We hadden het eerder al over de films waar we naar uitkijken op Film Fest Gent 2025. Nu het startschot voor de pers gegeven is en voor het publiek op dinsdag 8 oktober, nemen we jullie mee doorheen onze tijd op het festival. Minireviews voor alle films die we zagen, zodat je nog snel tickets kan kopen!
Dag 1
Julian
Beginnen deden ook wij met de openingsfilm van het festival. Cato Kusters komt langs de grote poort binnen met haar langspeeldebuut. Julian is een diepmenselijk portret van het gelijknamige personage en haar verloofde Fleur. Zij willen als statement trouwen in alle landen waar ze dat mogen; in 2017 zijn dat 22 landen. Ze filmen alles, met het oog op een reeks artikels of zelfs een documentaire. Maar bij hun vierde huwelijk, in Parijs, klopt het noodlot op de deur. Julian crasht, en onderzoeken brengen het keiharde verdict van uitgezaaide kanker.
De film is gebaseerd op het boek van Fleur Pierets. Kusters schreef ook het scenario, samen met Angelo Tijssens (Girl, Close). Julian is overduidelijk gebaseerd op persoonlijke ervaringen. Het einde van Julians leven is erg herkenbaar neergezet voor wie iets gelijkaardigs meemaakte (ikzelf inbegrepen). Samen met de zachte, tedere hand van Tijssens en Kusters wordt dit echter geen melodrama, maar een portret van blijvende liefde, ook al is die eindig. Kusters en DP Michel Rosendaal houden de personages letterlijk dicht bij het publiek met lange shots van close-ups en zachte cinematografie. Dat werkt ook dankzij hoofdrolspeelsters Naomi Meurisse en Laurence Roothooft, die een grote indruk nalaten. Onder meer de broers Dhont en Dardenne zijn producers, en we snappen meteen waarom. Met Julian zet Kusters zich op de kaart als een volgend talent van hun kaliber. (Elien)
L’intérêt d’Adam
Nog zo’n Belgisch aanstormend talent is Laura Wandel, die na Un monde opnieuw focus legt op een kind in nood. Niet vanuit het perspectief van de Adam uit de titel, maar van Lucy, de hoofdverpleegkundige van de kinderafdeling waar hij opgenomen is. Adam is ondervoed, en zijn moeder draagt niet bij aan zijn herstel. Ze houdt zich niet aan het voorgeschreven dieet noch aan de bezoekuren die haar daardoor opgelegd zijn. Wanneer het van kwaad naar erger gaat, moet Lucy schipperen tussen Adams gezondheid en zijn gezinssituatie.
Wandel gaat opnieuw voor een hypergefocust verhaal dat symbool staat voor een sector en maatschappij in crisis. We volgen Lucy in een overbevolkt ziekenhuis waar zorgverleners steeds meer maatschappelijke werkers worden. Het lawaai rond haar, de soms moeilijke communicatie, de werkdruk … Het maakt van L’intérêt d’Adam een realistisch en stresserende blik op de zorg. Hoewel we iets te weinig te weten komen over de moeder van Adam om echt met haar mee te leven, toont het duidelijk dat zorgverleners soms de enige mensen zijn voor wie je er iets toe doet — omdat net zij het type mensen zijn die van empathie hun werk hebben gemaakt. Deze film maakt alleszins duidelijk hoe nodig ze zijn, en hoe veel ze van zichzelf geven om een verschil te maken. (Elien)
Nouvelle Vague
Een zwartwitfilm over een invloedrijke Franse film, dat lijkt niet meteen een evidentie voor Amerikaan Richard Linklater. Maar waar het hart van vol is… Nouvelle Vague schetst een beeld van de Franse filmindustrie in de jaren 60, toen de gelijknamige filmstroming kwam opzetten. Linklater neemt ons mee door de making-of van Jean-Luc Godards debuut À Bout de Souffle, met alle eigenheden die Godard als filmmaker bekend en geliefd maakte. Abrupt beëindigde draaidagen, een moeilijk over te brengen visie, en een hoofdrolspeelster die twijfelt.
Na een aarzelende start, die iets te veel discussie over cinema bevat maar tenminste wel de visie van toen overbrengt, kreeg de film ons ook mee in zijn enthousiasme. Nouvelle Vague is een charmante en liefdevolle ode aan een film(maker) met een unieke visie, gedragen door een uitstekende cast met twee nieuwkomers en Zoey Deutch voorop, en een prachtig productie aangepast aan de tijd van toen. (Elien)
Köln 75
In 1975 speelde Keith Jarrett een solo pianoconcert in Keulen waarvan de opname het meest verkochte soloartiest-jazzalbum werd. Köln 75 vertelt het verhaal van Vera Brandes die dit concert geregeld heeft.
Op voorhand wist ik niet wat ik moest verwachten en kon dit alle kanten uitgaan. Ik ga velen alvast gerust stellen: je moet niets met jazz hebben om van deze film te genieten. De muziek wordt naar de achtergrond geduwd en het gaat echt over Vera.
Vera is op dit moment 18 jaar en we volgen haar van 2 jaar ervoor tot het concert, samen met de interactie met haar vrienden en familie. Het is ongelofelijk hoe goed de sfeer van de jaren 70 in beeld gebracht wordt zonder er echt over te gaan.
De hoofdrollen worden voornamelijk door Duitse actuers gespeeld en Mala Emde springt er echt uit als de jonge Vera. Een groot deel van de Köln 75 wordt echter ook in het Engels gespeeld gezien Keith Jarret een Amerikaan is. Dit geeft de film veel potentieel om in het buitenland door te breken.
