Everything Everywhere All At Once review: glorieuze chaos

We hoeven je vast niet te vertellen dat de multiverses de laatste jaren erg populair zijn geworden. Vooral dankzij superheldenfilms want, het begon eigenlijk bij Justice League, toen kwam Spider-Man: Into The Spider-Verse en daarna introduceerde ook het MCU ze met dit jaar Spider-Man: No Way Home en Doctor Strange in the Multiverse of Madness. Maar dankzij de Daniels blijft het niet bij superhelden want in Everything Everywhere All At Once staat een gewone vrouw centraal.

Wereldschokkende dingen op het belastingsbureau

Evelyn (Michelle Yeoh) heeft met haar man Waymond (Ke Huy Quan) een wassalon dat betere tijden heeft gekend. Wanneer ze op controle moeten bij de belastingdienst bezorgt dit Evelyn redelijk wat stress. Daarbij komt nog dat Waymond eigenlijk wil scheiden, haar vader uit Hong-Kong nu bij hen is komen wonen en dat haar dochter Joy (Stephanie Hsu, Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings) wil dat haar vriendin aanvaard wordt. Tijdens hun afspraak bij hun contactpersoon bij de belastingen lijkt Waymond ineens bezeten. Hij is overgenomen door een Waymond van een ander universum, het Alphaverse.

Er zijn namelijk oneindig veel parallelle universa die ontstaan telkens je een keuze maakt. In het Alphaverse hebben ze een manier ontwikkeld om naar je lichaam in andere universa te springen, genaamd versejumping. Maar alle universa worden nu bedreigd door Jobu Tupaki, een mens van wie de geest versplinterd is omdat ze te veel aan versejumping gedaan heeft. Uitgerekend Evelyn zou degene zijn die Jobu Tupaki kan verslaan maar dat blijkt moeilijker dan gedacht.

Raar is nog maar het begin

Laat je niet misleiden: Everything Everywhere All At Once begint misschien redelijk conventioneel maar al na 10 minuten schiet het echt in gang. Net als Evelyn wordt het publiek ineens in een heel andere wereld gegooid met heel andere regels. Die verandering zorgt al snel voor heel wat humor, wanneer Evelyn twee werelden probeert uit elkaar te houden en Waymond ineens een vechtsportmeester blijkt te zijn. Michelle Yeoh is ultragetalenteerd maar ik heb haar nog niet zoveel in comedy gezien. Vooral het eerste deel van de film toont dat ze ook dit aan haar skillslijst mag toevoegen.

En bereid je maar voor want vanaf dan wordt het vaak heel raar. Ik wist op voorhand weinig van de film en dat is beter zo, maar daardoor moest ik ook even wennen aan welke kanten deze film allemaal uitging. Zo moet je om te kunnen versejumpen vaak iets ongewoons doen, wat nog een understatement is. Dat clasht soms wel met de sfeer in het begin van de film. Ook de andere universa zijn soms heel anders: van iets heel raars dat ik liever niet verklap naar odes aan andere filmmakers. Maar als je het eerdere werk, Swiss Army Man, kent van de Daniels, dan weet je dat ze niet aan conventioneel doen. Toch past niet alles even goed waardoor het een beetje afleidt.

Dus zodra je even kunnen wennen hebt, is dit zonder twijfel het meest originele gebruik van het multiversum tot nu toe. Zo is Evelyn in elk universum anders, waardoor Michelle Yeoh nog maar eens kan tonen wat voor een geweldige actrice (en stuntvrouw!) ze is. Zelf wou ze de rol ook dolgraag, net om die reden. Maar ook Ke Huy Quan, die ik niet zo goed kende, steelt de show door zijn combinatie van makke huisvader, indrukwekkende alfaman met even straffe stunts en zachte kant als ode aan Tony Leung. Daarnaast verdient ook Stephanie Hsu het om bekend te worden bij het grotere publiek want ook zij is echt top. Er is bovendien ook nog een gastrol die te goed is om te spoilen (tenzij je de trailer al hebt gezien) en het icoon James Hong.

Passieproject

Je kijkt echt je ogen uit bij Everything Everywhere All At Once. Zo zijn er dus stunts waarvan ik niet snap dat ze niet getrukeerd zijn, maar ook de VFX is redelijk indrukwekkend, zeker als je weet dat ze door een handvol mensen gedaan zijn in plaats van een grote studio. Ook een speciale vermelding voor de kostuumafdeling onder leiding van Shirley Kurata want de Jobu Tupaki heeft zoveel unieke looks, een plus voor creativiteit. Bij de montage mogen we ook even stilstaan want uiteindelijk komen er vaak zoveel verschillende shots samen, dat het een huzarenstukje moet geweest zijn voor Paul Rogers om alles wat coherent te houden.

Over de villain zelf wil ik nog niet te veel verklappen, maar het geeft sowieso een diepere laag aan het verhaal. De Daniels deinzen er ook niet voor terug om enkele maar al te herkenbare kwesties in je gezicht te werpen. Zo ga je wel nadenken hoeveel invloed keuzes nu echt op de loop van je leven hebben en ook ouder-kindrelaties komen aan bod. Met 2,5 uur is de film misschien net iets te lang en zakt het tempo soms wat. Het is een beetje onverwacht met alles wat er aan de hand is in het verhaal, maar de conclusie is echt emotioneel en zet alles wat in perspectief. En na alle chaos met andere universa is het toch straf dat je dat nog voor elkaar krijgt.

Everything Everywhere All At Once is al in avant-première te bekijken en speelt vanaf 20/07 in alle bioscopen.