De 100 beste series sinds 2000

100. Agent Carter (2015-2016)

De grootste fout die Marvel op tv-vlak tot nu toe maakte, was deze serie stopzetten. Behalve een van de beste stukjes casting in het Marvel Cinematic Universe was Peggy Carter zelf een van de beste dingen in de eerste Captain America-film. Ze schopte het als Britse vrouw ver in het Amerikaanse leger, is de enige vrouw van wie Steve Rogers ooit gehouden heeft (Sharon Carter reken ik niet mee, sorry) en richtte samen met Howard Stark S.H.I.E.L.D. op.

Peggy is zo’n veelzijdig personage, slim geschreven en fantastisch vertolkt door Hayley Atwell. Maar ook de andere personages in de reeks zijn genoeg om fan te zijn, vooral dan Starks butler Jarvis en SSR-collega Daniel. Neem daarbij de verbanden met het MCU en je hebt een heel leuke scifi/politie/spionnenserie die niet had mogen stoppen. Enkele van de personages en acteurs doken zelfs later nog ergens op in het MCU, teken genoeg dat ze leefden bij de fans. (Elien)

99. Sharp Objects (2018)

Amy Adams heeft nog altijd geen Oscar, maar wel een oververdiende Emmy voor haar rol in Sharp Objects, de HBO-verfilming van het gelijknamige boek. Wanneer Camille Preaker terugkeert naar haar geboortedorp om artikels te schrijven over een reeks verdwijningen, moet ze ook omgaan met de fouten die ze heeft gemaakt en de wrange relatie met haar moeder en halfzus.

Het mysterie zelf zit al verrassend goed in elkaar, en dan krijg je daar nog de broeierige, soms kleingeestige sfeer van een conservatief dorpje in het hete Zuiden van de VS bovenop. Maar de sterkte van deze reeks, bij de beste van HBO, is absoluut Amy Adams met de vertolking van haar carrière en haar chemie met de ijzige Patricia Clarkson en ontdekking Eliza Scanlen. (Elien)

98. Devs (2020)

Alles ligt vast en niks zal dat veranderen. De miniserie Devs hoort met zijn onrustwekkend determinisme in hetzelfde rijtje thuis als sci-fi series Watchmen, Dark en Westworld. Alex Garland (Ex Machina, Annihilation) stelt in Devs dat vrije wil voorgeprogrammeerd is, en het hoofdpersonage wil die wet koste wat kost doorbreken. In de reeks ontrafelt Lily (Sonoya Mizuno) een veel groter mysterie wanneer ze vragen begint te stellen over de dood van haar vriendje, die overleed in het computerbedrijf van de megalomane Forest (een verrassend serieuze rol voor Nick Offerman). Een trage zoektocht naar onze menselijkheid die blijft plakken. (Matti)

97. Maniac (2018)

Er bestaat geen serie die meer mijn ding is dan Maniac van regisseur Cary Joji Fukunaga (van True Detective en No Time To Die). De minireeks is ambitieuze sciencefiction, maar schuwt gelukkig alle pretentie. Maniac heeft een organisch groeiend verhaal waarbij veel uitleg of hard nadenken helemaal niet nodig is, met een wereld bewoond door excentrieke personages.

Maniac haalt het beste uit de beste films: het retrofuturisme uit 2001: A Space Odyssey, de neondystopie uit Blade Runner en het surrealisme van scenarist Charlie Kaufman. Ondanks het toch wel zware thema over mentale gezondheid fleuren de chemie tussen Emma Stone en Jonah Hill, de momenten van hilariteit en de muziek van Dan Romer het geheel toch danig op. (Matti)

96. Big Little Lies (2017-2019)

Meer dan zeven afleveringen had deze reeks niet nodig om in de vorige versie van de top 100 te geraken. De boeken van Liane Moriarty bleken dan ook ideaal voer voor tv. Jonge moeder Jane (Shailene Woodley) verhuist naar Monterrey met haar zoon Ziggy. Ze moet haar weg nog vinden tussen al de welgestelde moeders maar wordt onder de vleugels genomen door Madeline (Reese Witherspoon) en Celeste (Nicole Kidman). Verder in de toekomst komen we te weten dat er op het schoolfeest een ouder vermoord is.

De hele reeks werken we toe naar wie het zou kunnen zijn. Intriges en plottwists alom met schitterende vrouwen in de hoofdrol, wat wil je nog meer? Het tweede seizoen was misschien niet zo goed als het eerste maar had wel Meryl Streep, dus de plek blijft nog steeds verdiend. (Jana)

95. Hannibal (2013-2015)

Hannibal is een reeks die ik maar bleef vermijden omwille van het geprezen The Silence of the Lambs. De hevig gestileerde versie van Hannibal Lecter is toch meer dan je tijd waard. Hoe kan het ook anders met Deen Mads Mikkelsen in de titelrol en Hugh Dancy als zijn bezeten wederhelft?

Showrunner Bryan Fuller verheft moordpartijen tot kunst, kannibalisme tot culinaire hoogstandjes. Fuller is en blijft een visionair, ook al betekent dat dat hij naar het einde van de reeks zich verliest in dromerige taferelen. Alhoewel, er waren geruchten dat het echte einde er nog zou aankomen met een afsluitend seizoen gebaseerd op, jawel, The Silence of the Lambs. Of toch ooit. (Matti)

94. WandaVision (2021)

Er werd reikhalzend uitgekeken naar de eerste originele serie van Marvel Studios op Disney+. Want hoe zou dat dan zitten met Vision en Wanda na de gebeurtenissen van Infinity War en Endgame? WandaVision bleek een schot in de roos, zowel kritisch als qua kijkcijfers, en was door het hoge speculatiegehalte de perfecte reeks voor tijdens de lockdown. We zagen elke aflevering wel Mephisto opduiken en de reeks bracht ook hommage aan de tv-geschiedenis.

Maar wat vooral bleef hangen was de onverwachte emotionele impact van Wanda die zo slecht om kon met haar verdriet dat ze een heel stadje gijzelde. Paul Bettany en vooral Elizabeth Olsen kregen meer dan ooit de kans om hun kunnen te laten zien, net als Kathryn Hahn die vaak de show stal. Voor mij is dit nog steeds de meest verrassende en beste Disney+-reeks. (Jana)

93. Tabula Rasa (2017)

Vanaf de eerste promo werd duidelijk dat Tabula Rasa iets heel nieuws zou zijn en dat is ook gebleken. Veerle Baetens speelt Mie, een vrouw die na een auto-ongeluk geheugenverlies heeft. Ze heeft moeite om nieuwe dingen te onthouden, waardoor ze alles opschrijft en bijhoudt. Maar haar toestand wordt nog iets moeilijker wanneer blijkt dat zij de laatste was die de vermiste Thomas de Geest gezien heeft.

Ze probeert langzaam uit te vissen wat er gebeurd is, maar wordt door haar geheugen ook getergd. Of zit het niet zomaar in haar geheugen? Vooral de horrorelementen in deze reeks waren verrassend en heel effectief, maar het verhaal zelf zat ook geweldig goed in elkaar. Meer van dit, graag! (Jana)

92. The Good Place (2016-2020)

The Good Place ontsproot aan het brein van de co-bedenker van The Office US, Parks and Recreation en Brooklyn Nine-Nine. Michael Shur vertrekt in The Good Place vanuit een origineel uitgangspunt, vier mensen komen terecht in het hiernamaals maar horen daar niet thuis, en gooit er elke aflevering een nieuwe laag op. Op de oppervlakte ziet The Good Place er heerlijk frivool uit, maar dankzij enkele sterke thema’s gebracht door acteurs met gravitas (ik kijk naar jou, Ted Danson) is dit het soort tv dat je doet nadenken over je eigen gedrag en plaats in de wereld. (Matti)

91. Yellowjackets (2021-)

Er was al eens een reeks over mensen die een vliegtuigcrash overleefden en daarbij strandden op een eiland, maar die ging toch wat de mist in (kuch Lost kuch). Het tegendeel is waar voor Yellowjackets door het slimme spelen met tijdlijnen. Een groep tienermeisjes crasht in de bergen en proberen daar te overleven tot ze gevonden worden. 20 jaar later achtervolgt wat er daar toen gebeurde de overlevenden nog altijd. Het dubbele mysterie in het heden en verleden houdt de spanning erin. Door de uitstekende cast met onder andere Melanie Lynski, Juliette Lewis en Christina Ricci en uitstekende nieuwkomers leef je ook onmiddellijk mee met de personages. Het einde van het eerste seizoen kwam serieus binnen dus hopen we dat het tweede de kwaliteit hoog kan houden. (Jana)

90. Chuck (2007-2012)

Vergeet James Bond, de plezantste superspion is Chuck Bartowski. In de actiekomedie speelt de charmante Zachary Levi een computertechneut die per ongeluk ingelijfd wordt door de CIA en de NSA. Bij het openen van een gecodeerd bericht krijgt Chuck geheime data geïnjecteerd in zijn brein en later zorgt een upgrade zelfs voor de kennis van geavanceerde vechttechnieken een uitstekende talenknobbel. De bloeiende liefde tussen Chuck en spion Sarah (Yvonne Strahovski) maakt de serie alleen maar meeslepender.

