Past Lives review: de juiste keuze

Filmmaker Celine Song laat een gigantische eerste indruk na met Past Lives, een tedere film over keuzes maken waarin wellicht iedereen iets van zichzelf herkent. Wij hadden het geluk deze te zien op Film Fest Gent, en hopelijk doet de film het in de Belgische zalen even goed.

Onafscheidelijk

Wanneer een film zo goed als bijna iedereen overtuigt, worden de verwachtingen wel heel hoog gespannen. Na de première van Past Lives op het filmfestival van Sundance vlogen de superlatieven in het rond. Bijna automatisch word ik dan een beetje sceptisch – soms kan mijn mening over universeel geliefde films nogal verschillen van die van de grote recensenten. Als wij de film dan pas bijna een jaar later te zien krijgen, neemt de anticipatie enkel toe. En toch stelt Past Lives allesbehalve teleur, zelfs al werd het voor mij niet de verpletterende film waarover velen spraken. Eerder een die me deed nadenken en tevreden achterliet.

Het beginshot kadert het verhaal al meteen in een soort spanning. We zien drie volwassenen nogal ogenschijnlijk ongemakkelijk in een bar zitten. In verschillende tijdsperiodes worden de onderlinge dynamieken duidelijk. We springen eerst 24 jaar terug. In de miljoenenstad Seoul leren we Na Young en Hae Sung kennen, onafscheidelijke beste vrienden die elkaar op school ook een beetje de loef willen afsteken. Die vriendschap wordt mogelijk zelfs iets meer, getuige het afspraakje dat hun ouders voor hen regelen. Maar dan kondigt Na Young aan dat ze met haar gezin naar Canada verhuist. Hae Sung blijft achter en moet voortaan alleen de tochten van en naar school verderzetten.

Twaalf jaar later vinden ze elkaar terug dankzij sociale media. Via Skype wakkeren ze hun oude vriendschap weer aan. Alleen blijft de realiteit hen op de hielen zitten. Nora (Greta Lee, Russian Doll) heeft nu een Engelse naam en is schrijfster. Ze probeert haar carrière van de grond te krijgen in New York. Hae Sung (Teo Yoo) zoekt nog naar zijn pad en trekt naar China. Hun werelden liggen letterlijk en figuurlijk nog te ver uiteen en Nora is bang om zichzelf te verliezen. Ze gaan elk hun eigen weg, tot Hae Sung nog eens twaalf jaar later naar New York komt. Nora is nu getrouwd met Arthur (John Magaro, First Cow), maar de komst van Hae Sung brengt wat in beweging.

Inyun

Past Lives had makkelijk een heel dramatische film kunnen worden. Dat is buiten de zachtaardigheid, nuance en subtiliteit van Celine Song gerekend. Ze baseerde zich voor haar eerste film deels op haar eigen leven, en het script toont goed de wirwar aan gevoelens die oude bekenden kunnen opwekken. De band tussen Nora en Hae Sung was een formatieve. Een eerste houvast. Ze kenden elkaar in hun ‘puurste’ vorm als kind. Die tijd heeft natuurlijk een niet te onderschatten impact op wie je bent als volwassene.

Maar uiteindelijk bestaat ook de kans dat je je kindertijd en de banden van toen romantiseert. Toen was alles eenvoudiger en lijkt het ook makkelijker. Maar we moeten allemaal opgroeien, en vinden ook later minstens even betekenisvolle relaties. Nora vond haar gelijke in Arthur. Hij weet wie ze is en wie ze wil zijn. Wat ze wil bereiken. Nora haalt in de film het begrip ‘inyun’ aan, het geloof dat interacties tussen mensen het gevolg zijn van interacties in een vorig leven, en dus altijd een diepere betekenis hebben. Het gevoel dat je iemand kent omdat het zo hoort.

Daarom is de verschijning van Hae Sung zo herkenbaar ‘ongemakkelijk’. Arthur erkent de band tussen de jeugdvrienden en probeert begrip te tonen. Tegelijk is hij bang dat Hae Sung een deel van haar aanspreekt dat hij nooit zal bereiken. Hun kindertijd was namelijk al een soort vorig leven. Nora en Hae Sung worden dan weer geconfronteerd met de keuzes die ze sindsdien maakten. Iemand terugzien die je uit het oog verloor, roept wat-alsvragen en een soort existentiële crisis op. Bij Nora komt daar nog een laag over: haar immigratie-achtergrond. Welk leven had ze geleid als ze nooit was weggegaan uit Zuid-Korea?

Blikken

Het zijn vraagstukken die Song pakkend aanpakt. Moeilijke gesprekken giet ze in bedachte dialogen, de rest geeft ze mee tussen de lijnen of op de gezichten van haar cast. Die is nagenoeg perfect. Vooral het acteerwerk van Greta Lee blijft aan je huid kleven. Haar blikken zeggen zo veel, en Nora’s twijfel komt altijd oprecht over. Tegelijk heeft ze een scherp kantje waarmee ze zichzelf beschermt en dat ook heel herkenbaar is. De vertolking van Teo Yoo is de meest interne en ongrijpbare, maar ook de puurste. John Magaro heeft dan weer een van de moeilijkste opdrachten. Arthur is hier soms ‘de andere’, maar je verwenst hem nooit. Hij doet zijn best om Nora en haar verleden te respecteren, maar ziet zijn vrouw onmiskenbaar graag. Een kwetsbare balans die hij zonder problemen behoudt.

Hoe erg je meeleeft met Past Lives, hangt misschien af van hoe zeker je in het leven staat. Ben je een overdenker of piekeraar (zoals ik!), dan maakt deze film zeker iets in je los. Het is een bij momenten romantische, dan weer nuchtere en dankbare mijmering over liefde, spijt en aanvaarding. Nu we de eindejaarsperiode hebben bereikt – een tijd van overschouwen en goede voornemens, is deze film ook een herinnering aan het feit dat we allemaal maar ons best doen. En soms is dat genoeg.

Past Lives is vanaf 20 december te zien in de bioscoop.