28 Years Later review: de anthologie wordt een reeks

Met 28 Years Later brengt Danny Boyle ons een vervolg waar niemand echt om gevraagd had. Maar dat is niet altijd een slecht idee, kijk bijvoorbeeld naar de aangename verrassing die The First Omen vorig jaar was. Benieuwd of deze ook een verrijking voor de reeks is?

Huidige geopolitieke setting

28 Days Later uit 2002 pompte nieuwe leven in het zombiegenre met als grootste nieuwigheid dat we te maken kregen met snelle zombies. Ook was een zombiebeet (of contact met speeksel of bloed) een direct doodsvonnis. Je wordt ook een zombie binnen de minuut. Geen cliché uitgesponnen verhaal van iemand die een beet probeert te verbergen en na 3 dagen opeens een zombie wordt. Iemand die zegt dat hij niet geïnfecteerd is, is simpelweg niet geïnfecteerd. Het virus wordt steeds omschreven als een ‘rage-virus’ als symboliek destijds voor de gemak waarmee mensen in woede en geweld konden uitbarsten net na de aanslagen van 11 september.

In deze nieuwe 28 Years Later voelen we dat recente fenomenen als de Brexit en de COVID-19 pandemie als inspiratiebron dienen voor deze sequel. Na de gebeurtenissen uit 28 Weeks Later (2007) slaagde de VN erin om het virus terug te duwen tot enkel het Verenigd Koninkrijk. Heel het eiland wordt dan ook in quarantaine gezet en niets of niemand komt er nog uit. Maar de rest van de wereld gaat gewoon door. En in deze setting starten we 28 Years Later.

Een nieuwe generatie

Er is ondertussen zoveel tijd gepasseerd dat er een generatie binnen de quarantaine bestaat die nooit anders geweten heeft. De protagonist is dan ook een 12-jarige jongen, Spike, die op een eiland ergens in Schotland woont dat enkel via een landbrug te bereiken is bij laag water. Er heeft zich op dit eiland een eigen gemeenschap ontwikkeld met eigen gewoontes, samenlevingsverbanden en vechttechnieken.

Spike gaat in het eerste deel van de film voor het eerst de wildernis is in, samen met zijn vader. Samen gaan ze op verkenning zodat Spike mee kan leren jagen voor de gemeenschap later. Dit is zijn soort rite of passage. De tocht door de wildernis is een heel goede manier om aan expositie te doen en duidelijk te maken hoe de wereld er nu aan toe is. Er zijn nog zombies, al zijn het geen gigantische meutes meer. De klassieke sprintende zombies uit de eerste twee delen komen terug, al zijn er ook twee nieuwe types. Er zijn dikkere, trage zombies die eerder over de grond kruipen en wormen eten en niet echt een gevaar vormen. Deze zijn dan ook ideaal om Spike zijn eerste kill op te laten oefenen. Maar langs de andere kant is er ook de Alpha. Dit gaat over mannen waarin het rage-virus een beetje hetzelfde effect heeft als steroïden. Deze zijn sneller, sterker en een beetje slimmer dan de andere zombies. Met slimmer moet je ook niet te veel verwachten. Deurklinken blijven moeilijk. Maar als je jezelf ergens verschuilt, is deze Alpha slim genoeg om geduldig buiten te wachten bijvoorbeeld. Uiteraard komen ze in de climax van het eerste deel van 28 Years Later ook zo een Alpha tegen.

In het tweede deel van de film komen we in ander verhaal terecht. Spikes vader blijkt niet echt dad of the year te zijn, zeker wanneer het om de zieke moeder van Spike gaat. De gemeenschap lijkt eerder ingesteld te zijn zoals zijn vader en voelt meer en meer aan als een dorp net voor de Industriële Revolutie waar het patriarchaat nog heerst. En Spike is dit beu. Als hij hoort dat er in de wildernis ergens nog een dokter leeft, die door bewoners van zijn gemeenschap als een gestoorde gek bestempeld wordt, besluit Spike toch stiekem op pad te gaan met zijn moeder. Dit is veruit het beste deel van 28 Years Later. Na afronding hiervan volgt er nog een derde deel die eerder als epiloog kan geclassificeerd worden. Maar daarover later meer.