Opvallend is dat Chuck bijna het loodje legde na twee seizoenen. Sandwichketen Subway werd door fans overhaald om het derde seizoen te financieren. Afscheid van Chuck namen we uiteindelijk na vijf seizoenen. (Matti)

89. His Dark Materials (2019-2022)

De filmadaptaties van de gelijknamige boekenreeks van Philip Pullman waren geen misbaksels maar konden het verhaal toch ook niet helemaal overbrengen. Dus wilde de BBC het opnieuw proberen in serievorm. De grote lijnen zijn nog steeds hetzelfde: in een alternatieve wereld leeft de ziel buiten een mens als een soort dier, de zogenaamde daemon. Lyra gaat samen met haar mentor Mrs Coulter op zoek naar een ontvoerde vriend. Maar Lyra blijkt geen gewoon meisje te zijn en wordt meegetrokken in een avontuur dat haar naar verschillende werelden brengt.

Of het heel dicht bij de boeken blijft, weet ik persoonlijk niet maar fans lijken alleszins blij met deze versie. Op de cast met Dafne Keen, James McAvoy en Ruth Wilson als magistrale Mrs Coulter is dan ook bijna niks aan te merken, de worldbuilding is geweldig en de special effects zijn ongelofelijk goed. Met het derde en laatste seizoen in aantocht kunnen we niets anders dan hopen dat deze reeks een homerun kan slaan en straf eindigen. (Jana)

88. True Detective (2014-2019)

Het eerste en derde seizoen van True Detective waren allebei een verrassing. Normaliter ben ik niet te vinden voor misdaadseries. Een whodunit is voor mij niet altijd spannend genoeg om me vast te houden. De reeks van bedenker Nic Pizzolato duwt het concept verder door een gefragmenteerd verhaal te brengen bevolkt door intrigerende personages. Concrete voorbeelden: in het eerste seizoen hadden we de immer nihilistische Rust (Matthew McConaughey) en in het derde en laatste seizoen volgen we de dementerende Hays (Mahershala Ali). Door het verhaal niet lineair te vertellen, krijgt de reeks een extra mysterie waar ik maar al te graag mijn tanden in zet. (Davy)

87. Good Omens (2019-)

De adaptatie van het gelijknamige boek van Terry Pratchett en Neil Gaiman is even excentriek als het origineel en dat kom je niet vaak meer tegen in tv-land. Er is een flinke hoek af bij Good Omens, maar wat wil je als Gaiman aan het roer staat van zijn eigen verfilming?

Naast de afgelikte visuele effecten, decors en kostuums is het succes van Good Omens te danken aan twee troeven: Michael Sheen en David Tennant. De twee staan zichzelf kostelijk te amuseren als respectievelijk rusteloze engel en gladde demon. Hun chemie spat van het scherm en je hoeft geen erotische fan fiction te schrijven om door te hebben dat er tussen deze personages wel meer speelt dan louter vriendschap. (Matti)

86. Van vlees en bloed (2009)

Vlaamse series, er zijn er steeds meer en ze worden steeds beter. Van vlees en bloed is intussen al 13 jaar oud, en een parel aan de kroon van Woestijnvis. Een alledaags gegeven zoals een slagersfamilie wordt in de handen van Tom Van Dyck een knaller van een serie. Familiegeheimen en -ruzies, overspel maar ook de moeilijkheden van een eigen bedrijf te runnen, alles komt aan bod. Dit is voor mij een van de weinige series die wij ooit met het ganse gezin samen gezien hebben en die ons ook allemaal kon boeien, en alleen al daarom heeft het een bijzonder plaatsje in mijn hart. (An-Sofie)

85. Line of Duty (2012-)

Bent coppers. Als je nog nooit van die term hebt gehoord, dan heb je vast Line of Duty nog niet gezien. Daar breng je best verandering in want deze reeks is al jaren de sterkhouder van de BBC. AC12 is een speciale groep binnen de Britse politie die corrupte agenten onderzoekt. Het centrale team bestaande uit Steve Arnott (Martin Compston), Kate Fleming (Vicky McClure) en de onnavolgbare baas Ted Hastings (Adrian Dunbar). Zij zijn al reden genoeg om te kijken. Ook de gastacteurs zijn top of the bill zoals Lennie James, Keeley Hawes en Thandiwe Newton. Maar de reeks blijft vooral zo populair omdat Jed Mercurio keer op keer geweldige scripts aflevert die je op het puntje van je stoel houden. Ik hoop dan ook dat het voorbije zesde seizoen niet het laatste was. (Jana)

84. The Underground Railroad (2021)

Het boek The Underground Railroad van Colson Whitehead is een van de beste die ik ooit gelezen heb. Wie zich aan de verfilming ging wagen, zou dus hoge verwachtingen opgelegd krijgen. Moonlight-regisseur Barry Jenkins lost die in, en hoe. Zijn versie van de reis van de gevluchte jonge slaaf Cora is een perfecte mix van zijn stijl en die van Whitehead. Op het traject van de spoorlijn, die hier niet enkel een groep mensen is, maakt Cora vreugde, angst, wanhoop, vooruitgang en haat mee. Ook het verleden achtervolgt haar in de vorm van een slavenjager.

The Underground Railroad is geen serie om te bingen, want het is af en toe moeilijk om naar te kijken. Maar het verhaal van Cora is zo mooi gebracht, zo poëtisch en meesterlijk verfilmd. De cast, met name Thuso Mdebe, Aaron Pierre en Joel Edgerton, acteert zo goed dat echt alles aan deze serie je nog lang zal bijblijven. (Elien)

83. Euphoria (2019-)

Vijf jaar geleden klonk ‘een tienerserie met Zendaya’ alsof de actrice haar Disney Channel-roots opnieuw zou opzoeken. Niets bleek minder waar, want sinds Spider-Man een jaar voordien was ze klaar voor iets anders. En boy, wat een verschil. Euphoria is youngadultfictie op zijn donkerst. Centraal staat Zendaya’s Rue, die verslaafd is aan drugs maar haar leven wil beteren wanneer ze nieuwe vriendin Jules leert kennen. Alleen is dat niet zo makkelijk als ze denkt. Ook haar klasgenoten hebben hun eigen moeilijkheden, waardoor heel wat thema’s aan bod komen waar jongeren mee worstelen.

Voor sommigen zal Euphoria wellicht te extreem zijn. De serie heeft ook een heel eigen, wat extravagante visuele stijl, maar het ankerpunt blijft Zendaya, die de pannen van het dak acteert en er al twee Emmy’s voor op haar schouw heeft staan. (Elien)

82. Mindhunter (2017-2019)

Mindhunter sprong op de kar van de true crime met als niet-zo-geheime wapen David Fincher in een prominente stoel achter de camera. Doordrenkt van zijn unieke, trage en beeldschone stijl volgen we twee FBI-agenten (Jonathan Groff en Holt McCallany) en een psychologe (Anna Torv) die in de jaren 70 het denken en het gedrag van seriemoordenaars in kaart brengen. Ze richtten de Behavioral Science Unit op waarmee ze gedateerde onderzoeksmethodes van tafel vegen.

Officieel heeft Netflix de misdaadserie niet stopgezet, maar drukte Fincher na twee seizoenen de pauzeknop in van Mindhunter voor onbepaalde duur. (Matti)

81. Mare of Easttown (2021)

Het was al 10 jaar geleden dat Kate Winslet nog eens tv-reeks maakte maar vorig jaar maakte ze een glorieuze terugkeer met haar rol in Mare of Easttown. Als Mare zet ze een doorgewinterde rechercheur neer die het vertrouwen van haar stad moet terugwinnen nadat ze een verdwijningszaak niet kon oplossen. Wanneer een meisje vermoord teruggevonden wordt, krijgt ze tegen wil en dank hulp van de FBI om deze zaak op te lossen. Tegelijk kampt ze ook met persoonlijke problemen.

Winslet won terecht een Emmy voor haar rol want ze laat een best dramatische rol er nooit overgaan. Ook Evan Peters en Julianne Nicholson gingen met beeldjes naar huis, wat al veel zegt over het kaliber van de andere personages. De sfeer van de reeks is best serieus maar uitstekend opgebouwd met een onverwacht pakkend einde. Zo mogen er nog volgen. (Jana)

80. The Boys (2019-)

Wat begon als een persiflage op het immer groeiende superheldengenre, groeit stilaan uit tot onsubtiele, snoeiharde satire. Het 3e seizoen van The Boys kan bijna gelezen worden als een groot kritiek op de staat van Amerika de voorbije jaren. Van ophutsende, ongenuanceerde nieuwspresentatoren tot een leider die openlijk zijn incompetentie toont. Het is moeilijk om de kritiek niet te zien. Tegenover de satire staat dan natuurlijk de gratuite en met momenten overdreven gore. Een overblijfsel van de stripreeks waarop het gebaseerd is. Het verdient een plaats op de lijst alleen al omdat het zóveel beter is dan de strips. Pure entertainment en licht gegniffel tussendoor. Sounds like a good time. (Davy)

79. Cordon (2014-2016)

Wanneer Vlaamse fictie verder durft te kijken dan huis-, tuin- en keukentaferelen krijgen we dikwijls straffe dingen te zien. Cordon hoorde daar ook bij. Een dodelijk, besmettelijk virus steekt de kop op in Antwerpen waardoor een deel van de stad in cordon gaat. Binnen het cordon proberen de mensen te overleven en niet besmet te raken. Daarbuiten proberen ze zo snel mogelijk een remedie te vinden. De reeks nu herbekijken komt akelig bekend voor, dus hebben ze het wel goed voorspeld. Het tweede seizoen was wat minder maar het eerste stond bol van de sfeer en spanning. Daarnaast zat half acterend Vlaanderen in de serie, die zich maar wat graag in de uitdagende rollen smeten. Met een uitstekende reeks tot gevolg. (Jana)

78. Counterpart (2017-2019)

Voor Everything Everywhere All At Once en voor Doctor Strange in the Multiverse of Madness kwam J.K. Simmons al oog in oog te staan met zijn tegenhanger uit een ander universum. Simmons speelt Howard Silk, een timide bediende in Berlijn die niet echt weet wat zijn job inhoudt.

