Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem review – eigen stijl

Voor zij die het zich afvragen: ja, ik heb altijd al veel tv gekeken. Alleen waren het vroeger vooral tekenfilms: Pokémon, Batman, X-Men, Yu-Gi-Oh… Maar dus ook de Teenage Mutant Ninja Turtles. Omdat CGI toch niet zulke geslaagde resultaten biedt, zoals de film uit 2014 aantoont (nightmare fuel!), besloten ze om voor deze versie, Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem, terug naar de roots te gaan. En gelukkig maar.

Mutants, mutants everywhere

Een groep gewapende mannen dringt het laboratorium van wetenschapper Baxter Stockman (Giancarlo Esposito) binnen. Ze zijn gestuurd door zijn baas bij het Techno Cosmic Research Institute (TCRI), Cynthia Utrom (Maya Rudolph, Loot) en willen zijn research naar mutanten in handen krijgen. Ze veroorzaken echter een ontploffing waarbij hij sterft. Toch nemen ze zijn onderzoek mee, maar tegelijk belandt er ook radioactief slijm in het riool. Vijftien jaar later worden vier mensachtige schildpadden (Donatello, Michelangelo, Leonardo en Raphael) opgevoed door hun adoptievader, rat Splinter (Jackie Chan), in datzelfde riool. Ze komen alleen maar naar buiten om boodschappen te doen, maar dromen wel van een normaal leven tussen de mensen. Daar wil hun vader niks van weten. Hij had zelf z’n eigen slechte ervaringen met mensen, waardoor hij besloot de jongens te trainen in vechtsport.

Per toeval ontmoeten de Turtles ook April O’Neil (Ayo Edebiri, The Bear), een aspirant-journaliste die haar reputatie op haar middelbare school wil opkrikken door Superfly (Ice Cube) op te sporen, een dief die allerlei louche materialen steelt. Omdat Leo een oogje op haar heeft, besluiten ze haar te helpen. Maar Superfly blijkt redelijk letterlijk te nemen, want ook hij kreeg krachten door het slijm en wil wraak nemen op de mensen. Daarvoor gebruikt hij z’n eigen familie, de gemuteerde proefdieren van Stockman.

Een eigen stijl

Toen Seth Rogen gevraagd werd om aan de film mee te werken, wou hij als levenslange fan teruggaan naar het “teenage” aspect van de Turtles. En dat voel je vanaf het eerste moment dat het viertal in beeld komt. Ze negeren de waarschuwingen van hun vader en willen hun eigen gang gaan. Terwijl ze bij elkaar zijn, praten ze ook constant door elkaar heen en vliegen de flauwe mopjes je om de oren. Toch hebben ze ook elk een eigen karakter en uiterlijk. (Met als handige tip dat de initiaal van hun namen op hun riem staat!) De stemmen zijn dan ook bijzonder goed ingesproken door het jonge viertal Micah Abbey als Donatello, Shamon Brown Jr. als Michelangelo, Nicolas Cantu als Leonardo, en Brady Noon als Raphael. De chemie is ook wel te danken aan de opnametechniek die ze voor Mutant Mayhem gebruikten. In plaats van elke acteur apart op te nemen, werden ze als groep bij elkaar gezet en dat zal wel geholpen hebben voor de broederlijke, chaotische sfeer.

Waar Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem zich nog in onderscheidt, is de keuze voor animatie. Als je iets anders probeert te doen in het genre kan je niet om Spider-Verse heen. Hoewel het er waarschijnlijk door geïnspireerd is, voelt het toch helemaal anders. De animatie heeft hier meer weg van tekeningen, wat duidelijk wordt gemaakt door de potloodlijnen die overal terugkomen: als een plant, reflectie in een bril, de schijn van het licht… Het ziet eruit als een mix van 2D en 3D en past heel erg goed. Geen enkel beeld lijkt ook stil te staan, er lijkt altijd wel iets geanimeerd zoals het licht dat uit een lamp straalt. Het is net als in Spider-Verse een lust voor het oog en zorgt ervoor dat je in elk frame wel iets origineels kan spotten. Ook het gebruik van kleuren is heel mooi, met vooral in het laatste deel veel neon dat eruit springt.

Stemmencast van toppers

Het characterdesign van Mutant Mayhem is ook uniek te noemen. Zo denk je misschien bij de titel “Niet weer mutanten” maar hier mag je de term eens letterlijk nemen. Na een vertederende scène met de babyschildpadden, krijgen de Turtles een eigen look en krijgt Donatello zelfs een bril omdat het beter bij z’n persoonlijkheid past. Maar het origineelst zijn Superfly en de mutanten: zowel lelijk en echt gemuteerd als aandoenlijk en sympathiek, je moet het maar kunnen. Ook de vechtscènes, vooral die van Splinter, zijn goed geïntegreerd. De muziek van Trent Reznor en Atticus Ross past met de mix van elektronische invloeden en klassieke instrumenten zoals piano bij de stijl en het gevoel van de film, maar doet wel denken aan wat Daniel Pemberton doet bij Spider-Verse. De soundtrack mag er ook best zijn en geeft ons het beste gebruik van 4 Non Blondes ooit.

Het verhaal van Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem betreedt misschien wat platgetreden paden met een ongeleide professor en vrees voor mensen, maar de tienerinsteek en vooral die verwantschap met de slechteriken zorgt wel voor iets nieuws. Ik hou ook wel van de humor van Seth Rogen en Evan Goldberg, die het script schreven samen met regisseur Jeff Rowe (The Mitchells vs. The Machines), en die is hier goed te voelen. (En een onverwachte, leuke running gag over my fave Mark Ruffalo!) Zo is popcultuur nooit ver weg en heb ik een paar keer echt goed gelachen, vooral met een aantal goeie oneliners.

Ook die worden bijzonder goed gebracht door de verder ook geweldige cast. Rijzende ster Ayo Ediberi geeft wat meer pit aan April, Maya Rudolph laat een gestoord accent horen dat een mix is tussen Duits en Brits, Ice Cube is schurk Superfly, Post Malone laat z’n zangstem genoeg horen, je kan ook John Cena, Seth Rogen, Natasia Demetriou (What We Do In The Shadows) en Rose Byrne horen maar vooral Paul Rudd is geniaal als Mondo Gecko, die praat als een soort foute surfer. Soms wordt er wat te veel moeite gedaan om de humor op peil te houden, maar het doelpubliek blijven wel kinderen natuurlijk.

Toch is er ook een emotionele kant die mooi naar boven komt en herkenbaar is voor iedereen die ooit een tiener is geweest. Als je jong bent, wil je alleen maar erbij horen en heb je daar alles voor over, en wil je vooral losbreken van je ouders. Zij willen hen dan weer zo veel mogelijk beschermen, wat vaak het omgekeerde effect heeft. Zelfs bij een “nieuw samengesteld” gezin als dat van de Turtles gaat dat op, en zo heeft elke categorie van kijker wel iets aan deze film.

Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem is nu te zien in de bioscoop.