The Batman toont een donkerder Gotham dan ooit te voren

Batman moet intussen de meest verfilmde superheld in de geschiedenis zijn. Toch is elke verfilming anders geweest. Van redelijk camp in de jaren ‘90, serieuzer en realistischer onder Christopher Nolan tot ouder en bruter in het DCEU. Ik zat persoonlijk niet echt te wachten op nog een versie, tot ik hoorde dat Matt Reeves aan het roer stond van The Batman en Robert Pattinson de rol overnam. En een ding is zeker: een Batmanfilm als deze hebben we nog niet gezien.

Dawn of the Rise of The Batman

Dit project begon eigenlijk als een solofilm voor de Batman van Ben Affleck, die hij ook zelf zou regisseren. Alleen besloot hij na zijn ervaringen tijdens het filmen van Justice League en persoonlijke problemen er niet mee verder te gaan. Zo kwam The Batman in handen van Matt Reeves, de regisseur van Dawn of en War For the Planet of the Apes. Hij is al jaren Batmanfan en schreef het script met Pattinson in gedachten. En dat terwijl hij helemaal niet wist of hij wel geïnteresseerd was.

Dat bleek wel zo te zijn, en uiteindelijk moest Pattinson zelfs zwijgen tegen niemand minder dan Christopher Nolan, met wie hij op dat moment samenwerkte voor Tenet. Hij was later ook de eerste die hem feliciteerde terwijl het nieuws eigenlijk nog niet bekend was. Ook voor Reeves had Nolan onlangs veel lof, omdat hij ook vindt dat Batman zich heel goed leent tot verschillende interpretaties. En die heeft The Batman zeker te bieden.

Zo krijgen we deze keer de jongste versie tot nu toe. 20 jaar na de dood van zijn ouders kruipt Bruce Wayne (Robert Pattinson) nu al twee jaar in het pak van Batman. Gotham is er slecht aan toe met onder andere torenhoge misdaadcijfers. Het Bat-signaal boezemt niet alleen criminelen angst in maar ook de bevolking. Toch heeft hij een goeie samenwerking met inspecteur Jim Gordon (Jeffrey Wright, Westworld). Wanneer de burgemeester vermoord wordt, en er een kaartje met een raadsel wordt achtergelaten voor The Batman, gaat het duo op zoek naar de dader maar ook naar de volgende slachtoffers. Die zoektocht leidt hen naar de hoogste en laagste regionen van de stad terwijl de bedoelingen van The Riddler (Paul Dano, Prisoners) steeds duidelijker worden.

Batman à la Seven

Amai, ik moest m’n gedachten toch even bij elkaar rapen toen ik na bijna 3 uur buitenkwam. Al vanaf de eerste minuten zet regisseur en schrijver Matt Reeves een toon die hij heel de film aanhoudt, maar die ook wel zwaar doorweegt. Gelachen wordt er hier dus amper, tenzij hysterisch door de Riddler. Dit is echt Gotham en Batman op z’n donkerst (de Darkest Knight dus, sorry). De voice-over van Robert Pattinson leidt ons door het verhaal, dat begint op Halloween. De openingsscène toont al meteen hoe eng deze Riddler is en hoever we verwijderd zijn van de glorieuze maar ongelofelijk campy vertolking van Jim Carrey.

Dano had hier voor mij dezelfde vibes als z’n rol in Prisoners maar dan nog veel intenser. Voor sommigen zal het misschien net over het randje zijn maar Batman-villains zijn nu eenmaal niet erg subtiel en zeker deze niet. In deze versie is hij echter een seriemoordenaar en een redelijk gruwelijke dan nog. Daarbij spreek ik bijna van Saw-toestanden, waardoor ik The Batman qua sfeer het beste kan vergelijken met Se7en. En dat kan toch tellen.

RBattz

Natuurlijk zijn veel mensen ook benieuwd naar hoe Robert Pattinson de hoofdrol invult. Het verschil met de Nolanfilms is dat Bruce Wayne en Batman hier eigenlijk niet zo veel verschillen. Bruce heeft hier niks van het showboat-gehalte maar gaat gebukt onder het leed van Gotham en heeft zelf weinig hoop. Daardoor kan Pattinson iets minder variatie laten zien. Bruce zelf maakt wel een verandering door naar het einde toe die het personage zal beïnvloeden.