Wij weten het wel: zijn departement bewaakt de grens tussen twee alternatieve werelden waar in eentje ooit een dodelijk griepvirus losgebarsten is (bonuspunten als je deze serie ook ontdekte tijdens een van de coronalockdowns). Wanneer het voorbestaan van beide universa bedreigd wordt, moet Silk de waarheid ontrafelen: over zijn werk, en vooral over wie hij kon zijn als hij grotere ballen had gekweekt. (Matti)

77. Schitt’s Creek (2015-2020)

Een moderne klassieker onder de sitcoms, het kan nog. Maar dan wel gemaakt door Canadezen. Wanneer de familie Rose plots hun hele aanzienlijke vermogen verliest, zit er niets anders op dan te verhuizen naar de enige eigendom die hen nog rest. Schitt’s Creek is een uberklein dorpje waar *gasp* gewone mensen wonen. Eerst is het soms misschien moeilijk om sympathie op te brengen voor Johnny, Moira, David en Alexis, maar al snel zie je dat dit goede mensen zijn verblind door rijkdom.

Schitt’s Creek draait om hoe de personages elkaar beter maken, en daarvoor hebben ze de ideale cast van extreem sympathieke acteurs. En laten we niet vergeten dat Dan en Eugene Levy met onconventionele moeder Moira Rose een van de meest memorabele sitcompersonages ooit verzonnen hebben. (Elien)

76. Westworld (2016-)

Westworld is een groot metafysisch vraagstuk, geplaatst in een steeds groter wordende wereld die futurisme combineert met nostalgie naar een periode die niemand nog echt heeft meegemaakt.

De sciencefictionserie snijdt thema’s aan als vrije wil en de waarde van herinneringen, maar laat je er vooral zelf over nadenken. Waarover je best niet je hoofd breekt, is de nodeloos ingewikkelde mysteries van het park vol rebellerende robots. Westworld blinkt vooral uit in de momenten waarin de personages het heft in eigen handen nemen (en actrices zoals Thandiwe Newton je hart breken) en je luidop zit mee te juichen op verlossende momenten. (Matti)

75. Fringe (2008-2013)

Wat als de frequentie van onverklaarbare fenomenen sterk toeneemt? Zaken die de gewone divisie van de FBI het petje te boven gaat? Dan stel je een klein team samen met een expert. In dit geval, de mentaal labiele Walter Bishop (John Noble). Fringe was het derde grote project van J.J. Abrams na het overrompelende succes van Alias en Lost. De procedurale scifireeks was werkelijk de juiste reeks op het juiste moment. Het vulde het X-Files-gat in het tv-landschap, kon mee surfen op het enthousiasme van Lost én tapte gulzig uit de angst en complottheorieën die ontstonden in een post-9/11-Amerika. Een absolute aanrader voor de fan van high concept maar toch goed verteerbare scifi. (Davy)

74. Dexter (2006-2022)

Dexter is de blauwdruk voor de sociopathische antiheld die zijn verontrustend gedrag goedmaakt met een code en huisvaderlijke eigenschappen. Met uitstekende vertolkingen (Michael C. Hall, Jennifer Carpenter en meer) van memorabele personages en de broeierige sfeer van Miami is het gevoel dat Dexter blijft opwekken onvergetelijk.

Lange tijd verzwegen we de finale van deze serie, maar het late goedmakertje New Blood heeft toch het een en ander rechtgezet. (Matti) 

73. Pose (2018-2021)

Deze reeks van Ryan Murphy, Brad Falchuk en Steven Canals is om meerdere redenen uitgegroeid tot een icoon. Pose zet de ballroom culture van New York in de jaren 80 centraal samen met de mensen die eraan meedoen. Zij behoren vaak tot de LGBTQ-gemeenschap waardoor ze via ballroom ook vaak een familie zoeken en vinden in de zogenaamde houses, die het dan tegen elkaar opnemen. Dat ballroom-aspect maakt de zwaardere thema’s in de reeks zoals racisme, discriminatie tegen trans personen en aids draaglijk.

Maar wat je echt doet blijven kijken, zijn de onderlinge relaties tussen de personages en de geweldige cast. Vooral Michaela Jaé Rodriguez en de onnavolgbare Billy Porter en Dominique Jackson stelen vaak de show. Met amper drie seizoenen van maximum 10 afleveringen heb je geen excuses om Pose niet in te halen. (Jana)

72. Severance (2022)

De prijs voor meest meeslepende finale van 2022 gaat zonder twijfel naar Severance, de sciencefictionserie van onder andere Ben Stiller met Adam Scott in de hoofdrol. Scott speelt een bediende die zijn brein in twee liet splitsen: de herinneringen aan het werk bestaan apart naast die erbuiten, en vice versa.

Eerst leren we de gevolgen, en de motivatie, van de chirurgische en psychologische ingreep. Wat daarna volgt is een steeds intensere jacht op de waarheid met glansrollen voor Scott, Britt Lower, Zach Cherry en John Turturro. (Matti)

71. Luther (2010-2019)

Zonder Luther had de wereld Idris Elba misschien nooit leren kennen. Daarbij komt kijken dat de verhaallijnen van de vijf seizoenen ook bijzonder sterk zijn. De mix van de misdaden die de donkere kant van Londen in de verf zetten en het persoonlijk leven van Luther, dat niet over rozen gaat, zorgen ervoor dat je dubbel zo hard meeleeft. Het vijfde en mogelijk laatste seizoen is afgelopen, maar we krijgen binnenkort nog een film dus het personage blijft voortbestaan. (Jana)

70. Life on Mars (2006-2007)

Het Britse Life on Mars combineerde het repertoire van David Bowie met een bovennatuurlijk mysterie en typisch flikkengedoe. Dat werkte zo goed dat er nadien een sequel op kwam met Ashes to Ashes, waarin de cirkel gemaakt werd, en er sinds 2020 nóg een vervolg in productie zit.

In Life on Mars wordt een agent (John Simm) na een ongeval plots wakker in 1970 en werkt hij onder de vleugels van Gene Hunt (een geniale Philip Glenister). Hoe is hij daar geraakt, wat is zijn doel en kan hij ooit nog terugkeren naar de jaren 2000? Een uitzonderlijke serie voor wie het doordeweekse detectivewerk beu is. (Matti)

69. The IT Crowd (2006-2013)

Wanneer een stuk technologie weigert te werken, roept iedereen zonder twijfel uit: “Have you tried turning it off and on again?“. Het was The IT Crowd die dit en soortgelijke nerdy mopjes voor eeuwig in ons geheugen beitelde. In de sitcom, op de typisch Britse manier van Black Books en Spaced, verheffen twee IT-werknemers en hun incompetente bazin het alledaagse tot het absurde.

Pas op: niet alle grappen zijn even goed verjaard. Maar de slechte mop van al is dat Joel McHale ooit Chris O’Dowd moest vervangen in een gefaalde Amerikaanse remake. (Matti)

68. The Americans (2013-2018)

Wat als dat vriendelijke gezin naast de deur stiekem Russische spionnen zijn die onze kapitalistische samenleving infiltreerden en ondertussen worstelen met hun vaderland en elkaar?

In The Americans geven Keri Russell en Matthew Rhys het beste van zichzelf als een getrouwd koppel dat tijdens de Koude Oorlog missies uitvoert voor de KGB op Amerikaanse grond. Ze worden in het nauw gedreven door hun bemoeiallen van kinderen en door een buur die toch toevallig wel bij de FBI werkt om net spionnen uit te roken. De twee kunnen niemand vertrouwen in een wereld waarin principes en geloof in een hartslag omslaan, behalve elkaar. Maar zelfs die belofte staat op wankelen. (Matti)

67. Sex Education (2019-)

Soms beklaag je je dat je niet van in het begin mee was met een hype. Zo voel ik me over Sex Education, waar ik pas vorig jaar aan ben begonnen. De kleurrijke comedyserie over een schuchtere jongen die seksadvies geeft op zijn middelbare school had heel fout en flauw kunnen uitdraaien. In de plaats daarvan is het een grappige, eerlijke en oprechte kijk op tieners en hun seksualiteit. Dankzij een sterke centrale Britse cast met onder andere Asa Butterfield, Emma Mackey, Ncuti Gatwa en koningin Gillian Anderson zijn de personages mensen voor wie je supportert.

