Digimon Story: Time Stranger review – hardcore nummertjes-RPG in een Digimon-jasje

Als we het over ‘mons hebben dit jaar, denk je vast spontaan aan Pokémon Legends: Z-A. Toch is het niet de enige game in het genre, want in zijn schaduw komt spirituele concurrent Digimon ook uitpakken met een gloednieuwe titel in de ‘Story‘-reeks genaamd Digimon Story: Time Stranger. De franchise heeft sinds de late ’90s-cartoon niet stilgezeten, al was het wel even windstil. De vorige Digimon-game dateert namelijk al van 2022 met Digimon Survive terwijl het voor de Story-reeks al van 2018 geleden was. De hamvragen van vandaag zijn dan ook of de reeks het nog kan, welke vernieuwingen deze telg met zich meebrengt en of de Digimon-franchise in zijn geheel anno 2025 nog zijn niche kan vinden. We trekken onze gekste outfit aan en reizen naar de Digi-wereld op zoek naar antwoorden.

Shinjuku Inferno

Digimon Story: Time Stranger neemt net als zijn voorganger de vorm aan van een traditionele turn-based JRPG. Het onderscheidt zich weliswaar van de Worlds-reeks in de manier waarop je omgaat met de Digimon. Waar ze in Worlds echte partners zijn die je moet opvoeden als een Tamagotchi, primeert het verzamelen van Digimon om een perfect team samen te stellen veel meer in Story. In dat opzicht heeft de reeks, en daarmee Digimon Story: Time Stranger, veel meer gemeen met Persona dan met Pokémon. En zoals het verhaal snel duidelijk gaat maken, heeft het zelfs meer dan alleen dat gemeen met de titels van Atlus.

Waar anders dan in Tokyo moet een verhaal over monsters in een parallel universum zich afspelen? Shinjuku is de buurt bij uitstek om precies te zijn, en alles begint met hoofdpersonage Dan die in full cosplay-outfit een bijeengepakte mensenmassa benadert. Er is iets vreemds aan de gang en als lid van de geheime organisatie ADAMAS is het je taak om de link te leggen tussen zulke anomalieën en de voor het grote publiek onbekende Digimon. Het brengt je van hot naar her maar vooral naar een wolkenkrabber die afgezet is door de regering zonder tekst of uitleg. Het volk beseft dat er iets voor hen verborgen wordt maar wat je er vindt tijdens je infiltratiemissie tart de verbeelding. Niet alleen zijn Digimon echt, er woedt een ware burgeroorlog. Eentje die voor je ogen culmineert in een explosie van nucleaire proporties die Shinjuku gewoonweg van de kaart veegt.

In plaats van te sterven, word je plots wakker in een onaangeroerd Shibuya. Sterker nog, je communicatie met het hoofdkwartier van ADAMAS werkt nog. Al snel zal echter blijken dat je 8 jaar in het verleden werd gecatapulteerd. De missie is duidelijk, alsook de deadline: red de wereld van de nakende Digimon-oorlog. Een missie die je niet alleen heel Tokyo zal doen onderzoeken, maar ook zal leiden tot de Digiwereld en de helemaal-niet-door-personas-geinspireerde-velvet-room-wereld tussenin…

Het verhaal heeft dus weer een heerlijk wacko pitch, al blijft het helaas hierbij. Al snel maakt de interesse plaats voor lichte verveling, met als grootste schuldige de trage pacing. Veel hoofdobjectieven voelen aan als filler. Oké, we gaan naar het grote paleis, maar eerst moeten we blijkbaar een dutje doen, om dan te merken dat we de stroom moeten herstellen die magisch uitviel deze nacht, zodat we dan de treinmon (ja de treinmon…) kunnen gaan redden die ons uiteindelijk naar dat paleis moet brengen. De ontmoeting daar is interessant en stuwt het verhaal vooruit, maar dit soort flaneren van checkpunt tot checkpunt is haast systematisch in Digimon Story: Time Stranger. De cutscenes die dit verhaal uit de doeken doen, zijn al bij al oké met hier en daar leuke set pieces. Hier zijn vooral de matige Engelse voice acting van de al even matige nevenpersonages een domper op de feestvreugde. Doorheen de vele cutscenes krijg je ook een aantal dialoogkeuzes, maar deze zijn een illusie en hebben uiteindelijk geen impact op het verdere verloop of afloop van je avontuur. Allemaal wel een gemiste kans maar uiteindelijk slechts een klein minpunt. Want wat je echt wil doen de hele tijd is vechten en de perfecte Digimon kweken.