Batman gaat hem wel heel goed af. Zijn introshot waarin we hem voor het eerst te zien krijgen, is indrukwekkend (met een straffe quote) en heeft zelfs een westernvibe. Pattinson is niet de breedste maar het kostuum van Jacqueline Durran (Little Women) laat hem er wel zo uitzien. Hij moet het ook niet van erg hightech-gadgets hebben, maar des te meer van z’n hersenen. De focus ligt dan ook vooral op zijn detectiveskills om The Riddler te stoppen, wat wel eens iets anders is. Zo krijg je tegelijk een whodunitverhaal maar ook invloeden van De Mol. Toch moet ik fans gerust stellen: er zit zeker ook genoeg actie in.

Een weelde aan nevenpersonages

Verder duiken ook erg veel van de gekende nevenpersonages op zoals Salvatore Maroni, Carmine Falcone (gespeeld door de geweldige John Turturro), de Penguin (Colin Farrell), Alfred (Andy Serkis) en Selina Kyle (Zoë Kravitz). Maar in een film van bijna 3 uur is het nog aanvaardbaar. De gimmick van de prothetische make-up van Colin Farrell vind ik nog altijd onnodig. Hij blijft een goeie acteur, maar waarom niet gewoon iemand casten die meer lijkt op wat je voor ogen had? Serkis brengt ook een jongere Alfred, die meer betrokken is bij het verhaal door zijn achtergrond bij MI6. De relatie tussen Alfred en Bruce moet wel nog iets meer groeien om aan het feels-gehalte van Caine en Bale te komen.

Ook Selina Kyle is anders dan we haar al gezien hebben. Een aantal wijzigingen maken haar moderner en brengen haar organischer in het verhaal. Toch zetten ze, wat mij betreft toch, een stap terug die minder geslaagd is. Kravitz is zo’n charismatische actrice dat je oog altijd naar haar getrokken wordt. Haar chemie met Pattinson is trouwens niet mis. Ook nieuw is Jeffrey Wright als inspecteur Gordon. Waar de Gordon van Gary Oldman destijds eerder alles onderging, heeft hij hier een veel actievere rol en iets meer edge. Meestal is de stem van Wright een meerwaarde (zoals bij What If…?) maar aangezien hij de meeste scènes met Batman heeft, is het soms wat een overdaad aan hese stemmen.

Alles komt samen

Qua thema’s doet The Batman niet heel veel nieuws, want corruptie en angst blijven op de voorgrond net als in eerdere films. In het verhaal stoppen ze dan wel wat twists waarmee ze tegen een paar heilige huisjes schoppen. Ook de uiteindelijke uitvoering van het plan van The Riddler heeft wat implicaties die op een creepy manier relevant zijn de laatste jaren. Toch is de aanhoudende sfeer en het hoge emo-gehalte van Bruce misschien voor sommigen net te veel van het goeie. De film neemt ook z’n tijd in scènes, dus flitsend kan je dit verhaal niet noemen. Ik weet dus niet of alle keuzes bij iedereen goed zullen vallen. Mij stoorde het alleszins niet.

Op productioneel vlak is er ook alvast weinig te morren. Het productiedesign van James Chinlund (War For the Planet of the Apes, The Avengers) draagt enorm bij aan de vervallen en afstandelijke sfeer die rond Gotham hangt. Zo is Wayne Manor wel heel erg gotisch. Het grootste deel van de film speelt zich ook ‘s nachts af en toch is het geen constante donkere bedoening dankzij het werk van cinematograaf Greig Fraser (Dune, Rogue One).

Als laatste een shout-out naar componist Michael Giacchino. Hij levert eigenlijk altijd geweldig werk maar moest hier toch de strijd aangaan met de iconische Batman-scores van Hans Zimmer en Danny Elfman. Zijn thema voor Batman zit meteen in je hoofd. Maar ook de rest van de muziek voegt echt gewicht toe met piano, strijkers, klokken, hoge blazers en een koor. Er is geen post-creditsscène maar er wordt toch een tipje van de sluier opgelicht voor het vervolg dat me heel benieuwd maakt. Kortom, de toon voor een nieuwe reeks is gezet.

The Batman is op 01/03 al in avant-première te zien en speelt vanaf 02/03 overal in de bioscoop.