Patsers review: stijvolle maar chaotische actiekomedie

Adil & Bilall laten België duidelijk niet links liggen. Na Ms Marvel keerden ze terug om het pakkende Rebel te maken, en ook nu, na Bad Boys: Ride or Die, zijn ze terug voor een sequel op Patser. Die film kwam intussen 7 jaar geleden uit en deed het toen heel goed in de bioscopen. Tijd voor een vervolg dus, simpelweg getiteld Patsers. Daarbij kiezen ze resoluut voor stijl en actie boven alles, maar dat hoeft in dit geval geen nadeel te zijn.

Guess who’s back?

De zevende film van het duo begint niet met de personages die we al kenden, maar wel met Mohammed (Nawfel Bardad-Daidj). Hij is een gewone burger met een job, en zo zegt de voice-over, geldt dat voor ongeveer 95% van alle mensen met een migratieachtergrond. Maar over hen gaat Patsers niet. Geen paniek als je de vorige film onlangs niet meer gezien hebt, want daarna volgt een “Previously on” in ware 80s-stijl, compleet met Amerikaanse voice-over. Zo is de toon gezet.

De personages zijn intussen 7 jaar ouder geworden en veranderd. Adamo (Matteo Simoni) heeft een eigen bedrijf en tech-start-up. Junes (Junes Lazaar) won een danswedstrijd op tv en is nu “iedereens favoriete knuffelallochtoon”. Volt (Saïd Boumazoughe) heeft dan weer de spiritualiteit gevonden en helpt lokale jongeren bij zijn voetbalploeg. Badia (Nora Gharib) ten slotte richtte een boksclub op voor meisjes en gaat trouwen. Niet met Adamo, maar met Mohammed. De vrienden kunnen het namelijk niet meer zo goed vinden met elkaar.

Al snel wordt duidelijk dat Adamo eigenlijk niet echt uit het milieu is gestapt zoals hij zegt. Hij werkt samen met Tante Moudja (Soundos El Ahmadi), die wil dat hij Antwerpen overneemt terwijl ze naar het buitenland moet. Maar ook de politie houdt hem in de gaten, vooral agenten Jana (Jennifer Heylen) en Vincent (Louis Talpe). En dan is er ook nog Djenghis Khan (Ruben van der Meer), een concurrerende drugsbaron die Adamo graag wil inlijven en er, samen met zijn handlanger Barabas (Ward Kerremans), niet voor terugdeinst om achter z’n vrienden aan te gaan. Daarbij heeft Adamo ook de hulp nodig van hacker Femke (Pommelien Thijs) en haar vrienden.

Intens en boordevol

Ik zei al dat ik vond dat Adil & Bilall hier meer vooral stijl gingen. De grote lijnen van het plot zijn namelijk niet zo anders dan die van Patser: de vrienden raken nog steeds verzeild in drugsgeweld waarbij er vanalles misgaat. Toch is er een ander uitgangspunt, want de personages zijn veranderd. De meesten willen niks meer met dat leven te maken hebben, wat sowieso voor een andere dynamiek zorgt. Ook de tweestrijd van sommige personages wordt origineel voorgesteld, zoals een engeltje en een duiveltje dat op Volt inpraat. Waar de eerste film misschien nog te veel goedpraatte van hun levensstijl, is dat hier niet meer het geval.

Daarnaast raken ze een aantal tere punten aan in onze maatschappij, onder andere over racisme en kansarmoede, maar altijd op een organische manier. Dan is er nog de insteek over het drugsprobleem in Antwerpen, die relevanter is dan ooit, en ook verband houdt met de vorige thema’s. Dat wordt wel het beste in de verf gezet door de verhaallijn rond Volt, die bij momenten wel echt schokkend wordt. Ook wordt de politiek hierbij op de korrel genomen, en niet echt subtiel, maar wel terecht.

Aan alles wat ik al vermeldde, en aan de korte inhoud, kan je misschien wel al afleiden dat er redelijk veel gaande is. Pasters is dan ook zeker intens te noemen, met veel bewegende schaakstukken, ook door het moordende tempo. Dat kan dus wel wat chaotisch overkomen, of wat te veel worden. Al is dat misschien ook de bedoeling en is de film daardoor geen moment saai te noemen in de runtime van 2 uur. Ook de humor ontbreekt zeker niet.

Diverse cast

Een ander pluspunt is dat deze film duidelijk diverser is dan de gemiddelde Vlaamse film. Er wordt ook redelijk wat Arabisch gesproken (waarbij ze niet in de valkuilen lopen van enkele Oscar-films), wat helpt om ons in te leven in de leefwereld van de personages. Patsers blijft in tegenstelling tot de eerste film meer weg van de stereotiepen. Het enige wat ik op dat vlak raar blijf vinden, is de casting van Matteo Simoni als Marokkaans personage. Hij blijft een goeie acteur maar heeft Italiaanse roots en dat voelt soms toch nog raar aan.

Nieuwe castleden als Jennifer Heylen en Louis Talpe zijn zeker goed, maar de rol van politieagent zal in dit geval altijd wel een beetje voorspelbaar zijn. Pommelien Thijs krijgt dan een iets betere maar kleine rol als hacker Femke, die als leek in een onwaarschijnlijke situatie belandt. Voor mij was de uitschieter Saïd Boumazoughe, die een belangrijke rol mooi neerzet. Ward Kerremans blijft ook wel bij als de redelijk kararikaturale en sadistische slechterik Barabas.

Masters of style

Het beste hou ik echter voor het laatst. Want ondanks alles staat het wel vast dat niemand in Vlaanderen films maakt als Adil en Bilall. Ze gebruiken hun opgedane ervaring van de laatste jaren en leveren met Patsers een lichtjes over-the-top actiefilm af in ware Hollywoodstijl maar dan op Vlaamse bodem. Ik vermeldde al die “previously on”, maar ook hun typische flitsende montage is weer van de partij, van de hand van Pieter Smet (Styx, De Twaalf, 1985, Grond). De muziek van Hannes De Maeyer (Patser) voelt ook redelijk 80s aan met synths en veel bassen.

De camera van Maximiliaan Dierickx (BXL, Grond) staat ook amper stil, met veel draaiende bewegingen rond of naar personages en aardig wat lens flares. Veel scènes baden ook in diepe kleuren of neon, wat heel goed past. Aangezien er ook gesprekken via sms verlopen, wordt dat origineel opgelost met een soort 8-bit-animaties van de personages. Daarnaast zijn er nog wat animatie-uitstapjes die doen denken aan hun stijl uit Ms Marvel.

Verder zit Patsers vol met indrukwekkende stunts, onder leiding van stunt coordinators Nicolas de Pruyssenaere (Moresnet, Ferry) en Brian van de Vooren (Ferry, Mandy). Zo zijn er auto-achtervolgingen, achtervolgingen met vrachtwagens (niet op een viaduct in LA maar op de N70 in Beveren nota bene), een shootout in een schijnbaar ononderbroken take in een trappenhal en een scène die misschien wat inspiratie haalde uit X-Men: Days of Future Past. Ook aan bloed en kogels is geen gebrek, net als wat hand-to-hand combat, met ook heel wat vrouwen in het stuntteam.

Alleszins is dit visuele spektakel misschien nog de grootste reden om te gaan kijken want dat doen weinigen hen na. Net als zij ooit begonnen met films te maken door Hollywoodfilms kan ik me voorstellen dat jongeren dit zien en denken dat in hun voetsporen treden in Vlaanderen misschien toch niet onmogelijk is.

Patsers is vanaf 19/02 te zien in de bioscoop.