Het eerste seizoen van True Detective sloeg in als een bom en luidde de start van de befaamde McConaissance, de herontdekking van hoofdrolspeler Matthew McConaughey. Iets meer dan een jaar later kwam het 2e seizoen en ondanks de sterrencast, was het niveau ver zoek. Hoe kan het verschil zo groot zijn? True Detective is een anthologiereeks, wat betekent dat elk seizoen een op zich staand verhaal heeft met een compleet andere cast. Showrunner Nic Pizzolatto ging van wonderkind naar eendagsvlieg. Nu, enkele jaren later, krijgen we een nieuw seizoen en ik ben blij te melden dat die meer de kwaliteit uit het eerste seizoen terugbrengt.
Centraal staat Wayne Hays (Mahershala Ali), een dementerende detective op leeftijd. Hij krijgt enkele vragen voorgeschoteld van een jongedame. Of hij nog de details weet over die ene onopgeloste zaak uit 1980. Het doet hem terugdenken aan een moment 25 jaar terug, in 1990. Ook toen werd hij ondervraagd en kwam de vraag of hij nog kon vertellen hoe alles begon. Hij herinnert hethet z nog helder. Twee kinderen van Tom & Lucy Purcell verdwenen spoorloos in een klein dorpje in de Ozarks. Het was november en de maan was groot. Samen met zijn partner Roland West (Stephen Dorff) ging hij op onderzoek.
Dit is, kort samengevat, de opzet van het 3e seizoen. Er zijn 3 tijdsperiodes: 1980, 1990 en 2015. Vanwege de dementie vloeit de serie moeiteloos van het ene decennium naar het ander en brengt zo zaken aan het licht, geeft een hint naar wat ons te wachten staat of houdt ons even in het ijle. Gebruik maken van zijn dementie is een clevere verhaalstructuur maar eentje die aan 2 kanten snijdt. Net zoals het bij Westworld het geval was, neemt het continu verspringen soms wel wat de spanning weg.
“This wasn’t a happy home. Children should laugh. There wasn’t a lot of laughter here.” – Lucy Purcell
Daartegenover staat het feit dat het de reeks in staat stelt om een boeiende karakterstudie te maken van een oude man die de confrontatie moet aangaan met een onvolmaakt verleden. Met spijt, open hoofdstukken en gaten in het geheugen. Als Mahershala geen award krijgt voor z’n breekbare vertolking als oude Hays, dan is hem echt een onrecht aangedaan. Gelukkig moet hij de reeks niet alleen dragen, er zijn genoeg boeiende nevenpersonages om de kijker gekluisterd te houden. Zoals de mysterieuze Brett Woodard (Michael Greyeyes), een oorlogsveteraan die afval verzamelt of Amelia Reardon (Carmen Ejogo) de leerkracht van beide vermiste kinderen, liefhebber van filosofische teksten en schrijver. Om maar te zwijgen over de ouders van de vermiste kinderen, die mentaal breken onder immens schuldgevoel.
Het tekort aan spanning wordt echter genoeg gecompenseerd door de ijzersterke vertolking van Mahershala Ali, die de hoofdrol met verve draagt. Het feit dat ik vanaf de eerste seconde zijn iconische versie van Cottonmouth uit Luke Cage vergat, spreekt boekdelen. Ook de dialogen kregen een verbetering ten opzichte van het vorige seizoen. Er zijn nog steeds filosofische/mijmerende momenten terug te vinden, zoals dat het geval was in de vorige seizoenen, maar Pizzolatto weet alles meer te doseren deze keer.
Dit heeft mogelijks te maken met de toevoeging van scenarist David Milch, die aan boord werd gehaald na het 2e seizoen. Milch schreef ook mee aan het geniale Deadwood, ook een show uit de HBO-stal. Of misschien was het de langere tijd want het is intussen al 4 jaar geleden sinds we nog iets zagen van True Detective. Wat het ook moge zijn, het werkt. Als een beer die uit een halve decennium winterslaap ontwaakt, staat True Detective er terug om zijn plaats terug te eisen in het pantheon van hoge kwaliteitsfictie.
Ik moet echter toegeven dat dit nieuwe seizoen toch niet het niveau haalt van het eerste seizoen.
Ik was blij toen ik de prachtige intro van dit nieuwe seizoen zag. Hoopvol ook, want we weten dat er een superveel potentieel in deze reeks schuilt. Ik moet echter toegeven dat dit nieuwe seizoen toch niet het niveau haalt van het eerste seizoen. Kleine zijnoot: we kregen de eerste 5 afleveringen te zien dus uitspraken over de totale kwaliteit van het seizoen moet binnen die context gelezen worden. Tijdens het nieuwste seizoen verliezen we de vreemdere elementen die wél heel hard aanwezig waren in het 1e seizoen en dat is spijtig. Ook ligt het tempo een pak lager, wat mogelijks in hun nadeel speelt.
Het medialandschap is niet meer wat het was 4-5 jaar geleden. De concurrentie is groter en het aanbod rijker. We zijn het intussen gewoon om reeksen volledig te kunnen bingen. Dat hoeft allemaal geen probleem te zijn, AMC’s Better Call Saul getuige hiervan, maar het wordt boeiend om te zien of dit seizoen even hard zal inslaan bij het publiek.
True Detective is vanaf 13 januari te zien op Telenet Play.