Oudgedienden achter de camera

Het is sinds Sunshine uit 2007 geleden dat Danny Boyle nog eens samenwerkte met Alex Garland. Heel de reeks werd door Boyle geregisseerd en door Garland geschreven, zo ook dit nieuwe deel. Garland veroverde ondertussen ook al zelf als regisseur onze filmharten met Ex Machina, Annihilation en Civil War. Het is misschien wel vreemd dat ondanks het feit dat hetzelfde team aan de knoppen zit, er toch enkele duidelijke inconsequenties in de setting geslopen zijn. Zowel in 28 Days Later als in 28 Weeks Later werd duidelijk gesteld dat de zombies verhongeren als er geen mensen meer zijn om te eten. Dit punt wordt hier gewoon genegeerd en dit is iets wat je zelf ook gewoon even moet negeren. Go with the flow.

Ook zijn de zombies (of ja, geïnfecteerden) veel menselijker gemaakt in deze film. Bij de trage, dikkere zombies zien we een soort gezinnetje. Er loopt een zwangere geïnfecteerde rond, die op het punt staat te bevallen. De Alpha in het tweede deel van de film toont ook een vorm van connectie met de andere zombies. Dit is vermoedelijk een nasleep van de pandemie en de huidige aandacht voor mentale en onzichtbare ziektes. De vermenselijking is duidelijk een manier om niet de ultieme vijand te zien in de geïnfecteerden.

Nieuwe gezichten voor de camera

28 Years Later is het derde deel is een anthologiereeks, waardoor er uiteraard een nieuwe cast in beeld verschijnt. De nobele onbekende Alfie Williams mag de rol van 12-jarige Spike op zich nemen en doet dat verdomd goed. Hij moet op zijn nog jonge schouders eigenlijk het merendeel van de film dragen en dat doet hij heel goed. Hij schippert gezien zijn leeftijd nog tussen de onvoorwaardelijke adoratie voor zijn vader en zijn eigen besef van moraliteit. Deze tweestrijd brengt hij wonderbaarlijk goed over en uiteraard maakt zijn personage foute en vreemde keuzes. Maar dat is net normaal voor een jongen van 12. In veel scènes zien we hem aarzelen of domme fouten maken, maar een hulpeloze jongen kunnen we hem ook zeker niet noemen. Halverwege de film, tussen de 2 verhalen in, maakt zijn personage zelf de klik dat opgroeien in een patriarchistische samenleving met afgelijnde rollen, geen gezonde omgeving is. De tocht met zijn moeder naar de dokter is dan weer eerder emotioneel van aard, maar ook dit weet Williams met verve te vertolken.

Spikes vader Jamie wordt dan weer vertolkt door Aaron Taylor-Johnson (Nosferatu). Zijn personage zal zelf ongeveer 12 jaar oud geweest zijn toen het virus uitbrak. Hij is dan ook een product van de chaos tijdens zijn puberjaren. Aan de ene kant is hij wel een lieve en ondersteunde vader voor Spike. Maar langs de andere kant is hij ook de stoefende macho over de avonturen in de wildernis met de nodige aandikking en leugens. Dit maakt Spike natuurlijk nog onzekerder over zichzelf. Taylor-Johnson kan beide aspecten even goed naar voor brengen waardoor hij ook niet te eenzijdig overkomt. Hij is geen slecht mens, maar ook niet echt the good guy.

Verder zien we nog de immer geweldige Ralph Fiennes (Conclave, The King’s Man) en Jodie Comer (The Last Duel) die ook weer weten te overtuigen. Daarbij duikt in de epiloog nog Jack O’Connell (Sinners) op als waarschijnlijke bad guy voor de sequel 28 Years Later: The Bone Temple die in januari 2026 in de zalen komt. En zijn ene scene is er eentje die telt.

28 Years Later speelt momenteel in de zalen.