Het is, zeker voor een Duitse film, heel verrassend hoe grappig en vlot Köln 75 door zijn speeltijd gaat en geen seconde verveelt, ongeacht het wat duffe onderwerp. Alvast een van de grote verrassingen van dit Film Fest Gent! (Frédéric)
Dag 2
Father Mother Sister Brother
Jim Jarmusch kennen we nog als filmmaker van The Dead Don’t Die uit 2019 waar hij ook reeds met Adam Driver samenwerkte.
In deze Father Mother Sister Brother brengt hij 3 kortfilms over de relatie tussen volwassen kinderen en hun ouders. In het eerste verhaal volgen we een broer en zus, gespeeld door Adam Driver en Mayim Bialik, die hun vader (Tom Waits) gaan bezoeken nadat ze hem al 2 jaar niet spraken. Dit verhaaltje is nog wel het meest komische, al voel je wel vanaf het begin aan waar dit gaat eindigen. In het tweede verhaal speelt Charlotte Rampling de moeder van zussen Cate Blanchett en Vicky Krieps. De twee dochters zien hun moeder 1 keer per jaar op een theekransje in Dublin in het huis van de moeder. Hier voelt het alsof er weinig echte inhoud in de kortfilm zit. In het derde verhaal vertolken Indya Moore en Luka Sabbat een tweeling die het lege appartement van hun net overleden ouders gaan bezoeken. Dit is het enige verhaal waarin je echt familieliefde voelt. Uiteindelijk is er geen link tussen de drie aparte verhalen en voelt het allemaal wat aan als gemiste kansen omdat geen enkel verhaal op zich goed genoeg is, ondanks de zotte cast. (Frédéric)
Little Trouble Girls
Hoofdpersonage Lucia is lid van een meisjeskoor dat op zomerstage is in een klooster op het platteland. Als snel geraakt ze geïnteresseerd in een ander koormeisje, Ana-Marija. Maar ook de mannelijke bouwvakkers op het binnenplein van het klooster kunnen haar interesse wekken. Zelf is Lucia heel katholiek opgevoed en haar ontluikende seksuele gevoelens lijken te botsen met alles waar ze in gelooft.
Little Trouble Girls is een een Sloveense coming-of-agefilm waarin gehijg nogal centraal staat. Bij een kooroefening moet er immers veel aan de ademhaling gewerkt wordt en deze scènes geven tussenin de opwinding weer die Lucia zelf ook moet voelen. Naarmate ze zichzelf meer ontdekt, krijgt elke blik en handeling meer betekenis. Haar groei wordt realistisch in beeld gebracht, al gaat het laatste kwartier het verhaal iets te ver weg in de metaforen. (Frédéric)
Exit 8
Een horrorfilm over vastzitten in felgekleurde metrogangen, het klonk voor mij als muziek in de oren. Of toch als een goed avondje griezelen. Dat de film dan ook nog eens gebaseerd was op een videogame kon mijn enthousiasme alleen maar vergroten! We ontmoeten The Lost Man, een – je raadt het al – verloren gelopen man die net een zeer belangrijk telefoontje gehad heeft. Daardoor is hij de kluts kwijt en belandt hij in een vreemde gang met het bordje “Exit 8“. Wanneer hij de gang doorkruist, en daar enkel een stoïcijnse man tegenkomt, komt hij bij het omslaan van de hoek opnieuw in diezelfde gang terecht. Het duurt niet lang voor de man doorheeft dat hij in een vreemd soort loop terechtgekomen is. Wanneer hij dan een bordje ziet hangen dat hem vertelt om vooral te letten op afwijkingen, begint het spelletje pas echt.
Ik heb nog niet vaak zó gestresseerd in een cinemazeteltje gezeten, maar deze film heeft het echt voor mekaar gebracht. De benauwde camerahoeken zorgen ervoor dat je na elke hoek verwacht dat er iets in je gezicht springt. De jumpscares werken omdat ze zo goed verspreid zitten doorheen de film. Wees slim zoals ik, en laat de bak popcorn náást je zeteltje staan. (Kyria)
After the Hunt
In Luca Guadagnino’s nieuwste wordt een bijzondere relatie tussen een filosofieprofessor, een assistent-professor en een veelbelovende studente op de spits gedreven wanneer de studente beweert dat de assistent haar verkrachtte. Bij hen alledrie komen bovendien elementen naar boven die de hele kwestie nog veel ingewikkelder maken.
Guadagnino kreeg opnieuw een indrukwekkende cast bijeen, met Andrew Garfield, Ayo Edibiri en Julia Roberts. Hij geeft hen veel materiaal om mee te werken. Er komen interessante vraagstukken aan bod over onze huidige maatschappij: machtsverhoudingen bij professionele relaties, generatieverschillen in identiteitskwesties, de invloed van rijkdom op beoordelingen, enz. Alle mogelijke kanten en standpunten worden belicht, maar de film gooit eerder alle balletjes de lucht in en neemt geen duidelijk standpunt. De filosofische setting is ook niet voor iedereen, waardoor het bij momenten wel heel abstract aanvoelt. Maar die cast verveelt nooit, en After the Hunt doet je zeker nadenken. (Elien)
Dossier 137
In 2018 beroerden de protesten van de gele hesjes het nieuws uit Frankrijk. Want het bleef niet altijd bij vreedzaam protest, zowel van de kant van de demonstranten als de politie. Die incidenten door die laatsten worden onderzocht door de IGPN, de Line of Duty-groep van de Franse politie. Deze film focust op de zaak van Guillaume Girard, die werd neergeschoten door een riotgun en er ernstige verwondingen aan overhield.
