Elden Ring Nightreign review: plezant onder voorwaarden

Na jaren single player-meesterwerken gooit From Software het over een andere boeg. Standalone, multiplayer-focussend, roguelike Elden Ring tegen de klok. Dat krijgen we met Nightreign. Een onderneming die op papier ietwat lovenswaardig klinkt. Je assets slim rentabiliseren (en we weten hoeveel dat er zijn na jaren Souls-spellen) en tegelijk eens een nieuwe producer zijn visie laten botvieren, er zijn ergere initiatieven in het AAA-landschap. Toch schiet Elden Ring Nightreign in de praktijk wat tekort aan die ambitie. De fun is er wel, maar de marketing pitch en uitvoering staan soms haaks op elkaar. Wij trotseerden de dodelijke regen om je te vertellen of deze titel in het al overdrukke jaar 2025 je aandacht verdient en/of je als trouwe FromSoftware-fan op het appel moet zijn.

Save the Night, tomorrow will be gone

Wie onze avonturen gemist zou hebben op de netwerktest, even kort de gameloop samenvatten. In Nightreign ga je samen op pad met twee andere spelers door een soort redux van Elden Ring. Limveld, het speelveld voor de titel, bevat locaties en vijanden van zowat elk deel uit het originele spel. Jouw taak zal zijn om tegen de tijd zoveel mogelijk locaties te bezoeken, bazen te verslaan om te levellen en gear te vinden om sterker te worden. Waarom? Wel iedere minuut verkleint het speelveld Fortnite-gewijs, waar je na 20 minuten dan gedwongen wordt tot een baasgevecht. Haal je deze, dan mag je nog een dag sterker worden tot een tweede baas en haal je dit, dan krijg je een kans om de Nightlord te mollen. Sterf je ergens onderweg, dan kan je steeds terug tot leven komen, mits een level-straf, maar geef je de pijp aan Maarten tijdens een baasgevecht, is het meteen terug naar de start. Repeat ad nauseam tot je alle big bads hebt verslagen en de wereld hebt gered.

Natuurlijk wordt heel dit gebeuren aangekleed in From Software-stijl met een duister verhaal en mysterieuze personages. Nightreign is geen vervolg op Elden Ring, eerder een aftakking. De Shattering vond plaats, maar in deze versie van de feiten kondigt dit de komst van de Nightlords aan. Schepsels van onmetelijke kracht die, indien niet tijdig gestopt, de wereld onherroepelijk zullen wegvagen. Het zijn de Nightfarers – de speelbare personages van Nightreign – die het tij moeten doen keren. Waarom ze dit doen en vanwaar ze komen, krijg je druppelsgewijs te weten naarmate je hordes van de nacht terugdringt. Elke Nightfarer heeft zelfs zijn eigen backstory met unieke ‘Remembrance’-missies.

Dat er überhaupt een lore-reden is voor deze atypische titel, is al meer dan we konden hopen. Toch slagen ze er weer in om het interessant te houden dankzij de goed uitgedokterde verhalen van de Nightfarers, een geweldig schrijfniveau en de top-notch voice acting van alle personages. Het is niet van een Hades-kaliber waarin je iedere run iets nieuw leert, maar de kwaliteit compenseert makkelijk de kwantiteit. Elk personage heeft zijn eigen persoonlijkheid, drijfveer en een donkere twist waar een From Software-fan van kan smullen. Het blijft natuurlijk een spin-off. Verwacht dus ook geen grandioos diepe wereld zoals dit het geval is voor Elden Ring. Het is vooral dat, binnen zijn kader, het verhaal meer dan zijn best doet om een geldige reden te verzinnen voor deze anders van de pot gerukte opzet.

Passives, skills en ults

Het andere grote onderscheid met Elden Ring naast zijn gameloop, zijn de speelbare personages. Geen eigen creatie met zelfgekozen stats in Nightreign. Je krijgt 8 Nightfarers om uit te kiezen, waarvan twee in het begin nog vrij te spelen zijn. Elkeen bezit zijn of haar al ingestelde stats en vooral eigen skills en passives. Wylder, de jack of all trades, mag bijvoorbeeld één keer per dag een fatale slag automatisch ontwijken. Zijn skill is dan weer een hookshot dat ofwel vijanden naar zich toetrekt, of zichzelf ver vooruit katapulteert voor wat extra beweging zonder stamina. Die kan je zo om de 30 seconden gebruiken. De ult duurt wat langer, maar in ruil daarvoor krijg je een krachtige aanval met iframes die bijna gegarandeerd de vijand op de knieën dwingt. Elkeen van de Nightfarers heeft zo zijn unieke kit, wat de gameplay toch enigszins verandert en zo ook een beetje je rol bepaalt in het team. De rest van de gameplay blijft wel 100% Elden Ring. Enkel sprinten is nu een pak sneller gezien de tijdsdruk en de afwezigheid van ieders favoriete geit Torrent. Elkaar reviven doe je simpelweg door op elkaar te kloppen.

