Rise of the Rōnin review: betere open wereld en gevechten dan je zou denken

Na het briljante Nioh en Nioh 2, het verrassend goede Stranger of Paradise en het best fijne Wo Long, waagt ontwikkelaar Team Ninja zich aan de overstap van pure combatlevels met bovennatuurlijke elementen naar een iets meer realistische open world-gameplay in Rise of the Rōnin. Een open wereld in een historische periode in Japan waarin je kan sluipen en zwaardgevechten kan aangaan? Het wordt moeilijk om geen vergelijkingen met het fenomenale Ghost of Tsushima te maken, hoewel we dit spel natuurlijk op zijn eigen kwaliteiten willen beoordelen. Is de overstap naar open wereld-gameplay succesvol uitgevoerd, kan het meer historische verhaal ons boeien en – bij Team Ninja op de eerste plaats – voelen de gevechten nog steeds zalig aan? Geekster kon niet kiezen uit alle exemplaren in onze wapencollectie en testte het voor jullie uit.

Andere maar nog steeds heel strakke gevechten

Dé reden om Rise of the Rōnin te spelen, zijn de gevechten. Die zijn misschien anders dan bij de voorgangers, maar het blijft een pure Team Ninja-ervaring, wat strakke actie en goede timing inhoudt. Wie op het eerste gezicht denkt dat er slechts één aanvalsknop is en dat het spel daardoor variatie mist, moet toch nog eens goed kijken. Toegegeven, je hebt de lichte en zware aanvallen zoals in Nioh niet meer, maar je hebt wel de keuze uit een aantal Japanse of Westerse wapens, die elk drie (deels) te kiezen stijlen kunnen hebben. Deze stijlen hebben hun eigen moveset (met die “ene” aanvalsknop) en speciale aanvallen. Elke stijl heeft een bepaalde vorm, die dan weer wel of niet effectief is tegen een bepaald wapen van de vijand. Je kan dus veranderen van wapen of enkel met je favoriet wapen blijven spelen als je dat wil zonder aan dodelijkheid te verliezen. Dit kan trouwens ook omdat je stats eerder groeien door investering in een van de vier aan deze stats vasthangende skill trees met nieuwe vaardigheden of procentuele verbeteringen, dan door er zelf actief punten in te steken. Ook positief is dat je dankzij bepaalde bonussen in de skill trees na een tijdje nooit medicijn, pijlen of kogels zal moeten kopen omdat deze zich automatisch aanvullen wanneer je rust.

Door bepaalde acties in het spel kan je een stijl ook verbeteren. Als je deze stijlen dan combineert met de keuze tussen wapens en speciale aanvallen om mid-combo van wapen of stijl te veranderen en zo je combo te kunnen verderzetten, is het een best fijn systeem. Combineer dit dan nog verder met wapens op afstand, een ki-mechanic en het perfect afweren van aanvallen in plaats van te gaan buttonmashen, en je hebt soms echt spectaculaire momenten als je het systeem onder de knie hebt. Een perfect gevecht waarbij je een baas of minibaas de kans niet geeft om je te raken, ziet er bijzonder cool uit en geeft je een even grote bevrediging als bij Sekiro. Het is wel leuker in één-op-één-gevechten, want tegen meerdere (moeilijke) vijanden tegelijkertijd moet je op véél letten. Gelukkig kan je naar hartenlust alle missies (of enkel de baasgevechten in een dojo!) herspelen.

Een Team Ninja-game, dat betekent verder meestal een stortvloed aan wapens en stukken uitrusting vol stats en extra modifiers, en ook deze keer moet je jammer genoeg om de zoveel uur wat tijd uittrekken om alle rommel te verkopen of om te smelten. Ook missen we de knop uit Stranger of Paradise om automatisch de krachtigste stukken uitrusting aan te doen. Gelukkig kan je door je grotere inventory limit wel meer bijhouden dan vroeger.

