Lee review: verdient meer aandacht

We zaten dan wel twee weken op Film Fest Gent, toch vonden we nog een gaatje om een “gewone” release mee te pikken. Zeker wanneer het gaat om de nieuwe film van Kate Winslet. In Lee speelt ze een vrouw van wie ik nog nooit gehoord had, maar die haar plaats in de geschiedenisboeken verdient.

Eigen pad

In 1977 begint Lee Miller (Kate Winslet) in haar huis aan een interview met een journalist (Josh O’Connor, God’s Own Country) over haar leven. Ze begint haar verhaal in 1938, toen ze op bezoek was bij vrienden uit Parijs. Bij Solange (Marion Cotiliard, Inception) en Nusch (Noémie Merlant, Portrait de la jeune fille en feu) en hun partners kan ze volledig zichzelf zijn. Tot Roland (Alexander Skarsgard, The Northman) arriveert, een schilder die haar wel kan doorgronden. Ze beginnen een relatie en uiteindelijk verhuist ze met hem mee naar Londen.

Lee was nog model geweest, maar schakelde daarna over naar fotografie, en dus gaat ze in 1940 solliciteren bij Vogue in Londen. Daar krijgt ze van hoofdredacteur Audrey Withers (Andrea Riseborough, Battle of the Sexes) toelating om foto’s te nemen van het leven tijdens de Blitz. Tijdens haar werk leert ze fotograaf en correspondent David Scherman (Andy Samberg, Brooklyn Nine Nine, Palm Springs) kennen, met wie ze al snel begint samen te werken. Lee wil echter meer doen alleen thuis verslag uitbrengen, waardoor ze uiteindelijk met David naar het front trekt en de rest van de oorlog volgt tot aan de bevrijding en de gruwelijke ontdekkingen daarna.

Toch niet zo standaard

Veel reviews noemden dit een standaardbiopic, maar als je de hele film gezien hebt, kan ik daar maar moeilijk akkoord mee gaan. Door de setting van het interview is Lee zelf de verteller van haar eigen verhaal, vaak geprompt door een foto die de journalist bekijkt. Ik vond het een elegante oplossing om wat meer over haar gedachten en gevoelens te weten te komen. Maar, zonder te veel te willen zeggen, is die opzet ook niet helemaal wat het lijkt, wat de film uiteindelijk een extra laag gaf. Wanneer we dan terugblikken op haar leven, volgt het verhaal inderdaad het standaard chronologische stramien van een biopic, maar het leven van Lee zelf was wel opmerkelijk genoeg om daar niks op tegen te hebben.

Het script van Liz Hannah (The Post, The Dropout) geeft ons al snel een beeld van hoe Lee in elkaar zit. Ze is niet op haar mond gevallen, kan mensen goed doorgronden en hecht belang aan haar onafhankelijkheid. Toch valt ze als een blok voor Roland, maar terwijl hij air raid warden is, wil ze zich zelf dus ook nuttig bezighouden. Ze laat zich ook niet zomaar doen. Wanneer ze bijvoorbeeld niet op een persbriefing mag zijn omdat ze een vrouw is, vermomt ze zich gewoon als man om binnen te glippen. Het toont ook het verschil met het leven tijdens de oorlog in Engeland in vergelijking met Frankrijk en hoe weinig de mensen wisten van wat er elders in Europa gebeurde.

Geweldig duo

Lee wordt perfect vertolkt door Kate Winslet. Ondanks de heftige dingen die ze meemaakt, is haar vertolking nooit melodramatisch. Hetzelfde geldt trouwens voor Andy Samberg. Iedereen kent hem vooral van komische rollen maar wie al naar Brooklyn Nine Nine gekeken heeft, had wel kunnen verwachten dat hij ook “serieuzere” rollen perfect zou kunnen. In Lee blijkt dat nu ook. Hij en Winslet vormen ook een bijzonder goed duo, met wie je meteen meeleeft.

Wat in deze film ook opvalt, is dat Winslet er de laatste jaren niet voor terugdeinst om haar niet van haar meest Hollywood-kant te laten zien. In Mare of Easttown had ze bijvoorbeeld al weinig make-up op en ook hier is dat zelden het geval. Ze laat ook zonder schroom haar lichaam zien zoals het is, zoals haar buik in een bikini (waarover ze het had in een interview) of zweetplekken en stof tijdens de actie. Het maakt haar en haar personages zo mogelijk nog boeiender.

Daarnaast zijn er nog vrouwen in glansrollen. Rijzende ster Noémie Merlant houdt zich met sprekend gemak staande tegen Winslet en Marion Cotillard, die ook een indruk nalaat in een kleine rol. Een andere uitschieter is Andrea Riseborough als de standvastige en empathische editor die het voor Lee opneemt.

Realiteit

Voor een biopic is er toch verrassend veel actie te vinden. De sets zijn daarbij ook wel indrukwekkend en vaak met veel figuranten, wat de impact nog vergroot. Al van vroeg in de film krijgen we de gevolgen van de Blitz, later ook oorlogsscènes en (mocht je ook niet weten waarvoor Lee vooral gekend is) gruwelijk nagemaakte beelden uit de concentratiekampen. Het voelde voor mij wel nooit exploitatief, maar het is natuurlijk hard om te zien. Daarnaast ook een vermelding voor de muziek van Alexandre Desplat, die het vaak bij een traditionelere score houdt met piano en strijkers maar soms ook een stukje jazz gebruikt.

Het regiedebuut van Ellen Kuras is dus zeker je tijd waard. Zij was vroeger vooral cinematografe van onder andere Eternal Sunshine of the Spotless Mind en A Little Chaos, twee films met Kate Winslet. Winslet is zelf ook producer nadat Kuras haar ooit het boek had opgestuurd. Ze is de drijvende kracht achter de film en het duurde uiteindelijk 8 jaar om de film gemaakt te krijgen, met de steun van Antony, de zoon van Lee Miller. Ik hoop dus dat Lee wat minder onder de radar blijft, om de rol van Miller in de geschiedenis van oorlogsreporters niet te vergeten.

Lee is nu te zien in de bioscoop.