Kate op Netflix is het soort moderne actiefilm die je al 11 keer hebt gezien, maar het is de eerste keer dat Mary Elizabeth Winstead met zo’n gewicht het scherm vult.
Dit ken je al: een meisje opgeleid tot huurmoordenaar op een laatste missie in een neonverlichte stad, één tegen allen door verraad in de criminele onderwereld, brutale gevechten zonder vuurwapens en brutale gevechten in glazen dozen. Kate combineert John Wick met het achtergrondverhaal van elke vrouwelijke spion die ooit het scherm sierde, overgoten met een Japanse esthetiek die neigt naar oriëntalisme met als lichtpunt in het neongeweld de aanwezigheid van Mary Elizabeth Winstead.
Een kleurloze combinatie van actiefilms
Meestersluipschutter Kate (Winstead) wordt vergiftigd op – hoe kon het ook anders – de laatste dag van haar moordende carrière. Als een bezetene raast ze door Tokio op een moordpad richting de dader en de dood. In de laatste vierentwintig uur van haar leven moet ze het redden met een afwezige mentor (een even afwezige Woody Harrelson), een fout uit het verleden en pure wilskracht.
Vanaf het eerste beeld weet je waar Kate naartoe gaat, voorspelbaar is een understatement. Het verhaal is wat je krijgt als je alle clichés uit het genre op een hoop gooit. Enkel de Russen zijn deze keer vervangen door een eindeloze stroom aan Yakuza-leden waarvan de kleurrijkste als een soort eindbazen monologen houden over de Amerikaanse indringers in hun land. Jep, heel ironisch.
Het verhaal boeit niet als je fris gefilmd geweld uit John Wick en hysterische razernij uit Crank beloofd wordt. De realiteit is nooit waarvan je droomde. Afgezien van enkele lichtbakken in het straatbeeld van Tokio en een computergegenereerde straatrace in paarsblauw is Kate maar een grijze bedoening. Maar de vuistslagen komen aan als mokerslagen en Kate deinst er niet voor terug om alles in haar omgeving als wapen te gebruiken. Niks nieuws, knap in beeld gebracht.
Mary Elizabeth Winstead verdient een beter scenario
De reden om de film toch maar op te zetten, is de krachttoer van Winstead. Ze speelt geen onoverwinnelijke spion van staal, geen supermens met bovenmenselijke krachten. Het lichaam van Kate valt letterlijk uit elkaar en dat voel je elke seconde dat Winstead in beeld is. Ze geeft een fysiek dreigende en uitputtende invulling aan een rol waar weinig vlees aan is. Je moet het zien om het te geloven, maar hier is waarlijk een nieuwe actieheld geboren. Is het nog een toeval dat Winstead ooit de dochter speelde van John McClane?
Kate is nu te zien op Netflix.