Het hele systeem werkt wel geweldig binnen de standaard gameplay van Elden Ring. De vaardigheden zijn uniek, tof om te gebruiken en eenieder heeft hiermee de kans om het tij van een gevecht te doen keren. Er zijn situaties waarin een bepaald personage ook gewoon een betere optie is, maar in theorie kan je ook een match winnen met een team van drie dezelfde. Desalniettemin is het echt geweldig om met bijvoorbeeld de Duchess Skill een massa schade aan te richten als je coördineert met je team, net zoals het even fun is om 20 man de pan in te hakken met een juist geplaatst ult shot van boogspecialist Iron Eye. Een groot deel van de gameplay-afwisseling komt van de helden, dus het is maar goed dat deze allemaal uitstekend in elkaar steken.

Na elke run krijg je ook de kans om bonussen te slotten dankzij het Relic Rite-systeem. Ze komen in drie kleuren – rood, groen en blauw – en elke personage heeft zijn eigen drie gekleurde slots om te vullen. Dit zijn vaak numerieke verbeteringen zoals 3% meer aanval met dolken of +1 intelligence, maar heel soms zitten er een speciale of unieke in. Zo is er eentje dat ervoor zorgt dat al je heals verdeeld worden over het team. Heel handig als je de healer tank wilt uithangen. Unieke zijn dan eerder Rites die een bepaalde Ult nieuwe eigenschappen geeft, zoals die van de Recluse die nu jezelf bloodloss geeft in ruil voor tijdelijk wat extra damage, maar dus niet werken op andere personages. Betekent nog niet dat de andere bonussen slecht zijn, maar om een betere te hebben, zal je wat geluk nodig hebben met je drops. Al bij al is dit systeem helaas wat oppervlakkig, en voor je het weet heb je de best in slot-set gevonden, waarna je nog maar weinig met de Rites in contact komt.

Elden Ring Ultimate*

De andere sterren van de show zijn natuurlijk de Nightlords. Ook hier zijn het er acht, en je mag vrij kiezen welke je wil doen voor elke run. Deze zijn gloednieuwe monsters met een unieke moveset en halen ook het onderste uit de kan van de gameplay. Hier moet je samenwerken, want elke baas heeft genoeg in petto om een team van drie aan te kunnen. Eerste baas Tricephalos is bijvoorbeeld een driekoppige hond die op regelmatige intervallen opsplitst in 3 afzonderlijke vijanden, maar ook enkelvoudige bazen met gimmick-aanvallen waarbij het hele team meteen in actie moet schieten, staan op het menu. Als je tovenaar tot dan toe rustig van op de zijlijn zijn arsenaal kon loslaten, is het nu over met de pret. De Nightlords zijn veruit het beste deel van Nightreign. Ze zijn sowieso al het spannende einde van 40 minuten intense runs, maar mechanisch zijn ze ook gewoon van het torenhoge niveau dat we gewend zijn bij From Software. Geen gemakkelijke taak in de context van Nightreign maar eentje die ze niet alsnog moeiteloos klaren.

Het gewone gepeupel dat je in kampen en kerkers tegenkomt, wordt dan weer random geplukt uit het brede scala aan bestaande vijanden uit de ‘gewone’ Elden Ring. Ghelmir Knights, Giant Bats, Fallen Star Beasts, Misbegotten… Ze zijn er allemaal. De meeste hiervan zijn qua moveset copy-paste. Er is ook geen nood aan meer, aangezien ze er enkel zijn om je wat te vertragen en runes op te leveren. De minibazen hebben dan weer enkele nieuwe moves gekregen, kwestie van veteranen toch ietwat op hun hoede te houden. De aanpassingen zijn echter miniem en vaak zijn de nieuwe aanvallen er vooral om 3 mensen tegelijk te kunnen weerstaan.

Toch blijven we in dat departement ietwat op onze honger zitten. Na een run of vijf begin je al bazen opnieuw te zien. Tegen de tiende run is het echt al zeldzaam om iets nieuws tegen te komen. We zijn ver van het all stars-gevoel dat de trailers ons deden geloven. Ja, er zitten enkele bazen van de Dark Souls-serie in zoals de Centipede Demon, maar het leeuwendeel is echt puur recyclage uit Elden Ring. Die andere From Software-titels-invloed geldt ook enkel voor bazen. Tussen de gewone vijanden zal je niets zien uit Dark Souls. Er is zelfs niets uit Shadow of the Erdtree buiten het boze nijlpaard, ook al had dit in theorie gewoon copy-paste kunnen werken. En ook al zijn er sowieso veel vijanden in Elden Ring om mee te roteren, is het verschil tussen een Ghelmir Knight en een Leyndell Knight in de praktijk virtueel onbestaande. Het is hier dat de formule van Nightreign zijn eerste barsten begint te vertonen…

Nightreign heeft één map?

