Ruffy and the Riverside review: copy paste de wereld

Het gaminglandschap is booming. Dit jaar alleen zijn er al meer dan 400 nieuwe titels op de markt gekomen. Een nummer dat de werkelijkheid zelfs onderschat, want een hoop kleinere indie titels staan niet eens op die radar. Eén van die titels is Ruffy and the Riverside, een schattige platformer met een al even schattige Parappa the Rapper esthetiek. Hoe onderscheidt deze zich dan van de Mario’s of A Hat in Time in deze niche? Wel, de vaardigheid om elke texture in het spel naar hartenlust te swappen is alvast een goed begin. Goed begonnen half gewonnen? Of is Ruffy eerder rough-y? We swapten de wereld van Riverside om jullie deze review te brengen!

De uitverkorene en de wereldkern

In Ruffy and the Riverside speel je – hoe kan het ook anders – Ruffy, een schattige beer die zijn rustige dagen in Riverside uitzit als leerjongen in een verfatelier. Zoals het elk goed avontuur betaamt, zijn die rustige dagen voorbij wanneer ene Sir Eddler, leider der mollen, komt waarschuwen voor het einde van de wereld. Groll, een oud kwaad in de vorm van een zwarte Rubikskubus, heeft het op de wereldkern gemunt. Tot nu toe een gewaand mythisch concept – zowel Groll als de wereldkern – maar die dus al sinds het begin der tijden blijkbaar schuilen achter het Riverside logo dat Hollywoodiaans over de stad torent. Groll schopt keet en voor je het weet is het Riverside-logo in stukken vaneen en worden de heilige letters verspreid over de hele wereld. Verzamel de 9 macguffins, veel old school platformer dan dit wordt het niet.

De legende sprak natuurlijk ook over een oplossing. De uitverkorene zal opstaan en de wereld beschermen. Een wezen puur van hart en met een wel zeer bijzonder kracht: die om alles in de wereld te kunnen swappen. Je raadt het al, plots mag jij het allemaal oplossen. Je bent natuurlijk niet alleen. Trouwe sidekick en supersterke bij Pip helpt je springen, zweven en het hele avontuur luchtig te houden met zijn flauwe moppen. Een beer geholpen door een vliegende kompaan die op pad wordt gestuurd door een helpende mol, waar hebben we dat nog gezien?

Wat volgt is overduidelijk een liefdesbrief aan de platformers van weleer met voorop het legendarische Banjo-Kazooie. De kwaliteit van schrijven is alleszins van hetzelfde niveau: unieke en excentrieke personages, een verhaal vol plottwisten die geen steek houden maar wel heel grappig zijn en dialogen die ingesproken zijn met ‘guhuh-geluiden’. Ruffy and the Riverside vinkt het allemaal af. De kans is klein dat het meer dan een jaar bijblijft, maar tijdens het spelen steekt het alleszins nooit tegen.

Een lied van ijs- en vuur(textures)

Een goeie platformer moet een goeie gimmick hebben, en zoals gezegd is dit voor Ruffy het swappen van textures. Je kan van bijna elke texture ofwel het materiaal ofwel de kleur overnemen. De enige beperking is achteraf waarop je het kan plakken. Vaak is dit logisch, maar soms is de redenering vooral vanuit een gamedesign standpunt gemaakt en zal je moeten experimenteren om te ontdekken wat mag en niet. Zo kan je de zee niet zomaar in een plankenvloer transformeren om van het eiland af te raken. De zee van lava maken, dat mag dan weer wel. In het begin frustreert dit af en toe, maar het went snel.

Die centrale mechaniek wordt verder wel uitstekend ingezet voor een hele hoop puzzels. Paddenstoelen zoeken om ze allemaal dezelfde kleur te geven, een verborgen patroon overzetten op een vlak met 9 symbolen, een steen in hout veranderen zodat die kan drijven en nog veel meer. Ingewikkeld is het zelden maar het spel zit echt tjokvol van deze. De grootste moeilijkheid is vaak de puzzel zelf vinden of de juiste texture gaan halen in het level. De puzzels zijn wel zo goed als allemaal optioneel en leveren vooral collectibles op, waar we later nog op terugkomen. De andere helft van de puzzels is er om je pad te versperren doorheen de levels. Een waterval die je in klimop moet veranderen om omhoog te klimmen, drijfzand dat je moet swappen om over te steken, dat soort dingen. Leuk is dat hier vaak meerdere oplossingen mogelijk zijn. Diezelfde waterval had je evengoed kunnen omzeilen met slimme sprongen, net zoals je het zand had kunnen oversteken door het in lava te veranderen en te damageboosten.

