The Precinct review: leuke maar beetje repetitieve politiesimulator

The Precinct is een (voor het grootste deel) isometrisch actiespel over misdaad in een fictieve stad in Amerika met veel schieten en achtervolgingen. Is het dan niet gewoon Grand Theft Auto? Nee, want deze keer sta je aan de andere kant van de wet en speel je als de “goeden”, met andere woorden de politieagenten die de carjackers, moordenaars, drugsdealers en vooral de foutparkeerders moeten zien tegen te houden. Hoe diepgaand is deze jaren ‘80 politiesimulatie van ontwikkelaar Fallen Tree Games en is dit noir politieverhaal de moeite en zijn lagere kostprijs waard?

Het groentje in The Precinct

In The Precinct kruip je achter de badge van agent Nick Cordell Jr, een groentje in hetzelfde politiekantoor waar zijn vader vroeger commissaris was voor hij vermoord werd. Dit kantoor ligt in Averno City, een fictieve maar daarom niet minder door misdaad geteisterde stad in de VS in de jaren ‘80. The Precinct wil entertainen en staat dus niet stil bij de realiteit van ordehandhaving in de VS in 2025, maar kiest resoluut voor een misschien te nostalgische ervaring waarbij enkel proportioneel geweld mag gebruikt worden en agenten gestraft worden wanneer ze fouten maken. Cue het ene na het andere leuke cliché uit politiefilms van die tijd: de heel cynische mentor die net op het punt staat om op pensioen te gaan, de no-nonsense commander, de professionele commissaris die moet kiezen of de prioriteiten van zijn kantoor liggen bij boetes innen of het recht handhaven, de neurotische curator van al het bewijs, de stoere helikopterpiloot, de corrupte flik… Als klap op de vuurpijl wordt Averno City nog eens geterroriseerd door meerdere bendes en wordt door zowel hen als anderen de ene na de andere misdaad gepleegd. Kan jij het verschil maken?

In de proloog leer je de personages en de stad wat kennen, maar daarna neemt het overkoepelend verhaal even wat afstand. Pas op het einde zal Nicks persoonlijk verhaal terug relevant worden in een leuke finale met een paar goede doch voorspelbare twists. In de tussentijd is het de bedoeling dat je elke dag of nacht patrouilleert om de stad veilig te houden en als het even kan de misdaadbendes probeert uit te schakelen. Je begint bij die laatsten onderaan de ladder en moet voor elke bende eerst een kleine garnaal zien te vinden, dan een handlanger en dan de grote bendeleider zelf. Dit doe je door bewijs te verzamelen om die personages te kunnen arresteren. Dat bewijs krijg je soms na een stukje verhaal, maar zal je ook vaak vinden terwijl je je dagelijkse job uitoefent. Wanneer je genoeg bewijs verzameld hebt, kan je aan de volgende verhaalmissie beginnen. Dit zijn dan korte missies met een schietpartij of een achtervolging te voet, met de auto of in de helikopter.

Zowel tijdens als na het verhaal kan je zoveel dagen met shiften kloppen als je maar wil. In dat opzicht heeft The Precinct dus een oneindig lange speelduur. Je kan zelfs de verhaalmissies helemaal negeren als je wil. Het probleem is echter dat, zelfs met alle variatie, de ervaring na een tijdje toch wat repetitief aanvoelt. Na iets meer dan negen uur gespeeld te hebben, hadden we het verhaal afgewerkt. Nog een uurtje of twee extra shiften doen, en dan hadden we het wel gezien. Voor de prijs die je ervoor betaalt, is het wel een leuke ervaring, zeker als je graag in de huid van een agent kruipt.

De juiste keuzes

Het grootste deel van The Precinct speelt zich af tijdens je patrouilles. In het begin wordt je shift aan jou toegewezen, maar na een tijdje kan je er een kiezen of zelf samenstellen. Je trekt voor een aantal uur (in het echt uiteraard tussen de tien en dertig minuten isometrische actie per shift) te voet, in een auto of in een helikopter de stad in en kan verschillende problemen of misdaden tegenkomen, gaande van slecht geparkeerde auto’s of te snel rijden via inbraak of rijden onder invloed tot carjackings of bendeoorlogen. Aan jou om op elke situatie gepast te reageren. Gelukkig heb je een politiehandboek dat je steeds kan openen voor het geval je niet meer weet welke acties je moet ondernemen. In tegenstelling tot wat je misschien zou vermoeden, mag je in deze Amerikaanse stad immers niet zomaar iedereen neerschieten. Je moet je netjes aan de regels van de verschillende escalaties in het geweld houden. Iemand die iets gestolen heeft en wegloopt, mag je bijvoorbeeld niet zomaar in de rug neerschieten. Vuurwapens zijn enkel toegestaan als de criminelen eerst op jou (of iemand anders) schieten. Vallen ze je aan met hun vuisten, dan moet je het met een matrak of taser doen. The Precinct toont je wel altijd in welke categorie je zit en met hoeveel kracht je mag antwoorden.

