The Legend of Heroes: Trails to Azure review – belangrijke link

Een paar maanden geleden konden we genieten van het feit dat de JRPG The Legend of Heroes: Trails from Zero eindelijk officieel in het Engels verkrijgbaar was. Nu krijgen we een port van het vervolg uit 2011, The Legend of Heroes: Trails to Azure voorgeschoteld. Tijd dus om terug te keren naar Lloyd Bannings en Crossbell. Is er veel veranderd ten opzichte van het vorige spel en heeft de port extra functies gekregen of blijven zowel de positieve als de negatieve punten van de port van Trails from Zero bestaan? Geekster testte het voor jullie uit.

Minder op zichzelf staand

Na de gebeurtenissen van Trails from Zero heeft de Special Support Section van de kleine stadstaat Crossbell even hun activiteiten gepauzeerd om wat te trainen of zichzelf te ontwikkelen. Er zijn echter altijd mensen in nood, misdadigers, monsters en groepen met schimmige bedoelingen, dus wordt in Trails to Azure de SSS terug geactiveerd. Niet enkel krijgen ze extra leden, maar ze worden sinds hun daden in het vorige deel zelfs bijna overal gerespecteerd als de beschermers van Crossbell. Mooie liedjes duren echter niet lang en Lloyd en co krijgen snel te kampen met een gevaarlijke huurlingengroep, buitenlandse mogelijkheden en politieke beslissingen die het lot van Crossbell voorgoed zullen veranderen. Ook moet de moord op broer Guy Bannings nog opgelost worden, en ten slotte is er nog steeds het mysterie van de schattige KeA. Een heleboel plotelementen, maar Trails to Azure slaagt erin ze allemaal samen te binden en op te lossen.

Trails to Azure gaat dus verder met veel personages en plotwendingen uit Trails from Zero. Daarom kan het zeer overweldigend zijn als je het vorige spel niet gespeeld hebt. Aan de andere kant legt Trails to Azure bepaalde elementen uit Trails from Zero verder uit, zoals het verschil tussen de flashforward in de proloog en het laatste hoofdstuk. Het blijft indrukwekkend om te zien hoe een heel groot aantal personages verder ontwikkeld wordt, en het spel geeft je veel liefde voor de NPC’s en zelfs voor Crossbell zelf. Zoals in het vorige spel heeft Trails to Azure weer een massief script (Trails to Azure is zelfs nog langer dan zijn voorganger) en hebben bijna alle NPC’s iets anders te zeggen na elke plotwending. De makers mogen Aidios danken dat ze de heel goede fan translation hebben kunnen gebruiken. Het kost tijd om elke keer weer doorheen heel Crossbell te trekken, maar dit is vaak de moeite waard. Dit helpt je trouwens ook om een paar verborgen side quests te vinden en je detectivescore omhoog te trekken.

Beide games vormen samen een mooi geheel, dus de andere games uit de reeks moet je niet per se gespeeld hebben om van dit spel te kunnen genieten. Natuurlijk helpt het je wel om een aantal gebeurtenissen en motivaties van bepaalde personages beter te begrijpen, en zal je de nieuwe extra bonusscènes met personages uit “latere” games op prijs stellen. Aan de andere kant verklaart Trails to Azure een aantal gebeurtenissen uit Trails of Cold Steel I en II die daar uit het niets leken te komen. Terwijl Trails from Zero nog meer op zichzelf staat, is Trails to Azure dus wel sterker verbonden met de andere games. Dit betekent (soms jammer genoeg) dat een bepaalde groep onverlaten voor een deel de rol van antagonisten opneemt en het verhaal je niet echt beloont als je hen verslaat (ze moeten immers in chronologisch latere games in de serie al hun plannen nog kunnen uitvoeren). Ook hebben de protagonisten nog iets te veel de neiging om iedereen te vergeven (het is niet zo erg als in Trails of Cold Steel IV, maar toch).