De verhaallijnen behandelen seksuele onderwerpen waar jong en niet zo jong nog altijd moeite mee hebben om over te praten op een toegankelijke en vermakelijke manier. Zoals het de beste comedyreeksen betaamt, is er ook plaats voor diepgang. Ook visueel heeft Sex Education een heel eigen stijl, die een eerbetoon aan John Hughes-films combineert met bubblegumstijl en looks uit verschillende tijdsperiodes. Een echt plezier en succes voor Netflix. (Elien)

66. Boardwalk Empire (2010-2014)

Boardwalk Empire was de eerste reeks die ik zag van HBO. Niet alleen was het een eerste kennismaking met een kwalitatief hogere reeks, maar het was ook gewoon leerrijk. Ik had in die tijd nog nooit echt dieper nagedacht over wat het moet betekenen om te leven in de drooglegging. Of je het nu goedkeurt of niet, alcohol is een deel van onze maatschappij geworden. Het was absurd voor me om een wereld te bedenken waarin zoiets illegaal zou zijn. De reeks draait rond Nucky Thompson (Steve Buscemi), een corrupte politicus die de drooglegging gebruikt om hogerop te geraken in Atlantic City. Recht tegenover hem staat agent Nelson Van Alden, vertolkt door een intense Michael Shannon. Een topcast en een intrigerend verhaal met wortels in de geschiedenis. Martin Scorsese was producer van deze reeks. Ik bedoel, wat heb je nog meer nodig? (Davy)

65. Downton Abbey (2010-2015)

Een reeks over een welgestelde familie aan het begin van de twintigste eeuw en hun personeel klinkt op het eerste gezicht redelijk droog. Maar de troef is Julian Fellowes, de meester van het periodedrama. Hij laat je meeleven met het personeel maar vooral met de familie Crawley. Het zijn geen omhooggevallen beulen die hun personeel geen blik gunnen, integendeel. Ze leven mee met hen en andersom ook. Doorheen de seizoenen volgen we hoe ze omgaan met gebeurtenissen zoals het zinken van de Titanic, WOI en de Ierse onafhankelijkheidsoorlog, maar ook met veranderingen in hun eigen leven en relaties. 6 seasons and a movie is een belofte die voorlopig alleen Downton Abbey heeft kunnen houden want die film is er gekomen, en zelfs een sequel. Zo konden we zien hoe het de Crawleys en hun personeel verder is vergaan. (Jana)

64. Peaky Blinders (2013-2022)

Peaky Blinders sprong pas echt op de radar van het brede publiek toen Netflix de distributierechten ervan opkocht. De historische gangsterreeks is even aantrekkelijk als zijn frontman (Cillian Murphy) met kleppers van Nick Cave en Arctic Monkeys, een visuele stijl die zelfzekerder wordt per seizoen en een verhaal dat je de personages evenveel doet aanbidden als vervloeken.

Het allerlaatste en zesde seizoen over de bandieten uit Birmingham die het verder geschopt hebben dan ooit, nooit genoeg zullen hebben en nooit zullen leren uit hun fouten, schiet net tekort in vergelijking met wat ervoor kwam. Te veel losse eindjes, anderen te snel opgeknoopt, en het verlies van actrice Helen McCrory weegt zwaar. Er komt wel nog een film om Peaky Blinders op zijn best af te sluiten. (Matti)

63. Stranger Things (2016-)

Dé Netflix Original vloeit over van de charme en wordt gedragen door de perfect gecaste kinderen. De chemie tussen de castleden straalt van elke scène. Winona Ryder kwam na een lange afwezigheid terug in de spotlight, maar het zijn Millie Bobby Brown (Eleven), Gaten Matarazzo (Dustin) en Finn Wolfhard (Mike) die de show stelen. Het is altijd fijn om nieuw talent te zien groeien op het scherm. Qua kwaliteit fluctueert de reeks behoorlijk hard. Zo zagen we een neerwaartse trend doorheen de eerste 3 seizoenen. De vierde reeks wist ons, na een lange pauze, terug te overtuigen van de avonturen in Hawkins. Benieuwd naar het vijfde en laatste seizoen! (Davy)

62. Tales from the Loop (2020)

Tales from the Loop is een adaptatie van een reeks futuristische schilderijen, die ook de aanleiding waren voor een populaire role-playing game. De sciencefictionserie legt weinig uit over de mysterieuze bol in het midden van een stadje, de motor van de hoogtechnologische apparaten en bovennatuurlijke verschijnselen bezaaid op de plek.

Het is een reeks voor wie houdt van persoonlijke verhalen en van serene toekomstvisies die er prachtig uitzien. De afleveringen werden ingeblikt als ware het kortfilms, met onder andere de Belg Tim Mielants als een van de regisseurs. (Matti)

61. The Haunting of Hill House (2018)

Horror is altijd een goeie manier om eigenlijk een heel ander thema aan te kaarten. Hill House is daar een perfect voorbeeld van. Het gezin Crain verhuist van bouwval naar bouwval zodat vader Hugh (Henry Thomas) en moeder Olivia (Carla Gugino) ze kunnen opknappen en dan verkopen. De vijf kinderen merken al snel dat ze niet helemaal alleen zijn in het huis. Tegelijk zien we de kinderen ook in het heden als volwassenen, zoveel jaar nadat een tragische gebeurtenis hun gezin en leven overhoop heeft gehaald. Nog meer dan pure horror staat de band tussen broers en zussen en het gezin centraal. Net die combinatie maakte dit een van m’n favoriete series van de afgelopen jaren. (Jana)

60. The Expanse (2015-2022)

The Expanse begon als een detectivefilm in de ruimte en schakelde daarna over naar een bij momenten visueel verwonderend vertoon van politieke intrige met in het midden een schip vol toevallige helden. De sterke personages groeiden per seizoen en het metafysisch mysterie slorpt je helemaal op, maar houd er wel je hoofd bij als je alles wil snappen.

Na zes verbluffende seizoenen en een epische finale waarvan je zelf zou gaan zweven, zit de reis van de Rocinante en diens crew erop. De deur staat wel open voor een vervolg want nog niet alle vraagstukken zijn opgelost. (Matti)

59. True Blood (2008-2014)

True Blood kwam in hetzelfde jaar uit als Twilight en was er meteen het volwassen antwoord op. Met acteurs waarvan je hart sneller slaat (toch als je geen vampier bent), personages die beklijven, een magische wereld die elk seizoen dieper werd, politieke spelletjes, en hier en daar wat functioneel naakt meer of minder, overgoten door een bloederig sausje beet True Blood je vast.

De bovennatuurlijke wezens van Bon Temps schreven geschiedenis in het hete Louisiana. Ook al zijn delen ervan niet memorabel, de sexy avonturen van Anna Paquin en haar vampieren bewezen dat kitsch entertainend tot en met kan zijn. (Matti)

58. W817 (1999-2003)

Wachteenseven, wachteenseven, er zit een knop op je tv, stap uit je luie zetel, en doe toch met ons mee… Zo, nu zit dat deuntje weer in je hoofd en kan je een hele dag wat nostalgisch gaan rondlopen. W817, dat moet haast iedereens favoriete jongerenserie van de nillies zijn. Buiten het feit dat de reeks ons jonkies een rooskleurig idee gaf van ons “later leven” werd het studentenhuis ook gewoon bewoond door een reeks coole personages. Van het olijke duo Akke en Carlo, over de losbandige Zoë tot de voor velen eerste homoseksueel op de Vlaamse televisie, Steve. De reeks heeft een hele generatie voorbereid op de wereld en verdient het dan ook om in onze lijst te staan. (Al vergeten we de film misschien even.) (Louis)

57. Pushing Daisies (2007-2009)

Als er een reeks is die praktisch alle criteria heeft waaraan een goede, originele reeks voor mij moet voldoen, dan is het Pushing Daisies wel. We krijgen een prachtig vormgegeven en uitziende show aan de ene kant: de taartenwinkel die langs buiten eruitziet als een taart, een spel van kleuren en een cartoon-y make-up van de lijken die Ned met zijn magische vinger onderzoekt. Aan de andere kant heeft de reeks ook personages waar de chemie vanaf springt. En het sporadische musicalnummer van Kristin Chenoweth brengt nog steeds een glimlach op mijn gezicht. (Louis)

56. When They See Us (2019)

Gelukkig zal je niet worden van When They See Us. Filmmaker Ava DuVernay (Selma, A Wrinkle in Time) vertelt een verhaal dat iedereen moet kennen: het waargebeurde, bikkelharde relaas van vijf jongens die hun jeugd werden afgenomen door het corrupte rechtssysteem van Amerika (en niet verrassend meer: Trump).

