Ant-Man & The Wasp: Quantumania review – wederom middelmatigheid

Ant-Man And The Wasp: Quantumania is mogelijk Marvels belangrijkste film in jaren. Als eerste film in Phase Five zal het zijn best moeten doen om het tij te doen keren. De alom gevreesde superheldenvermoeidheid hangt als een zwaard van Damocles boven Marvel Studios.

Niet geheel verwonderlijk. Sinds het MCU de overstap maakte naar het kleine scherm, hebben we praktisch altijd iets van Marvel/Disney te zien gekregen. Niet alles daarvan was nog niet eens in de nabijheid van goed te noemen. Hoe vergaat het onze kleinste superheld? En slaagt die met Kang erin om de volgende Grote Nozem op te zetten voor de komende jaren?

Wat speelt in hun voordeel? Marvel Studios heeft voor deze film Jeff Loveness aan boord gehaald, winnaar van een Emmy Award voor een aflevering van Rick & Morty én stripschrijver. Hij deelde eerder in een interview dat hij voor het Quantum Realm inspiratie haalde uit Jodorowsky’s Dune. Hoewel het quantumrijk gevuld is met kleurrijke en vreemde figuren, is de link met Jodorowsky wel heel erg hyperbool. Tijdens het kijken had ik helemaal niet het gevoel naar iets duisters en beangstigends vreemd te kijken. De concepten die we vinden in Quantumania zijn veel braver. Het geheel deed me eerder denken aan een kindvriendelijke Rick & Morty-planeet. Wacky personages en onnozele concepten die wat flair geven aan de wereld maar ik had gehoopt dat ze verder zouden gaan.

Het verhaal is heel simpel: Cassie (Kathryn Newton) heeft, samen met haar grootvader Hank Pym (Michael Douglas) en moeder Hope Van Dyn (Evangeline Lilly), een manier gevonden om het Quantum Realm in kaart te brengen door middel van signalen te sturen naar die wereld en op te pikken wat je terug krijgt. Het is eigenlijk gewoon een soort van echolocatie maar dan op minuscuul niveau. Janet Van Dyne (Michelle Pfeiffer) waarschuwt hen voor de gevolgen maar het helaas, het kwaad is al geschied. Scott Lang wordt samen met zijn familie in die wereld gezogen, waar men geconfronteerd wordt met Kang The Conqueror, die we al zagen in het 1e seizoen van Loki.

Quantumaniakale gekte

Wat me vooral is bijgebleven van Quantumania zijn de scificoncepten die aan bod komen. Net zoals bij Rick & Morty wordt er gespeeld met de mogelijkheden die een quantumwereld met zich meebrengt. Het is allemaal cinematische wetenschap in de zin dat het ongetwijfeld nergens op slaat, maar het zorgt wel voor interessante momenten. Verder moet ik eerlijk toegeven dat de film weinig om handen heeft.

Wat zou moeten aanvoelen als het begin van een nieuw hoofdstuk, is toch vooral weer meer van hetzelfde. Dat het superheldengenre te kampen heeft met clichématig schrijven waarin je alles van mijlenver ziet aankomen, dat weten we allemaal al. Quantumania leert niet uit die fouten en volhard in de boosheid door iets te doen wat we al in 3 vorige verhalen hebben gezien. Ook in dit verhaal zien we hoe de superheld geconfronteerd wordt met een jongere protégé die snel de kneepjes van het vak kent. We zagen het in Hawkeye met Kate Bishop, in Doctor Strange & the Multiverse of Madness met America Chavez en in She-Hulk met Jennifer Walters. Dat Kevin Feige een nieuwe generatie wil introduceren, daar heb ik niets op tegen. Maar stiekem had ik toch gehoopt dat er meer variatie in die introducties zou komen.

Er wordt naar mijn gevoel te weinig gebruik gemaakt van de broze relatie tussen Ant-Man & Cassie. Het zou het hart moeten zijn van de film, maar het verdwijnt onder het ruis van alle CGI-chaos en subplots. Er worden een pak personages geïntroduceerd die amper impact hebben op het verhaal (ik kijk vooral naar jou, Bill Murray). Quantumania had baat gehad bij enkele revisierondes om meer de essentie uit te puren.

Zweetdruppels

Ook Kang wordt nog iets meer uitgediept in dit verhaal, hoewel dat me wat op mijn honger liet zitten. De vergelijking maken met Thanos is de paarse schurk oneer aandoen. “You’re out of your league”, zegt Kang op een bepaald moment tegen Scott maar eerlijk: ik heb het nooit geloofd. Marvel Studios zal nog uit zijn pijp moeten komen om het personage verder op te bouwen als ze die een belangrijke rol willen geven in de toekomst.

Het quantumrijk ziet er wel weer prachtig uit. Marvel Studios besloot op een bepaald moment om genoeg kleur in hun films te steken en ik vind dat nog steeds de juiste keuze. Ik kan iedereen aanraden de film in IMAX te bekijken want als je goed kijkt, zie je de zweetdruppels van de CGI artists in de reflectie van de planten en wezens. Het voelt aan alsof ze de beste en creatiefste mensen op deze film hebben gezet en dat voel je.

Tot MODOK in beeld komt.

Geen enkele waarschuwingspancarte voor de film had me kunnen voorbereiden op hoe MODOK eruitziet. Het is alsof ze het personage in de laatste weken voor de deadline hebben moeten animeren. MODOK hoort er sowieso vreemd uit te zien, maar het is toch echt wel absurd hoe slecht dit in een liveactionfilm werkt. Wie vond het een goed idee om die in het verhaal te brengen? Laat dat personage leven in het geanimeerde rijk van Marvel, waar we allemaal wat losser omspelen met wat kan en niet kan. Er is een zeer vermakelijke animatiereeks van Patton Oswald op Disney+, bekijk deze als je dan écht iets van de moordmachine wil zien.

Ant-Man & The Wasp: Quantumania was dus voor mij helemaal niet het tegengif tegen de superheldenvermoeidheid. Het is weer de zoveelste middelmatige film, mooi om naar te kijken maar met weinig voedingsstoffen. Ik mis de tijden waarin Marvel ons wist omver te blazen. Waarin een nieuw hoofdstuk aanvoelde als een evenement. Het wordt tijd voor iets nieuws. Marvel Studios heeft een frisse wind nodig. Anders is die gedoemd om met elke nieuwe film een nieuwe nagel toe te voegen aan hun doodskist.