Pokémon maar hardcore

Digimon Story: Time Stranger is in zijn gameplay een uitstekende JRPG vol diepgaande mechanics waar je je uren in kan verliezen. Eerst en vooral zijn er de Digimon zelf. Er zijn er meer dan vierhonderd in het spel en ze allemaal bezitten, is een taak weggelegd voor de meest toegewijde min-max’ers. Ze “vangen” kan niet eenvoudiger. Elke keer je er eentje verslaat, verhoog je een scan-meter hiervan. Is deze 100%, dan kan je de de Digimon in kwestie toevoegen aan je team zonder poespas. Je kan natuurlijk ook wachten tot 200% scan-rate, waardoor de verkregen Digimon dezelfde is maar sterker. Uiteraard zijn geen twee Digimon ooit dezelfde. De stats-distributie kan anders zijn, hun karakter kan anders zijn en in welke stat ze punten krijgen als ze levelen, is ook nooit helemaal identiek. Combineer dit met een uitgebreid weakness/resistance-systeem, de mogelijkheid om Digimon te fuseren en een afzonderlijk maar even uitgebreid Digifarm-systeem voor non-actieve ‘mons, en je hebt op zich al een degelijk uitgebreide RPG-gameloop.

Maar daar blijft het niet bij. Want daarnaast zijn er ook nog de Digivolutions die een waar stamboomonderzoek met zich meebrengen om te verstaan. Elke Digimon kan evolueren, maar in wat hangt af van de statpunten, het karakter, je progress in het verhaal… Vanalles. Sommige stambomen lopen kriskras door elkaar, andere zijn dan weer volledig uniek aan die Digimon. Je snapt het al, je gaat een hoop duplicate ‘starters’ (hier in-training) ‘mon moeten verzamelen als je ze echt allemaal wil hebben.

Maar nee, dames en heren, het stopt ook hier niet. Want je kan Digimon ook de-evolven om hun stats verder te grinden en te finetunen. Je kan het zelfs gebruiken om unieke aspecten van één stamlijn over te dragen naar een andere. Want ja, de ‘mons hebben ook moves die ze kunnen leren en uitrustingen (al dan niet via items) die ook nog in acht worden genomen bij evolutie of fusie. En zo kunnen we uiteindelijk nog uren doorgaan. Deze gameplaylus en alle subtiliteiten die hierbij komen kijken, maken voor een diep en bevredigend systeem dat je echt uren in de menu’s houdt en je permanent alert maakt voor nieuwe Digimon. En de ontwikkelaars staan je hierin nooit in de weg, want je mag maar liefst 999 Digimon op zak hebben!

Agent Smooth

Dit alles vertaalt zich dan in een turn-based vechtsysteem waarin je 3 actieve Digimon bestuurt met nog 3 reserves op de bank. Swappen mag je te allen tijde, net als items gebruiken of krachtige X-Arts. Die laatste zijn powers van je hoofdpersonage die opladen als je zwakheden benut of crits kan landen, wat je dus uiteraard aanmoedigt om het spel slim en tactisch te spelen. Je zou denken dat zo een spelsysteem veel grind zou bevatten (en dat heeft het ook ietwat) maar dat is voor Digimon Story: Time Stranger helemaal geen probleem.

De quality-of-life-toetsjes die het spel bezit maken van gevechten namelijk de vlotste ervaring die we al gehad hebben in het genre. Het leent ook hier weer veel van andere games zoals Persona of Metaphor: Refantazio. De UI is proper gemapt op meerdere toetsen om snel te gaan, je kan de speelsnelheid tot x5 verhogen en er is van meet af aan een auto-battle-optie. De welgekomen standaarden dus, maar dat is als je al turn-based moet vechten. Want vijanden in de wereld kan je zien rondlopen en dus ook aanvallen. Doe je dan al voldoende schade, dan win je meteen het gevecht en kan je voort wandelen. Je hoeft niet eens met je Digimon te roteren om ze te levellen, want iedereen krijgt standaard evenveel XP van een overwinning. Zelfs healen is geen sleur. Sta gewoon even stil en alle Digimon krijgen hun HP en SP terug. Het is oprecht zo smooth dat je alleen maar hunkert naar meer.