When They See Us laat je woedend en wenend van miserie achter, niet het minst door de intense vertolkingen van onder andere Jharrel Jerome uit Moonlight. (Matti)

55. Red Oaks (2014-2017)

Voor Stranger Things en voor Sex Education catapuleerde Red Oaks al kids naar de vibe van de jaren 80 zoals alleen John Hughes dat kon. Want op papier is Red Oaks een langgerekte, heerlijke Hughes-film: verspreid over drie seizoenen wordt een snullige tiener (Craig Roberts) volwassen, omgeven door familieleden met grotemensenproblemen en alle karikaturen ooit uit een school. Niet dat we rondlopen op een middelbare school, wel op de golfbanen van een country club en nadien door de straten van New York. Red Oaks bezit evenveel hart als humor en toont dat een van nostalgie doordrenkt verhaal soms gewoon wél werkt. (Matti)

54. Studio Tarara (2019)

Een fictieserie op VTM over de start van VTM, dat zou ofwel een schouderkloppende reeks of een parodie op die beginperiode zijn. Aanvankelijk leek het een moordmysteriedrama te worden, maar al snel toonden de makers ons de echte intenties van de reeks. Want aan succes hangt vaak een keerzijde, en bij Studio Tarara is dat machtsmisbruik, verslaving en grensoverschrijdend gedrag. Genuanceerd gebracht, en toch is er in deze reeks plaats voor humor en nostalgie. Een van de sterkste programma’s die de commerciële omroep in jaren heeft uitgezonden, en een nieuwe pluim op de al bejubelde hoed van productiehuis Shelter. (Elien)

53. Dark (2017-2020)

De Duitse Netflix-reeks was een absolute verrassing voor me. Toen ik de eerste aflevering zag, vreesde ik dat het een goedkoop doorslagje zou worden van Stranger Things. De gelijkenissen zijn dan ook makkelijk gemaakt. Je volgt een jongen in een afgelegen dorpje waar een grote organisatie mogelijks verwikkeld is in een mysterieus complot. Oh, en er zijn heel veel referenties naar de jaren 80. Gelukkig gaat Dark verder en stelt het zelfs interessante filosofische vragen over determinisme en vrije wil. Dark toont ook perfect aan hoe je een doordachte sciencefictionreeks kan maken zonder nodeloos veel CGI te gebruiken. (Davy)

52. Agents of S.H.I.E.L.D. (2013-2020)

Toen Coulson stierf in The Avengers dacht iedereen dat dat het einde was voor acteur Clark Gregg in het MCU. Tot Joss Whedon met zijn broer Jed en schoonzus Maurissa Tancharoen besloot om de man terug tot leven te wekken en hem een team en een eigen serie te geven. Marvel waagde zich met deze reeks voor het eerst in het tv-landschap. Er was een soort villain of the week tot Captain America: The Winter Soldier alles op z’n kop zette. Sindsdien ontpopte de reeks zich tot een echte genreserie die zich elk seizoen opnieuw heruitvond. Aliens, LMDs, AUs, Ghost Rider, de ruimte, tijdreizen… Die onderwerpen zijn allemaal de revue gepasseerd. We hebben al eerder gezegd waarom je AoS moet bekijken en daar kan je intussen al heel wat bijvoegen. Het plaveide ook de weg voor de succesvolle Marvel/Netflix-series. De sterke personages en straffe verhaallijnen hebben van de serie m’n favoriete aller tijden gemaakt. (Jana)

51. Barry (2018-)

Toen bekend gemaakt werd dat Bill Hader zijn eigen comedyreeks zou maken voor HBO verwachtte iedereen dat het in lijn zou liggen met de humor die we van hem gewend waren bij SNL. Maar hij verbaasde vriend en vijand door een donkerdere kant te laten zien als de ontevreden huurmoordenaar die zijn heil vindt bij een lokale theatergroep. Met een spannend verhaal waarbij Barry in steeds nauwere schoentjes komt te staan na enkele speciale keuzes, enkele kleurrijke personages, sterke cast en vooral een steengoeie performance van Hader zelf zijn we hier nog steeds enthousiast over. (Jana)

50. The Office (2001-2003)

De Britten weten het: kwaliteit boven kwantiteit. Met slechts twaalf afleveringen en een zeemzoete afsluiter voor Kerstmis heeft The Office het geschopt tot een van de beste komische reeksen in de geschiedenis van de mensheid.

De reeks van Ricky Gervais en Stephen Merchant toont hoe belachelijk frustrerend het gewone leven kan zijn en hoe mensen er voldoening, verstrooiing en verliefdheid uithalen. Het gewone leven is bezaaid met gênante situaties waarmee enkel Gervais je in elkaar kan laten doen krimpen van plaatsvervangende schaamte. (Matti)

49. The Newsroom (2012-2014)

Aaron Sorkin, de man gekend om zijn snelle dialogen en het brein achter The West Wing, trok in 2012 achter de schermen van fictieve nieuwszender ACN. Daar daalden de kijkcijfers, dus wil de zender hun programmatie vernieuwen. Nieuwsanker Will McAvoy gaat onder lichte dwang samen met een nieuwe executive producer en zijn redactie aan de slag. Een Sorkin-serie valt of staat met een goede cast, en dat had The Newsroom zeker. Dev Patel, Olivia Munn, John Gallagher Jr, Chris Messina, David Harbour vóór Stranger Things en een schitterende Jane Fonda als baas van de zender. Maar voorop stond Jeff Daniels als Will McAvoy, het sarcastische anker en gematigde Republikein. De pilot had een van de meest memorabele scènes die ik ooit zag. De mix van fictie en realiteit (onder andere de dood van Bin Laden en de aanslag op senator Gabby Giffords komen aan bod) zorgde voor 25 uitstekende afleveringen. (Elien)

48. Succession (2018-)

Onrecht is altijd iets pijnlijks. Het feit dat Succession op deze plaats staat, doet me fysiek pijn. Ik begrijp echt wel waarom. De reeks over een steenrijke familie spreekt niet iedereen aan. De eerste afleveringen zijn tonaal niet indicatief voor de rest. Daarom dat de reeks de duimen moest leggen in rankinglijst. Onderschat deze reeks echter niet. Succession is een heerlijk steekspel waarin de kinderen van CEO mediaconglomeraat Logan Roy een worp doen naar zijn gratie in de hoop het bedrijf over te kunnen nemen. Een ijzersterke cast (Brian Cox, Kieran Culkin, Sarah Snook, Jeremy Strong) brengen vorm aan de meest dysfunctionele, tragische familie ooit waar het mes in de rug nooit veraf is. Geef dit nog enkele seizoenen en de culturele impact zal voelbaar zijn. (Davy)

47. Sherlock (2010-2017)

Ik zou bijna vergeten dat Benedict Cumberbatch niet bekend is geworden door een sikje en rode cape aan te doen voor Marvel. Lang daarvoor werd hij een ster dankzij deze Sherlock Holmes-adaptatie van Stephen Moffat en Mark Gatiss. Hij was perfect gecast als de arrogante, licht neurotische, ultraslimme Sherlock. Martin Freeman counterde hem als de goedzak John Watson. Uiteindelijk was hun bromance de grote kracht van de reeks. Ook de verhaallijnen waren in de meeste seizoenen vaak meesterlijk, met Andrew Scott als waarschijnlijk de beste Moriarty. Het afsluitend seizoen was misschien niet het beste maar Sherlock had lang daarvoor al een plaats in de popcultuur verworven. (Jana)

46. Legion (2017-2019)

Wat andere superheldentelevisie mist, heeft X-Men-serie Legion in overvloed: stijl. En ja, soms betekent dat dat het verhaal van psychisch begaafde David Haller (Dan Stevens) en zijn sidekick Lenny (Aubrey Plaza) geregeld eens verdrinkt in de visuele pracht en praal van retrosciencefiction of in de experimentele vertelstijl van showrunner Noah Hawley (die we ook kennen van Fargo).

Maar weinig stripadaptaties durven zo hun eigen unieke draai te geven aan het medium met telepathische gevechten afgebeeld met dans of gigantische animaties met Behind Blue Eyes op de achtergrond. (Matti)

45. Het eiland (2004-2005)

Als je zit te wachten op herhalingen van de openbare omroep, moet een reeks wel heel erg speciaal zijn. Het eiland is intussen 15 jaar oud, maar tot 2016 had ik het nog nooit gezien. Toch kende ik bijna alle quotes. Aan een werkeiland bij Cynalco Medics zijn botsende karakters zoals Michel, Frankie, Guido en nieuwe collega Alain tot elkaar veroordeeld. De reeks telde twee seizoenen en kon rekenen op het kruin van de Vlaamse acteerwereld: Wim Opbrouck, Frank Focketyn, Sien Eggers, Tom Van Dyck, Bruno Vanden Broecke, Dirk Van Dijck, Lucas Vanden Eynde, enz. Herkenbare situaties, persoonlijkheden en humor, met perfect gebrachte stukken dialoog zoals “Ik ben blij dat je in mijn team zit” en “Is da verplicht?”: Het eiland is een Vlaamse tv-parel. (Elien)

44. Eastbound & Down (2009-2013)

“Does the pope blow little kids?” Je zou het bedenkers Danny McBride en Jody Hill niet nageven, maar Eastbound & Down – over een vuilgebekte en uitgebluste baseballspeler – is meer dan de pipi-kaka humor op het eerste gezicht. De controversiële capriolen van Kenny Powers en de bloopers van Will Ferrell konden ons niet voorbereiden op het oprechte laatste seizoen. Eastbound & Down is ongecontroleerd lachen verzekerd en werd opgevolgd door het gelijkaardige Vice Principals en The Righteous Gemstones. (Matti)

