The Marvels review: niet memorabel genoeg, behalve het einde

Sinds het MCU met Endgame een hoogtepunt bereikte, zijn de meningen verdeeld over de kwaliteit van de films en series, vooral in het laatste jaar. Daardoor is het enthousiasme voor nieuwe releases ook wat minder geworden, zelfs bij ons. Toch blijft Captain Marvel voor mij heel speciaal en waren er recent enkele lichtpuntjes, namelijk WandaVision en Ms Marvel. The Marvels had dus wel potentieel maar toch had ik iets meer verwacht. Een aantal dingen, aan de film zelf maar ook daarbuiten, gooien roet in het eten.

Team-up in de ruimte

Dan nu over de film zelf. Het helpt misschien wel om een kleine recap te krijgen over de vier belangrijkste personages voor je gaat kijken: Carol Danvers, Monica Rambeau, Kamala Khan en Nick Fury.

In The Marvels beginnen we echter met Dar-Benn (Zawe Ashton, Fresh Meat), een Kree-krijger met een leger, die op zoek is naar een krachtige armband. Daarmee wil ze haar planeet herstellen die ongewild door Carol Danvers (Brie Larson) vernietigd werd. Door de energie die vrijkomt van de armband veroorzaakt Dar-Benn problemen met het jump point-netwerk van het heelal. Dat komt op de radar van Nick Fury (Samuel L Jackson) in zijn ruimtestation, die Monica Rambeau (Teyonah Parris) stuurt om te gaan kijken. Hij belt ook Carol, die hetzelfde doet. Kamala Khan (Iman Vellani) is ondertussen op aarde, nog steeds leading that fangirl life. Wanneer Monica de energie veroorzaakt door Dar-Benn aanraakt, raken haar krachten verstrengeld met die van Carol en Kamala. Telkens als ze die gebruiken, verwisselen ze ook fysiek van plaats. Om dat te verhelpen en Dar-Benn tegen te houden, besluiten ze bij elkaar te blijven en een oplossing te vinden.

Ik val maar meteen met de deur in huis. Over het algemeen vond ik de film niet zo speciaal als ik had gehoopt. Nochtans is de regie in handen van Nia DaCosta, die met haar versie van Candyman wel straffe dingen deed. Het ligt vooral aan het script dat ze schreef samen met Megan McDonnell en Elissa Karasik, die respectievelijk nochtans meeschreven aan WandaVision en Loki. Vooral de grote lijnen van het verhaal hebben we al eerder gezien en doen dus, in tegenstelling tot de eerste film, niks nieuws. En terwijl die toen echt ging over een heldin die haar eigen kracht, leven en familie (her)ontdekte, is dit een minder persoonlijk en betekenisvol verhaal.

Originaliteit en emotie ontbreken

Zo was de relatie tussen Carol en Monica belangrijk in de eerste film. Ze hebben elkaar sindsdien niet meer gezien dus de reünie is wel gepast gespannen. Toch wordt het snel vergeten en nog maar weinig aangehaald, waardoor de emotie uitblijft. Wel leuk is het feit dat Kamala eindelijk haar grote heldin ontmoet en daarbij haar enthousiaste zelf blijft, maar ook ontdekt dat Carol niet perfect is. The Marvels geeft namelijk nog eens een blik op de kwalijke gevolgen van heldendaden. Carol moet soms moeilijke en ondankbare keuzes maken, waardoor Kamala duidelijk geraakt is. Maar dat thema zagen we ook al eens in Civil War, met toen toch meer impact.

Hetzelfde geldt ook voor de villain. Zawe Ashton is een goeie actrice maar haar personage is eigenlijk een minder goed uitgewerkte kopie van Zemo. Ze zijn beiden slachtoffers van helden, alleen wil Dar-Benn een oplossing vinden ten koste van anderen, wat haar weinig nuance geeft. De trailers doen haar uitschijnen als een nieuwe Thanos maar dat is niet terecht.