Nightreign heeft wat problemen die haaks staan op zijn ontwerpfilosofie. De eerste hiervan is herspeelbaarheid, te starten bij het speelveld. Limveld is de map waarop je speelt, maar het is ook de enige map die er is. Daarbovenop zijn de locaties op dit speelveld niet willekeurig, enkel de inhoud. Waar je een eerste run nogal verward zal vloeken dat je geen tijd hebt om te verkennen, voelt het na enkele runs al iets té familiair, met een optimaal pad voor elke van de amper vijf spawnlocaties. We snappen het wel enigszins. Als alles altijd verandert, is het een pak moeilijker om te leren en beter te worden, een kernwaarde voor soulslike. Dit is helaas te weinig verandering, en ook al zijn er later zogehete shifting earth events die delen van de map veranderen in themazones zoals Mountaintop of the Giants of Mount Ghelmir, is het een pleister op een houten been. De eindbaas ligt al vast, de kaart ligt al vast, geen goeie start voor een roguelike…

Het probleem wordt verder versterkt door de loot die je vindt. In theorie zitten alle wapens uit Elden Ring in het spel. Iedereen kan er zes van op zak hebben en alles ook gebruiken zonder stat-belemmeringen. In de praktijk is er wel een duidelijke juiste keuze en is lang niet alles nuttig. Niet alleen heeft ieder personage zijn voorkeur qua stat scaling maar ook het type wapen speelt een rol. Guardian wil bijvoorbeeld niets liever hebben dan een hellebaard en een schild, want hier heeft hij sterke passives voor. En ook al zijn er legendary wapens met dikke nummers, zal een sterke hellebaard in zijn handen het nog altijd halen van een legendarische hamer.

Die keuzeruimte wordt nog verder verstikt door de gekozen Nightlord. Elkeen heeft zijn elemental weakness die je absoluut moet uitbuiten als je een kans wil maken. Dus nu ligt niet alleen je eindbaas, kaart en type wapen vast, maar ook het type schade dat je nodig hebt en waar je naartoe moet gaan op de map. In het zeldzame geval dat je dan geen wapens vindt maar buffs, zijn die ook bijna altijd stat buffs die je gameplay verder niet aanpassen. En zo verandert Nightreign van een roguelike waarin elk wapen uit Elden Ring zijn kans krijgt met een random assortiment vijanden, in een time attack-uitdaging waarbij duidelijk één optimale speelstijl bestaat. Versta ons niet verkeerd, het spelen zelf is nog steeds zo vlot en plezant als Elden Ring zelf was. Een goede roguelike heeft echter een ‘roeien met de middelen die je hebt’-gevoel, waarbij elke run de kans heeft radicaal anders te zijn dan vorige. Nightreign is in dat opzicht een antoniem voor het genre. Elke run ziet er bijna identiek uit met een optimale route.

Gezocht: 2 vrienden in call

Dat optimale pad om de anders aartsmoeilijke Nightlords om te leggen, brengt ons bij het tweede grote probleem van het spel: communicatie. Nightreign is echt ontworpen en gebalanceerd voor drie spelers die weten wat ze doen. De deadline voor de komst van de steeds kleiner wordende cirkel Night’s Tide is strak, de bazen zijn hard, sterven is afstraffend en goede gear vinden is essentieel. Als je niet bij elkaar blijft en de spullen optimaal verdeelt onder je team, ga je het nooit of te nimmer halen. De communicatietools die je hiervoor krijgt in het spel, zijn absoluut ontoereikend. Er is geen in-game (voice)chat en het enige dat je kan doen, is locaties en items pinnen op je kaart. Of je teammates het gezien hebben, akkoord gaan of eventueel betere plannen hebben, is giswerk. Zelfs een simpel responssysteem als bij Deep Rock Galactic of de recentere Helldivers 2 had de ervaring tien keer beter gemaakt, maar neen. Volstrekt onbegrijpelijk als je designdocument vertrekt vanuit ‘3 spelers zitten in een Souls-game met tijdsdruk’.