Het enige waar je op zal sakkeren, zijn de bazen. Aan de UI zal het weliswaar niet liggen, want die geeft je ten alle tijden alle info die je nodig zou hebben om te winnen, en ook de presentatie en animaties hiervan zijn niets om je neus voor op te halen. Nee, het is de moeilijkheid van de gevechten die soms doet vloeken. De makers verwachten echt dat je het onderste uit de kan haalt van alle bovenvermelde systemen en er is zelden marge voor fouten. En toch moet het zijn dat we nog veel te leren hebben, want er is zelfs nog een hard- en master-difficulty beschikbaar in het spel. Digimon Story: Time Stranger richt zich dus duidelijk op hardcore spelers – zowel in complexiteit als in moeilijkheid – maar als je je geroepen voelt, is dit zonder twijfel één van de beste RPG-ervaringen van 2025.

Met de locomon naar central city

Buiten de gevechten verloopt het spel verder semi-lineair. Enkele missies sluiten je op in een level tot het uitgespeeld is, maar dit is zelden lang. Daarna ben je vrij om te gaan en te staan waar je wil om extra content op te zoeken of simpelweg je Digimon sterker te maken. Extra content komt dan in vorm van zijmissies, challenges in de Outer Dungeon (nog een alternatieve dimensie), races op je Digimon en zelfs een uitgebreid kaartspel. In het begin van het avontuur is die vrijheid klein, maar na een 8-tal uren wordt het speelveld volledig opengetrokken. Digimon Story: Time Stranger verdeelt het avontuur verder op in dagen – opnieuw een beetje zoals Persona – maar het is helemaal niet streng. Er is geen kalender of deadline om in de gaten te houden bijvoorbeeld. Gewoon af en toe naar huis gaan om de dag te beëindigen.

Het valt dan ook op hoe mooi Digimon Story: Time Stranger wel kan zijn. De artstyle zit echt boordevol detail, kleur en leven. Er beweegt echt overal iets, of het nu rondvliegende Digimon zijn of de delen van het level zelf. Ook de variatie in omgevingen houdt het avontuur fris. Tokyo heeft zijn typische anime en kombini chill vibes terwijl de Digimon-wereld wat wilder kan doen met onder andere een fabriekszone in een vulkaan of een zwevende gouden toren vol ingewikkeld smeedwerk. Er zijn weliswaar ook wat mindere stukken aan het avontuur. Riolen en grotten te over in het ‘echte’ gedeelte van de wereld, en het is in die zones dat het grootste minpunt van Digimon zijn neus komt tonen: leveldesign.

Veelal krijg je in Digimon Story: Time Stranger een saaie opeenvolging van gangen met hier en daar een doodlopende waar een kist op je wacht. Het zotste waarmee ze durven af te wijken van die formule, is je de weg versperren met debris waar je Digimon op moet slaan en heel af en toe een sleutel/slot-systeem gebruiken. Het hele avontuur duurt haast 35 uur, en in die uren is er echt geen enkele ‘dungeon’ memorabel. Sterker nog, dit zijn dan de “goede voorbeelden”. Andere keren zal het dat zijn maar met een hoop backtracking van begin tot einde om de levensduur kunstmatig te verlengen. Het feit dat sommige zijmissies je dan nog eens die kerkers in sturen zonder maar een pixel aan te passen, is gewoon zout in de wonde. Een zonde allemaal, want hier toont Digimon zonder schroom zijn lelijkste kant, terwijl het anders zoveel te bieden heeft.

