Challengers review: Zendaya’s Lovegame

Challengers is de tennisfilm van Zendaya. Als love-interest van Spider-Man kon dit natuurlijk niet uitblijven na Kirsten Dunst met Wimbledon en Emma Stone met Battle of The Sexes. De vraag is nu of dit ook zo’n mooie match is.

Tennis als een narratief

Challengers is een verhaal over een driehoeksrelatie die jaren duurt. Tennis is eigenlijk bijzaak en fungeert als een narratieve constructie. De film wordt namelijk niet lineair verteld.

Openen doet deze film met een tennismatch tussen Art Donaldson en Patrick Zweig in 2019. De protagonist Tashi Duncan kijkt vanuit het publiek naar de match en we zien haar blik verwrongen door een pallet aan emoties. Vanaf hier gaan we terug in de tijd, meer bepaald naar 2006. Patrick en Art zijn beste vrienden op de middelbare school en winnen samen de US Open dubbelspel bij de junioren. Hierna ontmoeten ze Tashi, een tennisbelofte, en zijn beiden op slag verliefd. Hierna volgt een complexe situatie tussen onze 3 hoofrolspelers.

De tennismatch in 2019 wordt gebruikt om het verhaal uit het verleden te kaderen, je kan gerust zeggen dat elke set een act omvat. De winnaar van een set kan je een beetje beschouwen als de man die het dichtste bij Tashi staat. De lange rally’s (van de match uit 2019) die getoond worden tussen het eigenlijke verhaal geven een extra laag spanning mee, zeker als je ziet hoe hard beide spelers zich geven. Het is steeds duidelijk dat er meer op het spel staat dan enkel de match.

Cast van wereldniveau

Tashi Duncan wordt vertolkt door Zendaya. De laatste jaren is ze niet van ons scherm weg te denken: ik denk aan Dune, Spider-Man Home-trilogy, Euphoria etc. Het is ongelooflijk hoe Zendaya zowel een geloofwaardige 18-jarige als 30-jarige kan neerzetten. Om goed te plaatsen waar we ons in de tijdlijn vinden, is het het handigste om naar de haarlengte van haar personage te kijken. Deze wordt immers steeds korter naarmate we dichter bij 2019 komen. Zendaya vertolkt duidelijk het meest complexe personage. Ze is zeer ambitieus en houdt ook oprecht van beide mannen. De keuzes die ze maakt, zijn vaak zowel emotioneel gefundeerd, maar er zit ook vaak een oppertunistisch kantje aan. Het is op sommige momenten in haar leven moeilijk om sympathie te voelen, terwijl je een beetje later weer helemaal mee bent. Zendaya maakt van Tashi Duncan een echt mens in plaats van een personage.

Josh O’Connor (The Crown, Emma.) mag de rol opnemen van Patrick Zweig, de aan lager wal geraakte tennisbelofte. Ook zijn personage schippert tussen sympathie en wantrouwen. Het is gedurende het verhaal moeilijk in te schatten wat zijn positie exact is ten opzichte van zijn beste vriend. Bij hem is vooral de aan- of afwezigheid van een baard een tijdsindicatie.

Mike Faist (West Side Story) vertolkt dan weer de Art Donaldson die bezig is om zijn laatste Grand Slam te winnen. Het personage van Art is minder dubbelzinnig aangezien het voor hem vrij duidelijk is waar hij staat. Hij is niet bezig met manipuleren en staat vrij naïef in het leven. Zijn personage ondergaat veel en zelf onderneemt hij weinig actie. Initieel is het dus makkelijk om vooral empathie te voelen voor hem. Het is naarmate je de complexiteit van Patrick en Tashi meer meekrijgt dat het personage van Art opeens een andere invulling krijgt.

Zweten, zweten, zweten

Met Luca Guadagnino in de regisseursstoel weet je dat we emotionele complexiteit, licht erotische subtekst en prachtige cinematografie kunnen verwachten. Call Me By Your Name en Bones and All zullen hiervan zijn bekendste voorbeelden zijn, maar vergeet ook Suspiria bijvoorbeeld niet.

Seks zelf is geen deel van Challengers, als is de seksuele spanning dat wel. Guadagnino speelt hier meesterlijk mee en net zoals hijzelf is ook zijn personage Tashi een meester in het spelen met erotische spanningen.

Door heen en weer te willen slaan tussen het heden en het verleden neemt Guadagnino een risico aangezien dit snel als een makkelijk trucje kan aanvoelen. Echter weet hij dit zo te monteren dat Challengers continu heel energetisch aanvoelt, zoals de match zelf eigenlijk. Tijdens deze tennisrally’s lijkt het ook alsof er op alle hoeken camera’s staan, want we krijgen perspecteiven te zien die we niet gewoon zijn van gewone tennis. Dit wordt afgewisseld met de zwetende lichamen van Patrick en Art onder de techno-score van Trent Reznor en Atticus Ross, wat zorgt voor bijzonder hypnotiserende sequenties die daarbij ook nog eens vrij sensueel overkomen.

Challengers is vanaf 1 mei te zien in de bioscoop.