Naast rekening houden met die escalatie in het geweld, moet je ook steeds bij elke situatie de juiste respons zoeken, zelfs wanneer iemand geen verzet pleegt. Zo kan je bijvoorbeeld bepalen of je iemand fouilleert, laat natrekken door je dispatch, een ademtest laat afnemen, de koffer laat opendoen, een boete geeft, arresteert of laat gaan. Zonder enig bewijs iemand arresteren mag uiteraard ook niet. Een parkeerboete uitschrijven? Geen probleem, maar dan moet je nog kiezen tussen zes mogelijke parkeerovertredingen. Verder moet je beslissen met welke misdaden je een verdachte wil aanklagen. Dit zijn er vaak veel meer dan één. Een carjacker krijgt niet enkel carjacking, maar ook te snel rijden, ongevallen veroorzaken en het bijna altijd toepasbare wegvluchten van de politie op zijn of haar kerfstok. Jammer genoeg tellen sommige acties van de criminelen, zoals jou aanrijden of botsen tegen een andere auto tijdens een achtervolging, niet altijd mee. Als je geen zin hebt om door de lijst van mogelijke aanklachten te gaan, kan je ook je partner vragen om het automatisch voor jou te doen. Op het einde van elk incident, klein of groot, kan je dan kiezen of je iemand laat gaan, een boete geeft of arresteert.

The Precinct heeft een arcadegevoel

Je hebt heel wat mogelijkheden, maar het heeft wel meer een arcade- dan een realismegevoel. Hoeveel foute acties je ook uitvoert, je zal nooit ontslagen worden. Je kan ook bij alle foutparkeerders de ramen van hun auto zonder gevolgen inslaan. Normaal gezien doe je dat omdat je snel een auto nodig hebt, maar kijk, zo leren ze het tenminste en zo evolueren ze niet in uitschot dat de deur van de treinwagon open laat staan. Het terrein is ook heel broos, waarmee we bedoelen dat je auto – gelukkig! – zonder problemen door afsluitingen of zelfs betonnen scheidingsmuren tussen rijvakken kan vliegen. Dat is zowel voor jou als de backup die je kan aanvragen goed, want andere politieauto’s zijn vaak precies enkel ingesteld om in een rechte lijn een verdachte auto te rammen, of er nu iets in de weg zit of niet. Ook zijn je opties niet zo uitgebreid als in bijvoorbeeld het ietwat realistischere Police Simulator uit 2023. Dat is uiteraard helemaal niet erg en past wel bij het pulpgevoel van heel het spel. Foute acties uitvoeren zorgt er enkel voor dat je minder ervaringspunten krijgt voor de misdaad. Op het einde van je patrouille worden je ervaringspunten toegewezen, waardoor je misschien een level up krijgt, met bijhorende unlocks zoals nieuwe patrouillesoorten, wapens of voertuigen of een token voor persoonlijke upgrades. Je kan overuren kloppen, maar op meer exp na heeft dit geen andere voordelen. Het is wel het ideale moment om wat verborgen collectibles te zoeken of je te wagen aan races of springrampen.

Ten slotte kan elke actie anders uitdraaien dan je denkt. Niet iedereen luistert bijvoorbeeld naar je of je kan aangereden worden door andere auto’s terwijl je op de weg iemand aan het arresteren bent. Soms vertrek je op patrouille met als enig doel fout om geparkeerde auto’s te beboeten en eindigt het in achtervolgingen of schietpartijen met bendes. Aan de ene kant is het leuk dat het allemaal wat onvoorspelbaar is, maar heel soms lijkt het wat overdreven. Dat iemand probeert weg te vluchten die onder invloed is, een aanhoudingsbevel heeft lopen of illegale spullen bij zich heeft, tot daar aan toe. Heel soms heb je echter gewoon iemand die een blikje door het raam gooit, en in plaats van braaf de boete in ontvangst te nemen meteen wegsnelt wanneer ze je korte sirene horen. Dan volgt onverwachts een massieve en lange achtervolging met zowel materiële schade als omvergereden omstaanders. Na de uiteindelijke arrestatie blijkt dat ze geen drugs of andere verboden spullen bijhebben, niet gezocht worden door de politie, niet onder invloed zijn, en dus enkel zo gereageerd hebben na een blikje door hun raam te werpen.

