The Fall Guy review: liefdesbrief aan stuntmannen en -vrouwen

Wanneer een voormalig stuntman regisseur wordt, kan je verwachten dat z’n films garant staan voor het betere stuntwerk. Zo is het al zeker gegaan voor David Leitch, die van 1997 tot 2015 tot het stuntteam behoorde en daarna achter de camera verhuisde met John Wick. De liefde voor stunts zijn wel in al z’n films duidelijk, maar z’n nieuwste film, The Fall Guy, is pas echt een liefdesbrief aan het vak en de mensen die het mogelijk maken.

1, 2, 3, actie

Centraal staat stuntman Colt Seavers (Ryan Gosling; coole stuntmannennaam, check). Hij is de vaste stunt double van acteur en actieheld Tom Ryder (Aaron Taylor-Johnson) en bezig aan z’n nieuwste film. Bovendien heeft hij een leuke relatie met camera-operator Jody (Emily Blunt). Maar tijdens een van de stunts gaat er iets mis, waardoor hij 18 maanden buiten strijd is. Hij heeft de filmwereld intussen vaarwel gezegd, tot Gail (Hannah Waddingham, Ted Lasso), de producer van Tom, hem belt om hem terug te halen. Jody regisseert namelijk haar eerste film en ze vertelt hem dat zij persoonlijk naar hem gevraagd heeft.

Hij gaat dan ook akkoord maar wanneer hij arriveert, blijkt dat ze van niks wist en nog redelijk kwaad is dat ze na z’n ongeluk niks meer van hem gehoord heeft. Hij is echter heel goed in wat hij doet, en ze voelen duidelijk nog iets voor elkaar, waardoor hij toch mag blijven. Wanneer hoofdrolspeler Tom op een gegeven moment verdwijnt, vraagt Gail aan Colt om hem te zoeken zonder dat de studio het te weten komt, anders zouden ze de film van Jody kunnen opdoeken. Het wordt al snel duidelijk dat Colt zich hiermee heel wat penibele situaties op de hals haalt.

Hoog metagehalte

Leitch begon z’n regiecarrière met het serieuzere werk zoals dus John Wick of Atomic Blonde, maar ging al snel actiekomedies maken, met onder andere Deadpool 2, Hobbs & Shaw en z’n recentste Bullet Train. Ik was al fan van die films omdat ze zichzelf niet te serieus namen, en tegelijk indrukwekkende stunts lieten zien. Dat is ook zo voor The Fall Guy, maar de uitvoering van zowel humor als stunts is hier het best van allemaal. Het script is na Hobbs & Shaw weer van Drew Pearce (die met Iron Man 3 ook de beste Iron Man-film schreef, @ me), die het baseerde op de gelijknamige serie uit de jaren 80. De grote lijn van het verhaal hebben we al gezien, maar nog nooit in deze setting. De film toont namelijk pas echt goed hoe een actiefilm precies gemaakt wordt, en dat is voor filmfans altijd leuk om te zien.

Zo is er in het begin een lang shot waarin we de crew van de fictieve film hun ding zien doen, waaronder de mensen die de stuntman vastmaken. Dat komt nog een paar keer terug, bijvoorbeeld waar een regisseur allemaal rekening mee moet houden op de set, waardoor er een hoog metagehalte is. Zo dacht ik dat Tom Ryder misschien een verwijzing was naar Tom Cruise, maar hijzelf wordt gewoon vermeld in de film, net als quotes van Rocky of The Fast and the Furious. De fictieve film die ze opnemen, is duidelijk een parodie op Dune, tot aan de score van Hans Zimmer toe. Daarbij tonen ze ook goed hoe anders het eindresultaat kan zijn dan wat er op de set te zien is. Toch blijft het allemaal werken, omdat het constant een liefdevolle knipoog lijkt in plaats van gemene commentaar.

Toffe humor

Die pretentieloze sfeer had ik trouwens meteen van het begin toen I Was Made For Loving You van Kiss al over het Universal-logo speelde en de toon gezet leek. Het was extra leuk dat het lied een paar keer terugkwam, zelfs tot in de score. De muziek van Dominic Lewis valt voor de rest misschien niet altijd op, of gaat naadloos over in de soundtrack, die bij momenten wel geniaal gekozen is. Zo is er het beste en grappigste gebruik van een Taylor Swift-liedje dat ik al in een film gezien heb. (Hoezo was ik de enige die lachte!?) Maar ook een latere scène, waarin een karaokescène op Phil Collins wordt verweven met een achtervolging, is geniaal. Speciale vermelding dus voor de music supervisor en/of het script.