Nog een film met Léa Drucker, daar zeggen we al geen nee meer tegen. De actrice geeft altijd een soort naturel en autoriteit die een verhaal meteen grondt. De film focust op het onderzoek naar wat er gebeurd is, zonder al te vele artistieke bijzonderheden of afleidingen. Het komt het verhaal alleen maar ten goede. Het roept ook vragen op over de rol en het imago van de politie, en over de mensen die hen ter verantwoording willen roepen. Het ongeloof bekruipt je als kijker vaak als je ziet hoever sommigen gaan om hun schuld niet toe te geven. Een knappe onderzoeksthriller à la Dark Waters. (Jana)
Dag 3
The Chronology of Water
De jonge Lidia wordt tijdens haar jeugd seksueel misbruikt door haar vader. In deze atypische biopic volgen we hoe ze daarmee probeert om te gaan en hoe het haar leven beïnvloedt, met vallen en opstaan.
Kristen Stewart is de laatste jaren een van de meest interessante jonge actrices geworden dankzij haar eclectische en soms onverwachte keuzes. Die trend zet ze door met haar regiedebuut. Het leven van Lidia wordt redelijk chronologisch maar heel fragmentarisch verteld. Flitsen van herinneringen, close-ups van lichaamsdelen die gevoelens weergeven, veel poëtische voice-overs – deze keuzes reflecteren enerzijds de stijl van het boek, maar ook een klare kijk van Stewart en haar crew. Hoewel ik de film daarom heel erg bewonder en de vertolking van Imogen Poots fantastisch is, was vooral het poëtische aspect gewoon minder mijn ding. Na verloop van tijd sleept de spiraal waar Lidia in zit te veel aan. Een halfuurtje minder had me wellicht wat milder gemaakt. (Elien)
Follemente
Deze Italiaanse romantische komedie las als een liveaction, volwassen versie van Inside Out. De film zelf leent inderdaad van het concept, maar dan op geheel eigen wijze uitgevoerd. Lara en Piero spreken af voor een eerste date op op haar appartement. Maar ondertussen krijgen de stemmen in hun hoofd het ook voor het zeggen, en wel letterlijk. Ze worden voorgesteld als vier echte personen in een kamer in hun gedachten met elk een eigen rol, met constante commentaar en bijsturing.
Misschien doet de beschrijving in dit geval de film geen eer aan, want het werkt heel goed. Het valt direct op welke persoon welk deel van hun persoonlijkheid voorstelt en de bijpassende commentaar deed me vaak luidop lachen. Maar ook het romcomgedeelte werkt. Lara en Piero zijn beide aimabele mensen die de gesprekken en de avond goed willen laten uitdraaien. Het zorgt allemaal samen voor een uiterst charmante komedie, en de meest “lichte” film die we tot nu toe zagen. (Jana)
Rietland
Rietteler Johan vindt tijdens het snijden het lichaam van een vermoorde jonge vrouw. Terwijl het onderzoek loopt, gaat het leven in het kleine dorpje in Overijssel in Nederland wel verder. Het is een eenvoudige, eerder gesloten gemeenschap die bedreigd wordt door ‘de moderne tijd’ en dalende prijzen. Ook Johan voelt dat, net als de eenzaamheid sinds de dood van zijn vrouw. Gelukkig is er zijn kleindochter, voor wie hij regelmatig zorgt. Toch blijft hij begaan met de moord, zeker wanneer hij zelf wat dingen ontdekt.
De korte inhoud van deze Nederlandse Cannes-ontdekking is een tikkeltje misleidend, want een echte thriller is dit niet. Eerder een psychologisch drama in een portret van een weinig belichte regio en gemeenschap. Het tempo is traag, maar het onderwerp blijft wel boeien, zeker als er nog een vleugje magisch realisme bij komt. Regisseur Sven Bresser focust erg op de natuur en laat die spreken, net als het gezicht van zijn hoofdpersonage. Gerrit Knobbe is geen professioneel acteur, maar hij deed ons zeker twijfelen. Johan is een man van weinig woorden, maar ingetogen acteren is vaak nog moeilijker. Een intrigerend debuut van een filmmaker om in de gaten te houden. (Elien)
Sane Inside Insanity
Voor de Rocky Horror fans is 2025 niet alleen het jaar waarin de film 50 kaarsjes uitblaast, maar ook het jaar waarin er eindelijk een documentaire over de cult verschijnt. We volgen de cast en crew vanaf het eerste idee van de musical op de houten planken tot de film op het grote scherm tot wanneer de shadowcasts de beide combineren.
Deze documentaire is er eentje voor de echte fans, en voornamelijk ook een ode aan die fans. Ze leeft dan ook echt op in het middenstuk, wanneer het over de befaamde midnight screenings gaat. Hoe fans hun identiteit hebben ontwikkeld door zich in te leven in de stereotiepe personages van Rocky Horror Picture Show en vrienden maakten voor het leven. (Kyria)
Dag 4
Roomies 2
We waren erbij toen het eerste seizoen in première ging op FFG in 2022 en waren meteen mee. Vandaag konden we vier van de acht afleveringen zien van het tweede seizoen, en we blijven bij onze mening, tenzij het nog grondig misgaat in de tweede helft. Maar in de eerste afleveringen gaan ze in elke geval op hetzelfde elan verder van het eerste.
Ama en Bibi zijn nog steeds huisgenoten, maar daar komt misschien verandering in. Bibi heeft intussen kans op een job maar moet daarvoor een medestudente aan de kant zetten. Ze is wel zeker van haar relatie met Martha, terwijl Ama op alle vlakken nog wat zoekende is. De naturelle schrijfstijl die we zo goed vonden, blijft hier behouden. Ook de humor zit er goed in, en er worden veel interessante verhaallijnen opgeworpen die nog een conclusie moeten bereiken. En van de vriendschap tussen de hoofdpersonages worden we nog steeds gelukkig. De afleveringen vlogen voorbij, dus we kunnen niet wachten om de rest te zien. (Jana)
Die My Love
Na de geboorte van hun eerste kind zijn Grace en Jackson alsmaar meer uit elkaar aan het groeien. Vooral Grace worstelt enorm hard met haar identiteit en de verveling die toeslaat wanneer haar man gaat werken. De film volgt de neerwaartse spiraal waarin Grace zich bevindt, en hoe ze steeds verder en verder van het pad afwijkt.