Als je criminelen achtervolgt en dicht genoeg bij hen kan blijven, beginnen er zich blauwe balkjes bovenaan je scherm te vullen. Hiermee kan je verschillende soorten backup oproepen, wat het gevoel van politiewerk versterkt. Het zorgt er ook voor dat de – vaak net iets te lange – achtervolgingen sneller voorbij kunnen zijn. Bij achtervolgingen of zelfs gevechten, hebben de personages verder niet enkel hun levensbalk, maar ook een balk met hun moraal. Raakt die op, dan geven ze zich over. Met je auto kan je nog proberen te rammen, maar in de helikopter is backup gebruiken en de moraal van de verdachten tot nul brengen de enige optie. Tijdens actiemomenten zal je dus vermoedelijk vaak of constant de “geef je over”-knop blijven spammen. Je moet ook oppassen dat je meteen stopt met schieten wanneer ze zich uiteindelijk overgeven. Gelukkig voelen het rijden en het vliegen best goed aan. Niet enkel kan je met je auto moeiteloos door barrières rijden en geeft het niet als je helikopter eens tegen een gebouw stoot, ook hebben de auto’s een zeker gewicht waardoor het leuk is om doorheen bochten te glijden. Zelfs tegen andere auto’s botsen houdt je niet echt tegen, wat ervoor zorgt dat de actie niet onderbroken wordt.

De grootste problemen van The Precinct

The Precinct heeft qua gameplay en ervaring wat probleempjes. Zo is het wat irritant dat je enkel een autosave hebt die bewaart per shift en je niet in het midden van een shift het spel kan bewaren en afzetten. Dit is extra vreemd wanneer je als je sterft opeens wél net voor het meest recente incident herlaadt. Gelukkig kan je als oplossing je shift vroegtijdig stoppen. Ideaal is het niet, maar dan hou je toch alles wat je in je shift gedaan hebt. Jammer genoeg voelt het schieten ook wat stroef aan. Om te beginnen moet je vaak vanuit cover op criminelen schieten, hoewel hen flankeren ook soms kan. Zodra je begint te mikken, word je vaak geraakt, waardoor je dan moet wachten tot je health langzaam teruggekomen is. Bovendien zal het zeker eens gebeuren dat je in plaats van in cover te duiken er heel stijlvol over glijdt, met alle gevolgen van dien. Een laatste irritatie, hoewel het natuurlijk ook deel van de agentenervaring kan zijn, is dat de leden van een groep criminelen vaak naar verschillende kanten weglopen, zodat je er meestal minstens een kwijtraakt. Je partner zou hierbij moeten helpen, maar dit gebeurde bij ons slechts de helft van de tijd. Dat ze weglopen als jij een paar honderd meter verder bent, klinkt nog normaal, maar zelfs als ze zich overgegeven hebben en er versterking van andere agenten was, bleken ze uiteindelijk toch te kunnen weggelopen zijn nadat wij hun kompaan nog een aantal blokken hadden achtervolgd. Uiteindelijk kost je dat gewoon een beetje exp, dus het is niet zo erg, maar in het begin kan dit frustreren wanneer je denkt dat je tegen alle verwachtingen in iedereen hebt kunnen arresteren en je het bericht krijgt dat je er eentje laten lopen hebt.

Noir en isometrisch

The Precinct is een spel dat er voor zijn genre best goed uitziet. De isometrische camera (die je wel 360 graden kan draaien en ook naar voor of achteren kan buigen) werkt goed. Vooral ‘s avonds en ‘s nachts kunnen de lichten van de stad terwijl het regent indrukwekkend ogen, maar ook overdag zie je genoeg details in de omgevingen. Bij de dialogen krijg je mooie maar wel statische portretten. De muziek past bij het noir-avontuur en de acteurs leveren relatief goed werk. Ook de accenten zijn heel clichématig. Niet iedereen doet het echter even goed, en hoewel hij op andere momenten geloofwaardig is, doet het roepen van Nick dat vijanden zich moeten overgeven soms denken aan hoe Kiefer Sutherland in 24: The Game ook soms met een veel te zachte stem probeerde de plaatselijke terroristen te overtuigen.

.

Geïnteresseerd in recente games?

• Wij mochten de Nintendo Switch 2 en alle launch games uitproberen!
• Clair Obscur: Expedition 33 is als emotionele en Franse turn-based rpg een prestatie van jewelste en maakt grote kans om het spel van het jaar te zijn.
• The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered is een zeer getrouwe heruitgave van het gelauwerde origineel.
• Pax Augusta is een heel klassieke en best moeilijke city builder met een paar moderne trekjes.
• Indiana Jones and the Great Circle is eindelijk op PS5 beschikbaar en blijft een grote aanrader.