De swap is de eerste helft van het spel een fantastische mechanic. Halverwege verliest het helaas wat van zijn charme bij gebrek aan vernieuwing. Dan heb je door dat er slechts vijf materialen zijn en de rest van de texturen enkel bestaan om kleuren te wisselen. Er komen geen nieuwe materialen bij, waardoor alle puzzels in dezelfde soep blijven roeren. Steen is zwaar, hout drijft, soms match de kleur van iets, klaar. Ook de swap zelf en het bewegingspalet van Ruffy breiden zich niet uit, wat ook niet helpt natuurlijk. Het spel wordt niet plots onaangenaam, maar de innovatie is er toch enigszins af. Elke puzzel compulsief oplossen, zat er bij ons dan niet meer in.

Ruffy en de 1001 spullen

Spijtig, want dat is wel het uiteindelijke doel. Ruffy and the Riverside is een rasechte collectathon. Munten, verstopte wezens, edelstenen, droomsymbolen, magische letters… Als het niet aan de grond genageld is, is het een verzamelobject. In rechte lijn is het spel zo een 10u lang maar als je voor alles wil gaan, mag je dat gerust verdubbelen. Collectibles hadden wel wat vaker een tastbare beloning mogen hebben. De edelstenen geven je wat achtergrondverhaal over de wereld, maar bijvoorbeeld alle vlinders vangen is er gewoon voor de bezigheid en wat zakgeld.

De interessantste is wel veruit de dreamstones, de collectibles die zich achter de patroonpuzzels verstoppen. Voor elke die je hiervan vrijspeelt, mag je in een afzonderlijke menu een texture van het spel aanpassen. Geen kanttekeningen of beperkingen. Als je van het water een regenboog wil maken, ga je gang. Heb je ze allemaal dan is er ook geen enkele texture meer veilig en kan je ze tegelijk aanpassen voor een visuele kakafonie van jewelste, al kan je het met een eenvoudige instelling terug normaal zetten. Het levert niks anders op dan een aanval op je ogen, maar het is wel heel leuk om te doen en al zeker met een jonge speler op de schoot.

In zijn constructie is Ruffy and the Riverside verder heel eenvoudig. Een centrale open wereld die uitkomt op zeven themazones, vaak met een lineaire pad daarnaartoe. Het leveldesign is niets zot, maar geeft je verder alle vrijheid. Wil je even niet op zoek naar de heilige letters, dan kan je je gerust even verliezen in de vele sidequests en geheimen onderweg. In dat opzicht is Ruffy dus ook zeer geschikt voor jonge spelers, al zal het voor ervaren rotten dan weer wat aan moeilijkheid ontbreken. Een echt harde challenge – zoals pakweg Darker Side of the Moon in Super Mario Odyssey – komt er nooit. De enige echte uitdaging voor 100% is uberhaupt weten waar je die verdomde laatste vlinder gemist hebt, want het spel geeft je geen enkele informatie of tool om te helpen.

Van hot naar her

De gameplay van Ruffy is verder eenvoudig, misschien zelfs té. Ruffy kan springen, lopen en slaan maar er zit verder weinig nuance in. De gameplay moet het echt hebben van het swappen, maar zoals eerder gezegd kan dit niet heel de game eigenhandig dragen. Af en toe zijn er eens andere gameplay momenten, zoals een hooibalen race of sidescroll stukje op een muur. Goede sleurbrekers maar zelden ook meer dan dat. Het niveau van Spyro the Dragon 3’s skatepark bereikt het niet (al is er ook wel een skate stuk, maar dat spoilen we verder niet).