Alleen al voor de acteerprestaties van Jennifer Lawrence en Robert Pattinson moet je deze film zien. Niemand doet “langzaam wegglijden in zinneloosheid” zoals die twee het doen. Dat de film er dan ook visueel nog eens prachtig uitziet is alleen maar een extra pluspunt. En dan heb ik het nog niet over de fantastische soundtrack! (Kyria)
The Blue Trail
We bevinden ons in een dystopische versie van Brazilië, waar iedereen boven een bepaalde leeftijd naar een Kolonie wordt gestuurd, zodat ze de jongere mensen niet zouden belasten met de lasten van het zorgen voor hen. Tereza is 77 en krijgt de boodschap dat ook zij uitverkozen is om naar daar te vertrekken. Zij wil echter liever nog wat langer van het vrije leven genieten en dus vlucht ze.
The Blue Trail heeft de sfeer van een goeie fever dream, waarin je ronddwaalt door scenario’s en dingen beleeft die normaal niet bij elkaar horen. Haar reis met de bootvaarder is nog maar het begin van het avontuur en nog niet eens het meest gekke dat ze zal meemaken. Tegelijk geeft de film een kijk op onze maatschappij die zeer actueel aanvoelt, want waarom zouden we oudere mensen moeten behandelen alsof ze zelf geen keuzes meer kunnen maken? Een tedere en zachte aanrader. (Kyria)
Bugonia
In Bugonia leren we Teddy en Don kennen, twee neven die samen beslissen om de CEO van een groot bedrijf te ontvoeren. Waarom? Ze geloven dat zij een alien is die het gemunt heeft op de mensheid en de bijen. Gewapend met moisturizer en een scheermachine zorgen ze ervoor dat de alien haar moederschip niet kan bereiken tot zij klaar zijn om met de Keizer te praten.
Slapstick, politiek activisme en maatschappijkritiek, het komt allemaal voorbij in deze nieuwe film van Yorgos Lanthimos. Hij doet het dan ook nog eens allemaal op een zeer creatieve én verrassende manier. Er werd meerdere keren luidop gelachen in de zaal en ook ik kon mijn lach niet bedwingen. Deze film is een ervaring met een duidelijke boodschap. De aliens komen ons uitroeien, dus zorg dat je moisturizer in huis hebt! (Kyria)
Dag 5
Videoheaven
Iedereen die jong is geweest voor de late jaren 2000 kan zich het fenomeen van de videotheek nog wel herinneren. En intussen moeten we het inderdaad een fenomeen noemen, want de videotheek is intussen zo goed als uitgestorven. Deze documentaire wil ons aan het voormalige mekka van de filmliefhebber blijven herinneren door de opkomst en ondergang ervan te overlopen. In 6 hoofdstukken – over onder andere de opkomst van de videocassette, het ontstaan en de beleving in de videotheek, en de werknemers – worden zowel fragmenten uit fictiefilms als nieuwsbeelden gebruikt om alles uit de doeken te doen.
Het levert een heel omvangrijke verkenning van bijna drie uur op, maar die voor mij geen seconde verveelde. De voice-over, uitstekend gebracht door Maya Hawke, is misschien iets te hoogdravend bij momenten en er is wel wat herhaling, maar de film haalt wel enkele interessante punten en leuke weetjes aan. Heeft de filmindustrie zelf een hand gehad in de ondergang van de videotheek? Wie had door dat de jaren 2000-klassieker I Am Legend zulke voorspellende gaven had? Je ontdekt het in deze documentaire. (Jana)
The Librarians
In verschillende Amerikaanse staten worden sinds de covidcrisis schoolbibliotheken geviseerd omwille van de boeken die er beschikbaar zijn voor leerlingen. Boeken van auteurs uit de LGBTQ+-gemeenschap en uit minderheidsgroepen worden verbannen onder het mom van ongeschikt voor kinderen en zelfs “pornografie”. Geen How to Be An Antiracist?, The Handmaid’s Tale of zelfs Hair Love, een prentenboek over een zwarte vader die het haar van zijn dochter leert vlechten.
Deze documentaire belicht een nieuwe hoek van de maatschappij verzwolgen in polarisatie. Van waar komt deze behoefte om “kinderen te beschermen” van verschillende standpunten en geschiedenis? Niet zomaar van bezorgde ouders, maar organisaties zoals Moms for Liberty die ultraconservatieve waarden aanhangen en gefinancierd worden door politieke groeperingen en rijkelui. Daar tegenover staan de bibliothecarissen die de vrijheid van informatie willen respecteren en ontslagen, bedreigd en uitgescholden worden. Zij doen hun verhalen en delen waarom ze blijven volhouden ondanks alle tegenkanting. Dit was de meest stresserende kijkervaring van het festival tot nu toe, omdat ook ik niet weet hoe we die alsmaar toenemende polarisatie moeten aanpakken. Gelukkig zijn er mensen zoals zij die de kracht vinden om te blijven strijden. Aan de hoorbare verontwaardiging in de zaal dachten anderen er hetzelfde over. Vandaag de dag ben ik blij dat we nog in de meerderheid zijn. The Librarians is een waarschuwing voor ons allemaal. (Elien)
Dag 6
Eagles of the Republic
George Fahmy is een liberaal gezinde acteur die verplicht wordt om mee te doen in een propagandafilm voor het Egyptische regime, die president Al-Sisi als de redder van Egypte voorstelt. George probeert te schipperen tussen twee werelden, maar dat wordt steeds moeilijker, zeker als binnen de regering ook een tweestrijd optreedt.
