The Woman King review: geef me een leger

Viola Davis leidt een groep vrouwelijke strijders die hun koning en volk moeten beschermen tegen hun moordzuchtige vijanden. The Woman King bevat heel wat uitstekende actie en world-building, maar doet je vooral ook geven om de vrouwen die centraal staan.

De vrouw, de mythe, de legende

In 1832 in Dahomey, West-Afrika hebben de Agojie geen schrik om ‘s avonds op pad te gaan. Nee, zíj zijn de schrik van mannen, en dan vooral die van vijandige strijdkrachten. Meteen in de eerste openingsactiescène zien we waarom. Deze vrouwen, onder leiding van Nanisca (Viola Davis), zijn uiterst dodelijk in gevechten van dichtbij, en hanteren machetes alsof ze verlengingen van hun arm zijn. De snijgeluiden volgen elkaar razendsnel op. Ze bevrijden een groep ontvoerde vrouwen die de leiders van de Oyo-stam wou verkopen als slaven. In Dahomey krijgen ze de keuze om weg te gaan of zich aan te sluiten bij de Agojie. Daarvoor moeten ze eerst een bootcamp ondergaan en slagen voor het eindexamen.

Ook Nawi (Theso Mbedu, The Underground Railroad) komt terecht bij de groep strijders. Haar adoptievader biedt haar daar aan nadat ze al twee keer weigerde om met een oude rijke man te trouwen. Zij is erop gebrand om een toprekruut te worden, maar haar vastberadenheid en eigen willetje doen dat niet altijd van een leien dakje lopen. Bootcampleider Izogie (Lashana Lynch) ziet wel iets in haar en probeert haar tot een teamplayer te maken.

Dat team hebben ze nodig, want na de aanval heeft de Oyo-stam het gemunt op de Agojie en hun koning Ghezo (John Boyega). De Oyo doen bovendien zaken met slavenhandelaars uit Brazilië, net zoals Ghezo. Zowel hij als Nanisca willen op een ethische manier geld verdienen, maar dat vereist verandering. Alles wordt nog ingewikkelder wanneer de kompaan (Jordan Bolger) van de witte slavenhandelaar (Hero Fiennes Tiffin) valt voor Nawi en banden blijkt te hebben met Dahomey. En dan komt ook Nanisca’s duistere verleden met de Oyo-generaal aan het licht.

Voornaam: strijder

Wie dit niet weet, vindt misschien dat het verhaal van The Woman King wel verdacht veel lijkt op Black Panther. Integendeel, want de Agojie en Dahomey hebben echt bestaan en waren wellicht de inspiratie voor Marvel. Co-scenaristen Maria Bello (ook actrice uit o.a. Prisoners) en Dana Stevens blazen een Afrikaanse legende nieuw leven in door hun waarden en verwezenlijkingen in een op zichzelf staande film voor een breed publiek te gieten. Al hebben ze ook wat opgesmukt: de rol van Dahomey in de slavenhandel was iets neteliger dan hier wordt voorgesteld. Het is dan ook de enige verhaallijn die enigszins oppervlakkig behandeld wordt. Dat terzijde heeft The Woman King voor elk wat wils: geschiedenis, politiek, actie, familiedrama en vriendschap.

Dat alles komt afzonderlijk en samen tot zijn recht dankzij de ijzersterke, nagenoeg volledig zwarte cast. De vrouwen in The Woman King kunnen zich vrijwel allemaal zowel grappig, krachtig als kwetsbaar opstellen. Viola Davis is 57 en bewijst dat ze zonder twijfel een actiester is. Uit eerdere projecten wisten we al dat ze zich telkens weer voluit smijt, en ze is sterk zonder overdreven afgetraind te zijn. Ook hier heeft ze geen angst om zich te laten zien exact zoals ze is: soms zonder make-up of in weinig verhullende kledij. Triest dat dat nog altijd opmerkelijk is, maar Davis doet het toch maar weer.

De ster van Lashana Lynch blijft ook maar stijgen na haar rollen in Captain Marvel en No Time to Die. Izogie is een personage waar je heel makkelijk voor supportert, en haar no-nonsense attitude zorgen ervoor dat Lynch een heel goede indruk nalaat. Sheila Atim krijgt na haar ultrakorte cameo in Doctor Strange in the Multiverse of Madness de kans om echt een strijder te zijn en de rechterhand van Nanisca. Thuso Mbedu, die we in The Underground Railroad al tipten als talent om in de gaten te houden, schittert hier als de jonge en impulsieve Nawi. Ze heeft een ongelofelijke en onweerstaanbare naturel en kan zich zeker meten met haar castgenoten.

Dat geldt ook voor John Boyega. In zijn eerste grote filmrol sinds Star Wars zijn personage volledig vergat (gelukkig was er Small Axe op tv), laat de Brit zien wat ze links hebben laten liggen. Als koning Ghezo trekt hij je aandacht naar zich toe zonder te veel te doen. Een plezier om hem opnieuw op het grote scherm te zien.

Gewoon baas

De film zelf ziet er ook fantastisch uit. Regisseur Gina Prince-Bythewood (The Old Guard) verzamelde een puik team. De actie bevat variatie, met vrouw-op-mangevechten met en zonder wapens en indrukwekkend spring-, schop- en draaiwerk. Al gaat de camera soms te veel aan het schudden tijdens die actiescènes, terwijl dat aan de actrices te zien helemaal niet nodig was. Cinematograaf Polly Morgan (A Quiet Place Part II) baadt Dahomey in veel licht en warme kleuren. Daardoor komen ook de geweldige kostuums van Gersha Philips tot hun recht. Van de strijd- en traintenues tot de kledij van de inwoners, alles is functioneel en toch een streling voor het oog. En dan is er nog Terence Blanchard (BlacKkKlansman), die traditionele instrumenten en liederen in zijn score verwerkt.

Waarin The Woman King ook opvallend goed slaagt, is feministisch zijn zonder het zo veel te benadrukken dat het waarde verliest. Dat deze vrouwen gerespecteerd werden om wie ze waren, blijkt uit kleine dingen. Het onthaal en ontzag dat ze krijgen als ze hun dorp binnenkomen, de manier waarop zij discipline uitdragen naar de bevolking, hoe de Agojie met elkaar omgaan en het feit dat koning Ghezo een ‘woman king’ aanstelt die zijn gelijke is.

En toch is er ook ruimte voor waar ook zij in faalden. De vrouwen kregen een loon en inspraak in beslissingen, maar mochten geen gezin hebben. Zelfs in een rijk waar vrouwen mee de plak zwaaiden, kunnen ze niet alles hebben als ze dat willen. The Woman King is om al die redenen een blockbuster met inhoud waar andere studio’s zeker uit kunnen leren.

The Woman King is nu te zien in de bioscoop.