The Smashing Machine review: slaat er net naast

Met The Smashing Machine wordt gezegd dat Dwayne ‘The Rock’ Johnson mogelijks zijn eerste Oscarnominatie binnen heeft. Aangezien hij een acteur is die, naar mijn mening, meestal niet zo goed acteert, wou ik deze dan ook absoluut meepikken op Film Fest Gent.

In The Smashing Machine maken we kennis met Mark Kerr, een MMA-vechter met zijn hoogtepunt tussen 1997 en 2000. Dit waren de eerste dagen van de UFC. Nu is dit misschien een miljardenindustrie, destijds was dit duidelijk nog niet het geval. Vanaf het begin van zijn carrière is Kerr reeds verslaafd aan pijnstillers. Ook is hij in een relatie met zijn vriendin Dawn. Op dit punt start het verhaal van The Smashing Machine. Veel informatie over wat er voor 1997 gebeurd is, krijgen we niet. We weten niet waar Kerr vandaan komt, wie zijn familie is, hoe hij Dawn heeft leren kennen of hoe hij überhaupt in de MMA beland is.

Wie is Mark Kerr?

In een biopic is het nodig om een personage te leren kennen. De vraag rijst dus: wie is Mark Kerr? The Smashing Machine slaagt er niet in om hier een antwoord op te geven. Dit ligt in ieder geval niet aan Dwayne Johnson (Jumanji: Welcome to the Jungle), hij speelt inderdaad de rol van zijn leven. Maar hij kan natuurlijk ook maar werken met het materiaal dat hij voorhanden heeft. Bijgestaan wordt hij door de immer geweldige Emily Blunt (The Fall Guy) als Dawn. Dit is een leuke reünie na Jungle Cruise.

Dawn vliegt vaak emotioneel uit tegen Kerr. Dit lijkt zo te zijn om iets van emotie te brengen voor het personage van Kerr want anders is er helemaal niets te vertellen over de man. Kerr en Dawn lijken zelden echt overeen te komen. Het moeilijk in te beelden waarom deze twee een koppel zijn. Aangezien we niets te zien krijgen van wat zich voor 1997 afgespeeld heeft, is het onduidelijk waarom deze twee ooit verliefd geworden zijn. Het lijkt erop dat The Smashing Machine dit zelf niet echt weet, maar ook geen moeite doet om ons te overtuigen. Is Kerr in de jaren voor zijn MMA-carrière sterk veranderd als persoon? Heeft hij een trauma meegemaakt? Kerr wordt regelmatig door Johnson neergezet als een gevoelige man, dus er zit meer in dan enkel een vechter. Na een film van 2 uur heb ik hier eigenlijk nog steeds het gissen naar.

Daarbij is er ook niet echt een evolutie waar te nemen in Kerr van het begin naar het einde van The Smashing Machine. Ik durf daarom te zeggen dat dit geen biopic is. Want ik weet nog altijd niet wie Mark Kerr is. Of wie Dawn is.

En wat met de sport?

Is het dan een sportfilm? Nja, ook niet. Challengers was bijvoorbeeld meer een sportfilm dan The Smashing Machine dat is, ook al was Challengers eerder een personage-gedreven drama. In de arena-scènes wordt gekozen voor de observatie-aanpak. De camera staat steeds buiten de ring. We krijgen wedstrijden te zien alsof we naar een gewone wedstrijd zitten te kijken. Geen POV van de vechters of close-ups van de mannen waardoor we mee in de actie getrokken worden. Alles gebeurt met een zekere afstand.

Bij de minder conventionele sporten is het wenselijk om wat uitleg te geven over hoe de sport werkt of hoe de competitie in elkaar zit. Buiten in het begin van de film waar een gewonde Kerr in de wachtkamer tegen een kind uitlegt dat ze in de UFC-tornooien op zoek gaan naar welke gevechtsport het beste is, krijgen we geen uitleg over hoe het UFC werkt. Ook is er geen echte rivaal van Kerr om motivatie aan te spiegelen. Daarnaast moet Kerr zich niet nog opwerken in de ranking. Hij start en eindigt in The Smashing Machine op ongeveer hetzelfde niveau. Ook hier zien we niet echt een groei.