Eagles doet je wel nadenken. De film toont dat iedereen te vriend houden eigenlijk nooit kan. Zodra je geeft, blijven ze nemen. Maar terugvechten of weigeren is makkelijker gezegd dan gedaan. Wat kan je doen als je moet kiezen tussen je waarden of je geliefden? Hoe kan een regime plots ook de media en cultuurindustrie beheersen? Verpakt in een verbazend entertainende thriller met een charismatische vertolking van Fares Fares. (Elien)
Two Prosecutors
In 1937 krijgt de jonge aanklager Kornev de vraag van een gevangene in een USSR-gevangenis om hem te helpen vrij te komen. Kornev gaat erachteraan ondanks tegenkanting.
Voor mij was dit de eerste teleurstelling van Film Fest Gent. De beschrijving deed een politieke thriller vermoeden over strijd tegen onrecht. Maar om spanning op te wekken ligt het tempo echt te traag. Tergend traag zelfs. Ik hou best van trage films, maar eigenlijk bestaat Two Prosecutors uit amper een handvol scènes, met gesprekken die veel te lang uitgerokken worden maar weinig zeggen. (Ook de slechte Nederlandse ondertitels hielpen daarbij niet echt.) Alexander Kutzetsov is een innemende acteur, maar hij krijgt te weinig substantieel materiaal. Wel een speciale vermelding voor het interessante camerawerk met statistische shots en mooie beeldstijl met opvallend lichtgebruik. (Elien)
Dag 7
Roofman
Channing Tatum in de rol van Jeffrey Manchester is weer eentje om van te smullen. Manchester is een een overvaller die zijn bijnaam ‘Roofman’ te danken heeft aan het feit dat hij gaten in het dak van de filialen maakt die hij wil beroven om zo binnen te breken. Opvallend is ook dat hij altijd heel vriendelijk is. Meestal berooft hij McDonald’s-gebouwen en sluit de werknemers op in de koelcel, maar zorgt er wel altijd voor dat iedereen eerst zijn jas kan aandoen zodat ze het niet te koud hebben. Uiteraard wordt hij gepakt en vliegt hij voor 45 jaar de cel in, aangezien zijn overvallen gewapend waren. Al vrij snel ontsnapt hij en verstopt hij zich enkele maanden in een speelgoedwinkel.
Tatum toont de laatste jaren al dat hij echt wel een film kan dragen. Zijn personage hier is een sympathieke manipulator die zelf niet weet dat hij een manipulator is. Heel zijn parcours door de film doet hij uit eigen belang zonder na te gaan wie hij kwetst. En hij doet dit met zo een charisma dat je als kijker helemaal mee verkocht bent. Als hij tijdens zijn verblijf in de speelgoedwinkel een oogje laat vallen op het personage van Kirsten Dunst, dan zitten we naar twee klasbakken te kijken. Met Ben Mendelsohn, Lily Collias en Peter Dinklage in bijrollen, weet je ook dat je goed zit. Roofman vindt een goede balans tussen drama en humor. zijn luchtigheid doet het snel wegkijken, maar je hebt al snel door dat de personages veel complexer zijn dan eerst voorgesteld. (Frédéric)
The Smashing Machine
De nieuwe A24 die gelauwerd wordt om de acteerprestatie van Dwayne ‘The Rock’ Johnson is een biografisch sportdrama. En laat het nu net op elk punt in dit genre een beetje te kort schieten. The Smashing Machine gaat over UFC-fighter Mark Kerr, al leren we hem niet zo goed kennen. Als een van de eerste Amerikaanse grote namen in de sport, kreeg hij destijds niet de aandacht die de sporters nu krijgen en dit probeert de film in retrospect goed te maken. Alleen krijgen we geen mooie opbouw van zijn carrière te zien. De film start met enkele interviews en we zien Kerr zijn eerste wedstrijd verliezen terwijl hij al een tijdje aan de top staat. Daarna zien we hem uiteindelijk nog een wedstrijd doen, maar de sportieve reis daarnaartoe komt niet echt aan bod.
Het drama wordt jammer genoeg ook vrij onderbelicht. Het is snel duidelijk dat Kerr verslaafd is aan opiaten en hiervan moet afkicken. Dit is uiteraard geen makkelijk proces en zal nog zwaar wegen. Jammer genoeg komt dit nogal beperkt aan bod en wordt het eigenlijk met enkele throw-away lines weggeschreven. Net als de relatie met Dawn: er wringen zaken tussen beiden, maar die komen niet duidelijk aan bod. We zien Kerr nergens groeien en leren hem ook nergens echt kennen.
Deze negativiteit ter zijde: Johnson speelt wel de rol van zijn leven, maar dat is grotendeels te wijten aan het feit dat hij hier eens echt mag acteren en eens niet de rol speelt die hij altijd moet spelen. Emily Blunt is uiteraard ook weer geweldig, zoals altijd, als Dawn. Haar personage is misschien interessanter dan Kerr zelf. Maar ook over haar krijgen we bitter weinig informatie. Als in de 3de act een ruzie ontstaat tussen Kerr en Dawn, komen de beschuldigingen van Kerr ook uit het niets, want we hebben haar personage deze zaken niet zien doen.