Ook word ik minder en minder fan van de humor die Marvel nog altijd in elke film wil steken. Voor velen houdt dat de films licht, maar het begint toch geforceerd aan te voelen. Vooral de grapjes van Carol en Monica leken soms minder passend dan in hun vorige verschijningen. Er is ook een bepaalde passage op een andere planeet die voor een ander personage beter had gewerkt, maar hier toch raar aanvoelde. Ten slotte is het ook vreemd dat over de gebeurtenissen in Secret Invasion niks gezegd wordt, terwijl Fury en de Skrulls allebei opduiken.

Goeie cast en leuke actie

Maar wat wel goed werkt, zijn de drie hoofdrolspeelsters. Ik blijf fan van Brie Larson en het edgy kantje dat ze toevoegt aan Carol. De chemie tussen Larson, Teyonah Parris en Iman Vellani compenseert ook zeker de mindere dialogen. Toch steelt Vellani weer een beetje de show. Ik ben voorlopig nog niet uitgekeken op haar Peter Parker-achtige fangirlenthousiasme, maar dat is misschien omdat ik er ook een ben. Een ander pluspunt is dat ook de familie van Kamala (moeder Muneeba, vader Yusuf en broer Amir) terugkeert. De interactie tussen hen en Kamala, maar ook Fury bijvoorbeeld, zorgde voor de meer geslaagde humor. Ook Goose keert terug met wat leuke momenten, en een schattigheidsbom dankzij meer Flerkens. Daarnaast is er een leuke cameo, die wel intrigerend is voor de toekomst van Carol.

Op visueel vlak ziet The Marvels er ook goed uit. De plaatsverwisseling door hun krachten zorgt voor boeiende actiescènes, met veel variatie door het verschil in wat ze kunnen. De lichtkrachten zelf blijven ook mooi weergegeven. Hoewel de VFX de laatste tijd soms beter kan, heb ik hier niet veel doornen in het oog opgemerkt, terwijl er zich toch veel in de ruimte en andere planeten afspeelt. De persvisie was in IMAX 3D, waardoor het beeld niet helemaal hetzelfde is als in 2D, maar ook de heldere cinematografie van Sean Bobbit (Judas and the Black Messiah, Widows) paste mooi bij het geheel.

Daarnaast gaat er hier ook een pluim naar het kostuumdesign van Lindsay Pugh (Sense8), vooral op de planeet Aladna, en mooie omgevingen door het productiedesign van Cara Bowser (Candyman). De muziek van Laura Karpman, ten slotte, valt iets minder op maar bevat wel enkele mooie stukken waar het koor centraal staat. Wel is het jammer dat ze het thema van Pinar Toprak niet opnieuw gebruikt voor Carol.

Over het algemeen heb ik me dus wel geamuseerd maar waar de film misschien niet de verwachte impact heeft, zijn er twee gevolgen die dat wel hebben. Het einde voor een van de hoofdpersonages bevestigt een leuke richting die veel mensen al verwacht hadden. En zoals altijd vertrekken Marvelfans best niet wanneer de lichten aan gaan, want na de eerste credits volgt nog een scène die een “holy shit” bij mij teweegbracht en ik niet had zien aankomen. Ik hoop dat je hiervoor spoilers kan vermijden want het is wel de moeite.

Dan nog even kort over de externe factoren. We zitten natuurlijk nog steeds met de acteursstaking in Hollywood, waardoor de acteurs geen promo kunnen maken voor de film. Een paar grote projecten zoals Dune 2 zijn daardoor al uitgesteld, maar voor deze film volgde Marvel die aanpak niet. Hierdoor kunnen Larson, Parris en Vellani dus geen promo maken en is de film volgens mij meer onderbelicht gebleven dan gewoonlijk. De cynicus in mij vraagt zich toch af of ze dit ook voor films hadden gedaan die geen vrouwen in de hoofdrol hebben, waaronder twee van kleur, en een veelbelovende regisseur van kleur. Maar dat is stof voor een heel ander artikel.

The Marvels is vanaf 08/11 te zien in de bioscoop.