Het is dan ook een absolute must om dit spel te ervaren met twee vrienden waar je actief mee kan praten en plannen. Alleen spelen is een challenge run op zich, maar met twee random mensen op het internet al evenzeer. Het is zelfs geen verwijt naar eenieders skills, waar ook de onze het wel eens laten afweten. Je moet gewoon met elkaar kunnen praten en dus moet je echt wel in een voice chat zitten. Klap op de vuurpijl? Ondanks die realiteit vond Nightreign het niet nodig om cross platform te zijn. Ook dat moet je dus op voorhand in het achterhoofd houden vooraleer je Nightreign koopt. Onbegrijpelijk, zeker gezien dit tegenwoordig echt geen unicum zou zijn. Oh, en wie zich afvroeg “wat als ik maar één vriend vind?”. Wel, met twee op stap gaan is geen optie, want voor duo’s moet later nog een balance patch uitkomen.

Het zijn veel minpunten op een rij, maar het is gek om te zien hoe Nightreign zijn eigen designfilosofie zo voor de voeten kan lopen. Het is een roguelike die run-to-run amper verandert en een coöp-game die actief in de weg staat van goed teamwerk, als je al een goed team kan samenstellen. Tussen de disconnects bij de eerste dood tot teammates die hun eigen weg uitgaan en zo de hele expeditie doemen, behoort Nightreign spelen met onbekenden tot de slechtste coöp-ervaring die we in lange tijd hebben gehad.

Geen bugs buiten Duke’s Dear Freya

Zonde allemaal, zeker gezien de presentatie en het technisch aspect haast vlekkeloos zijn. Nightreign draait perfect, mede doordat het de engine is van Elden Ring en dus bescheiden vereisten heeft. De netcode is ook robuust en met weinig lag. Mocht je toch even uitvallen, kan je snel terug dezelfde pot vervoegen om alsnog je team niet in de steek te laten. Online functies zijn ook top. Er zijn paswoorden om elkaar gemakkelijk online te vinden en zelfs lobbies zodat je steeds met dezelfde mensen in een ploeg blijft en niet moet reconnecten. Had Elden Ring deze prestaties en online gehad, had de seamless coöp mod waarschijnlijk nooit hoeven bestaan.

Grafisch is Nightreign ook niets om voor de neus op te halen. Ja, de engine is oud en nog geschikt voor old gen-consoles, maar de artistieke visie is nog steeds top. De nieuwe Roundtable Hold, jouw basis, is prachtig vormgegeven met vervallen delen burcht die stilaan overgenomen worden door de natuur en waar de zon als speren naar binnenschiet. Limveld mengt dan weer slim de elementen uit de base game met nieuwe en zotte setpieces, zonder dat het daarvoor aan prestatie moet inboeten ondanks de snelle gameplay. Op performance mode (we testten op PS5) is 60FPS bijna zo goed als gegarandeerd, zelfs in de meest hectische momenten.

En als het op muziek aankomt, moet Nightreign ook niet de duimen leggen voor Elden Ring. De soundtracks van alle bazen zijn minstens even memorabel en het nieuwe zachte deuntje van de roundtable kan zo je nieuwe wekker worden. Luister zelf maar:

You Tried

Nightreign eindigt dus in een lastig parket. Het kan zeker fun zijn en op zijn hoogtepunt is het al het goede van Elden Ring, gedeeld tussen drie vrienden in een behapbaar potje van om en bij de 90 minuten. Alleen liggen die hoogtepunten ver uit elkaar en kan je die enkel bereiken in de perfecte spelomstandigheden. Nightreign heeft een idee dat echt wel een topgame kan worden, maar er is veel meer nodig dan wat we nu hebben om dit te bereiken. Meer variatie in zowat alles en vooral een gameloop die niet actief in de weg staat van een goede roguelike. Nu lijkt elke run veel te snel op elkaar en komt de mechanische afwisseling puur van je gekozen personage, niet van wat je onderweg vindt, wat uiteindelijk snel kan tegensteken. Allemaal spijtige minpunten, want als standalone game voor €40 had dit echt wel een leuke twist op de alom geprezen saga van Elden Ring kunnen zijn. Nu zal het waarschijnlijk in de vergetelheid vallen binnen enkele maanden, tenzij de nog te bevestigen DLC die ze eind dit jaar willen uitbrengen hier verandering in brengt. Voorlopig zit daar enkel een nieuwe Nightfarer in, dus we wachten op meer info.

• Copycat is kort en emotioneel, maar is ook lang niet spannend genoeg voor hoe kort het is.
• Best Served Cold mixt slim detective en heerlijke cocktails.
• The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered is een zeer getrouwe heruitgave van het gelauwerde origineel.
• Pax Augusta is een heel klassieke en best moeilijke city builder met een paar moderne trekjes.
• In The Precinct bestrijd je ook misdaad, maar op een heel andere manier.
• Wij mochten de Nintendo Switch 2 en alle launch games uitproberen!
• Clair Obscur: Expedition 33 is als emotionele en Franse turn-based rpg een prestatie van jewelste en maakt grote kans om het spel van het jaar te zijn.