Groovy

Nog een voorbeeld van wat het wel goed doet: de soundtrack. De OST van Digimon Story: Time Stranger is uitgebreid in zowel stijl als kwantiteit en wisselt moeiteloos af tussen oppeppende jazz, catchy electro beats, bombastische symfonieën en zelfs loeiharde metal. Een palet zo uitgebreid en uiteenliggend als de werelden die je gaat bezoeken en in die vorm dus ook de perfecte toevoeging aan een al zeer fijn avontuur. De soundtrack overtreft eerlijk gezegd de verwachtingen die je zou hebben van dit soort anime-themed RPG. Misschien alweer een subtiele knipoog naar referentie Persona…

Deze soundtrack kan je ook on demand beluisteren in de opties en je kan het zelfs voor alle menu’s naar hartenlust aanpassen. Dat laatste is misschien de perfecte segway naar een controversieel punt voor Digimon Story: Time Stranger en dat is zijn DLC-strategie.

Om te beginnen vind je voor de game al verschillende edities met wisselende hoeveelheden DLC. Deluxe en Ultimate Editions zijn ons natuurlijk niet vreemd, maar hier mis je zonder DLC wel al heel wat. Drie extra scenario’s en exclusieve Digimon kan je op je buik schrijven, maar de Outer Dungeon waar we hierboven over spraken is ook een DLC! De volledige ervaring zonder cosmetica is dus de Deluxe-versie (gelukkig?) maar die kost al €100. En nu komt de trap in de edele delen: veel stukken van de soundtrack (en andere cosmetics) zijn daarbovenop nog eens te koop als microtransactie in-game. Uiteraard is niets hiervan verplicht of zelfs nodig, maar de hele zaak laat wel een wrange nasmaak achter en voelt eerlijk gezegd haast roofzuchtig aan.

Eugenetica > vriendschap

Digimon Story: Time Stranger is dus samengevat geen baanbrekende RPG, maar wel een heel goeie in de franchise. Wat ons brengt bij de onbeantwoorde olifant in de kamer. Heel deze review gaat er natuurlijk van uit dat je ofwel een zware RPG-speler bent ofwel een fan bent van Digimon. Kom je dus als Pokémon-fan of uit nostalgie voor de oude Digimon-cartoons eens over de muur piepen, zijn er enkele kanttekeningen te maken.

Digimon-ontwerpen zijn inherent al speciaal en wat onsamenhangend. De lore zal je vertellen dat Digimon een unieke soort data-levensvorm zijn en geen dieren, maar geen enkele uitleg maakt je echt klaar voor de realiteit dat je schattige roze bal-mon zal evolueren in een antropomorfe tijger met een six-pack en vervolgens een zeppelin. Coole Digimon steken uiteraard kop en schouders uit tussen de 400 beschikbare wezens. Deze vinden (wat uiteindelijk iedereen wil) is echter een beetje zoals met de loterij spelen. Hate it or love it natuurlijk, maar het zorgt er wel voor dat je veel moeilijker een band hebt met Digimon X of Y. Zelfs je starter voelt na enkele uren al aan als kaf. Een gevoel dat verder verergert door de game mechanics waarbij de eugenetica van Digimon primeren en ‘slechte’ exemplaren gewoon boosters zijn voor een handvol favorieten.

Geen punt van kritiek allemaal, maar weet gewoon dat je dat gevoel van “vriendschap” niet zal vinden in Digimon Story: Time Stranger. Bezint eer ge begint dus, zeker met het agressief economisch model van het spel. Anders is Digimon Story: Time Stranger absoluut een RPG die je tijd waard is. Al was het maar om de zotte spreadsheets te zien die je ongetwijfeld zal moeten raadplegen in je speurtocht naar het perfecte team. Of misschien is een Zeppelin als vriend hebben en hierop rijden wel je droom. We don’t judge…

Digimon Story: Time Stranger is onder andere te koop bij bol.com

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.

Meer JRPG’s? Of weten wat er nog onlangs uitkwam? Geef dan deze links een klik!

• Chained Echoes kreeg een waardige DLC
• Xenoblade Chronicles X bundelt al het beste in zijn definitive edition op Switch
• Ghost of Yotei is een waardige opvolger, ondanks een iets simpeler verhaal
• Hollow Knight: Silksong was het wachten meer dan waard
• De Borderlands franchise is terug van weggeweest met Borderlands 4!
• Death Stranding 2: On the Beach is waanzinnig maar wel misschien minder uitdagend.
• Is This Seat Taken? is een chille plaatsbepaler.
• Lost Soul Aside laat ons vragen: waar is de ziel?
• Hell is Us is een atmosferische puzzeltopper met een soulslike kantje