Trails to Azure heeft kleine verfijningen qua gameplay

De SSS heeft al ervaring genoeg, dus begin je niet op level 1. Het is altijd fijn als een spel zo de evolutie van je personages toont. Door je save vanuit Trails from Zero te importeren, krijg je zelfs een paar extra bonussen. Je begint in ieder geval met een level ergens in de 40. Het is natuurlijk allemaal maar cosmetisch, want ook de vijanden zijn sterker geworden. Om het verhaaltje helemaal af te maken, krijgen alle detectives een nieuwe Enigma, waarmee al je oude krachtige quartz heel toevallig incompatibel zijn. Je moet dus opnieuw quartz verzamelen of samenstellen. Nieuw is nu de toevoeging van master quartz (gekend uit Trails of Cold Steel). Deze geven je personages meer een bepaalde build en bieden extra stats en bonussen aan. Dit betekent dat je iemand volledig voor arts (magie) kan laten gaan of van iemand anders je bijzonder efficiënte dodge tank – die zo goed als alle normale aanvallen ontwijkt en dan nog gratis terugslaat ook – kan maken. Door veel vijanden te verslaan, wordt je master quartz ook nog beter. Omdat er doorheen heel het spel meer personages beschikbaar zijn, heb je bovendien meer opties om je team uit te bouwen.

De andere grote verandering aan de gameplay is het burst-systeem. Je kan dit niet altijd gebruiken, maar als het beschikbaar is nadat je de balk ervan helemaal gevuld hebt door vijanden aan te vallen of aangevallen te worden, genezen je personages en worden ze tijdelijk veel sterker wanneer je het inzet. Bij gewone gevechten is het vaak niet nodig om dit echt in te zetten, maar bij bepaalde bazen (zeker bij de bazen die je in principe niet moet verslaan) moet je deze functie tactisch inzetten.

Voor de rest is er niet veel veranderd aan de turn-based gevechten of de gameplay. Je positie is nog steeds belangrijk en je kan zoals altijd kiezen tussen gewone aanvallen, arts of speciale crafts. Veel craft points sparen geeft je de mogelijkheid om een heel krachtige s-craft te doen, waarmee je zelfs de normale volgorde tijdens de gevechten kan doorbreken. De fast forward-fuctie tijdens of buiten de gevechten blijft een godsgeschenk. Tussen de gevechten door trek je weer doorheen heel Crossbell (en soms erbuiten) en los je zoveel mogelijk grote en kleine politiezaken op om detective points te verdienen. Hoe meer punten, hoe groter je beloning. Het blijft nog steeds een heel goed idee om een goede walkthrough te gebruiken als je alles wil vinden. Ten slotte zijn er een klein aantal minigames toegevoegd, maar deze zijn niet zo interessant.

Grotendeels vertrouwde omgeving

Omdat het een vervolg is, begeef je je voornamelijk in dezelfde locaties als in het vorige spel. Hier en daar zijn er nieuwe gebieden of gebouwen, maar het overgrote deel van het spel zal (heerlijk) bekend aanvoelen. Alles ziet er in vergelijking met de eerste versies van jaren geleden natuurlijk iets beter en scherper uit. Aan de kwaliteit van de port is er niet echt iets veranderd. In je opties heb je dezelfde mogelijkheden als bij Trails from Zero. Dat betekent aan de ene kant dat je op pc kan kiezen hoe je het spel wil controleren, maar ook dat je nog steeds niet alle knoppen op je toetsenbord kan veranderen. Er is zoals vroeger veel voice acting, maar deze blijft volledig in het Japans, dus wie Lloyd in het Engels wil horen, zal de latere Trails-games moeten spelen. De muziek is ten slotte alweer schitterend (vergeet zeker niet om in de opties aan te duiden dat je de naam van elke track altijd even wil zien verschijnen). 

Trails to Azure maakt de duologie af én is een belangrijke link naar heel de serie

The Legend of Heroes: Trails to Azure is een noodzakelijke link als je écht alles van de hele serie wil begrijpen, hoewel je er ook gewoon van kan genieten als tweede luik in de Crossbell-duologie. Het spel heeft een massief script en er wordt heel veel gedaan met zowel oude als nieuwe personages en gebeurtenissen. Qua gameplay zijn er lichte wijzigingen en de kwaliteit van de port is dezelfde als bij Trails from Zero. Het is zeker een aanrader voor wie houdt van goede old-school JRPGs (maar speel eerst Trails from Zero).

Geïnteresseerd in The Legend of Heroes of andere JRPGs?

• Wij begonnen ons avontuur in Trails in The Sky, korter maar al meteen schitterend.
• Vanaf het briljante Trails in the Sky SC worden de games groter qua speelduur en plot.
• Trails in the Sky the 3rd maakte de eerste trilogie af, maar kon het niveau van SC net niet behalen.
• Octopath Traveler 2 is een iets té voorzichtige opvolger maar nog steeds een heel leuk spel.
• Chained Echoes is een schitterende liefdesbrief aan de 16-bit JRPGs van weleer.