Na een jaar waarin corona nog nazinderde, kwam de filmindustrie weer helemaal op gang dit jaar. Blockbusters, indieparels, in de bioscoop of op streaming: er was heel wat goeds te zien. Wij presenteren onze 20 beste films van 2022.
The Batman
Matt Reeves luidt een nieuw Batman-tijdperk in waar Gotham zich van zijn donkerste kant laat zien dankzij de ongewoon gruwelijke interpretatie van The Riddler. Robert Pattinson is de jongste Bruce Wayne ooit, maar ook de meest gekwelde en gevreesde. The Batman focust op zijn detectivekant en zijn samenwerking met Jim Gordon. Kravitz is een uitstekende Selina Kyle en daarnaast is er nog een weelde aan fantastische acteurs in de bijrollen. Ook de geweldige muziek van Michael Giacchino verdient een speciale vermelding. Niet iedereen kon misschien de sfeer en het emo-gehalte bijna 3 uur smaken, maar zo’n Batmanfilm hebben we alleszins nog niet gezien. (Jana)
Black Panther: Wakanda Forever
Black Panther: Wakanda Forever is een ode aan T’Challa en de acteur die hem vertolkte, en de film werkt ook het best als het verhaal daarop focust. Ryan Coogler had een grote opdracht te verwezenlijken, en weinigen hadden het op deze manier kunnen doen, met terughoudendheid, opnieuw maatschappelijke diepgang en veel emotie. Alleen zit de sequel meer dan verwacht vervat in het grotere MCU-geheel en kan die de originaliteit en eigenheid van Black Panther niet overklassen. De cast geeft het beste van zichzelf, en bij momenten sta je opnieuw versteld van wat je te zien krijgt en van wat misschien nog zal volgen. (Elien)
Close
Close is opnieuw een meeslepend en ingetogen drama van Lukas Dhont over jongeren die hun weg proberen te vinden. Twee hartsvrienden ontdekken op de middelbare school dat imago plots belangrijker wordt, met alle gevolgen van dien. Het doet je beseffen hoe moeilijk opgroeien maar ook vooral opvoeden wel is. De sterkte van deze film zit in hoe spaarzaam Lukas Dhont met alles omgaat en de acteurs daarin heel goed begeleidt, maar hij laat wel wat liggen met een bepaalde verhaalkeuze. Maar toch is dit een van de sterkste films van het jaar, en we zetten nog altijd geld in op die Oscarnominatie. (Elien)
Devotion
Devotion is een oorlogsfilm die op het eerste gezicht misschien niets wereldschokkends doet, maar wel blijft nazinderen door de thema’s die erin verwerkt zitten en de centrale vriendschap. Dit is een klare kijk op wat racisme in het leger teweeg kan brengen en op wat bondgenootschap van witte mensen moet zijn, zonder zelf belerend te zijn. Je gelooft de vriendschap tussen Tom en Jesse dankzij de gevoelige vertolkingen van Glen Powell en Jonathan Majors. Beide acteurs hebben al een uiteenlopende en interessante carrière uitgebouwd, en deze film mag zeker een opstap zijn naar meer. (Elien)
Everything Everywhere All at Once
Ben je het multiversum stilaan beu? Everything Everywhere All At Once bracht ons wel weer op andere gedachten dankzij een origineel en eigenaardig verhaal. Ze speelt Evelyn, eigenaar van een wassalon die tijdens een bezoek aan de belastingsdienst in een gevecht over universa betrokken raakt. Michelle Yeoh kan hier pas echt haar veelzijdigheid laten zien en de productie is op alle vlakken uitstekend. Het tempo zit niet altijd even goed in de runtime van 2,5 uur maar de emotionele conclusie maakt alles goed. (Jana)
Glass Onion: A Knives Out Mystery
De man die bijna eigenhandig verantwoordelijk is voor de herontdekking van het moordmysterie stopt ook in de tweede Benoit Blanc-film een karrenvracht aan plezier. De detective met het Texaanse accent krijgt een uitnodiging voor een moordparty, die al snel echt escaleert. Glass Onion neemt wat andere tropes uit de whodunnit, verzamelt een topcast die zich rot amuseert en voegt wat leuke cameo’s en gimmicks toe. Even memorabel als Knives Out is deze niet, maar dan nog is dit een heel entertainende commentaar op de rijke klasse. (Elien)
Good Luck to You, Leo Grande
