Over de strategie van de verschillende streamingdiensten is recent al heel wat stof opgewaaid. Je zou haast vergeten dat de traditionele zenders ook nog kunnen uitpakken. Zo had de BBC onlangs een hit te pakken met The Serpent. Omdat yours truly nog zo’n “bomma” is die vooral lineare tv kijkt, surften ook wij mee op de hype. En dat bleek meer dan de moeite.
Old-school hype
Het was meer bepaald de trailer na een andere opname die me eerst intrigeerde en me overhaalde om The Serpent te beginnen kijken. Het verhaal zou zich afspelen in de jaren 70, draaide rond een seriemoordenaar en had Jenna Coleman in de cast. Maar al vanaf de eerste aflevering zie je dat ze nog niet al hun troeven hadden prijsgegeven. Een eerste verrassing was dat het verhaal waargebeurd is. Voor sommigen is dat misschien een afknapper, maar mij doet het toch altijd net wat anders naar het verhaal kijken, en wat meer meeleven. Het herinnert je ook aan de geloofwaardigheid van alles, want de realiteit is nu al bijna te gek voor woorden.
De bijnaam van Sohbraj was The Serpent, ook omdat hij de autoriteiten zo vaak kon ontglippen.
In de jaren 60 en 70 zaaide seriemoordenaar Charles Sobhraj (hier gespeeld door relatieve nieuwkomer Tahar Rahim) terreur in Thailand en omstreken. Hij had het vooral gemunt op buitenlandse toeristen die de reis van hun leven aan het maken waren. Hij bevriendde hen om hen daarna te vergiftigen en vermoorden zodat hij het geld van hun reischeques kon opstrijken. Om een reden te kunnen geven voor al dat geld, en mensen te kunnen imponeren, deed hij zich voor als Alain, een verhandelaar van edelstenen. Aan zijn zijde is de Canadese Monique (Jenna Coleman, Doctor Who, Victoria), die ook niet is wat ze lijkt.
Gemunt op reizigers
In de eerste aflevering zien we hoe het jonge Nederlandse koppel Willem en Lena aankomen in Bangkok. Terwijl Willem een trouwring uitzoekt, ontmoet hij Alain, die hen allebei meevraagt naar zijn huis. Een luxueus huis na al die maanden met de rugzak rondtrekken? Daar zeggen ze natuurlijk geen nee tegen. Maar dat draait natuurlijk niet goed uit. Monique en Alain gaan rustig hun gangetje in Bangkok tot de Nederlandse diplomaat Herman Knippenberg (Billy Howle, Dunkirk, On Chesil Beach) het dossier van de verdwijning van het jonge koppel op z’n bureau krijgt. Van zijn baas moet hij het al snel loslaten want “die hippies duiken wel weer op” maar dat doet hij niet. Hij betrekt er ook zijn vrouw Angela bij en voor hij het weet, heeft hij dan ook de doos van Pandora opengebroken.
Bij sommige afleveringen zat ik letterlijk op hun puntje van m’n stoel van de spanning.
De rest van het verhaal kan je dus technisch gezien al opzoeken maar dat zou ik niet doen. De bijnaam van Sohbraj was namelijk The Serpent, omdat hij zo verraderlijk was maar ook omdat hij de autoriteiten zo vaak kon ontglippen. Je kan je dus aan een echt kat- en muisspel verwachten. Het lijkt misschien wat raar omdat het waargebeurd is, maar de vele twists en turns maken van de reeks een echte must-see, en ideaal om te bingen (hoewel ik elke week braaf moest wachten). De technieken die Sobhraj gebruikte om met zijn misdaden weg te komen, zijn dan ook zo uiteenlopend dat het onvoorspelbaar blijft. Bij sommige afleveringen zat ik letterlijk op hun puntje van m’n stoel van de spanning.
