Xenoblade Chronicles X – Definitive Edition review: veel meer verbeteringen dan verwacht

Het is een publiek geheim dat de Wii U een commerciële flop was. Toch had Nintendo zijn best gedaan om daar degelijke games op uit te brengen. Mario Kart 8, Pikmin 3, Donkey Kong Tropical Freeze… Stuk voor stuk exclusives die de console toch de moeite waard maakten. Eens verlost van het Wii U-juk, werden ze ook echt succesvol met een verdiende Switch-prestatie. Onder deze games zat ook de kritisch gelauwerde Xenoblade Chronicles X, al kreeg deze helaas geen re-release. Dat is nu verleden tijd, want XCX baant zich een weg naar de Switch met de Definitive Edition. Nog steeds even goed als het origineel? En wat is er allemaal nieuw? Stap in je Skell, want wij fietsen jou door de waslijst aan nieuwigheden van deze versie en bepalen of het ook de moeite waard is om de titel (opnieuw) in huis te halen.

Middle Child Syndrome

Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition (vanaf hier XCX:DE) is net als zijn titulaire voorganger Xenoblade Chronicles een rasechte JRPG. Verschillende personages met hun eigen combat rol, turn-based gevechten vol vaardigheden en skillpunten om te levelen, de hele reutemeteut. Meer nog dan bij de voorganger toen zette XCX in op een gigantische open wereld vol side-content en ingewikkelde baasgevechten, wat het spel van een semi-linair avontuur haast een singleplayer-MMO maakte. Echter stoppen de vergelijkingen daar, want waar Xenoblade Chronicles nog grotendeels een fantasy-setting had, is XCX een ware space-opera tjokvol aliens, laserwapens en – als allerbelangrijkste – Mecha’s.

Een volledige review van het origineel gaan we hier niet schrijven maar dat XCX geen rechtstreeks vervolg was en zo resoluut afstand nam van dualiteit Bionis/Mechonis, zorgde in het begin voor wat teleurstelling. Uiteindelijk kon het bij release zijn mannetje staan als ‘z’n eigen ding’ en kon het, net als zijn voorganger, op een trouwe fanbase rekenen. Toch zal het voor eeuwig wel die Xenoblade-titel blijven; de vreemde eend in de bijt. XCX:DE behoudt die fundamenten getrouw en verloochent de originele charme niet. Het verhaal is niet aangepast, de originele voice acting is zoveel mogelijk behouden en de algehele gameloop is ook hetzelfde als 10 jaar geleden. Vond je het toen goed of was je destijds al geïnteresseerd, dan kan je sowieso niets mis doen met deze Switch-port. De score van deze Definitive Edition vertrekt dus ook van de score van weleer: een stevige 8/10.

Wat wel toegevoegd is, zijn een resem quality of life-upgrades, geüpdatete graphics en een gestroomlijndere open wereld-ervaring. Meer moest eigenlijk niet, maar toch krijgen we daarbovenop ook nog nieuwe personages, nieuwe Skells (de naam voor mecha’s in deze game) en vooral een nieuwe – en broodnodige – epiloog.

Xenoblade Chronicles X: definitief einde

Eerlijk is eerlijk, één van de grootste minpunten van XCX was het verhaal. Het was algemeen gewoon minder goed geschreven dan zijn voorganger en bevatte al eens een inconsistentie of twee. De echt goeie stukken waren vooral zijverhalen van de vele personages die je kon vrijspelen door het Affinity-systeem. De echte doodsteek was echter dat het hoofdverhaal eindigde op een cliffhanger van jewelste. Extra pijnlijk ook omdat spelers toen al wisten dat de volgende Xenoblade niks meer te maken ging hebben met X en er dus mogelijk nooit antwoorden zouden komen. Geen spoilers hier, maar de myriade aan forumposts van toen echoën nog de boze galm van weleer. En terecht, want de wrange nasmaak is ook voor ons nog steeds wat we het meeste onthouden van XCX.

XCX:DE lost dit op met een finale Chapter 13, zelf verder opgedeeld in 3 acts. Is het peak cinema en zalft het eigenhandig het hele verhaal van XCX? Nee, helaas niet. Maar wat het toevoegt aan informatie en lore – bovenop een nieuw stuk land en een extra coole eindbaas – is meer dan welkom. Opnieuw, geen spoilers hier, maar we verklappen wel dat we eindelijk te weten komen wie de tweede factie is die verantwoordelijk was voor de vernietiging van de aarde in de opening cutscene. XCX is niet meer ‘de Xenoblade die op een cliffhanger eindigt’. Het was voor ons alleszins bevredigend genoeg en een positief argument om het spel opnieuw te spelen.

Het vermelden waard is dat Chapter 13 enkel toegankelijk is door het hoofdverhaal uit te spelen. Bij de Definitive Edition van Xenoblade Chronicles was de epiloog nog rechtstreeks te selecteren op het hoofdmenu. Hier dus niet, en in true JRPG fashion betekent dit dus een goede 60u spelen alvorens je de sappigste toevoeging van XCX:DE kan ervaren. Gezien het origineel van de Wii U dateert, is er ook geen enkele mogelijkheid om een oude save over te zetten, laat staan te hergebruiken. Gelukkig maken de vele andere verbeteringen van deze editie de (her)ontdekking vlotter dan ooit.

Moeilijk terug te keren

Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition neemt zo veel weg van de sleur in het origineel, dat het haast onmogelijk wordt om deze oudere versie nog aan te raden. De Switch-port is helemaal doorspekt met verbeteringen op zowat alle vlakken. Hun gemeenschappelijk doel? Downtime zoveel mogelijk vermijden.

