Killers of the Flower Moon review: olie op het vuur

Ga er maar lekker lang voor zitten, want Martin Scorsese neemt ons met Killers of the Flower Moon maar liefst langer dan 3 uur mee in een knap verteld verhaal over de Osage Murders in Oklahoma van de jaren ’20. Het is een adaptatie van het gelijknamige boek en toont nogmaals aan hoe gelukkig we mogen zijn om een van de grootste filmmakers aller tijden zijn ding te zien doen. De film speelt momenteel op het witte doek en zal later te streamen zijn op Apple TV+.

Back to the roots

Het verhaal laat ons meteen kennismaken met de Osage-stam van de jaren ’20. Het zijn zij die het rijkste volk van de wereld werden door de toevallige ontdekking van olie in hun reservaat. En wanneer iemand geld ruikt, dan willen bepaalde mensen er maar al te graag een stukje van. Na een korte ontmoeting met de stam, maken we vervolgens kennis met Ernest Burkhart (Leonardo DiCaprio). Hij keert terug van de oorlog naar de stad Oklahoma en gaat bij zijn nonkel Hale (Robert De Niro) inwonen. Thuis hoort Ernest een stukje geschiedenis over de Osage-stam en hoe zij het mooiste en het meest welvarende volk ter wereld zijn.

Al snel merken we de intenties van Hale, die zichzelf graag ‘King’ laat noemen. Hij is een goede vriend van de Osage inheemse Amerikanen. Althans, dat doet hij vermoeden. Hale vraagt aan Ernest of hij geïnteresseerd is in vrouwen. Wanneer Ernest dit bevestigt, wordt hij snel verleid om met een “volbloed” Osage-vrouw te trouwen. De grootste reden hiervoor? Erfgeld.

Ernest komt zo in contact met Mollie Kyle (Lily Gladstone), die tot de Osage-stam behoort (in werkelijkheid heeft Gladstone ook etnische roots). Net zoals Hale dat wil. De film laat hun relatie heel vlot lopen en na nog geen 45 minuten schermtijd trekken ze bij mekaar in en trouwen ze. Ondertussen laat Scorsese (Goodfellas, The Wolf of Wall Street ) zien hoe een aantal Osage-leden dood worden teruggevonden, zonder enig onderzoek naar de oorzaak.

Hebzucht

De film is een western, drama, thriller en romantische film tezelfdertijd. Dit maakt de film aantrekkelijk, want met een speeltijd van 3 uur en 26 minuten, mag er al heel wat gebeuren. Al snel krijgen we inzage in Hales plan om Mollies familie uit te moorden, zodat het erfgeld naar hem toekomt. Mollies moeder sterft en haar twee zussen worden vermoord. Zonder verpinken speelt Hale de rol van beschermengel, maar niets is minder waar. De film laat je genoeg nadenken over wat er gebeurt, om dan zelf conclusies te trekken en bevestiging te krijgen of je al dan niet juist zat. De film is iets te voorspelbaar bij momenten, maar dat zorgt ervoor dat je niet te lang moet kauwen op hypotheses.

Je zit met 3 geweldige hoofdpersonages: Ernest, Hale en Mollie. Van DiCaprio en De Niro spreekt het voor zich wat ze kunnen. Maar Lily Gladstone is dan toch wel een nieuweling binnen Hollywood. Haar personage is een kalme en gereserveerde vrouw. Scorsese mocht wel gerust voor wat meer diepgang zorgen bij het personage, want ze wordt eerder gebruikt als kapstok dan de warme mantel die je er aanhangt. Ernest en Hale hebben een leuke chemie. Het zijn 2 grote acteurs, dus het is smullen als je die twee samen op het beeld ziet schitteren. De Niro steekt er toch wel met kop en schouders bovenuit. Daarmee durf ik zeggen dat dit zijn beste rol is in jaren. Doorheen de film wordt er geen bombastische en opmerkelijke soundtrack gebruikt. Dat kan een minpuntje zijn voor sommigen, maar de subtiliteit van de muziek werkt op zich wel in deze vertelling.