Het is jammer dat er niet volledig voor het sportdrama gegaan is of voor het biografisch drama. Nu raakt het kant noch wal, ook al is er duidelijk wel moeite in gestoken in hoe alles eruit ziet. (Frédéric)
Christy
De Ierse cinema levert de laatste jaren veel van m’n favoriete films op bij FFG. Dat is dit jaar blijkbaar weer niet anders, want Christy was mijn topper tot nu toe en de eerste film die me echt kon raken. Christy is een 17-jarige jongen die z’n pleeggezin moet verlaten na geweld tegen een pleegbroer. Hij gaat terug naar z’n geboortedorp Cork om bij z’n halfbroer Shane, vrouw Stacey en baby Charli te wonen. Shane wil het liever tijdelijk houden en een opvangplaats voor hem vinden. Maar Christy doet moeite om z’n plaats en vrienden te vinden en ontdekt een talent voor haar kappen. Toch is er ook het gevaar aan een kant van de familie dat een aandeel heeft in de dood van hun moeder.
De film kan rekenen op een uitstekende cast met naturelle vertolkingen, mooie cinematografie, aanstekelijke humor maar ook een onderhuids verdriet bij Shane en Christy, waardoor ze elkaar niet helemaal kunnen begrijpen. Langzaam voelt Christy zich weer thuis en het is dan ook pakkend om de evolutie te volgen. (Jana)
Dag 8
The Mastermind
James Mooney is een getrouwde vader van twee kinderen, maar hij wil iets anders, namelijk een kunstroof plegen. Wanneer dat niet helemaal zoals gepland gaat, verandert zijn leven volledig.
Na het sfeervolle First Cow brengt Kelly Reichardt opnieuw een eigenzinnig portret van een aparte man. Technisch gezien is het een heistfilm, maar dan de traagste ooit. Alles wordt geduldig in beeld gebracht, met zachte, vale warme kleuren. Ook het scenario straalt een soort rust uit, want het resultaat van Mooneys onderneming wordt bijna rechttoe rechtaan voorgesteld, in lange scènes, doorspekt met droge humor. Ook al speelt hij een egocentrische dief, Josh O’Connor blijft charmant. Een slimme keuze, en een speciale film die niet voor iedereen is, maar ik wel kon smaken. (Elien)
Strange River
De zestien-jarige Dídac is met zijn familie op fietsvakantie langs de Donau. Hij is uiteraard vol aan het puberen, ook al is hij eerder van het zwijgzame type. Uit het niets ontmoet hij de mysterieuze Alexander en gaat met hem op ontdekkingsreis.
Strange River is een zoveelste coming-of-ageverhaal van een puber die worstelt met zijn geaardheid en gevoelens. Claret Muxart vertelt dit verhaal hier in zijn debuut op een poëtische manier waarin hij de focus legt op alles in en rond de rivier. Het is een stijl die je moet liggen en mij deed het jammer genoeg niet veel. (Frédéric)
The Voice of Hind Rajab
Ik noemde dit op voorhand een van de belangrijkste films op het festival, mede door het onderwerp maar ook het onthaal in Venetië. Dat blijft ook zo, maar vooral om die eerste reden. In januari 2024 werd de auto waarin de jonge Hind Rajab met haar familie zat onder vuur genomen door het Israëlische leger. Alleen Hind blijft in leven, maar zeis omsingeld. Haar oom belt naar het callcenter van de Rode Halve Maan in Ramallah om hulp te vragen. Want zij alleen kunnen een ambulance sturen. Het team blijft met haar aan de lijn terwijl ze op veel moeilijkheden stoten om haar te redden.
Alleen al om het persoonlijke verhaal van een van de duizenden slachtoffers in Gaza te laten voortbestaan, heeft deze film bestaanrecht. Alleen leidt de vorm soms de aandacht af van dat verhaal. De opnames van haar stem naar de Rode Halve Maan zijn echt, maar het team en hun perspectief wordt vertolkt door acteurs. Ze spelen hun rol goed en alles zal wel verlopen hebben zoals het getoond wordt, want we kunnen hun stress niet voorstellen, maar de onderlinge ruzies leidden vooral af van wat er echt gaande was. Deze film had voor mij meer kracht gehad als documentaire, wat het ook kon zijn want nu zitten er ook stukken stem en beelden van de echte hulpverleners in. Toch vind ik dat deze film gezien moet worden, alleen al om te beseffen welk menselijk leed er bij de bevolking en hulpverleners heeft plaatsgevonden. (Jana)
Das Verschwinden des Josef Mengele
De ‘Engels des doods’ uit Auschwitz is na de oorlog kunnen vluchten naar Latijns-Amerika, met de hulp van een netwerk vol voormalige SS-leden. Hoe het allemaal echt verlopen is, zullen we natuurlijk nooit weten, maar Das Verschwinden des Josef Mengele schets wel een beeld van hoe deze verschrikkelijke mens verdrinkt in zijn eigen waanzin en totaal verkeerd wereldbeeld.
Er werd gekozen om dit verhaal van Mengele na de oorlog is een koud zwart-wit beeld over te brengen om een zeer afstandelijk gevoel te creëren. August Diehl speelt de rol van Mengele hierin zo overtuigend dat het vaak zelfs pijnlijk wordt om naar te kijken. Het verhaal wordt niet chronologisch verteld en we springen steeds heen en weer tussen de verschillende periodes tussen 1945 en zijn dood, waardoor je wel geïnvesteerd blijft in hoe Mengele steeds van plaats verandert. De flashbacks naar de periode 1943-1945 zijn dan weer wel in kleur wat een heel groot contrast geeft met de horror die toen plaats gevonden heeft. De film probeert gelukkig nergens sympathie op te wekken voor Mengele en het is vooral interessant om te zien hoe de overlevende nazi’s post-WOII dachten over hun gedachtegoed. Al was het laatste kwartier een iets te artistieke invulling op een verder uitstekende film. (Frédéric)
Dreams
Fernando is een jonge migrant die vanuit Mexico naar de VS komt voor zijn carrière, maar ook voor de liefde. Hij is samen met Jennifer, een rijke filantrope die smoor is maar hun relatie tegelijkertijd ook niet openbaar wil maken. Zij financierde wel zijn komst, dus dat maakt het ingewikkeld. Wanneer hij iets anders wil, laat zij hem niet zo makkelijk los.
