Dit jaar zagen we heel wat goede films en series. We hebben ook altijd (een speciaal) oor voor wat er muzikaal gebeurt. Een stuk score, een opvallend nummer — ze kunnen een film of aflevering maken of kraken. Wij kozen onze favoriete muziekmomenten van 2024.
Nightcrawler – X-Men ‘97
The Newton Brothers
Zoals bij veel millennials was de X-Men-animatiereeks uit 1997 voor mij een popcultuurmijlpaal. Die intro alleen al is iconisch. Dat er een vervolg kwam, wekte dus veel scepsis op. Onterecht, zo bleek, want X-Men ‘97 was een schot in de roos. Ook op muzikaal vlak. The Newton Brothers (The Haunting of Hill House, Doctor Sleep) kozen voor een oldschool orkestrale score voor een even oldschool serie. Het resultaat is vaak dramatische, Vivaldi-achtige muziek met herkenbare thema’s van strijkers, piano en elektrische gitaren. Het album zit vol hoogvliegers, maar een van de uitschieters is de muziek voor Nightcrawler, wanneer hij samen met Wolverine een horde robotvijanden uitschakelt. Klasse-animatie én -muziek.
Marionette – A Quiet Place: Day One
Alexis Grapses
A Quiet Place: Day One was als prequel natuurlijk niet zo origineel als de eerste films, maar bood een emotionele verhaallijn die bijbleef. De indruk die actrice Lupita Nyong’o achterliet, werd versterkt door de muziek. Alexis Grapses apprecieerde ik al voor zijn werk in Pig, en ook hier zijn vooral de zachtere stukken de mooiste. Marionette speelt tijdens een scène waarin Nyong’o’s afgesloten personage toch mee op uitstap gaat net voor de monsters arriveren. Een ouderwetse poppenkastvoorstelling raakt haar onverwacht – en de strijkers en piano in dit kleinood deden hetzelfde met mij.
Give Me Everything – Bridgerton seizoen drie
Archer Marsh
Als je niet erg veel online bent, zal deze orkestrale needle drop je misschien ontgaan zijn. Bridgerton gebruikt al drie seizoenen klassieke covers van popnummers. Maar tussen Ariana Grande, Taylor Swift en Billie Eilish verscheen dit jaar een wel heel onverwachte artiest: Pitbull. In de climactische (kuch) scène van de eerste helft van het seizoen klonken ineens de tonen van Give Me Everything, zijn dancehit uit 2011. De makers weten wat ze doen, want het millennialdoelpubliek kent dit nummer. De donkere hoekjes van fuifzalen rezen bij velen op in de gedachten. Het is zo absurd dat het werkt – en Mr. Worldwide zelf kreeg er ineens wat fans bij.
A Time of Quiet Between the Storms – Dune: Part Two
Hans Zimmer
Hans Zimmers werk voor de machtige sequel van Denis Villeneuve zal je niet horen op de Oscars. De Academy diskwalificeerde zijn score omdat er te veel thema’s terugkeren uit Dune. Een vreemd signaal, aangezien sequelmuziek vaak genoeg nieuwe elementen en orchestraties bevat. Waarom werd John Williams dan zes keer genomineerd voor een Star Wars-film? Zimmer vernieuwt wel degelijk voor Dune: Part Two. A Time of Quiet Between the Storms is het liefdesthema voor Chani en Paul en blijft dus ver weg van het dramatische slagwerk en gezang. Het is een meanderend en melodisch nummer gespeeld door een duduk, dat perfect past bij de zonsondergang van de scène in kwestie. Een rustpunt dat bijblijft in een epische film.
Final Set – Challengers
Trent Reznor en Atticus Ross
De titel zegt het zelf, deze muziek begeleidt de laatste set tussen de liefdesrivalen in de tennisfilm van Luca Guadagnino. Reznor en Ross hebben nog nooit echt binnen de lijntjes gekleurd, en die aanpak past volledig bij Challengers. De kinetische elektronica, geluidsfragmenten en ietwat onheilspellende piano maken een bijna hypnotiserende soundtrack voor het heen-en-weergemep en bedrog. Sportmuziek van het jaar?
She Told Us East – Twisters
Benjamin Wallfisch
De geslaagde legacysequel van Lee Isaac Chung grijpt ook muzikaal terug naar het verleden. De blazers en piano in de score van Benjamin Wallfisch zouden zo uit een oude Spielbergfilm kunnen komen. Tegelijk is er ook de verwijzing naar Oklahoma en het countrygenre met de viool (fiddle) en elektrische gitaren. Een melodische score dus die perfect past bij een zomerblockbuster maar toch iets verrassends heeft. De muziek viel mij dan ook meteen op een goede manier op toen ik de film zag, nog voor de al even goede soundtrack op ons werd losgelaten. Een dubbele muzikale overwinning!
The Five Great Laws – Interview with the Vampire
Daniel Hart
Tijdloze muziek is een goede keuze voor een serie die de eeuwen doorkruist. De geweldige nieuwe versie van Interview with the Vampire kan rekenen op componist Daniel Hart. Hij maakte een echte klassieke score met veel strijkers en piano, maar ook wat jazzinvloeden. Zo veel stukken konden van een klassieke componist komen. Hoewel de serie afwisselt tussen het verleden en heden, valt de muziek nooit uit de toon door de sérieux die de hoofdpersonages uitstralen. The Five Great Laws is een dramatisch maar emotioneel stuk dat tegelijk heel melodisch is. Het stuwt de lange scènes waar het bijhoort zonder dat het overheerst. Een onderschatte score.
