric)
We waren al fan van de eerste langspeelfilm van Tim Mielants, en met Wil bevestigt hij zijn status als een van de beste Belgische regisseurs van het moment. Een harde, pakkende en stilistisch prachtige film die je doet nadenken en er hopelijk voor zorgt dat we blijven opperen voor tolerantie en samenhorigheid in plaats van egoïsme. (Elien)
Zonder twijfel de strafste Vlaamse film van het jaar, die voor mij ook thuishoort in de algemene top 10 van het jaar. Het script gebaseerd op het boek van Jeroen Olyslaegers gaat het moeilijk vraagstuk van de collaboratie versus het verzet in de Tweede Oorlog niet uit weg, met beklijvende gevolgen. Alles is ook prachtig gefilmd, met vooral Stef Aerts in een glansrol. Het is een zwaar thema maar het is mooi dat het Vlaamse publiek er toch massaal voor naar de bioscoop is getrokken. (Jana)
Wonka
De verrassing van 2023 voor mij. Al had ik moeten weten met Paul King aan het stuur dat dit een prachtige familiefilm ging worden. Met Paddington 1 en 2 bewees hij al dat een ontroerende film maken voor jong en oud zijn sterke kant is. Gooi daar nog eens de magische personages van Roald Dahl bij en de immer charismatische Timothée Chalamet en we hebben een perfecte cocktail voor een instant klassieker. (Frédéric)
Timothée Chalamet die zingt en danst in een kleurrijke en speelse film met kerstvibes is exact wat ik in deze periode nodig had. (Elien)
Ik heb niet veel met Roald Dahl, maar wel met musicals en feelgoodfilms. Paul King maakt van de prequel over Willy Wonka precies die twee dingen en dus was dit een van de meest aangename verrassingen voor mij dit jaar. Timothee Chalamet laat een nieuwe, meer expressieve kant van zichzelf zien, mét zang- en danskunsten. Het verhaal is wat geleend van z’n Paddingtonfilms maar wie geeft daarom als de rest zo goed in elkaar zit. (Jana)
Welke films zijn jou bijgebleven dit jaar?