Deze film brengt een aantal interessante thema’s naar boven, zoals sociale ongelijkheid en machtsverhoudingen binnen een relatie en hoe dat altijd tot problemen leidt, naast natuurlijk de extra laag van de doorprikte ballon van de VS als een plek waar je dromen kan waarmaken. Jessica Chastain geeft wellicht haar minst sympathieke vertolking tot nu toe, maar ze heeft zoals altijd iets magnetisch (mede door die prachtige garderobe). Alleen doet het einde de film meer kwaad dan goed, waardoor de boodschap een beetje verwrongen wordt en op zijn slechtst zelfs stereotiep is. Een film om over te discussiëren. (Elien)
Barrio Triste
Deze wervelwind van een film volgt een groep jongeren die aan de rand van Medellín in Colombia net te snel volwassen worden, nog voor ze er zelf eigenlijk klaar voor zijn. Wanneer ze de camera van een nieuwsreporter stelen, filmen ze hun doen en laten in de achterbuurten van de stad, en geven ze zo een blik in hun leefwereld.
Voor mij persoonlijk had deze film een te grote focus op sfeer. Dat kan sommige mensen absoluut behagen, maar mij jammer genoeg niet. Ik miste wat houvast en wat verhaal doorheen de flarden van geweld, tristesse en vrijheid. Ook snapte ik niet goed waar en wanneer de tussengesprekken zich juist bevonden, wat alleen maar extra verwarring bracht. (Kyria)
Dag 9
Omaha
De crisis van 2008 viel bij ons al bij al goed mee, maar in de Verenigde Staten was dit voor velen wel andere koek. In Omaha volgen we een vader die na alles verloren te zijn met zijn kinderen op weg is naar een beter leven in Nebraska. Bij elke stop op deze roadtrip wordt het voor ons als kijker steeds duidelijker hoe erg zijn situatie is. En zijn dochter (de oudste van de 2 kinderen) begint ook steeds meer door te hebben.
Ook al heeft Omaha een korte speelduur, het pallet aan emoties is er niet minder om. Van warme familiemomentjes tot hartverscheurende keuzes. En dit alles in de achtergrond van de Amerikaanse Mid-West. John Magaro als vader zet de rol van zijn leven neer en zo werd Omaha mogelijk de beste prent die ik zag op Film Fest Gent. (Frédéric)
A Useful Ghost
A Useful Ghost is het speelfilmdebuut van Ratchapoom Boonbunchachoke, waarin absurdisme en Lynchiaanse scènes aangevuld worden met harde maatschappijkritiek en politieke uitlatingen. Het eerste uur denk je een doldwaze komedie te kijken, het tweede uur zit je plots in een dystopiaanse film met zware kritiek op hoe leiders omgaan met hun volk.
Zonder veel te verklappen over dat eerste uur kan ik enkel zeggen dat die verhaallijn op mijn lijf geschreven was. Ik was mij zo hard aan het amuseren in de cinemazaal en dacht telkens opnieuw: “Nee, dat gaan ze toch niet echt doen?”. Jammer genoeg viel de film voor mij in het tweede deel wat stil, doordat er te veel aandacht ging naar de boodschap van de film, en te weinig naar wat het eerste deel net zo goed maakte, de absurde humor. Het einde was dan wel weer helemaal mijn ding. Ga het vooral zelf ervaren! (Kyria)
Blue Moon
In Blue Moon volgen we één nacht van de briljante maar ietwat weggestoken songwriter Lorenz Hart, bekend van zijn samenwerkingen met Richard Rodgers, waarmee hij vele musicals schreef. Deze nacht is het de opening van Oklahoma!, de musical die Rodgers schreef met een andere songwriter, Oscar Hammerstein II. Dit pijnigt Hart, waardoor hij de drank, de compagnie en de liefde opzoekt in een naburige bar.
Blue Moon werd gefilmd in 15 dagen, wat een enorme prestatie is. De focus ligt op het acteerwerk en de dialoog, waar uiteraard hoofdrolspeler Ethan Hawke in schittert. De film voelt bijna als een toneelstuk, door de manier waarop er voornamelijk één set wordt gebruikt en door een subtiele draai van de focus toch iets fris gegeven wordt aan elke scène. Een aanrader voor iedereen die houdt van snappy dialogen en schitterend acteerwerk. Of voor wie van Broadway houdt en de oude sfeer van New York. (Kyria)
Timestamp
Deze documentaire werd in verschillende delen van Oekraïne gefilmd in 2023 en 2024. De focus ligt hier op onderwijs, en vooral hoe de leerkrachten en leerlingen proberen verder te gaan met het leven en leren in oorlogstijd. Sommige steden bevinden zich ver van het front, maar anderen slechts op een twintigtal kilometer, wat tot grote verschillen in aanpak leidt. Het is vaak onthutsend wat de leerlingen meemaken: de constante aanwezigheid van luchtalarmen – tijdens het schoolfeest of de les – alleen les of diploma-uitreiking via Zoom, hoe je een tourniquet moet aanbrengen… Maar er is ook een lichtheid aan.
Toch mist de documentaire soms context, waardoor iets niet helemaal duidelijk is. Zien we op een bepaald moment beelden van een militaire school of een gewone school? Ze is ook redelijk lang, waardoor de focus soms verloren gaat en er misschien wat te ruim gekozen is. Toch is het een waardevol tijdsdocument, vooral ook voor jongeren en andere mensen die zich deze situatie niet kunnen inbeelden. (Jana)
Dag 10
Vandaag namen we een rustdag!