Het is wel via de sport dat The Smashing Machine probeert om Kerr zijn emotie te tonen. In een gevecht vrij in het begin van de film gebruikt een tegenstander een techniek die expliciet verboden was. Kerr protesteert daarom tegen zijn verlies, maar krijgt geen echt gehoor en de wedstrijd blijft onbeslist. Deze no-win zet Kerr op een neerwaartse spiraal met zijn pijnstillers. Alleen, om terug te komen op de vorige paragraaf, is het nogal onbegrijpelijk waarom dit zo pijnlijk is voor Kerr, wederom omdat we hem niet hebben leren kennen. Is dit gelinkt aan een trauma uit het verleden? Dat Kerr later afkickt van de pijnstillers gebeurt bijna gewoon met een pancarte waardoor we ook deze emotionele overgang niet te zien krijgen. The Smashing Machine insinueert daarna, vooral via een ruzie, dat Dawn wel in deze problemen blijft hangen. Al krijgen we dit niet echt te zien.

Op de achtergrond van deze poging tot relationeel drama kan Kerr zijn bestie, Mark Colemann, opklimmen in de MMA-rankings, waardoor er potentieel een face-off tussen beiden zal plaatsvinden in het toernooi waar The Smashing Machine op het einde naartoe werkt. En daar lijken we toch een sportief aanhechtingspunt gevonden te hebben voor de film. En dan doet The Smashing Machine hier uiteindelijk nauwelijks iets mee. Weer een net niet.

Goed gemaakt, maar…

Natuurlijk is niet alles slecht aan The Smashing Machine. Je kan niet ontkennen dat het er wel ongelooflijk goed uitziet. Dit is het eerste solo-project van schrijver-regisseur Benny Safdie, die al samen met zijn broer Josh onder andere Uncut Gems gemaakt heeft. Qua score en soundtrack zit de film ook helemaal on point.

En het moet gezegd zijn, de reden dat Mark Kerr iets of wat menselijkheid krijgt, is te danken aan Dwayne Johnson. Op het eerste vlak lijkt de rol van krachtpatser volledig in zijn typecasting te passen. Maar dit is duidelijk buiten de comfortzone van Johnson, en uiteindelijk doet hij dit wel fenomenaal goed. Dit is misschien de eerste keer dat ik niet het gevoel had dat ik gewoon naar ‘The Rock’ aan het kijken was. Hij komt echt over als een ander persoon. En dan is het jammer dat zijn beste acteerprestatie gepaard moet gaan met een film die het net niet helemaal voor elkaar krijgt. En het is ook frustrerend te beseffen dat deze kunde altijd al in Johnson zat, maar dit tot nu toe door de blockbuster-typecasting nooit naar buiten is kunnen komen.

Ook Emily Blunt kan duidelijk acteren, maar dat is niet nieuw. Dat wisten we. Alleen knelt hier het schoentje aangezien The Smashing Machine geen interesse toont in Dawns personage. Wie is ze en waarom doet ze bepaalde zaken? Toch slaagt Blunt erin om iets van menselijkheid in haar personage te steken ondanks dat het script dit niet doet. Het enige verfrissende is misschien dat de film haar personage niet wil afschilderen als het meisje met het gouden hart dat haar grote liefde op het goede pad moet brengen.

Uiteindelijk heb ik me tijdens The Smashing Machine nauwelijks verveeld, maar wanneer de credits begonnen te rollen vroeg ik mij toch af voor wie de film bedoeld is. De laatste scene is dan ook eentje waarin de echte Mark Kerr in het heden aan het winkelen is in de supermarkt om dan bij zijn auto in de camera te lachen. Wat mij me enkel nog meer doet afvragen waarom The Smashing Machine gemaakt is. Was dit louter op vraag van Kerr zelf? Gewoon een ego-dingetje? Of zat er toch meer achter? Er zal hier wel een publiek voor zijn, maar het is me onduidelijk welk publiek.

The Smashing Machine speelt vanaf 29 oktober in de cinema.