Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste tijd bezig gehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien door de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Red Dead Redemption 2
Michiel: Dankzij de plotselinge hevige sneeuw deze winter moest ik terugdenken aan de proloog van een van mijn favoriete cowboy-avonturen: Red Dead Redemption 2. Het was al een paar jaar geleden dat ik er veel tijd in had gestoken, dus leek het me een goed moment om eindelijk eens een “evil” playthrough te doen. Het originele plan was om enkel het hoofdverhaal te doen, maar vele uren, schatten en legendary animals later moet ik toegeven dat dat niet gelukt is. Red Dead Redemption 2 blijft een lang en traag, maar schitterend spel (als je de controls kan overleven natuurlijk). De voice acting is echt van topniveau en heel het spel ziet er schitterend uit.
Naast de meer kwaadaardige beslissingen, besloot ik ook om Arthur met een zo lang mogelijke baard en zo lang mogelijk haar te laten rondlopen, afgewerkt met een hoofddeksel gemaakt van de kop van een legendarische beer. Het maakte sommige cutscenes iets grappiger dan bedoeld, maar vaak zag Arthur er ook veel bedreigender uit dan wanneer hij geschoren is. Het was in ieder geval de moeite waard om naar deze wereld terug te keren, ook al heeft het weer vele uren gekost. Met excuses voor alle toevallige voorbijgangers die ik vol lood heb gepompt om mijn honor zo laag mogelijk te krijgen…
Odin Sphere: Leifthrasir
Jason: Enkele weken geleden kwam het nieuws dat Sony de PS3- en Vita-kant van hun winkel zou sluiten. Ondertussen is deze beslissing, onder luid applaus van de gemeenschap, weer omgekeerd. In een paniekreactie was ik echter al begonnen met de allerbeste PS Vita-games aan te kopen. De geschiedenis van deze zwaar onderschatte handheld (of toch onderschat door Sony) is me te kostbaar om zomaar te laten verdwijnen. En zo ben ik bij de remake van Vanillawares eerste game beland; Odin Sphere: Leifthrasir.
Want ja, voor Muramasa en Dragon’s Crown was er al een game met de fundamenten van Vanillawares identiteit. Prachtige 2D graphics en omgevingen, bliksemsnelle actie en zotte verhalen met uiteraard ook een enorme focus op eten. Leifthrasir onderscheidt zich verder van de andere telgen door 5 verhaallijnen door elkaar te vertellen, elk met hun eigen personage, speelstijl en skills. We volgen er het verhaal van Odins dochter, op zoek naar reden in de waanzin van oorlog. Het verhaal van Cornelius, de prins van Titania die vervloekt werd en nu zijn eer probeert te redden ondanks zijn monsterlijke vorm. Het verhaal van Velvet, laatste troonopvolger van een verwoest koninkrijk. Allemaal komen ze elkaar tegen, onderweg of op het einde, als vriend of als vijand. Een verzameling tragedies binnen mythologische krijtlijnen dat zich dankzij goede dialogen en slimme plottwists niet zich alleen laat volgen maar je ook meesleept in ‘nog een level…’-denkpatronen.
Zelf heb ik nu nog 2 personages te ontdekken en wellicht ook nog de gebruikelijke secret endings. Als fan van Vanillaware kan ik alleszins zeggen dat Odin Sphere testen al lang had moeten gebeuren. Ik amuseer me rot met de gevechten, en de extra moeilijkheid in Leifthrasir ten opzichte van de nieuwere games maakt die gevechten ook een pak interessanter. Geen fan van Vanillaware? Dan gaan de soms vrouwonvriendelijke tekenstijl en button-mashy gevechten die ook hier aanwezig zijn, je niet over de streep kunnen trekken.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