Dag 11
This is not a murder mystery
Naast Roomies ging er nog een serie in première van Belgische makelij. In dit moordmysterie is schilder René Magritte (vandaar dus die titel) te gast op een Engels landgoed samen met andere aanstormende kunstenaars. Wanneer een van hen vermoord wordt onder nogal kunstzinnige omstandigheden, komt Scotland Yard alles en iedereen in de gaten houden. Maar het stopt niet bij één moord…
Een verhaal over kunst en kunstenaars verdient een visueel interessante serie, en daar zijn de makers hier alvast in geslaagd. De locaties, sets, kostuums – het ziet er allemaal voortreffelijk uit, ook dankzij de warme cinematografie die speelt met licht. We zagen pas de eerste twee afleveringen, dus over het mysterie zelf valt nog niet zo veel te zeggen, maar de integratie van kunst in het plot is alvast interessant. Niet alle personages zijn wel even boeiend, waardoor het tempo soms naar beneden gaat. Bij de cast zijn vooral Pierre Gervais als Magritte en Donna Banya als inspecteur Quant de uitschieters. Benieuwd naar wat volgt! (Elien)
Urchin
Harris Dickinson is een van de meest veelbelovende jonge acteurs van het moment. Maar hij houdt het niet alleen bij acteren, want zijn regiedebuut is de slotfilm van deze editie van FFG. Daarin volgen we Michael, een jongeman die op straat leeft maar ook drugs gebruikt en dus op de hulp van anderen rekent om te overleven. Na een incident belandt hij in de gevangenis, maar na zijn vrijlating krijgt hij tijdelijk onderdak en mag hij bij een hotel gaan werken. Zijn leven lijkt de goeie kant uit te gaan, maar kan hij het ook volhouden?
Dickinson heeft zelf in een hotel gewerkt dat daklozen onderdak biedt en steunt ook daklozenorganisaties, en dat merk je in deze film. Hier vind je geen veroordelende blik maar wel empathie en een nuchtere kijk op het leven op straat. Toch is alles niet wat het lijkt, want er zitten ook wat abstracte uitstapjes in en Michael lijkt ook een onbetrouwbare verteller. Toch is het ook geen zware film, ondanks het onderwerp. Frank Dillane levert ook een knappe vertolking af. Een solide debuut dus. (Jana)
It’s Dorothy
Een documentaire over hoe Dorothy Gale van The Wizard of Oz een cultureel fenomeen werd. In eerste instantie vergeet ik altijd hoe populair deze franchise aan de andere kant van de oceaan is. De documentaire gaat over wat het is om de rol van Dorothy te spelen met interviews van dames die de rol al op zich genomen hebben. De iconische versie van Judy Garland staat uiteraard centraal. Dit gaat verder naar hoe Dorothy werd geportretteerd in musicals en zelfs in de Britse reality-showwereld. Op zich heb ik niet direct iets met The Wizard of Oz, maar met Wicked: For Good in het vooruitzicht was dit best een leuke opwarmer. (Frédéric)
Drømmer (Dreams (Sex Love))
De 17-jarige Johanne wordt verliefd op haar lerares Frans en schrijft al haar gevoelens neer in haar dagboek. Ook wanneer ze enkele keren haar lerares bezoekt op haar appartement. Een jaar later laat ze het dagboek ook lezen aan haar grootmoeder en moeder. Dit maakt ook bij hen nogal wat los.
Drømmer of Dreams is het tweede deel van een drieluik gemaakt door Dag Johan Haugerud. Het eerste deel, Sex, speelde op Film Fest Gent 2024 en ik heb nu ongelofelijke spijt dat ik dit gemist hebt. Het derde deel heet Love en is in ons land nog niet verschenen. Elk deel staat op zichzelf en gaan elk over identiteit, verlangen en vrijheid. In deze Drømmer duiken we dus vooral in het hoofd van een puber en worden we terug gekatapulteerd naar hoe intens opvliegingen kunnen zijn op deze leeftijd. De spiegel die door haar moeder en grootmoeder aangebracht worden, doen dan weer kijkers van oudere generaties terug denken aan deze tijd en geeft een zweem van nostalgie naar deze tijd zonder al te veel verantwoordelijkheden. Dit alles wordt verteld in een rustige praatfilm (met verrassend grappige momenten) met de stad Oslo als rustige achtergrond. Drømmer ging als eerste Noorse film ooit naar huis met de Gouden Beer in Berlijn en dit is zeker terecht geweest. (Frédéric)
Dag 12
La Petite Dernière
Coming-of-ageverhalen waarin LGBTQ-personen het ontdekken van hun geaardheid moeten rijmen met hun religie kunnen logischerwijs zware verhalen opleveren. Hafsia Herzi pakt het met deze film toch anders aan. Fatima is een Frans meisje met Tunesische roots en heeft een warm gezin met haar ouders en zussen. Ze is ook moslima en bidt actief. Op school heeft ze vooral jongens als vrienden, bij wie ze zich goed voelt. Tegelijk verkent ze haar seksualiteit door met vrouwen af te spreken, maar ze gebruikt nooit haar echte identiteit. Toch begint ze zich langzaam beter in haar vel te voelen.
De toon van deze film is eerder licht dus, gezien het onderwerp. Religie hangt niet echt als een donkere wolk boven haar, maar ze worstelt er wel mee. Dit verhaal draait vooral rond opgroeien en leren om met relaties om te gaan. De dialogen lijken heel spontaan, waardoor het verhaal ook heel naturel voelt. Nadia Melliti won terecht de prijs voor Beste Actrice in Cannes en ook de film zelf werd terecht bekroond. La Petite Dernière moet het niet van het grote drama hebben, maar meer van het alledaagse, wat het misschien des te sterker maakt. (Jana)
Film Fest Gent loopt tot 19 oktober. Films die nog in de zalen komen, krijgen zeker nog een volledige review.