Daarnaast heb ik ook kostelijk gelachen, net als in Drew Pearce z’n vorige films. De humor deed me soms denken aan 21 Jump Street, wat voor mij een compliment is, door gevatte oneliners of leuke running gags (zoals de hond!). Het romcomelement werkte ook goed. Zo wordt hun breuk eerder langzaamaan gelijmd en niet in een vingerknip vergeten. Daarbij laat Jody Colt ook amusant in het stof bijten voor de hele crew. Soms ligt het grappengehalte misschien iets te hoog, maar het stoorde me minder dan bij sommige andere films. Dat ligt ook wel aan de uitstekende cast die The Fall Guy verzameld heeft.

Die cast

Na The Nice Guys en Barbie hoeft het niemand te verbazen dat Ryan Gosling perfect gecast is voor deze rol. Colt is een combinatie van stoere man en verliefde puber die hij perfect weet te vatten. Zijn komische timing is daarnaast nog steeds perfect terwijl hij alles met een soort nonchalance lijkt te doen. Maar ook op het stuntmanvlak laat hij geen steken vallen, en laat hij de dingen er schijnbaar moeiteloos uitzien. Zijn chemie met de geniale Emily Blunt is, zoals we op de Oscars al zagen, pitch perfect. Dat ook zij komisch talent heeft, is geen geheim. Ze gaat perfect om met de rol van een gekwetste vrouw die sarcasme perfect hanteert, ondertussen een groot project op haar schouders draagt en toch oprecht is over haar gevoelens.

Ook in de ondersteunende rollen is er goud te vinden. Hannah Waddingham kan zich aan een groter publiek laten zien als de megalomane producer, terwijl Aaron Taylor-Johnson geweldig onserieus is als de uitvergroting van de grote actiester. En ik kreeg hem niet meer in de korte inhoud, maar er is ook een geweldige bijrol voor Winston Duke als de stuntcoördinator/beste vriend van Colt. Net als in Black Panther krijgt hij een paar grappige momenten, maar maken ze ook goed gebruik van zijn fysiek voor enkele indrukwekkende stunts. Daarnaast is er ook nog Stephanie Hsu (Everything Everywhere All At Once) in een kleine rol als Tom Ryders assistente, die ook haar eigen stunts te verduren krijgt.

De sterren van de show

“The fall guy” heeft eigenlijk twee betekenissen: de zondebok, wat, zonder te veel te zeggen, hier ook aan bod komt, maar ook als bijnaam voor stuntmannen. Zij zijn dan ook de echte sterren van de show. We krijgen niet alleen te zien hoe ze werken, of wat er allemaal nodig is om de stunts gefilmd te krijgen, maar er wordt hen ook het nodige lof gegeven. In een echt metamoment vraagt er iemand aan Colt of er Oscars zijn voor stuntwerk, die beantwoord wordt met een droge “nope”. Het wordt inderdaad toch eens hoog tijd als je deze film bekijkt.

Ik zat namelijk toch vaak met open mond te kijken. Er komt ook vanalles aan bod: van snelle man-tegen-mangevechten tot stunts met auto’s, vrachtwagen en boten. Om dat nog wat kracht bij te zetten, werd er ook een wereldrecord gebroken. Logan Holladay, de stuntman voor Ryan Goslings personage, kreeg een Guinness World Record-vermelding voor de meeste rollen in een auto nadat hij acht en een halve rol deed. Natuurlijk moet het lijken alsof Gosling hier alle stunts uitvoert, maar in werkelijkheid was dat uiteraard niet zo. In een leuke touch spelen er over de credits ook beelden van achter de schermen van het stuntteam. Er werd duidelijk veel praktisch gedaan, maar dan is het toch jammer dat op sommige momenten de ondersteunende VFX niet altijd super waren. Toch is de intentie van Leitch en Pearce duidelijk: de stuntsector in de verf zetten door hun kwaliteit te tonen in een uitermate vermakelijke film.

The Fall Guy is vanaf 24 april te zien in de bioscoop.