Hoewel Rise of the Rōnin een open wereld aanbiedt, bevat het toch nog een groot aantal traditionele (maar kleinere) levels. Deze zijn vaak lineairder dan vroeger, maar hebben wel een leuk nieuw aspect: in veel van deze levels kan je één of twee NPC’s als kompanen meenemen (of met vreemden of echte vrienden via het internet), en als je ze later herspeelt, kan je zelfs andere NPC’s kiezen. Het leuke hieraan is dat deze NPC’s je niet enkel helpen, maar dat je ook met hen kan spelen tijdens het rondlopen in deze levels of zelfs tijdens de gevechten! Gedaan met de frustratie als je een krachtige aanval niet goed afweert en daardoor hulpeloos moet toekijken hoe een baas een paar seconden lang je personage als piñata kan gebruiken! Je wisselt gewoon naar een van de andere personages en doet gezellig verder (terwijl je eigen personage wel een pijnlijk moment ondergaat). Een ander groot verschil is dat Rise of the Rōnin realistischer wil zijn dan zijn voorgangers en dus geen monsters meer heeft om te bevechten. Je zal het enkel opnemen tegen mensen met verschillende wapens (en soms hilarisch grote gestaltes), honden en wilde of getemde zwijnen. Die dieren kan je vaak gelukkig met een bepaalde vaardigheid tot vriend maken als je het ongemerkt kan besluipen, of je kan non-lethal weapons gebruiken, dus hen doden moet niet.

Rise of the Rōnin heeft een competente open wereld en stealth

Een andere grote verandering voor Team Ninja is de overstap naar een open wereld. Deze is beter gelukt dan je op het eerste gezicht zou denken. De wereld wordt verdeeld in drie grote regio’s die je een voor een moet bezoeken en die dus niet meteen alle drie beschikbaar zijn. Deze regio’s hebben elk een aantal kleinere zones met activiteiten of collectibles, maar het leuke is dat je deze ofwel zelf kan tegenkomen, of dat deze maar gaandeweg op je kaart verschijnen naargelang hoeveel je in elke zone hebt gedaan. Dat zorgt ervoor dat je niet vaak meteen een map vol icoontjes krijgt, maar dat deze zich geleidelijk aan uitbreiden. Je kan ze dan wél op een kaart aanduiden en op je radar volgen, dus aan de ene kant is het niet zo erg als in de ergste Assassin’s Creeds, maar aan de andere kant zit je nog niet helemaal met de immersie van Ghost of Tsushima. Elke zone is ook klein genoeg dat je je niet uitgeput zal voelen als je alles in een zone probeert te doen (waarvoor je trouwens telkens een extra beloning krijgt).

De activiteiten gaan van in elke zone een paar vijandelijke kampen (met minstens één krachtigere vijand) bekampen, tot minigames spelen of het volgen van grote honden. Wie echt goed zoekt, vindt trouwens extra moeilijke uitdagingen die nooit op de kaart worden aangeduid, met ook zeer mooie beloningen als je het overleeft. De minigames, zoals een schietgallerij of zweven in de lucht, zijn niet zo bijzonder moeilijk of talrijk en worden daardoor ook niet echt irritant. Je kan ook katten vinden en hen later op eigen missies (zoals amusement, afleiding of zelfs hulp bij sluipmoord!) sturen. Het dierenplezier stopt daar niet, want je hebt verder nog een hond om in ruil voor geld de wereld in te sturen en voorwerpen te laten terugbrengen.

Een van de laatste elementen waar je veel tijd in kan steken, is de kleine relationship simulator. Je komt echt véél mannen (en een paar vrouwen) tegen die je tot vriend kan maken, mee kan nemen op missies, verschillende cadeautjes kan geven (en iedereen heeft uiteraard zijn of haar eigen favoriet cadeau) of waarmee je conversaties kan voeren. Wanneer er na een tijdje maar blijven bijkomen, kan het aanvoelen als té veel andere personages. Hoe beter je relatie, hoe meer beloningen (zoals nieuwe of verbeterde stijlen!) je krijgt en hoe meer je de personages zal begrijpen. Uiteindelijk kan je in deze grote groep mannen en vrouwen er ook een (of meerdere!) uitkiezen om meer dan een vriendschappelijke relatie mee te beginnen.

