In 2014 werden we voorgesteld aan Kingsman, een organisatie van een nieuw en ander soort spionnen dan bijvoorbeeld de James Bonds die we gewend waren: nog gewelddadiger, met veel meer gevloek en vooral nog veel stijlvoller gekleed. Maar elke organisatie begint ergens. En dat begin wordt uit de doeken gedaan in het vermakelijke maar licht onnodige The King’s Man.
Schaakspel voor de Grote Oorlog
Orlando, de Duke of Oxford, (Ralph Fiennes) gaat als gezant van het Rode Kruis met zijn vrouw Emily en zoon Conrad (Harris Dickinson, Beach Rats, The Darkest Minds) naar een concentratiekamp in Zuid-Afrika tijdens de Tweede Boerenoorlog om hulp te bieden. Tijdens hun bezoek wordt het kamp aangevallen, waardoor Orlando, zelf voormalig soldaat, oorlog afzweert en overbeschermend wordt voor zijn zoon. Hij wil oorlogen voorkomen in plaats van erin meevechten. Dat zint zoon Conrad dan weer niet, die maar wat graag zijn land wil verdedigen. Zeker nu er oorlog in aantocht is, want het rommelt in Europa.
Het is wel goed gevonden om het verhaal van de Kingsman te verweven met de echte wereldgeschiedenis.
Om op de hoogte te blijven van wat er speelt, zet Orlando zijn eigen netwerk op met zijn bediende Shola (Djimon Hounsou) en nanny Polly (Gemma Arterton). Wat zij dan nog niet weten maar wij wel is dat de Europese politiek eigenlijk gestuurd wordt door een tafel slechteriken onder leiding van een mysterieuze Schotse man die vooral Engeland wil zien branden. Om de oorlog te voorkomen, richt Orlando met Shola en Polly een ondergronds netwerk op waarvoor ze de hulp van Conrad moeten gebruiken.
The King’s Man gaat aan de haal met de geschiedenis
Vanaf het begin weet je eigenlijk al waar The King’s Man naartoe zal gaan, wat het einde van de film betreft. Maar dat is wel vaker zo met prequels en wil dus niet zeggen dat er onderweg niet wat verrassingen opduiken. Zo vond ik het op zich wel goed gevonden om het verhaal van de Kingsman te verweven met de echte wereldgeschiedenis. Al springen ze ook daar wel wat vrij mee om, natuurlijk, want voor zover ik weet, kwam er niet echt een Schots meesterbrein aan te pas. Of is het net de bedoeling dat ik dat denk? Complotliefhebbers kunnen zo wel hun hart ophalen.
Rhys Ifans zorgt voor een van de meest ongelofelijke scènes die ik ooit heb gezien.
Die verborgen twist laat wel wat creativiteit toe met figuren uit die tijd. Zo is de moordenaar van aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk deel van de mysterieuze club, net als Mata Hari en Raspoetin. Vooral die laatste, gespeeld door Rhys Ifans (The Amazing Spider-Man), laat nogal een indruk na. Er wordt een deel van zijn echte geschiedenis in het verhaal gebruikt, maar Ifans maakt hem op z’n zachtst gezegd excentriek. Daarmee zorgt hij ook voor een van de meest ongelofelijke scènes die ik ooit heb gezien: een soort dansgevecht waar ik met open mond naar zat te kijken. Daarnaast zijn er ook wel iets frivolere keuzes zoals Tom Hollander die op z’n eentje de drie leiders speelt, vermomd door wat make-up.
Wat te veel in een keer
Met The King’s Man probeert regisseur Matthew Vaughn wel heel veel dingen te doen die niet altijd goed samengaan. Natuurlijk is het spionnenfilm, wat vooral tot zijn recht komt wanneer het over het netwerk gaat en alle intriges tussen de Europese leiders. Maar dan wordt het ook opeens een oorlogsfilm met best indrukwekkende scènes. De kostuums en het setdesign zijn trouwens ook de moeite. Net als in de andere films blijven de stunts straf en de gevechten gewelddadig. Toch strookt het wat raar met de boodschap van pacifisme waarop Oswald dan weer hamert. En omdat hij de Duke of Oxford is, is het taalgebruik altijd redelijk formeel, waardoor het gebruikelijke vloeken hier minder past dan in de andere delen.
The King’s Man probeert wel heel veel dingen te zijn die niet altijd goed samengaan.
Ralph Fiennes zat met zijn rol als M al in de spionnenwereld maar kan hier ook de actieve kant eens laten zien. Het gaat hem ook goed af. Fiennes brengt de nodige emotie naar een rol die anders heel droog en strikt kan zijn. Ik was niet zo’n fan van de rol van Gemma Arterton. Ze krijgt ook wel wat actie te doen maar met zo’n actrice kan je toch wat meer doen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Djimon Hounsou. Toch is het geheel uiteindelijk heel entertainend en soms best verrassend. Er zijn ook een paar verwijzingen die fans van vooral de eerste film wel zullen appreciëren. Het einde zal voor sommigen een vette knipoog zijn en voor anderen misschien wel de druppel te veel. Deze prequel was misschien niet helemaal nodig maar houdt zich alleszins niet in.
The King’s Man is nu te zien in de bioscoop.
