This is not a murder mystery review: kunstzinnige whodunit

Ceci n’est pas un review. …Or is it? In This is not a murder mystery wordt kunst gemengd met moord, en onze Belgische trots René Magritte speelt er een grote rol in. (Vandaar de titel, heb je ‘m?) Wij bekeken de eerste twee afleveringen op Film Fest Gent.

Afleveringen gezien: 2/6

Cluedo met kunst

Belgisch productiehuis Panenka volgt hun vorige fictiehit Putain op met een conventionelere maar nog altijd Belgisch getinte serie. In 1937 is schilder René Magritte (Pierre Gervais, Knokke Off, Julie Zwijgt) te gast op een Engels landgoed samen met andere aanstormende of al bekende surrealistische kunstenaars zoals Salvador Dalí (Iñaki Mur) en zijn vrouw Gala, Max Ernst (Mike Hoffmann), performancekunstenaar Sheila Legge (Lauren Versnick) en fotografe Lee Miller (Florence Hall). Wanneer een van hen vermoord wordt onder nogal kunstzinnige omstandigheden, komt Scotland Yard alles en iedereen in de gaten houden.

Magritte wil maar al te graag dat de zaak opgelost wordt. Hij werd immers wakker naast het slachtoffer, en die plaats delict is misschien wel een weerspiegeling van een kunstwerk dat hij kent… Hoofdinspecteur Thistlethwaite (Stephen Tompkinson) vertrouwt hem niet, maar zijn jonge collega Quant (Donna Banya) erkent dat Magritte een andere blik heeft die hier van pas kan komen. En dus gaat hij Hercule Poirot-gewijs mee op zoek naar aanwijzingen. Broodnodig, zo blijkt, zeker wanneer het niet stopt bij één moord…

Geschiedenis

This is not a murder mystery komt uit het hoofd van Christophe Dirickx (Red Light, Tabula Rasa) en kortfilmmaker Matthias Lebeer, die ook twee afleveringen regisseert, naast Hans Herbots (Ritueel, The Serpent). Paul Baeten Gronda (Over water) schreef met Dirickx de scenario’s. Mysterie en spanning kennen ze dus wel, maar over het mysterie zelf valt nog niet zo veel te zeggen, aangezien wij enkel de eerste twee afleveringen zagen. Maar de integratie van kunst in het plot is alvast een interessante en originele invalshoek. Het is ook een uitgelezen kans om onze eigenste impressionist te integreren.

Ik ken niet veel van Magrittes persoonlijkheid, maar net zoals in de serie had hij ook echt een band met Legge. Alle personages hebben hier een geschiedenis met elkaar. Daarvan zijn elementen gefictionaliseerd voor het verhaal. Dat voegt een extra laag toe, bovenop de kennis die je misschien hebt als kunstliefhebber. Dalí is hier eerder een onzekere visionair die af en toe mentale steun nodig heeft van zijn vrouw Gala. Legge verwerkt een persoonlijke tragedie, en ook Magritte lijkt dingen te verzwijgen voor zijn vrouw. (Wat uit het leven gegrepen is en wat verzonnen is, zie je trouwens aansluitend in een docureeks, This is not fiction.)

Uitschieters

De moord gebeurt in de eerste nacht, maar die krijgen we gefragmenteerd te zien. Het voegt toe aan de spanning, maar af en toe dipt het tempo wel. Dat komt vooral omdat niet alle personages even boeiend waren voor mij, zoals Nash en Ray Man – toch niet in deze eerste afleveringen. Bij de cast en de personages zijn er dus enkele uitschieters.

Pierre Gervais is zeker memorabel als Magritte, even getormenteerd als opmerkzaam. De Belg heeft fysiek ook wat weg van Louis Talpe en Harris Dickinson – charismatisch dus. Lee Miller werd vorig jaar nog door Kate Winslet gespeeld, maar Florence Hall kan zich onderscheiden met de no-nonsense jeugdigheid van deze versie. Een verrassende dynamiek is er ten slotte Donna Banya als inspecteur Quant en haar overste Thistlethwaite. Op het eerste gezicht is het een dynamiek van een territoriale brompot en een ambitieuze jongeling, maar al snel valt op dat hij haar naar waarde schat en voor haar supportert. Best verfrissend!

Een verhaal over kunstenaars verdient op zijn minst ook een visueel interessante serie. Daar zijn de makers alvast in geslaagd. Het landgoed heeft enkele prachtige locaties – er werd onder andere gefilmd in de plantentuin van Meise – maar ook de sets zien er piekfijn uit. Zo’n statig huis is daarbij wel een cadeau, net als de tijdsperiode. Jaren 30-kledij, het heeft iets. Kudos aan productie-ontwerper Bart Van Loo en kostuumontwerper Charlotte Willems (beiden Wil). De warme cinematografie van David Williamson (Dealer) maakt het af, met diepe kleuren, veel contrast en opvallend lichtgebruik. Componisten Justine Bourgeus of Tsar B (Godvergeten, Assisen) en Hannes De Maeyer (Rebel) voorzien dat alles van een sfeervolle orkestrale score, met een thema dat blijft hangen.

We zijn alleszins benieuwd naar wat volgt.

This is not a murder mystery is vanaf 26 oktober elke week te zien op VRT 1 en volledig op VRT Max. This is not fiction is te zien na This is not a murder mystery en op VRT MAX.

De soundtrack kan je vanaf 31/10 beluisteren op de streamingdiensten zoals Spotify of kopen bij Music Mania.