43. Master of None (2015-)

Aziz Ansari begreep dat het tijd was om zijn opgefokt typetje uit Parks and Recreation eindelijk los te laten. In Master of None speelt hij een versie van zichzelf die zijn weg zoekt in het leven. Dat is natuurlijk geen origineel uitgangspunt, maar Master of None pakt die zoektocht heel modern aan. De romantische komedie speelt met standpunten (Aziatisch-Amerikaans, man, vrouw, lesbisch, oud en jong) en onderwerpen (seks, vriendschap, eenzaamheid, ouders, relaties en veel eten) zodat het knap gemaakte Master of None sowieso afleveringen heeft die heel herkenbaar zijn. (Matti)

42. How I Met Your Mother (2005-2014)

How I Met Your Mother is voor mij wat Friends is voor zoveel anderen: die ene sitcom die je kan blijven opnieuw bekijken, vanalles uit kan quoten en je elke keer weer nostalgisch maakt. De serie speelde zich af op de achtergrond van mijn studentenperiode en groeide toen dus met me mee. Veel fans vonden dat de serie naar het einde toe de verkeerde kant opgroeide, ongetwijfeld door de fixatie op het doel dat in de naam zit. Maar How I Met Your Mother toont net dat de reis in je leven veel belangrijker is dan dat ene doel dat je vooropstelde. En het verdelende einde? Ik heb ervan genoten met elke vezel in mijn lichaam. (Matti)

41. Please Like Me (2013-2016)

Van hartverwarmende sitcoms gesproken: het Australische Please Like Me van comedian Josh Thomas doet je smelten in je zetel bij de strubbelingen van een jongen die uit de kast komt – zijn vriendin dumpt hem omdat hij gay is – en de mensen rond hem die ook niet goed weten hoe ze het leven moet aanpakken. In Please Like Me zijn alle personages nogal egoïstisch en toch sympathiek, misschien omdat ze net zo herkenbaar zijn? De gebeurtenissen en dialogen uit het leven gegrepen maken van de komedie, die ook heel dramatisch uit de hoek kan komen, een realistisch twentysomething-verhaal. (Matti)

40. Lost (2004-2010)

Lost is de Game of Thrones van het vorige decennium. Iedereen praatte erover of had er een mening over. Er werden blogs en fora opgericht waarop iedereen volwaardige scripties uitschreef met theorieën. Wie Lost tot de laatste afleveringen bekeek, weet dat het eigenlijk helemaal niet ging om het eiland of het rookmonster. Het ging om de personages. Lost trok mensen binnen met het mysterie, maar we bleven kijken door de personages. Door de diverse cast. Door de prachtige soundtrack van Michael Giacchino die me nog steeds weet te ontroeren. Lost won in totaal 110 prijzen en had 370 nominaties. Het kan me niet schelen wat de rest denkt maar schrijvers en showrunners Damon Lindelof en Carlton Cuse hebben in mijn ogen wonderen verricht. Ik ben ze altijd blijven volgen en ik hou hun nieuwe projecten nog steeds in de gaten. (Davy)

39. Killing Eve (2018-2022)

In 2018 kwam er met Killing Eve een frisse wind waaien door het politiedrama. In wezen was dat namelijk hoe de reeks begon. Eve wordt bij MI6 gehaald om Villanelle, een vrouwelijke seriemoordenaar, op te sporen. Wanneer hun paden kruisen, raken ze in de ban van elkaar. Het kat-en-muisspel dat ontstaat doordat Villanelle blijft moorden en Eve haar moorden moet oplossen, was wat vooral de eerste seizoenen zo spannend maakte. Daarnaast liep de reeks ook over van de stijl met uitstekende styling, locaties en muziek. Het laatste seizoen kon me minder boeien en het einde was heel onafgewerkt maar de reeks was ook ooit het meestbesproken onderwerp op internet. Het maakte ook nog grotere sterren van Sandra Oh, Fiona Shaw en Kim Bodnia en introduceerde de fantastische Jodie Comer. Alleen daarvoor kunnen we dankbaar zijn. (Jana)

38. Mad Men (2007-2015)

Mijn persoonlijke favoriet in de top 100 is absoluut Mad Men. Deze reeks over het reilen en zeilen van de reclamewereld in en rond Madison Avenue in de jaren 60 heeft alles. Het is vlijmscherp geschreven, heeft uitmuntende vertolkingen, is historisch bijzonder accuraat en de sfeer en stijl van de jaren 60 druipt werkelijk van het scherm. Bedenker Matthew Weiner haalde de inspiratie bij Alfred Hitchcock en Wong Kar Wai voor de visuele stijl van Mad Men, maar dankzij zijn werk bij The Sopranos vond hij naar eigen zeggen de moed om ook de donkere kant van deze nostalgische wereld te belichten. Gewoon door dit stukje tekst te schrijven wil ik de talloze memorabele momenten allemaal opnieuw beleven. (Yves)

37. Willy’s en Marjetten (2006)

Ik was zes toen deze reeks startte. Zes. En toch is Willy’s & Marjetten me altijd bijgebleven. Hoe kan je in godsnaam het schooltje vergeten, waarin elke leraar aangekaart wordt en zelfs de directeur niet kan ontsnappen. Of het trouwfeest waar Jelle De Beule als jaloerse ex de familie tegen elkaar opzet met een paar goed gekozen ‘verzoeknummers’? En mijn favoriete sketch aller tijden: het verhaal van Fons, Palmyra en de vele bezoekers, waaronder een alien van Jamaica en Michael Jackson. Neveneffecten, ontdooi eens en maak dat tweede seizoen! (Kyria)

36. Black Mirror (2011-)

Al vijf seizoenen lang – het zesde is in aantocht – houdt het bijna briljante Black Mirror een vervormde spiegel voor onze maatschappij en onze alsmaar groeiende afhankelijkheid van technologie. De overstap van Channel 4 naar Netflix gebeurde niet vlekkeloos, maar de mindere afleveringen (waaronder het gefaalde choose-your-own-adventure Bandersnatch) maakte bedenker Charlie Brooker goed door nog meer te focussen op wat later in de anthologieserie aan bod kwam: een beetje gelukzaligheid. Logisch ook, want in een wereld die het cynisme van Black Mirror al lang heeft ingehaald, hebben we allemaal een nood aan de rooskleurigheid uit een San Junipero. (Matti)

35. Person of Interest (2011-2016)

Als veelvoudig Person of Interest–bejubelaar ben ik heel tevreden met deze plaats op de lijst. Alles wat ik over de serie wou en kan zeggen, deed ik eigenlijk al in die artikels. Korte samenvatting: Person of Interest gaat over een machine met artificiële intelligentie die misdaden voorspelt die voor de overheid “irrelevant” zijn, dus niet gerelateerd aan terrorisme. Dat zijn al drie thema’s die de jaren sinds de serie begon alleen maar belangrijker zijn geworden. Bedenker Jonathan Nolan en zijn schrijversteam gaven de cast een van hun meest veelzijdige rollen. Tegelijkertijd waren het personages om wie je na een paar afleveringen al gaf. Slim, doortastend, entertainend: Person of Interest blijft ook bijna vijf jaar na de laatste aflevering even relevant. (Elien)

34. I May Destroy You (2020)

Af en toe duikt er in de popcultuur een nieuwe stem op die meteen deining veroorzaakt. Michaela Coel deed het met I May Destroy You, een oprecht unieke serie die nergens voor terugdeinst. Wanneer auteur Arabella na een avondje uit wakker wordt met verwondingen en een black-out, vermoedt ze al snel dat ze gedrogeerd en verkracht is geweest. De serie onderzoekt welk effect dat heeft op Arabella zelf, haar carrière maar ook haar vriendschappen. Want ook zij zijn volwaardige personages die situaties meemaken die de grenzen van seksuele toestemming en respect opzoeken.

Maar I May Destroy You is geen ‘traditioneel’ drama, want Coel speelt ook met stijl, surrealisme en de verwachtingen en vooroordelen van de kijkers. Een serie die je eraan herinnert hoe belangrijk televisie kan zijn. (Elien)

33. What We Do in the Shadows (2019-)

Taika Waititi en Jemaine Clement volgden in hun vampiermockumentaryfilm What We Do In The Shadows het leven van een groep vampieren die huisgenoten zijn in Nieuw-Zeeland. De absurde humor die het duo kenmerkt in combinatie met een van de populairste filmwezens van de laatste jaren kende zo’n succes dat ze het concept in een serie goten met dezelfde naam. Deze keer volgen we de huisgenoten Nandor, Lazslo, Nadja en Colin Robinson in Staten Island, New York. Ook nu gaat het viertal hun “gewone” gangetje, maar de humor is even zalig en absurd als in de film. Maar vaak zelfs nog beter omdat je, in tegenstelling tot bij een film, nog meer in je verhaal kan investeren en grappen op lange termijn kan laten werken. De personages en acteurs zijn ook zo geweldig dat je amper kan geloven dat het ooit nobele onbekenden waren. Met afleveringen van maximum 30 minuten is deze reeks de ideale oppepper als je die nodig hebt. (Jana)

32. Arrested Development (2003-2019)

Arrested Development is een schoolvoorbeeld van een cultklassieker. Geen overdonderend succes toen het begin de jaren 2000 uitgezonden werd, maar in de loop van de jaren erna uitgegroeid tot een regelrecht fenomeen. Er is een duidelijk verschil tussen Britse en Amerikaanse komedies: Britten focussen op de losers, Amerikanen op de winnaars. Arrested Development breekt volledig met die theorie. De Bluths zijn allemaal op hun eigen manier incompetente en gebroken sukkels. Mix dit met een absoluut tekort aan zelfreflectie en een arrogante zelfzekerheid en je krijgt een cocktail van absurde, maar hilarische taferelen. Moppen worden aan een sneltempo afgevuurd waardoor je bij een tweede of derde keer kijken telkens iets nieuws ontdekt. Het vierde en vijfde seizoen hebben we weliswaar collectief uit ons geheugen gewist. (Davy)

31. Game of Thrones (2011-2019)

Game of Thrones was in de loop van de acht jaar runtime een wereldfenomeen geworden. Zo fel besproken dat je na elke uitzending in Amerika best mijlenver wegbleef van het internet of zelfs je collega’s en vrienden die de reeks verslonden bij het ontbijt. Want wie spoilers geserveerd kreeg van Game of Thrones, verloor een beetje wil om te leven.