Het merendeel van tijd loop je dus echt van puzzel tot puzzel zonder. Volg je enkel de questmarker op je kompas, dan ben je hopelijk niet vies van backtracken. Het spel houdt ervan om je van hot naar her te sturen zonder fasttravel of ander snel transport. Wellicht zodat je je onderweg zou laten afleiden door puzzels maar opnieuw, op 100% completion na heb je deze niet nodig, als er zelfs al overblijven op de terugweg. De pacing van Ruffy had in dat opzicht beter gekund, ook al is het maar een kleine kritiek.

Net dat is misschien het ‘grootste’ minpunt van Ruffy: zijn ongepolijste kantjes. Niet enkel alles wat we hierboven vermelden maar ook cutscenes die starten met een placehorder, collision detection die niet helemaal juist is of menusymbolen die niet helemaal op het scherm passen. Elk aspect had net dat tikkeltje beter gekund als je het vergelijkt met andere in het genre. If anything krijg je door Ruffy een nieuwe appreciatie voor de haast perfecte afwerking die je bij de games van Nintendo ziet. Videospellen maken is hard en dat nemen we niemand kwalijk, maar zo zie je maar wat voor ellenlange waslijst aan problemen er kunnen optreden, zelfs in een relatief klein spel als Ruffy. In dat opzicht is het geen klein bier dat de swap bijna vlekkeloos werkt en niet om de haverklap tot een bug of softlock leidt.

Pure nostalgie

Ruffy and the Riverside heeft natuurlijk niet hetzelfde budget als een Super Mario. Eén aspect hebben ze wel even goed gekregen als een AAA en dat is charme. Ruffy and the Riverside is vertederend in zijn eenvoud. De papieren esthetiek gecombineerd met de uitermate schattige character design en kleurrijke wereld passen gewoon als twee trommelstokken bij elkaar, zonder daarom aan detail in te boeten. En waar dat wel zo is, met hoekige bergen en soms low poly gebouwen, maakt het je instant nostalgisch voor de titels van weleer. Je voelt echt dat de makers die Nintendo 64 hoogdagen willen terugbrengen maar tegelijk ook 100% snappen welke de onmisbare kerningrediënten zijn voor dit recept. Iets wat alleen kan door pure liefde en passie voor het genre. Wel, we kunnen geruststellen: missie volbracht, Zockrates Laboratories UG (wat een naam wel, rolt zo van de tong…)

De soundtrack werkt dit ook verder in de hand, al ontbreekt ook hier wat polish. De tracks zijn niet per se slecht – insert een spreekwoord over geuren en kleuren natuurlijk – maar het zijn er wat te weinig en ze herhalen snel. Bovendien vonden we dat sommige zones wat meer muzikale identiteit mochten hebben. Elk strand hetzelfde deuntje geven, maakt deze locaties in je hoofd al sneller samey ook al is dat niet per se het geval. Zelfde verdict voor de audio effecten. Ruffy is schattig, maar hem iedere keer dezelfde ‘jeeej’ horen zeggen als je op de sprint knop duwt, stelde ons geduld enigszins op de proef.

Al bij al is Ruffy and the Riverside een goed spel, gewoon eentje met kanttekeningen. Voor zijn prijs is de levensduur meer dan ok en je zal de uren ook niet voorbij zien vliegen. De ambities – en vooral het budget – zijn wat nederiger en dat merk je gewoon in veel aspecten en details van de afwerking, zonder dat dit een domper is op het speelplezier gelukkig. Desalniettemin is Ruffy een leuk tussendoortje dat ook een jonger publiek echt wel kan bekoren. We zijn alvast benieuwd naar meer van hun werk. Oh, en nog een buitensmijter, het draait ook uitstekend op Steam Deck.

Heb je deze games al gezien?

Nightreign is geen slecht spel, maar je moet in de ideale omstanidgheden spelen om er echt van te kunnen genieten.

Copycat is kort en emotioneel, maar is ook lang niet spannend genoeg voor hoe kort het is.

Best Served Cold mixt slim detective en heerlijke cocktails.

The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered is een zeer getrouwe heruitgave van het gelauwerde origineel.

Pax Augusta is een heel klassieke en best moeilijke city builder met een paar moderne trekjes.

In The Precinct bestrijd je ook misdaad, maar op een heel andere manier.

Clair Obscur: Expedition 33 is als emotionele en Franse turn-based rpg een prestatie van jewelste en maakt grote kans om het spel van het jaar te zijn.