Arrival – Conclave
Volker Bertelmann
Voor er witte rook is, zijn er vooral heel veel bisschoppen die zorgen voor intrige, mysterie en schandaal. En dan moeten ze nog een paus kiezen ook. Volker Bertelmann, die ons om de oren sloeg met zijn muziek voor All Quiet on the Western Front, snapt dat een praatfilm ook heel spannend en dramatisch kan zijn. Hij bedacht muziek die eerder atmosferisch is, tot gejaagde strijkers die rust af en toe verstoren op cruciale momenten. Arrival is een beginpunt en waarschuwt je dan ook om aandachtig te zijn voor wat komt. Een score met een heerlijk ritme en zalige creditsmuziek (Postclude of Conclave) die wel heel anders is dan wat ervoor kwam.
Down the Witches’ Road – Agatha All Along
Kristen Anderson-Lopez en Robert Lopez, Christophe Beck, Michael Paraskevas, Andrew Asemokai
In 2021 zaten we maanden met Agatha All Along is ons hoofd, en dit jaar kwam er een Agatha Harkness-liedje bij. The Ballad of the Witches’ Road is een rode draad doorheen de serie, en heeft een invloed op de weg uit de titel die Agatha kan bieden wat ze wil. Frozen-songschrijvers Kristen Anderson-Lopez en Robert Lopez werkten samen met de componisten en maakten zes (!) versies voor de serie. De acapellaversie blijft wel onze favoriet.
Bye Bye Bye – Deadpool & Wolverine
*NSYNC
Mensen die vreesden dat Deadpool geneutraliseerd ging worden in het MCU, merkten in de openingsscène van Deadpool & Wolverine al het tegendeel. Daarin neemt hij het op tegen een aantal TVA-agenten met de hulp van een oude vriend: het gebeente van de Wolverine uit Logan. Dat zet hij uiterst creatief in terwijl hij een choreografie doet op dit nummer van boyband *NSYNC. Een begin dat aankomt, met een kitscherig kantje dat meteen de toon zette. En krijg dat nummer nog maar eens uit je hoofd.
Like a Prayer (Choir Version) – Deadpool & Wolverine
Madonna, Rob Simonsen
We zijn niet te beroerd om nog een moment van de film uit te lichten. Like a Prayer van Madonna was te horen in de trailer, tot groot succes. In de film kon het dus ook niet ontbreken. Eerst is er een remix wanneer Deadpool en Wolverine vechten tegen alle Deadpools, maar de superieure versie komt tijdens het eindgevecht tegen slechterik Cassandra Nova. Het duo moet de ontploffing van een machine tegenhouden zodat de tijd niet naar de vaantjes gaat. Wolverine offert zichzelf op, maar Deadpool laat hem niet alleen. Terwijl de twee de ontploffing ondergaan – en Hugh Jackman zijn bovenkleren verliest – speelt een grootse koorversie van Like a Prayer. Hilarisch, maar ook een keuze die steek houdt in het verhaal van Deadpool & Wolverine. En ook gewoon een heerlijke versie.
The Wizard and I – Wicked
Cynthia Erivo, Stephen Schwartz et al.
We kozen hier niet voor Popular of Defying Gravity, de bekendste nummers van Wicked. Ook niet voor What Is This Feeling? or Dancing Through Life, de best gechoreografeerde. Voor mij was hét muzikale moment het eerst nummer van Cynthia Erivo, dat me echt meezoog in Wicked. Tot dan is er al veel verhaal opgezet, maar begin het nog niet te leven. Na Erivo’s eerst noot leunde ik naar voren. Het nummer is ook mooi in beeld gebracht, maar vooral live op set gebracht. Als zo’n talent je niet boeit, weet ik het ook niet meer.
Greatest Day (Robin Shulz Rework) – Anora
Take That en Robin Schulz
Take That is een van de laatste bands die ik nog in een soundtrack verwacht, en al zeker niet in een film van de gevierde Sean Baker. Toch is een van hun recentere hits te horen in het geweldige Anora. Het is alsof sekswerker Ani zelf Greatest Day koos. Het romantische nummer past perfect in het sprookje dat zij op dat moment beleeft met de rijke klant die verliefd op haar werd. Het optimisme ervan is aandoenlijk, zeker omdat wij als kijker vrezen dat het niet blijft duren. Maar in tussentijd was er toch Take That.
H.O.O.D. – Kneecap
Kneecap
Een van de verrassendste films van het jaar heeft ook de muziekwereld van menig kijker uitgebreid. Ik had nog nooit van Iers raptrio Kneecap gehoord tot ik hun semi-fictieve biopic zag. Dat was een dynamisch genot, met bovendien een geweldige soundtrack. Melodische rap met een boodschap en in een met uitsterven bedreigde taal, het blijkt een topcombinatie. Daar is hun bekendste nummer ook het bewijs van.
Cruel Summer – Taylor Swift: The Eras Tour
Taylor Swift
Als swiftie kon ik deze, ook na wat gepor van Jana en Frédéric, niet uit de lijst laten. The Eras Tour van Taylor Swift was misschien wel hét cultuurfenomeen van het jaar, en het bereikte ook de cinema. Zelfs voor fans die tickets konden bemachtigen in Europa was het de moeite, omdat het ook echte belevenisvoorstellingen werden. Samen met fans vooraan in de zaal uit volle borst meezingen en dansen, of niet als je daar geen zin in had. Los daarvan was Taylor Swift: The Eras Tour ook gewoon geweldig gemaakt, en geeft het nog een extra dimensie aan de magistrale liveshow. Geen of-of-verhaal maar én én én… nog meer graag? Taylor Swift: The Eras Tour – The Tortured Poets Department Edition, iemand?
