The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered review – it just works

Wilde tijden voor de harten van menig The Elder Scrolls-fan. Terwijl opvolger TES VI al 7 jaar geleden aangekondigd werd en sindsdien niets meer van zich liet horen, shadowdropt Bethesda plots een remaster van TES IV Oblivion. Remaster, want veel wordt er niet gemorreld aan het ondertussen 19-jarige origineel. Het spel draait zelfs op de oorspronkelijke GameBryo-engine, maar voor al het visuele geeft het de instructies door aan de – in vergelijking – nagelnieuwe Unreal Engine 5. Zorgt deze digitale tovertruc voor een waardige heruitgave? Of ontheiligt Bethesda hier een relikwie om de fans te sussen en de kas te spijzen? Khajit has answers, if you have time…

Oblivion-maagd

Eerst even open kaart spelen voor we aan deze review beginnen. Ik heb het origineel destijds niet gespeeld. Pc- en Xbox-games waren niet de standaard thuis en de PS3-versie kreeg zoveel negatieve kritiek dat ik er nooit aan ben durven te beginnen. Deze remaster was dan ook mijn eerste ervaring met Oblivion. Skyrim heb ik wel gespeeld, dus ik val niet helemaal uit de lucht, maar Cyrodiil, Horse Armor DLC en spell making zijn totaal nieuw voor mij.

Deze review is dus ook opgesteld vanuit het standpunt van een niet zo nieuweling die het voor de eerste keer ervaart. Een volledige review van Oblivion zal het echter ook niet zijn. De kans is klein dat je als lezer hier bent zonder te weten wat Oblivion is, en dat is ook niet de basis waarop je een remaster moet beoordelen. Het gaat hem dus vooral over de vernieuwingen en hoe het aanvoelt, 19 jaar na tot Game of the Year te zijn verkozen. Wel zal er af en toe vergeleken worden met het origineel. Hiervoor hebben we teruggegrepen naar de Xbox 360-versie die we nog in de kast hadden liggen. Het is ook een versie met zijn eigen problemen, maar om de graphics te vergelijken – de main appeal van deze remaster – was het meer dan voldoende.

Daedra crisis

Oblivion is de vierde telg in de alombekende The Elder Scrolls-series. De reeks is van meet af aan een RPG in eerste persoonzicht geweest, beïnvloed door successen als Ultima Underworld. Het evolueerde met Daggerfall, het tweede spel in de reeks, in een open wereld RPG. Met Morrowind kon het uiteindelijk deze formule voor het eerst naar een volledige 3D-engine brengen. Tegen dat Oblivion er kwam, lag de focus niet alleen meer op een gigantische open wereld en een robuust charactersysteem. Er kwam ook een coherent verhaal en uitgewerkte nevenpersonages. Jaren evolutie om te komen tot een van de meest geliefde episodes in een serie die tegenwoordig geen introductie meer nodig heeft.

Oblivion Remastered is dan ook quasi helemaal dezelfde geprezen titel als indertijd, maar in een vernieuwd visueel jasje. Geen Final Fantasy VII Rebirth-toestanden en al zeker geen Warcraft 3 Reforged-zever. De missie blijft nog steeds de Daedra tegen te houden de planes of Oblivion te verbinden met de wereld van Cyrodiil, waar dat ook mag zijn. Hiervoor doe je nog steeds beroep op je vaardigheden als krijger, dief, tovenaar of alledrie tegelijk met een free-form levelsysteem in een volledig open wereld. Jij kiest waar je gaat en staat, of je nu het hoofdverhaal flink wilt volgen om de wereld te redden of er gewoon op uit wil trekken om elk stuk kaas in de wereld te stelen.

Het gevoel van vrijheid en verkenning is nog helemaal intact. Voor iemand zoals mij die het origineel niet heeft gespeeld, voelt dit gewoon aan als de natuurlijke opvolger van Skyrim. Ook al is het dus andersom. Ja, er is wat Bethesda jank en uiteraard zijn sommige aspecten nu wat ouderwets, maar dat schaadt de 100+ uren speelplezier absoluut niet. Een Elder Scrolls-game blijft uniek, en die allure is de Oblivion-remaster niet kwijt. Heb je echter niets met de serie of hebben Bethesda-RPG’s je nooit echt kunnen bekoren, dan gaat deze Oblivion Remastered ook geen nieuwe vlam aanwakkeren. What you see is what you got 19 years ago en amai, wat is het goed om dat weer te ervaren.

Laat er licht zijn!

We trappen een open deur in, maar deze Oblivion Remastered ziet er prachtig uit. Zo goed als alle textures en modellen kregen een verdiende make-over. Kleren, wapens, planten, gebouwen, perkamentrollen… Geen enkele asset uit de gigantische bibliotheek die Oblivion benut, werd vergeten. En de kwaliteit van het geleverde werk is ook uitzonderlijk. De meeste dingen zien er zelfs in 4K nog haarscherp uit. Op vlak van natuur en landschap kunnen we ons enkel Kingdom Come: Deliverance II voor de geest halen als een nog mooier spel. Het is wellicht hoe fans van het origineel het altijd al in hun fantasie zagen, maar nu hoeven ze niet meer te dromen. Dit is echt hoe het er in-game uitziet.