In Game of Thrones zit er iets voor elke kijker. De fans van magie en draken, tot leven gewekt met visuele effecten om u tegen te zeggen, krijgen hun goesting, net zoals de liefhebber van de hoogwaardige dramareeks getrakteerd wordt op politieke intriges van de bovenste plank. Gevestigde klassebakken (Charles Dance, Sean Bean, Michelle Fairley,…) en groentjes (Maisie Williams, Jack Gleeson,…) in de rollen van ofwel heroïsche ridders en verstoten broers, ofwel extreme bullebakken en gedesillusioneerde heersers trekken je volledig mee in de taferelen uit een andere wereld.

Het collectieve fenomeen bracht ons allemaal een beetje dichter, elke keer opnieuw we gezamenlijk vol spanning wachtten op de nieuwste aflevering. Het was een zotte rit maar jammer genoeg ging het laatste seizoen voor de meeste mensen toch de mist in en zeker de finale had beter gemoeten. Daardoor vergeten we echter al die straffe jaren niet maar zakt deze gewoon iets verder weg. (Matti & Jana)

30. Chernobyl (2019)

Een miniserie over de kernramp in Chernobyl, het kon heel erg de mist is gegaan zijn. Maar in de handen van Craig Mazin werd het een indrukwekkende, dramatische hervertelling, hevig gebaseerd op feiten, door in te zoomen op een aantal personages en minder bekende verhalen. Ondanks het dramatische onderwerp blijft de toon van de reeks heel ingetogen en heb je tegelijk een constante benauwde sfeer die je moeilijk kan beschrijven. Ook de cast is van cruciaal belang. Er doen relatief veel minder bekende gezichten mee, wat wel minder de aandacht afleidt van het feit dat dit gewone burgers waren. De star power komt vooral van Emily Watson, Stellan Skarsgard en Jared Harris, wiens rol echt wel een doorbraak was voor de acteur. En ondanks het zware thema en de runtime per aflevering van minstens een uur, is dit een van de weinige minireeksen die ik redelijk snel opnieuw heb bekeken, gewoon omdat die zo goed gemaakt was. (Jana)

29. Spaced (1999-2001)

En dan is het nu tijd voor Spaced: een sitcom door en voor geeks. De Britse komedieserie lanceerde de carrières van Simon Pegg, Jessica Stevenson, Nick Frost en regisseur Edgar Wright. De scenario’s van Pegg en Stevenson zitten boordevol humor die twintig jaar later nog altijd grappig is en verwijzingen naar comics en iconische en minder iconische sciencefiction en horror. Op papier is Spaced de zoveelste slacker sitcom over niksnutten die opgehokt in een appartementje hun dagen verdoen, maar het is de kinetische energie van Wright (die later natuurlijk Shaun of the Dead en Hot Fuzz maakte met de rest van de cast uit Spaced) die het geheel verheft. (Matti)

28. Doctor Who (2005-)

In 2005 reïncarneerden Steven Moffat, Russel T. Davies en Mark Gatiss Doctor Who, de BBC-reeks over een tijdreizende alien en zijn metgezel. In het hoofdpersonage zit de vernuftigheid van de serie gebakken: hij of, eindelijk, zij verandert om de zoveel seizoenen van uiterlijk. Doctor Who kan door die rotatie van acteurs jarenlang meegaan en gelukkig maar. Jong en oud hebben nood aan de positiviteit van deze sciencefictionserie die frivoliteit afwisselt met boodschappen over liefde, vriendschap en zo nu en dan eens over de zwaarte die je meedraagt van zelfgemaakte fouten. (Matti)

27. Lovesick (2014-2018)

Voor wie How I Met Your Mother te karikaturaal vindt, is Lovesick het ideale alternatief. De Britse serie zag het levenslicht als Scrotum Recall, maar werd, godzijdank, nieuw leven ingeblazen bij Netflix onder een meer toegankelijke naam. In Lovesick moet Dylan in het reine komen met zijn liefdesleven en zichzelf nadat hij chlamydia heeft opgelopen.

Door gretig gebruik te maken van onthullingen in het verleden en het heden komt de komediereeks zowel verrassend als teder over. Een will they, won’t they?-verhaal zoals er maar weinig zijn. (Matti)

26. De dag (2018)

Weg met Casa de papel, dit is de overvalserie die weet hoe ze op een hoogtepunt moet stoppen: na één schitterend seizoen. En het is Vlaams! Hoewel het concept van De dag eigenlijk ook had kunnen hergebruikt worden, kozen bedenkers Julie Mahieu en Jonas Geirnaert voor een eenmalige flits in ons fictielandschap. Wanneer een bankkantoor overvallen wordt, blijven zowel de bediendes als een paar klanten achter als gijzelaars.

Over tien afleveringen zien we het perspectief van beide groepen, maar ook de rechercheurs die de gijzelnemers proberen te ontmaskeren, de families van de slachtoffers en de onderhandelaars. Spannend, met twists die ook iets bijdragen aan het verhaal en een Vlaamse topcast (de pruik van Jeroen Perceval niet meegerekend): wat een dag. (Elien)

25. House M.D. (2004-2012)

Hugh Laurie is niet alleen een komisch genie, een talent dat geregeld opduikt in zijn rol als dokter House, maar ook een acteur die je raakt op de volledig andere kant van het dramatische spectrum. House M.D. is Sherlock Holmes verpakt als ziekenhuisserie, maar de grootste troef ligt bij de steeds tragisch wordende toeren die House opzoekt en hoe zijn naaste omgeving erop reageert. Ondanks alle miserie kunnen we zeemzoet terugblikken op het einde van House M.D. En gelukkig maar, of mijn hart had het voorgoed begeven. (Matti)

24. Station Eleven (2021)

Station Eleven zet post-apocalyptische visioenen op hun kop met een vertelling over de hoop die schuilgaat achter de dingen die mensen argeloos doen voor elkaar. De tien beeldschone en begeesterende uren fictie zullen nog veel langer blijven hangen.

Station Eleven is niet ondanks, wel dankzij de timing ervan meer nodig dan ooit. Weg van het confronterende virus dat de wereldbevolking decimeerde, toont de miniserie hoe een nieuw begin eruit kan zien. Een betere wereld tot stand gekomen door het vlindereffect van onbaatzuchtig handelen, waar meer geweld niet het juiste antwoord op geweld is en waar kunst leidt tot begrip. Station Eleven is hoop. (Matti)

23. Freaks and Geeks (1999-2000)

Coming of age-komedie Freaks and Geeks lanceerde in 1999 niet alleen de carrières van bedenkers Paul Feig en Judd Apatow, de tienerreeks plaveide ook de weg voor James Franco, Seth Rogen, Jason Segel en Linda Cardellini. Het piepjonge viertal schittert in een verhaal over je plaats vinden op de middelbare school, wat voor die leeftijd gelijkstaat aan de wereld. Ondanks de succesformule werd de serie nog stopgezet voordat alle afleveringen werden uitgezonden: de zender wou meer glitter and glamour en de kijkcijfers vielen tegen. Gelukkig onthulde Feig hoe de personages een tweede seizoen zouden tegemoet gegaan zijn. (Matti)

22. Neveneffecten (2005-2009)

Het kwartet Jonas Geirnaert, Lieven Scheire, Koen De Poorter en Jelle De Beule zijn intussen niet meer weg te denken uit het Vlaams comedylandschap. Maar na hun doorbraak in 2005 maakten ze voor het eerst hun eigen reeks op Canvas. Die bestond eigenlijk uit fictieve documentaires die de raarste dingen onderzochten. Ik zou ze allemaal nog eens moeten herbekijken maar afleveringen zoals De bron van de E40 en het ITCH zijn me altijd bijgebleven. Hun humor was toen heel apart en redelijk anders dan wat we tot dan toe gewend waren in Vlaanderen. Tegelijk zaten er zo’n goeie oneliners of situaties tussen dat ik ze nog steeds quote. Je mag toch gerust zeggen dat, misschien alleen voor een bepaalde generatie, deze serie het tot in het collectief geheugen heeft geschopt. En belangrijk: nu nog steeds heel herbekijkbaar. Tijdloze humor dus. (Jana)

