In The Sisters Brothers spelen Joaquin Phoenix en John C. Reilly – je raadt het al – twee broers, die samenwerken als huurlingen in het Noordwesten van Amerika tijdens de goudkoorts. Dat levert een atypische western op die niet enkel fans van het genre zal bekoren. Wij gingen kijken op Film Fest Gent.
De eerste minuten van de film alleen al zijn knap werk van de cinematograaf.
In deze western is actie bijzaak, hoewel er een paar mooie scènes in de film zitten. Dat blijkt al uit de eerste minuten, die op een originele manier zijn gefilmd. In volledige duisternis maken we kennis met Eli (Reilly, Chicago, Stepbrothers) en Charlie (Phoenix, Her, Walk the Line) Sisters, die elkaar instructies geven terwijl ze een paar mannen proberen om te leggen. Hun geweerschoten lichtten het beeld op in oranje flitsen. Mooi gedaan van cinematograaf Benoît Debie.
Regisseur Jacques Audiard (De rouille et d’os, Dheepan) maakt met The Sisters Brothers zijn Engelstalig filmdebuut, gebaseerd op het gelijknamige boek van Canadees Patrick DeWitt. De broers Sisters zijn onafscheidelijk, voornamelijk door hun gemeenschappelijke talent: mensen doden. De broers zijn namelijk huurlingen voor een figuur genaamd The Commodore (Rutger Hauer). Hun goeie band en uitstekend teamwerk maakt hen een geducht duo.
Daarom stuurt de grotendeels ongeziene figuur de broers af op Hermann Kermit Warm (Riz Ahmed, The Night Of, Venom). Hij heeft een formule ontwikkeld die goud zichtbaar maakt in water zonder ernaar te moeten graven. Dat komt in de periode van de goudkoorts natuurlijk goed van pas. Maar de broers Sisters zijn niet de enige die Warm op de hielen zitten. John Morris (Jake Gyllenhaal, die ondergetekende ook in Wildlife zag schitteren) heeft ook een opdracht te vervullen, maar hij leert Warm beter kennen en wil samen met hem reizen. De twee worden toch ingehaald door Eli en Charlie… Maar alles loopt niet zoals verwacht.
Je wandelt zo goed als zeker de bioscoop uit met een warme gloed in je lijf.
Zoals ik zei moet je niet naar The Sisters Brothers kijken om je honger naar geweten te stillen. De algemene westernsfeer en humor (de tandenborstel maakt zijn opwachting in deze periode en plots ben je ongelooflijk dankbaar voor die uitvinding) krijg je wel naar behoren. De relaties tussen de personages in die woelige en snel veranderende periode in de Amerikaanse geschiedenis staan centraal, en je wandelt zo goed als zeker de bioscoop uit met een warme gloed in je lijf. Hermann Warm is een eerlijke man die zijn leefsituatie wil verbeteren dankzij zijn eigen kunnen, en dat ziet John Morris ook. Hij is een man met veel meer diepgang dan zijn beroep doet vermoeden. Beide mannen zien de wereld op dezelfde manier. Zo’n oprechte, macholoze vriendschap tussen mannen zien we nog te weinig op het scherm.
Riz Ahmed en Jake Gyllenhaal zijn een fascinerend en uiterst charismatisch acteerduo, zoals we ook al zagen in Nightcrawler. Gyllenhaal hanteert een hypercorrect accent en voelt een beetje aan als een man out of time. Het is alweer een mooie vertolking van een van de beste acteurs in Hollywood. Hetzelfde geldt voor rijzende ster Riz Ahmed. Warm is empathisch en intelligent, een mooi tegengif voor de veelvoorkomende stereotiepen over niet-blanken.
De belangrijkste relatie is natuurlijk wel die tussen Eli en Charlie. Charlie is een ruwe bolster met blanke pit, vast in de overtuiging dat hij gedoemd is om te eindigen zoals hun vader: drankverslaafd en agressief. Hij denkt dat er niks anders voor hem in het verschiet ligt. Eli daarentegen wil een ander leven uitproberen, misschien met een gezin. En dat jaagt beide broers angst aan. Maar hun band is bijzonder mooi. Ik moet eerlijk zijn, Joaquin Phoenix en John C. Reilly als broers, ik zag het niet meteen. En toch zijn beide acteurs gelijkaardig, maar dan niet qua uiterlijk. De zachte kant van Phoenix zagen we al prominent in Her, en hier wekt hij weer iets los. Reilly is van nature een eerder zachte acteur, en zijn authenticiteit straalt er hier vanaf. Hen als duo bezig zien is zonder twijfel het beste van The Sisters Brothers.
Nog een bonus: de mooie muziek van componist Alexandre Desplat. Een soort donkere jazzvibe die me wat deed denken aan de score van Hans Zimmer voor Sherlock Holmes, maar dan iets eleganter. Voeg dat samen met de mooie vertolkingen, cinematografie en het vlotte script en ja, dan heb je gewoon een mooie film.
The Sisters Brothers speelt nu in de Belgische zalen.
