Wonka review: nieuwe klassieker

Hoe doet hij het toch? Paul King maakte met de Paddington-films al twee moderne feelgoodmeesterwerken en nu spint hij dezelfde magie over Wonka, een prequel over Willy Wonka. Zelfs als je, zoals ik, weinig had met het personage van Roald Dahl, kom je toch weer met een grote glimlach buiten.

De weg naar de fabriek

Willy Wonka (Timothée Chalamet, Little Women, Dune) is een aspirant-chocolatier die naar de stad komt om zijn droom na te jagen en zo zijn moeder (Sally Hawkins) te eren. Hij wil namelijk een chocoladewinkel openen in de Galeries Gourmet. Voor die reis gebruikt hij zijn laatste geld. Voor een slaapplaats wordt hij uit de nood geholpen door Bleacher (Tom Davis) en Mrs. Scrubbit (Olivia Colman). Hij mag in haar hotel slapen, maar ze blijken al snel oplichters te zijn die al verschillende mensen erin hebben geluisd om in hun wasserij te werken, onder wie wees Noodle (Calah Lane) en boekhouder Crunch (Jim Carter).

Om iedereen vrij te kunnen kopen, wil hij absoluut zijn winkel oprichten, maar uit angst voor zijn succes wordt hij gedwarsboomd door de andere chocolatiers, bijgenaamd het chocoladekartel, Slugworth (Paterson Joseph), Prodnose (Matt Lucas) en Fickelgruber (Matthew Baynton). Daarvoor schakelen ze de hulp in van de politiecommissaris (Keegan-Michael Key). Ondertussen wordt hij ook nog achtervolgd door een mysterieus oranje mannetje (Hugh Grant) dat z’n chocolade steelt.

Dat Paddington-gevoel

Het verhaal schiet meteen uit de startblokken en vanaf de eerste minuten voel je meteen die eigenzinnige, wonderlijke stijl die Paddington ook zo speciaal maakte. Ik heb zelf het boek niet gelezen, of de vorige films gezien (want Johnny Depp zag er gewoon té eng uit) dus ik weet niet of dit ook de stijl van Dahl is, maar het past sowieso bijzonder goed bij het verhaal dat King en Simon Farnaby hier vertellen. De excentrieke termen en het gespeel met taal zijn met weinig te vergelijken, en doen alles ook redelijk tijdloos voelen. Wonka schiet daarnaast op het vlak van humor niet tekort. Veel van wat er gebeurt, tovert makkelijk een glimlach op je gezicht. Redelijk wat momenten doen je zelfs luidop lachen, en verrassend genoeg zitten er ook een aantal grapjes in waar vooral volwassen iets aan hebben. Dat maakt het wel echt een familiefilm.

De mensen die vergeten waren dat dit een musical was, worden er onmiddellijk aan herinnerd. De logo’s zijn nog maar net gepasseerd of Timothée begint al te zingen. En we mogen hem bij deze ook tot de triple threats rekenen, want z’n zang- en dansprestaties mogen er zijn. Er zitten in totaal zo’n zeven liedjes in, geschreven door Neil Hannon, met heel wat verschillende stijlen. Mijn favoriet was wel dat van de villains, maar er zal ook eentje heel bekend klinken voor fans van de Gene Wilder-film. De muziek van Joby Talbot is ook heel whimsical en past perfect bij de sfeer.

Qua grote lijnen is het verhaal dan weer niet zo origineel, en lijkt het ook wat op Paddington. Om z’n droom in vervulling te zien gaan, moet het naïeve maar goedaardige hoofdpersonage een aantal obstakels omzeilen en wordt hij door kleurrijke figuren bijgestaan. Het is ook niet zo verrassend hoe het allemaal zal eindigen. Twee kleine doornen in het oog zijn ook het onnodige gebruik van een fatsuit voor humor en het feit dat er in een film over chocolade helemaal geen verwijzing is naar België, maar wel Duitsland? Schandalig.

Perfecte cast en design

Maar dat bederft de pret allemaal niet. Iedereen snakt naar een beetje feelgood tegenwoordig en dat heeft Wonka te over. Hoewel de personages van Olivia Colman en Tom Davis wel heel veel weghebben van de Thénardiers uit Les Misérables (het uitgebuitte kind inbegrepen), spelen ze het met zo veel overgave dat het aanstekelijk is. De gezichtsuitdrukkingen van Colman zijn goud waard. Die overgave geldt eigenlijk voor iedereen in de cast.

Zo zijn de villains perfecte karikaturen maar met elk hun eigenaardigheid. En zoals het Dahl betaamt, zijn die, in de trant van Nicole Kidman in Paddington, ook niet vies zijn van een beetje moord. Vooral Patterson Joseph maakt een memorabele indruk, net als de altijd fantastische Hugh Grant als Oompa Loompa Lofty. Nieuwkomer Calah Lane is als Noodle dan weer een perfecte compagnon voor Wonka. Maar het is wel Chalamet die de show steelt met zijn perfect mix tussen charme, excentriciteit en warmte. Hij heeft tot hiertoe vooral de serieuzere rollen opgezocht maar ook comedy gaat hem goed af. En hij kreeg op het einde ook wel een traantje bij me los.

Ten slotte valt je mond bijna open van wat je allemaal te zien krijgt. De sets van Nathan Crowley (The Greatest Showman, alle Nolan-films) en de inkleding, vooral in de chocoladewinkel, zijn echt magnifiek, net als het grafisch design en de kostuums van Lindy Hemming. Ook de musicalnummers zitten goed in elkaar, met soms veel achtergronddansers en perfect georkestreerde choreografieën die mooi in beeld gebracht worden door Chung-hoon Chung (It, Last Night in Soho). Dan is er ook nog de chocolatier die voor geweldige creaties zorgt. Als ik je dan ook een raad mag geven: zorg dat je iets van chocolade in huis hebt, want je zal er zeker naar snakken na de film. We kunnen dus wel stellen dat Paul King een nieuwe moderne klassieker bij heeft op zijn palmares.

Wonka is vanaf 13 december te zien in de bioscoop.