Als mensen willen we anderen vooral leren begrijpen. Hen doorgronden. Zo ook met de meest iconische slechteriken. Die nieuwe tendens levert nu Cruella op, een origin story voor de iconische martelaar van puppy’s uit 101 Dalmatiërs. Het is een van de meest geslaagde liveactionremakes die Disney al heeft geproduceerd, maar roept toch de vraag op: Was dit de juiste invalshoek voor dit personage?
Jeugdtrauma
Een niet te onderschatten traumatisch beeld uit mijn jeugd is dat van een doorgedraaide vrouw met zwart en wit haar. Ze achtervolgt een familie honden met een auto die half uit elkaar hangt met een hysterische blik in haar ogen. Cruella DeVil. Een uiterst memorabele slechterik, omdat ze er zo excentriek en toegegeven, graaf uitzag, maar ook omdat ze het schijnbaar zonder reden op een groep honden gemunt had. Honden, de beste wezens die er zijn.
En die “zonder reden”, dat is de zone waar Disney nu de mosterd haalt voor dit nieuwe verhaal in hun liveactionstal. Cruella DeVil is nu Estella, die als jong meisje (een pittige vertolking van Tipper Seifert-Cleveland) door haar moeder Catherine (Emily Beecham) naar een kostschool gestuurd wordt in de hoop dat haar rebelse en soms gemene karakter – dat haar moeder ‘Cruella’ als bijnaam geeft – wat zal afzwakken. Tevergeefs: wanneer ze het te bont maakt, moeten ze verkassen naar Londen. Daarvoor hebben ze helaas niet genoeg geld, dus gaat Catherine hulp vragen bij de Baroness (Emma Thompson). Door een ongelukkig voorval tijdens het feest waarbij Estella zich opnieuw laat gaan, komt haar moeder om. Estella heeft niemand meer, en leeft op straat tot ze de al even jonge wezen Jasper en Horace ontmoet, die overleven door te stelen.
Een tiental jaar later heeft het trio het niet slecht gedaan, maar leven ze nog altijd buiten de maatschappij. Estella (Emma Stone) maakt altijd hun vermommingen en daarom wil Jasper (Joel Fry) iets terugdoen. Hij regelt haar een baantje bij een winkel van de Baroness, de meest invloedrijke ontwerpster in Groot-Brittannië. Daar wordt ze al snel opgemerkt door de modegodin en neemt haar carrière een hoge vlucht. Maar dan verneemt Estella een sinister geheim van de Baroness, en is ze vastberaden om haar rolmodel van de troon te stoten. Haar alter ego Cruella komt daarbij weer bovendrijven, en ze gaat altijd maar verder…
Snijdt aan twee kanten
Laat ik met het goede nieuws beginnen: Je zal best wat plezier hebben als je naar Cruella kijkt, of dat nu op Disney+ of in de bioscoop is (doe maar die tweede, zo ben je er nog eens mee weg!). Dit is The Devil Wears Prada met een wraakplot, mooie kostuums en een heerlijke villain met een Brits accent. Je kunt het op een luie vrijdagavond slechter treffen.
Emma Thompson is het hoogtepunt van de film, meer over-de-top dan Meryl Streep als Miranda Priestley, met giftige oneliners en gekke trekjes. Daarbij vallen de schijnwerpers wat weg van Emma Stone. Zij levert een goede prestatie af, maar houdt misschien iets te lang vast aan de onschuldige kant van Estella, waardoor ze plots iets te hoog moet schakelen met de boosaardige blikken en het niet altijd goed overkomt. En haar accent… Tja, zo posh zijn maar weinig mensen meer in Engeland. Het heeft iets campy, I guess.
Een aangename verrassing is, voor mij alleszins, dat vooral Jasper ineens het personage wordt waar je je als kijker het meest in kan vinden. Hij is opvallend degelijk en blijft Estella het voordeel van de twijfel geven, en Emma Stones chemie met Joel Fry is erg lief. Het is cliché van me, maar ik had er wel meer van willen zien. Horace (Paul Walter Hauser) daarentegen is niet veel meer dan comic relief. Kirby Howell-Baptiste krijgt als Anita amper een rol om van te spreken.