21. Unbelievable (2019)

Van sommige series weet je meteen dat ze zullen bijblijven. Zo ook het verhaal van Marie en steeds meer vrouwen in Unbelievable. In 2008 doet Marie aangifte van een verkrachting nadat een man haar appartement binnendrong. Er zijn alleen nog weinig richtlijnen om verkrachtingsslachtoffers goed te begeleiden, en tijdens het verhoor door de politie maakt Marie een aantal fouten. Ze ‘geeft toe’ dat ze liegt, wordt beschuldigd van een valse aangifte te doen en haar klacht wordt verworpen. Jaren later behandelt een rechercheur uit een andere stad een gelijkaardige zaak, en wordt ook die van Marie opnieuw onderzocht. Unbelievable is een reeks die illustreert hoe belangrijk menselijkheid is bij politie-onderzoeken, en hoe het gebrek eraan meer kwaad dan goed doet. Met een topcast als Kaitlyn Dever, Toni Collette en Merritt Wever levert dat een uiterst geloofwaardige en onvergetelijke serie op. (Elien)

20. The Leftovers (2014-2017)

Een van de meest poëtische stukken televisie uit deze lijst confronteert ons met de dood en wat erna komt: voor de overgeblevenen en wie weet, voor de overledenen zelf. In The Leftovers verdwijnen plotsklaps 140 miljoen mensen van deze aardkloot, waarna de rest overblijft en het allemaal ook niet meer weet hoe het zit in het leven. Een agent (een sterke Justin Theroux) ziet zijn eigen wereld in elkaar storten wanneer hij zijn familie dreigt te verliezen aan lugubere sektes, terwijl een weduwe (een even sterke Carrie Coon) al een tijdje alles verloren is. Hoe dieper The Leftovers graaft in de verhalen die we onszelf vertellen om om te gaan met verlies, hoe straffer deze uitzonderlijke reeks wordt. (Matti)

19. Fargo (2014-)

De tv-adaptie van Fargo, de Oscarwinnende film van de gebroeders Coen, had nooit zo goed mogen zijn. Zoals reboots keer op keer bewijzen, is het meestal beter om iconisch materiaal onaangeroerd te laten. Tv-maker Noah Hawley heeft van het uitgangspunt gelukkig een anthologiereeks gemaakt die elk seizoen verrast én volledig in de lijn ligt met de zwarte humor van de originele film, soms eens overgoten door een onverwacht metafysisch laagje. Daarvoor rekent hij ook op knappe koppen zoals Billy Bob Thornton, Martin Freeman, Kirsten Dunst, Ted Danson, Ewan McGregor, Mary Elizabeth Winstead en Chris Rock. (Matti)

18. Flight of the Conchords (2007-2009)

De komische musical, het is toch een vak apart en vooral een vak waarin het muzikale duo van Jemaine Clement en Bret McKenzie zich heer en meester gekroond hebben. Na een radioshow op BBC kregen de twee Nieuw-Zeelanders een sitcom bij HBO waarin ze, strompelend en zonder veel succes, het proberen te schoppen tot bekende muzikanten in Amerika. Flight of the Conchords trakteert je op afleveringen vol muziekclips, geregeld eens geregisseerd door een filmmaker die het ondertussen wél ver heeft geschopt: Taika Waititi. (Matti)

17. Narcos (2015-2017)

Plata? O plomo? Oh, Narcos. Hoe snel had je onze harten veroverd? Deze Netflix Original vertelde het geromantiseerde verhaal van de Colombiaanse drugskartels, beginnend bij het imperium van Pablo Escobar. De unieke vertelstijl van de reeks trok je meteen binnen. Het vertrok als een sneltrein, uniek wisselend tussen echte geschiedenisbeelden en de reeks, met een voice-over om je wegwijs te maken doorheen de jaren. Netflix had met Narcos een reeks in handen waarmee je zo meeleefde, dat je niet anders kon dan sympathie krijgen voor deze duivels in mensengedaante. Een toonvoorbeeld van storytelling, waarin je een slimme, maar simpele man langzaam ziet ten onder gaan aan de steeds groter wordende corruptie van macht en geld. Pakkend, beklijvend. Si, muy bien. (Nils)

16. Halt and Catch Fire (2014-2017)

“Computers zijn niet het ding, ze zijn het ding dat leidt tot het ding.” Die profetische woorden komen uit de mond van Lee Pace die in Halt and Catch Fire de ambitieuze Joe MacMillan vertolkt, een man die drie techies (Mackenzie Davis, Scoot McNairy en Kerry Bishé) onder zijn hoede neemt om als eerste de laptop op de markt te brengen. Zijn visie neemt ons mee van de vroege jaren 1980 naar de start van het internet zoals we het vandaag kennen. Vergis je niet: Halt and Catch Fire is een heel menselijke serie over underdogs en creativiteit en liefde, met vier hoofdpersonages die groeien en veranderen – die elkaar helpen om het beste van zichzelf te worden – en veel te herkenbaar zijn het welzijn van de kijker. (Matti)

15. For All Mankind (2019-)

Wat zou er gebeurd zijn als Rusland als eerste de stap op de maan zette en de ruimtewedloop daarna nooit tot stilstand kwam? Het antwoord is een sublieme, maar nog veel te onbeminde sciencefictionserie over charmante helden met troebele principes en een blik op wat ooit kon en misschien had moeten geweest zijn. For All Mankind toont dat we verder moeten kijken dan onze neus lang is, al is het maar eens voorbij de oneindige stroom aan adaptaties, spin-offs en fletse content van veel te veel streamingdiensten. (Matti)

14. Brooklyn Nine-Nine (2013-2021)

In Brooklyn, New York maken we kennis met het team agenten van de Nine-Nine, het 99ste politiedistrict. We volgen de gebeurtenissen vooral door de ogen van Jake Peralta (Andy Samberg), een jonge agent vol ambitie en goede bedoelingen. Hij wordt omringd door een groep verschillende, maar in de grond allemaal heel degelijke mensen. Deze serie is echt escapisme van de ellende die dagelijks in het nieuws verschijnt.

De serie blinkt vooral uit in de dialogen (“If you’re here, who’s guarding Hades?” is een van mijn favorieten) en de personages. Captain Ray Holt is een van de beste creaties ooit. Ook qua diversiteit en LGBT-representatie doet Brooklyn Nine-Nine het schitterend. Bonus: een van de hoogtepunten van de serie is de Halloween Heist in elk seizoen. Dankzij die afleveringen alleen al verdient B99 zijn plaats in deze ranking. (Elien)

13. Parks and Recreation (2009-2015)

Leslie Knope zou trots zijn op ons. Deze wholesome serie bood zeven seizoenen lang ontsnapping aan de woeste buitenwereld. Het komisch genie achter The Office, Brooklyn Nine-Nine en The Good Place, Mike Schur, deed ons verlangen om naar Pawnee te verhuizen. In het fictieve stadje in de Amerikaanse staat Indiana deelden Leslie Knope en haar collega’s hun leven in en buiten het departement Parks and Recreation.

Amy Poehler schittert als de oprechte en geëngageerde Leslie, die de politiek eigenhandig wil veranderen. Vandaag de dag zouden we haar en haar team goed kunnen gebruiken. Je zal geen kwaadaardig personage vinden in deze reeks, hooguit arrogante egoïsten. Naast de topcast en vele bekende gastacteurs maakten ook Joe Biden en Michelle Obama kort hun opwachting in Parks. Als dat geen stamp of approval is, weet ik het ook niet meer. (Elien)

12. The Wire (2002-2008)

The Wire was de eerste politiereeks die het aandurfde om zich een volledig seizoen te concentreren op één enkele zaak. Meer nog, de vele afzonderlijke seizoenen volgden een rode draad en kwamen op het einde weer samen tot een prachtige afsluiter. Hét hoofdpersonage van The Wire is dan ook de stad Baltimore, die in al zijn facetten aan bod komt op realistische wijze dankzij de ervaringen van bedenker David Simons en co-schrijver Ed Burns, een ex-rechercheur van de stad. Het is een ontnuchterende doorsnede van de maatschappij zoals we ze nog maar weinig hebben gezien op het kleine scherm, vertolkt door toen kleine namen die sindsdien groot geworden zijn zoals Idris Elba en de overleden Michael K. Wiliams. (Yves)

11. The Office US (2005-2013)

De Amerikaanse versie van The Office haalt net niet de top 10 van onze lijst, maar staat wel met stip op één in mijn hart. Of toch ergens bovenaan. Ik ontdekte de sitcom pas tijdens de eerste examenperiode van mijn studententijd, ondertussen een half leven geleden. Van blokken kwam weinig in huis met The Office US op de beeldbuis. De remake die gedoemd was om te mislukken, herpakte zich na de eerste wankele afleveringen. Michael Scott (Steve Carell) is even gênant als warm, de vriendschap tussen de personages spat van het scherm, je lacht soms tot je kaken pijn doen en de afleveringen kan je oneindig herbekijken. Zelden heeft een serie mij zo doen meeleven met een karikaturale bende fictieve mensen. (Matti)