Good Luck to You, Leo Grande toont hoe belangrijk begrip en intimiteit kunnen zijn voor iemands zelfbeeld, in een film die even hilarisch als ontroerend is. Emma Thompson is opnieuw fantastisch als een zestiger die seksueel wil uitbreken na een onbevredigend huwelijk, maar haar tegenspeler Darryl McCormack hoeft zeker niet onder te doen als de escort die ze inhuurt. Komedies, zelfs met een serieuzer kantje, worden nog altijd onderschat. Ons verdict is duidelijk: an absolute delight. (Elien)
Guillermo del Toro’s Pinocchio
In het jaar des Heren 2022 kregen we niet een, maar wel twee spiksplinternieuwe adaptaties van het klassieke Italiaanse sprookje over het houten jongetje dat echt wou zijn. De ene een inspiratieloze verfilming van Disneys klassieker, de andere een modernisering uit de breinen van Guillermo del Toro en Over the Garden Wall-bedenker Patrick McHale. De stop-motionfilm neemt donkerdere wendingen dan je zou denken, werkt die tegen met heerlijk luchtige liedjes en verrast je met een emotionele mokerslag of twee. (Matti)
Holy Spider
Regisseur Ali Abbasi toont in Holy Spider hoe Iran het jaren geleden al niet nauw nam met vrouwenrechten door het verhaal te brengen van de wolfspin-seriemoordenaar. Hij leek op het eerste gezicht een gewone man maar vond het zijn missie om de slechte vrouwen uit de maatschappij te verwijderen. De film is niet sensationeel maar een zo sober mogelijke kijk, dankzij de erg goeie hoofdrolspelers en onverbloemd camerawerk. Een ontnuchterende film die relevanter is dan ooit. (Jana)
Living
Soms weet je niet goed wat te verwachten van een film en lijk je je aan een deprimerende bedoening te verwachten. Maar Living blijkt uiteindelijk bijna het tegendeel. Bill Nighy speelt een van de meest ingetogen en beste rollen uit z’n carrière als een bureaucraat die te horen krijgt dat hij terminaal is en daarom nog wat van het leven wil genieten. Ook de productie maakt dat deze film erbovenuit steekt. Het script van Kazuo Ishiguro is fantastisch en subtiel en wacht tot het einde om een gut punch van jewelste te geven. Een herinnering aan het feit dat meer doen dan je zou moeten zo belangrijk kan zijn, voor anderen maar ook voor jezelf. (Jana)
The Menu
Restaurants zijn in! Recent kregen we een aantal uitstekende films en series te zien waarin chef-koks centraal staan. Na Pig, Boiling Point en The Bear is er nu ook The Menu. Deze satirische thriller is helemaal niet subtiel en soms een beetje wazig, maar is helemaal zijn eigen ding. Het creatieve team heeft ervaring met spanning én satire, en dat merk je, want The Menu bevat een aantal schokkende, bevreemdende en oprecht grappige momenten. Een allegaartje aan onverwachtheden geserveerd op originele en vooral heel entertainende wijze, dus. Reserveer maar (een zitje), want wij amuseerden ons rot. (Elien)
Nope
De filmindustrie is een netelige plek. Het kan je groot en gewild maken, maar ook even vlug weer uitspuwen. Of je na verloop van tijd gewoon vergeten. Die speling van het lot ondervinden ook OJ en Emerald Haywood na de dood van hun vader. Alleen is er iets onbehaaglijks aan de vallei waar ze wonen. Wanneer OJ beseft wat het is, probeert ook hij zijn bedrijf er financieel mee te redden door het op beeld te krijgen. Nope bevat minder opvallende allegorieën dan de vorige films van Jordan Peele, maar is een vreemde en intrigerende scifiprent die je af en toe de stuipen op het lijf jaagt en ook nog eens top klinkt en eruit ziet. De vertolkingen van Daniel Kaluuya en Keke Palmer zijn er alleszins om niet snel te vergeten. (Elien)
The Northman
Robert Eggers leverde met The Northman een nieuwe referentie af voor de Vikingfilm en het historische epos. Bruut geweld gaat hand in hand met bevreemdende beelden en mythologie geleid door een indrukwekkende Alexander Skarsgård. Hij speelt de koningszoon Amleth, die er zijn missie van maakt om de moord op zijn vader te wreken en zijn moeder te redden. De productie is op technisch vlak ook een visueel plaatje, met veel gore, geweldige cinematografie, indrukwekkende muziek en prachtige landschappen en kostuums. (Jana)