Later in het verhaal krijgen we zicht op Mollie die een strijd levert met diabetes. Ernest wordt voortdurend onder druk gezet door Hale om zijn spel mee te spelen. Kiest hij voor de liefde voor zijn vrouw of voor het uitmoorden van Mollies familie, waaronder zijzelf? Een groep detectives wordt ingeschakeld om een onderzoek te doen naar de moorden. Aan het hoofd van deze groep staat Tom White (Jesse Plemons). Hij verhoort Ernest, Hale en andere mogelijke verdachten.

Ernest raakt in paniek en Hale probeert vooral zijn eigen vel te redden. Dit resulteert in een sfeer van wantrouw, verraad en macht. Niet noodgedwongen in die volgorde. Scorseses cinematograaf in crime, Rodrigo Prieto, brengt alles fijn in beeld. Doordat je op eenzelfde plaats blijft in Oklahoma is alles wel relatief makkelijk te volgen. Dat maakt het aangenaam. En het is gebaseerd op waargebeurde feiten, dus dat maakt het altijd wel interessant.

Als je wil weten wat het verdict is van de Osage Murders, neem dan voldoende popcorn en 1l drank naar keuze, en ga terug naar de jaren ’20 waar de waarheid aan het licht komt.

Langzaam

Het hoeft niet te verbazen dat een speeltijd van meer dan 3 uur lang aansleept. Het tempo is dan ook traag, maar het werkt wel. Het is niet op het niveau van Oppenheimer waar je constant nadenkt over de vorige scène terwijl er alweer 5 gepasseerd zijn. Het verhaal bouwt in Killers of the Flower Moon langzaam op en geen enkel punt voelt overbodig aan. Het is een mooie puzzel die stuk per stuk in elkaar valt. Natuurlijk zal het tempo niet voor iedereen een genot zijn, maar het brengt een tijdperk en rassenkwestie mooi in beeld. Het verhaalt wisselt goed af tussen dialoog en net genoeg actie. Al zijn het toch vooral de dialogen die de bovenhand nemen. Doorheen de film kunnen de hoofdacteurs genoeg ruimte innemen om hun knap stukje acteerwerk naar voren te schuiven.

Het vertelt eerder het verhaal uit het oogpunt van de blanken en niet uit die van de Osage-stam. Dit is ook wat Scorsese wou duidelijk maken, dat de film namelijk niet voor iedereen een leuke kijk zal opleveren. Verwacht een heel serieuze film. Maar toch zijn er subtiele momenten van humor waarneembaar en dat doet je alvast minder verlangen naar een plaspauze.

En dan kan ik nog heel veel argumenten bezorgen waarom je een film van bijna 3 uur en een half moet zien of waarom net niet. Het is zelf te beslissen of dat het waard is. Maar je kan gerust Scorseses advies volgen, want die zegt dat mensen 5 uur lang voor hun tv kunnen zitten, dus dan kunnen ze gerust voor 3 uur en een half in de cinema zitten (of alsook voor de tv). Dus zegt hij, “respecteer cinema.”

Iconisch

En dan is het toch wel iconisch dat een 80-jarige Martin Scorsese (en crew uiteraard) zo’n geweldige film kan neerzetten op zijn leeftijd. Dit is zijn 26ste (!) langspeelfilm in een narratieve vorm. Voor deze mastodont van een film kan je alleen maar een staande ovatie geven. Velen discussiëren over het feit dat dit zijn meesterwerk is en daarmee beste film ooit. Dat is subjectief te ervaren. Door zo’n kaliber film neer te zetten met bijhorende cast en crew, laat het alvast beloven dat er gouden beeldjes op de Oscar-uitreiking zullen bewaard worden voor Killers of the Flower Moon.

In ieder geval kan je enkel maar lof hebben over Scorseses filmografie en zijn passie. De man ademt cinema. Wij nemen graag zijn adem op in ons. En dan maar hopen dat we nog nieuwe, sterke films van hem mogen bewonderen.

Killers of the Flower Moon is momenteel te zien in de bioscoop en streamt op een latere datum op Apple TV+.