Daarnaast wordt er in de reeks ook constant gewisseld van tijdsperiode. Enerzijds is er het heden waarin Herman en Angela hun onderzoek voeren en anderzijds verschillende momenten in het verleden. In die flashbacks komen we bijvoorbeeld meer te weten over de relatie tussen Alain en Monique terwijl het verhaal van hun verschillende slachtoffers blijft doorlopen. De tijdsaanduidingen zijn wel vaak verwarrend want ze worden in relatieve vorm van elkaar opgenoemd. Zo kan je eerst in het heden zitten, dan 6 maanden eerder gaan en daarna 2 maanden later. Qua tijd moet je dus wel goed mee zijn. Dat had beter opgelost kunnen worden, zeker omdat het soms wat afleidt in de eerste momenten van een scène.
“Vreemde” talen boven
Voor de cast heb ik ook niks dan lof. De bij ons nog relatief onbekende Tahar Rahim (Mary Magdalene en nu The Mauritanian) brengt de echte Charles hier perfect tot leven: kil en berekend maar tegelijk ook aimabel en smooth genoeg om mensen te charmeren. De reeks speelt zich ook best veel af in andere talen dan het Engels, wat het weer wat geloofwaardiger maakt. Rahim is zelf Frans dus is het ook een verademing om iemand die echt Frans kan een bij tijden Franstalig personage te horen spelen. Ook Jenna Coleman moet qua spel niet onderdoen naarmate haar personage verder groeit. Ze spreekt ook wat Frans en doet dat niet altijd succesvol maar toch better than most, al kan haar Franse accent wanneer ze gewoon Engels spreekt misschien iets beter.
De grootste revelatie voor mij was echter Billy Howle. Hij heeft nog niet zo veel bekende rollen maar had met de Nederlandse Knippenberg een echte uitdaging voor zich. Toch is zijn Nederlandse accent een van de beste die ik ook ooit op film gehoord heb. Zeker als je bedenkt dat hij Brits is en bijna de hele tijd zo moet spreken. Daarnaast moet hij ook een aantal keer echt Nederlands spreken, met verbazingwekkend veel succes. En dat allemaal terwijl Howles personage ook echt het hart en de ziel van de reeks is. Chapeau.
Vlaamse invloed
Het Nederlandse accent van de Britse acteur Billy Howle is een van de beste die ik ooit op film gehoord heb.
Ongetwijfeld heeft hij daar lang aan gewerkt maar misschien heeft hij ook wel wat opgestoken van onze landgenoot Hans Herbots. Hij regisseerde namelijk de laatste vier afleveringen, Tom Shankland (Les Misérables, The Missing) de eerste vier. Er is alleszins geen overgang te merken dus de twee waren vast goed op elkaar afgestemd. Hetzelfde met de cinematografie. De Vlaamse cinematografen gaan al langer internationaal maar toch verrast het dat er twee Vlamingen aan het roer staan. De eerste helft zijn door de Antwerpse nieuwkomer Seppe Van Grieken en de tweede door Anton Mertens (Façades, War of the Worlds) en de Brit Si Bell (Peaky Blinders). Alles is ook op locatie gefilmd in Thailand, tot ze door corona moesten stoppen. De rest moest noodgedwongen in Engeland gefilmd worden, maar dat is niet te zien en loopt dus vlot in elkaar over. Hierdoor kan je ook letten op Vlaamse bonusacteur Johan van Assche. De 70s-setting is een van m’n favorieten en hier ook heel goed weergegeven.
Zoals je kon lezen heb ik dus weinig aan te merken op The Serpent. Veel Britten dachten duidelijk hetzelfde want de reeks was een schot in de roos live en op BBC iPlayer. Naar de eerste aflevering alleen al keken 9 miljoen mensen en uiteindelijk 31 miljoen naar de hele reeks, het beste sinds Normal People. Nu verdeelt Netflix de reeks wereldwijd dus krijgen nog meer mensen de kans om de reeks te zien. The Serpent zal zeker mijn top 10 van het jaar halen.
The Serpent is vanaf 2 april te zien op Netflix.