Teammates wisselen kan nu vanuit een menu, net zoals de tijd wisselen in de wereld. Teamgenoten die niet mee zijn op avontuur blijven ook XP opdoen. Zo hoef je niet te grinden als je voor een bepaalde baas toch van strategie moet wisselen. BLADE-levels zijn volledig verdwenen, waardoor een ton missies van meet af aan beschikbaar zijn. Last but not least groeit affiniteit met je metgezellen ook veel sneller, waardoor ook die zijverhalen veel toegankelijker worden. Deze toevoegingen nemen op hun eentje al gemakkelijk een dikke 5 uur nutteloos ge-heen-en-weer weg uit XCX.

De meest voelbare upgrade is nog de Quick Cooldown-mechanic. Deze nieuwe meter staat je toe tijdens gevechten de cooldown van een vaardigheid over te slaan. Hoe langer je moest wachten, hoe groter de kost, en de meter vult zich ook maar terug mondjesmaat bij in een gevecht. Het grote voordeel is wel dat je nu bijna altijd kan reageren op de Soul Voices van je teamgenoten. Deze soort reacties zorgen ervoor dat je vaardigheden tal van bonuseffecten uitlokken of gewoon veel meer schade aanrichten en zijn de sleutel om de moeilijkste baasgevechten aan te kunnen. Dat dit nu veel vaker en consistenter kan, versnelt de gevechten enorm en maakt ze ook veel tactischer. En eerlijk, het is ook gewoonweg aangenamer. Terugkeren naar het origineel voelt in vergelijking ongelooflijk traag.

En dan zijn er nog een hoop kleinere maar zeer welkome aanpassingen. Rapid fire-ronde! Er is een autosave! Gedaan met een uur vooruitgang te verliezen omdat je was vergeten te saven door die ene shiny loot in de verte die onverwacht bewaakt werd door een level 99-wesp. Battle Points zijn nu ook vrij te herverdelen wanneer je wil en zonder kost. Surveying geeft je nu ook bonussen en goodies per voltooide percent, in plaats van enkel als slot te dienen op story missions. Ook FrontierNav, het systeem op het Wii U-scherm waar je drones opstelde op de kaart, levert nu ook veel meer op. En zoals al eerder vermeld zijn er nieuwe personages, wapens en vooral Skells om vrij te spelen. Opnieuw alles verkennen van planeet Mira is dus echt wel de moeite waard en het is ons een raadsel hoe we destijds zonder al deze mechanics konden spelen.

Meer dan gewoon HD

Uiteraard zou het geen succesvolle port zijn mochten de graphics hetzelfde zijn als op de Wii U. Ook hier beperkt de upgrade zich niet tot het strikte minimum. De Wii U ging al tot 1080p op het grote scherm, maar met de extra rekenkracht van de Switch komt dit veel meer tot zijn recht. Betere texturen, een veel grotere tekenafstand (de afstand waarop fauna en flora zichtbaar worden in de open wereld) en een herziene belichting maken van XCX:DE ook op dat vlak de betere versie. Ook in handheld, aan 720p dan, draait deze definitieve versie meer dan goed. Het durft wel nog af en toe te haperen als er te veel effecten zijn, wat vooral voorvalt als je met vier Skells alles ineens afvuurt. Het stoort gelukkig niet echt en doordat het snel verwerkt is, geeft het soms eerder de indruk van een retro hitstun-effect dan van een tekortkoming.

De upgrade van Wii U heeft helaas ook één onvrijwillig minpunt. Het squadsysteem is nu vergrendeld achter een Nintendo Switch Online-abonnement. Wil je deelnemen aan daily missies voor bonusloot en/of gebruik maken van de personages die je vrienden hebben, moet je langs de kassa passeren. Het systeem blijft gelukkig volledig optioneel en staat ook geen enkele hoofd- of zijmissie in de weg.

Kan XCX:DE het nog beter doen? Ja, maar niet zonder iets fundamenteels te veranderen aan het origineel. De liedjes in de open wereld zijn nog steeds te kort en loopen slecht, net zoals sommige tracks nog steeds de wenkbrauwen zullen doen fronsen. De Skell OST – die zonder transitie meteen afspeelt van zodra je voet zet in je robot – breekt nog steeds de immersie zoals in 2015. En Tatsu, net als sommige “speciale” NPC’s, blijven een gekke keuze in een anders doodserieuze setting. Hieraan morrelen is echter prutsen met de artistieke visie van Xenoblade Chronicles X. Artisitieke visie die, ondanks al zijn tekortkomingen, van XCX en dus ook deze Definitive Edition een unieke titel maken in de Xenoblade-saga. Deze eindelijk verlost zien van de Wii U-ketens met zoveel goede verbeteringen en een echt einde, is exact wat Xenoblade Chronicles X nodig had en verdiende.

Geïnteresseerd in andere remakes of onze recente reviews?

• Sniper Elite: Resistance blijft leuk, maar innoveert niet.
• In het korte Spilled! kuis je de oceaan op in een heel cosy ervaring.
• Split Fiction is wederom piek couch coop maar wel met een hoop kanttekeningen.
• Horizon Zero Dawn Remastered is niet 100% nodig, wel schitterend
• Until Dawn Remake is geslaagd, maar behoudt wel de problemen van het origineel
• Ace Attorney Investigations Collection brengt Prosecutor’s Gambit eindelijk in het Engels

Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition is te koop bij bol.com

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.