Het klinkt misschien niet zo, maar dit is wel degelijk een van mijn favoriete Disney-liveactionremakes tot nu toe. Ik moet wel eerlijk zijn, ik heb er maar een aantal gezien. Cinderella: serieus onderschat, Jungle Book: technisch verbluffend, maar ik had al niets met het origineel, en Beauty and the Beast: goed, maar op bepaalde plaatsen net iets té veel willen doen.
En ook bij Cruella is er technisch wat moois te zien. De kostuums van Oscarwinnaar Jenny Beavan zullen alle modefans bekoren en menig cosplayer inspireren. Ook de muziek, zowel de soundtrack als de score van Nicholas Britell (The Underground Railroad), blijven hangen dankzij respectievelijk punk- en jazzinvloeden. Regisseur Craig Gillespie (I, Tonya) en cinematograaf (en Belg) Nicolas Karakatsanis brengen ook wat visuele flair op het scherm, met veel kleurencontrast als Cruella op de voorgrond treedt. Ze kunnen wel niet alle CGI-achtergronden even goed verbergen.
Toegevoegde waarde
Dit soort films kunnen vaak hypnotiserend werken, zoals pakweg een rollercoaster in een pretpark. (Ik neem niet Disneyland want ik ben er nog niet geweest.) Tijdens de rit ben je mee en geniet je van het spektakel, maar achteraf bedenk ik me soms: “Was het dat nu?”
Goede remakes voegen naar mijn mening iets toe aan de geanimeerde films, iets eigentijds en iets dat ontbrak in de oude versies. Maar wel op een subtiele manier. In Cinderella werd de prins meer dan een ondoorgrondbaar figuur waar zij naar streeft. In the Beauty and the Beast krijgt Belle nog wat meer diepgang, maar er wordt dan weer iets te veel benadrukt wat een girl boss Belle nu wel is.
Hier is de boodschap onduidelijker: Moeten we voor Estella supporteren? Ja, ze kreeg weinig kansen omdat de maatschappij de armen liever verstoot dan kansen te geven. Maar ze koos er wel voor om haar leven te wijden aan het bestelen van anderen. Een rolmodel is ze niet. En dat verander je niet zomaar door haar een hondenvriend te maken. (Er wordt enkel met hondenpijn gedreigd in Cruella, en ook maar met halve goesting. Daar kan Disney natuurlijk niet voor staan.) Om echt een punt te maken met het verhaal gaat het scenario nog niet ver genoeg in op de tekortkomingen van de maatschappij, terwijl The Devil Wears Prada dat wel meer probeerde.
Maar eigenlijk wil ik ook helemaal de reden niet weten waarom Cruella zo geworden is. Soms deugt iemand gewoon niet en wil ik hen niet begrijpen. En de poging om dat wel te doen kan nog slechter uitdraaien. (*Kuchkuch* Joker. Ik haat amper films, maar sorry, die film kan ik niet uitstaan.) De ambities van de film lijden onder het juk van Disney and de 101 dalmatiërs. Dit verhaal had volgens mij nog beter gewerkt had het hoofdpersonage Cruella niet geweest maar een volledig nieuw personage. Maar waren we dan meteen gaan kijken? Dat is de vraag.
Maar zoals ik al zei: als je helemaal niet bezig bent met het circus en de strategie rond deze films, dan krijg je wel een toffe film voorgeschoteld die alleen 20 minuten te lang is en op een paar plaatsen rammelt. En ja, die kleine teases op het einde… Ook ik ben benieuwd naar het potentieel van die sequel. Zelfs al weten we dan wel weer waar dat naartoe gaat. De cirkel is rond, Disney, en zo blijf ik jullie slaaf.
Cruella is nu te zien in de bioscoop.