Een open wereld valt of staat vaak naargelang hoe leuk en handig het rondreizen is, en gelukkig is het in Rise of the Rōnin best goed. Niet enkel heb je een genereus aantal fast travel points en is de fast travel ook snel genoeg, je hebt ook al snel een paard, een grappling hook en een zweefvlieger ter beschikking. Vooral met die laatste is het fijn om je in de steden of dorpjes te begeven (als je eerst op de daken geraakt), en het zorgt ervoor dat je niet veel tijd te voet moet doorbrengen als je dat niet wil. Zowel in de open wereld als in de levels kan je niet enkel vijanden eervol bekampen, je kan ook gebruik maken van je sluipvaardigheden. Het is nooit echt verplicht en het zorgt niet voor een game over als je zou gezien worden, maar het is wel handig om bij groepen vijanden er een aantal een voor een uit te schakelen. Je kan dit te voet doen, of zelfs (wat veel cooler is) vanuit je glider in de lucht. De vijanden zijn wel niet de slimsten thuis, want enkel de vijanden die je zien, vallen je aan. Een echt alarmsysteem is er niet om bijvoorbeeld een heel kamp alert te zien. Ook kan je door buiten hun volglimiet te gaan, hen doen vergeten dat jij er bent. Het is perfect mogelijk om bepaalde minibazen neer te steken voor de helft van hun levens, snel weg te lopen en een kleine minuut later bijna alles van de tweede helft weg te nemen. Aan de AI is er dus nog wat werk.

Bakumatsu

Rise of the Rōnin speelt zich af in het Japan van de negentiende eeuw tijdens de Bakumatsu-periode. Als dit niet bekend in de oren klinkt (en je Like a Dragon: Ishin! niet gespeeld hebt), is het handig om te weten dat er in Japan conflicten waren over de verdeling van de macht tussen de Shogun, de keizer en het volk, en over of het traditionele Japan zijn grenzen moest openstellen voor buitenlandse handel en andere soorten invloed. Jij speelt als een Veiled Edge Blade Twin, een elitemoordenaar die altijd met een (niet-automatisch bloedgerelateerde) partner missies uitvoert. Wanneer een van deze opdrachten anders afloopt dan gepland, trek je naar Yokohama met een persoonlijke missie. Daar raak je verwikkeld in de politieke machtsstrijd en kom je heel wat historische personages tegen. Nu en dan moet je keuzes maken die de geschiedenis anders kunnen doen verlopen, en deze keuzes kan je bij het herspelen van elke missie ook veranderen. Het wordt wel meermaals een beetje belachelijk wanneer iemand in een latere missie gewoon met je samenwerkt, ook al heeft hij je veel van zijn mannen zien doden.

Van Sakamoto Ryoma hadden we nu (ook mede dankzij Ishin!) al gehoord, maar Rise of the Rōnin biedt je een overvloed aan historische personages aan en gebeurtenissen die voor Japanners of liefhebbers van deze periode misschien bekend zijn, maar waarvoor wij Wikipedia nodig hebben. Gelukkig is er (net zoals in Final Fantasy XVI) de optie om in het midden van een cutscene een encyclopedie te openen en de info over relevante personages even te herhalen. Toch zal je misschien later nog even naar Wikipedia gaan om te kijken hoe het nu allemaal echt is verlopen. In ieder geval zal je net zoals in vele Assassin’s Creed-games een al dan niet historisch accurate invloed hebben op de gebeurtenissen. Dit wordt vaak goed gedaan, maar soms wil je toch nog wat meer uitleg of gebeuren bepaalde dingen nogal snel. Deze keer trouwens geen combinatie tussen hilarische bovennatuurlijke elementen en historische gebeurtenissen. Bij de aanval op een buitenlands consulaat is er bijvoorbeeld geen Yokai om te bekampen. Verder zijn er zoals gezegd veel personages waarmee je een band kan vormen, maar is je eigen Blade Twin eerder een meer onbeschreven blad. Zo kan je natuurlijk spelen met wie je wil na de character creator, maar aan de andere kant missen sommige meer emotionele momenten hierdoor wat diepgang. Ook zijn bepaalde keuzes van je personage wat raar, of komen die soms wat psychopatisch over. Je speelt uiteraard als een moordenaar, maar bijvoorbeeld mensen doden die boos zijn wanneer je bij een brandend huis foto’s gaat maken, voelt wat vreemd aan. 