Oud en nieuw

Die pracht komt niet alleen door het geleverde werk maar ook de engine waarin het draait. Oblivion maakt hier gebruik van dezelfde techniek als de recente remake van Ninja Gaiden 2 Black. Het spel draait op zijn originele motor (GameBryo), maar het koetswerk wordt afgehandeld door Unreal Engine 5. Concreet betekent dit dat geen lijn code aangepast moet worden voor de vernieuwde graphics. Tegelijk genieten die graphics dan ook van alle andere toeters en bellen die bij UE5 horen, waaronder Nanite en Lumen. Nanite zorgt voor extreme details in de open wereld zonder dat hier ingewikkelde Level of Detail-parameters moeten gemaakt worden. Lumen handelt real time-belichting af in combinatie met het hoog detailniveau van Nanite. Het zijn net die aspecten die van deze remaster meer dan een geüpscalede versie in een nieuwe engine maken.

Het enige nadeel aan deze benadering is dat het kleurenpalet wat grauwer is dan vroeger. Ja, dat neemt wat weg van de oude charme. Maar wat het inboet, krijgt het ook dubbel terug met die nieuwe, realistische belichting en een immersieve dag/nacht-cyclus met dynamische weersomstandigheden. Zeker in grotten en bij de imposante Gates of Oblivion spat het realisme van je scherm. Ook de interactie van toverspreuken en hun licht met de omgeving hadden je in 2006 vol ongeloof het hoofd doen schudden. Grauwer betekent dus allesbehalve levenloos in deze remaster. Het kleurenpalet als enige minpunt voor de grafische verbeteringen aanhalen, spreekt dus boekdelen.

Oblivion Remastered, niet Remake

Oblivion herwerken door de oude engine te koppelen aan Unreal Engine 5 heeft niet enkel op grafisch vlak gevolgen. Eén gigantisch voordeel is natuurlijk hoe trouw de remaster is aan het origineel. Dialooglijnen, locaties, puzzels, wapens, prijzen… zijn letterlijk nog de originele code. Vreemd genoeg maar tegelijk het beste voorbeeld van die trouw aan het origineel: de strategy guide uit 2006 is nog helemaal juist en relevant. Ben je dus op zoek naar de Shrine of Azura om snel een oneindige manier te hebben om wapens weer te vullen, dan vind je die op exact dezelfde pixel van toen terug.

Helaas heeft de hybride-methode ook een hele hoop kleine nadelen. Nadelen die soms het geleverde werk op grafisch vlak teniet doen, juist doordat nieuwe visuals gekoppeld worden aan oude werkwijzen. Animaties zijn daar het “beste” voorbeeld van. Emoties zijn vrij summiere blends tussen 4 verschillende maar overdreven gezichten zonder meer. Nu dus nog steeds, wat met de realistischere modellen overkomt als puur amateurisme, al dan niet horror. Zelfde probleem met de AI van NPC’s. Dan heb je een prachtige stad vol realistische personages en immersie, word je er meteen uitgehaald als die tegen elkaar beginnen te botsen als verkeerd ingestelde roomba’s in een nieuwe woonkamer. Het breekt de fun gelukkig nooit, maar de immersie wel.

What’s new?

Nu, niet alles is klakkeloos overgenomen uit de oude Oblivion. Om te beginnen bevat deze remaster alle DLC’s zonder meerkost. Zelfs de beruchte ‘horse armor’ krijg je er nu gratis bovenop. Een paar andere aspecten waren wel belangrijk genoeg om manuele interventie te vrijwaren van ontwikkelaar Virtuos. Zo werd het levelsysteem wat minder streng gemaakt om te vermijden dat je je build om zeep helpt. Statpunten bij levellen zijn nu niet meer afhankelijk van welke vaardigheid gebruikt werd. Hierdoor kan je dus ook sterker worden ondanks dat je niets anders dan alchemie levelt bijvoorbeeld. Vijanden blijven wel schalen met je eigen niveau, dus stel het hoofdverhaal niet te lang uit, anders kan het een ware hel worden. Gelukkig blijven ook zelfgemaakte spreuken en betoveringen even ongebalanceerd als toendertijd om je hiermee te helpen.

Een andere leuke toevoeging is de spreuk Clairvoyance. Deze komt uit Skyrim en dient eigenlijk als leidraad naar een volgend doel. In de open wereld heeft dit weinig nut en beknot het het vrij verkennen en spontane avonturen wat ons betreft. In kerkers is het daarentegen zeer handig. Door de semi-random aard van de vele dungeons kon je al snel een bijzonder pittig doolhof als lay-out krijgen. Hieruit ontsnappen – want fast travel uit een kerker kan niet – is nu veel eenvoudiger dankzij Clairvoyance.