Prey
Zo om de paar jaar, als de stand van de maan precies juist staat en de filmgoden het ons gunstig zijn, komt er een film die een verlepte franchise onverwacht uit de dood doet verrijzen. Prey doet dat voor de Predator-reeks. De Predator-prequel gaat 300 jaar terug in de tijd en vervangt de paracommando door een Comanche-krijger (Amber Midthunder).De tocht naar de ultieme confrontatie verveelt nooit, maar pas naar de finale toe ontpopt Prey zich tot de meest entertainende actiefilm van het jaar. (Matti)
Rebel
Adil en Bilall hebben tegelijk een bewogen en succesvol jaar achter de rug, met het cancelen van Batgirl maar het succes van Ms Marvel en Rebel. Met die laatste brachten ze een genuanceerd en onverbloemd verhaal over hoe een Vlaamse jongen bij IS belandt. Hoofdrolspeler Aboubakr Bensaihi verdient alle lof, samen met de rest van de cast, maar ook de cinematografie van Robrecht Heyvaert en de unieke interpratie van Adil en Bilall door eigenlijk musicalnummers in het verhaal te verweven. De film valt soms zwaar maar je kan niet anders dan onder de indruk zijn van wat je gezien hebt. (Jana)
See How They Run
See How They Run lift mee op het hernieuwde succes van de eigenzinnige whodunit, enkele jaren nieuw leven ingeblazen door Knives Out. Alles erin is al eens gedaan (een moordonderzoek bij een toneelstuk van Agatha Christie), maar zelden met zo’n charmant duo aan het roer. Sam Rockwell en Saoirse Ronan klikken zo goed als de uitgebluste flik en overenthousiaste beginneling dat de mankementen niet opvallen. De Knives Out van 2022. Naast Knives Out 2 dan. (Matti)
Top Gun: Maverick
Ik had niet bijzonder veel met het origineel maar Top Gun: Maverick overtreft de cultfilm nog. De vliegtuigstunts zijn van het strafste dat je in lange tijd gezien hebt en het plot neemt zichzelf niet te serieus. De connecties met het origineel zorgen dan weer voor verrassend veel emotie, en ook de jonge cast is een meerwaarde. De echte trekpleister blijft Tom Cruise, die zijn beste rol in jaren neerzet. Ik kan nog tien redenen opnoemen waarom ik deze zo goed vond, maar het volstaat waarschijnlijk als ik zeg dat ik deze toch 10 keer ben gaan bekijken in de cinema. (Jana)
Turning Red
Pixar is gestopt met stilstaan. De animatiestudio verdiept zijn typische vorm en verhaal in de magische coming of age-tekenfilm Turning Red. Daarmee spreekt het een doelgroep aan die al langer gehoord mocht worden. Turning Red palmt je in met flitsende animatie, zeemzoete pastelkleuren, een schattig monster en wijze lessen over het leven. Jazeker, het nieuwste wapenfeit van Pixar is opnieuw een film voor iedereen die ooit jong geweest is en dat nog altijd is van geest. (Matti)
The Woman King
Viola Davis leidt een groep vrouwelijke strijders die hun koning en volk moeten beschermen tegen hun moordzuchtige vijanden. The Woman King heeft voor elk wat wils: geschiedenis, politiek, actie, familiedrama en vriendschap. Dat alles komt afzonderlijk en samen tot zijn recht dankzij de ijzersterke, nagenoeg volledig zwarte cast. De vrouwen in The Woman King kunnen zich vrijwel allemaal zowel grappig, krachtig als kwetsbaar opstellen. Davis is 57 en bewijst dat ze zonder twijfel een actiester is. The Woman King is om al die redenen een blockbuster met inhoud waar andere studio’s zeker uit kunnen leren. (Elien)
The Wonder
Florence Pugh blijft ook maar de geweldige rollen aan elkaar rijgen. In de nieuwste van regisseur Sebastián Lelio speelt de verpleegster Lib die in 1862 een meisje moet gaan observeren dat al maanden niet zou gegeten hebben, maar toch nog in leven is. Het trage maar intrigerende The Wonder steunt naast Florence Pugh ook op een goeie productie en een bedrukkende sfeer om je helemaal onder te dompelen. (Jana)