Rise of the Rōnin slaagt er wel in je mee te trekken in de sfeer van deze periode. Dat kan zowel gaan over grote elementen (zoals personages en gebeurtenissen) als kleinere momentjes. Bij die laatste vind je bijvoorbeeld de NPC’s die in de stad rondlopen om iedereen te waarschuwen voor brandgevaar of de NPC’s die beginnen weg te lopen als het begint te regenen. Naargelang de stijl van je wapen kan je trouwens het bloed van je wapen telkens met andere animaties afvegen, wat altijd fijn en stijlvol is. Ook de encyclopedie met informatie over locaties, personages en gebeurtenissen is mooi meegenomen.

Graphics en sound

Je kan er niet naast kijken: voor een PS5-exclusive ziet Rise of the Rōnin er niet uit als een spel dat optimaal profiteert van de PS5-architectuur. Team Ninja-games hebben er nooit prachtig uitgezien, maar omdat je nu met een open wereld zit, valt het meer op. En ja, de vergelijking maken met Ghost of Tsushima, dat er werkelijk prachtig en kleurrijk uitzag, is bijna onvermijdelijk. Rise of the Rōnin is vaak niet zo kleurrijk en doet je meer aan een PS4-spel denken dan eentje van de huidige generatie. Ook heeft het spel in de open wereld duidelijk last van wat pop-in. Uiteraard ziet het er beter uit in de graphics- of speciale ray tracing-mode, maar dan mis je de 60 FPS van de performance mode. Uiteindelijk is het de art direction die belangrijker is, en die neemt je wel mee naar de meer realistische, doch soms visueel minder interessante, sfeer. De fashion souls staat dan wel weer op punt, met een mix aan oosterse en westerse outfits. Ook de character creator is best indrukwekkend. Jammer genoeg kan de camera in kleinere ruimtes (of bij muren) wel wat tegenwerken. De muziek past goed bij het spel, maar vergeet je al snel. Bij de voice acting kon het Engels met Japanse accenten ons niet bekoren, dus zetten wij deze al snel in het Japans om nog meer in de sfeer te zitten. Dit betekent wel dat alle buitenlandse personages perfect Japans kunnen spreken (soms ook tegen elkaar als er geen Japanner in de buurt is).

Rise of the Rōnin is een competent spel met zalige combat

Rise of the Rōnin is een fijn spel dat misschien niet echt veel revolutionairs doet, maar wel aangenaam is om te spelen. Op het eerste gezicht lijkt de gameplay eerder eenvoudig in vergelijking met andere games van Team Ninja, maar wie er zich in verdiept, zal al snel merken dat het verder gaat dan aanvankelijk gedacht. Dankzij de verschillende wapens en stijlen heb je bijvoorbeeld genoeg variatie. Het is ook echt zalig als je het systeem onder de knie hebt en perfecte gevechten kan uitvoeren waarbij je afweert, terugslaat en tussen stijlen of wapens wisselt zonder zelf geraakt te worden. Qua open wereld overdrijft Rise of the Rōnin niet. Er zijn collectibles, side missions en zaken zoals vijandige kampen, maar je kan zelf kiezen wat en hoeveel je ervan wil doen. Niet alles verschijnt meteen op je kaart, en er zijn zelfs geheime beloningen voor wie heel goed op details let. Het verhaal neemt je mee naar de Bakumatsu-periode, maar slaagt er niet altijd in om je helemaal mee te nemen. Met de sfeer zit het wel goed. Het is geen Ghost of Tsushima, maar dat hoeft ook niet. Het speelt zich veel later af en is in de eerste plaats nog steeds een Team Ninja-spel. Dat betekent dat je het vooral speelt om de zalige gevechten, of het nu zoals deze keer met een open wereld is of niet.

Geïnteresseerd in recente Team Ninja-games of in andere games in de Bakumatsu-periode?

• Wij konden echt genieten van Like a Dragon: Ishin!
• Wo Long: Fallen Dynasty is leuk, maar heeft een beetje een identiteitscrisis.
• Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin was als schommeling tussen parodie en homage verrassend goed.

Rise of the Rōnin is te koop bij bol.com

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.