Exploits buiten; glitches welkom

Andere aanpassingen zijn dan weer eerder voor de quality of life, zonder per se een revolutie te zijn. UI en menu’s zijn mechanisch herzien, maar blijven toch wel een onhandige scroll-lijst als je veel gerief op zak hebt. Sluipen werkt nu meer zoals in Skyrim met het oogicoon, al zullen sommige vijanden je nog steeds door muren ruiken. Perks zijn wat aangepast voor balancing, wapenanimatie in third person camera kreeg een nieuwe laag vernis, frequentere autosaves, nieuwe toegankelijkheidsopties… En ga zo maar door. Allemaal kleine dingetjes maar die samen de hele ervaring wel een pak aangenamer maken dan het origineel. Althans op console, want met mods op pc kon veel meer dan wat nu in de remaster steekt. Wat ze afgeschaft hebben, zijn de exploits.

Zeg vaarwel aan de scrolldupe om een hoop geld te verdienen. Net zoals je een traan mag laten voor de penselen die nu wel aan de zwaartekracht onderhevig zijn. Er zijn gelukkig nog andere problemen die je kan uitbuiten, het blijft een Bethesda-game natuurlijk. Maar het is gek om te zien wat ze corrigeren, en niet de zwerm aan bugs die je nog tegenkomt. Zo zat de NPC van de hoofdmissie ‘Breaking the Siege of Kvatch’ vlak voor het kasteel vast. Bij het googelen van deze bug kwamen we bij uit bij een post van 2006. Straffer, de oplossing werkte nog steeds! Onbegrijpelijk dat zoiets wel door de beugel kan, terwijl extra centen verdienen in een single player RPG te veel is voor Bethesda. Voor de speedrunners: de verborgen deur die onbereikbaar zou moeten zijn en naar de eindcredits leidt, zit er ook nog in. Begrijpe wie begrijpe kan…

Wat Virtuos wel had moeten aanpassen en waar de Oblivion Remastered tekortschiet, zijn de prestaties. We spelen op de PS5-versie in performance mode, maar zelfs dan is het niet ongebruikelijk om frames te droppen en stuttering te zien. Het valt het vaakst voor tijdens het doorkruisen van de open wereld maar het gebeurt ook als er te veel vijanden zijn. Ook wanneer je interageert met de physics engine, mag je afscheid nemen van 60FPS. Het kan erger natuurlijk, maar het kan ook veel beter. En dat zeker aangezien de game op z’n graphics na bijna 20 jaar oud is. De vertaling van oude engine naar UE5 verloopt dus duidelijk niet zonder slag of stoot, zelfs op moderne hardware.

Uit een ander tijdperk

Ondanks al de immersiebrekende gezichten, weggemoffelde problemen, aangepaste spelmechanieken en pietluttige bugs blijft Oblivion wel het bijzondere avontuur van weleer. In 2006 ging het lopen met een game of the year-titel, dat is nog steeds te begrijpen en te verdedigen. De uitgestrekte wereld, de onbeteugelde vrijheid in doen en laten, de talloze quests en het bijhorende stemacteerwerk… Het is en blijft nog altijd een magisch wereld waarin je wil bestaan en vertoeven. Ver was toen het idee van wereldkaart vol nutteloze doelen waaruit je een FOMO-inducerende takenlijst distilleert. Avontuur lonkte om iedere hoek, en dat gevoel is 100% hetzelfde met deze remaster.

Tegelijk blijft dit wel een spel uit een ander tijdperk, zowel inhoudelijk als technologisch. De soms simplistische dialooglijnen, de robotachtige bewegingen, je teleporterend paard, de domme AI van vijanden… Het is jank die de we niet ontkennen maar nu ook met de mantel der liefde bedekken. Die tastbare retrovibe is echter een ode aan het origineel. Dit onaangeroerd laten voor zover het kan, is hoe een remaster zou moeten zijn. De technologie van nu gebruiken om het draaiende te houden, zonder aan het origineel en zijn tekortkomingen te schaven. Zoals een 8K HDR-foto van de Mona Lisa hoeft het verder geen bewerking. Want die troebele penseelstrook rond de mond, wordt al lang geen fout meer genoemd.

Wist je dat deze games ook een remaster of port kregen?

• Indiana Jones and the Great Circle is ook op PS5 schitterend en biedt nu een extra Dualsense-ervaring.
• Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition biedt meer verbeteringen dan verwacht.
• Ace Attorney Investigations Collection zet twee titels in een modern jasje en brengt ze eindelijk in het Engels uit

Andere recente reviews doorbladeren?

• The Darkest Files is een diepgaand maar donker juridisch puzzelspel.
• Atomfall is een kortere maar heerlijk Britse FPS survivalervaring.