Final Fantasy XVI – The Rising Tide DLC review: natte droom

Square Enix beloofde op de Game Awards 2023 niet één maar twee DLC’s voor Final Fantasy XVI, en het is eindelijk tijd om die belofte waar te maken. The Rising Tide heeft alleszins veel goed te maken. Want met de expansion pass aan €25 euro, waren veel spelers – inclusief wijzelf – serieus ontgoocheld door eerste DLC Echoes of the Fallen. Heeft deze DLC meer om het lijf dan zijn voorganger? En zo ja, is die content dan ook de moeite waard om er je portemonnee voor open te trekken? We stelden het universum redden (alweer) uit om jullie deze review te bezorgen.

Welcome to Mysidia

Voor je deze DLC kan spelen, moet je net zoals bij Echoes of the Fallen al het hele spel uitgespeeld hebben, inclusief zijmissies. De gebeurtenissen van The Rising Tide vinden namelijk ook plaats net voor de clash met de grote boze slechterik van het basisspel, maar wel na die van Echoes of the Fallen. Clive ontvangt een mysterieuze brief waarin hij wordt opgeroepen om het vergeten koninkrijk van Mysidia te helpen, maar meer wil de anonieme schrijver niet kwijt tot ze elkaar in persoon ontmoeten. Blijkt achteraf dat Shula, de anonieme penvriend in kwestie, vazal is van het koninkrijk en vooral van diens Dominant Waljas. Alleen is die Dominant al bijna honderd jaar bevroren in de tijd, uit angst voor wat de woede van zijn Eikon Leviathan zou aanrichten aan Mysidia als de spreuk wordt opgeheven. Als piepkleine natiestaat in bezit zijn van de laatste Dominant in Valisthea is een regelrecht doodsvonnis. Maar deze vrijlaten om je staat te verdedigen, is dat dus ook. Was er maar iemand sterk genoeg om Eikons op hun plaats te zetten en heel deze situatie te ontmantelen…

Natuurlijk kan Clive niet weerstaan aan die noodkreet, en al zeker niet als hij eigenlijk de wereld zou moeten redden. Dat hij nog nooit van het rijk Mysidia had gehoord of dat er nog nooit gesproken is over een water Dominant, stoort hem allesbehalve. Eén boottocht (en wat scenaristiek gegoochel) later, zet Clive alles op alles om Shula en Waljas te helpen, Leviathan te verslaan en Mysidia aan te sluiten bij zijn verbond van vrije natiestaten die de wereld gaan heropbouwen na de finale strijd met het kwaad.

Verhaal zonder verrassing

Verder is er niets speciaal aan het verhaal van The Rising Tide. Dominanten in de pan hakken was altijd al Clives plan, en deze keer is er geen bijhorend Mothercrystal om te vernietigen. In gameplay vertaalt zich dit met het doorkruisen van een drietal mooie maar lineaire omgevingen tot je bij Leviathan toekomt en de kous is af. Niet veel anders dan de verhalen van de basegame zou je denken, al is er hier geen sprake van verwevenheid met de rest van de wereld. The Rising Tide staat echt volledig op zichzelf, waardoor het ook verstoken is van enige verrassingen of plottwists. De hoofdspelers van deze DLC hebben enigszins persoonlijkheid, maar zijn bijlange niet zo uitgediept als in de basegame. Veel wordt ook gewoon als info gedumpt op de speler in platte tekst tijdens de vele statische dialogen. Cutscenes met ‘show, don’t tell’-informatie zijn bijzonder schaars.

In tegenstelling tot vorige DLC Echoes of the Fallen, krijg je in Mysidia wel wat extra zij-missies bij. Deze zijn goed geschreven en diepen verder de inwoners en cultuur van Mysidia uit maar leggen verder geen verbanden met de basegame. Net zoals voor het hoofdverhaal, bestaan deze puur op zichzelf om de DLC wat meer substantie te geven. Ze zijn zeker niet slecht, maar ze breken ook geen potten. Als het niet gaat over het vrijspelen van de winkel of de smidse, dan is het een noodkreet om een kind te gaan redden van een colorswap-monster. Buiten de allerlaatste quest – waar je dan ook nog eens Echoes of the Fallen voor moet uitspelen – zullen er weinig missies echt bijblijven. In totaal geen slecht verhaal dus, maar ook zeker geen dat prijzen zal winnen. Wat wel weer een schot in de roos is, is het gevecht met Leviathan. We spoilen niets, maar het is weer heerlijk over the top.

Clive heeft een slangpistool?

Waar het echt om te doen is in The Rising Tide, zijn de nieuwe Eikonic abilities van Clive. Nu hij een deel van Leviathan bezit, is hij heer en meester van water in al zijn vormen. Daar horen niet alleen vier nieuwe en upgradebare vaardigheden bij, maar ook een Eikonic feat (de speciale acties van elke Eikon voor wie het vergeten zou zijn). Hierdoor kan Clive zijn linkerhand in een zeeslang transformeren en totaal nieuwe aanvallen uitvoeren. De focus ligt bij Leviathan duidelijk op afstandsvechten. Want in de praktijk is de zeeslang van Clive een echt vuurwapen. Je kan er een shotgunblast mee afvuren, mijnen leggen, piercing snipershots afvuren… De slang heeft zelfs een reload mechanic, compleet met eigen QTE om perfect te herladen en zo bonussen te krijgen. Vervang de gunplay in Gears of War door een zeeslang, en dat is Leviathan.

Een beetje gimmicky, maar wel fantastisch om te spelen en vooral radicaal anders dan de andere Eikons in je arsenaal, wat we alleen maar kunnen bejubelen. En het blijft niet eens bij deze Eikon, want wie de DLC uitspeelt, maakt op het einde nog aanspraak op een zevende en totaal geheime Eikon-set. Samen met het al uitgebreide palet aan moves van de basegame, neemt het aantal builds weer exponentieel toe. Gelukkig zagen de makers dat ook aankomen, want met de laatste Quality of Life-update voor de DLC krijgt de speler eindelijk de mogelijkheid om 5 verschillende sets vaardigheden op te slaan. In The Rising Tide kan je dus meer dan ooit te voren én naar hartenlust experimenteren met tonnen builds.

Enkel spijtig dat The Rising Tide niet veel aanbiedt om die vaardigheden op te botvieren. Er zijn heel wat monsters, maar als we echt focussen op nieuwe modellen, dan staat de teller slechts op drie gloednieuwe vijanden. En dan zitten hier ook nog ééns twee bazen in! Dus ja, de gameplay krijgt met The Rising Tide een stevige boost, maar hier ten volle van genieten doe je best in NG+ of in de verschillende spelmodi van de Arete Stone.

Nog een knoktoren

Speaking of, The Rising Tide brengt ook een nieuwe modus voor de Arete Stone met zich mee, genaamd Kairos Gate. Het ziet er heel nieuw en speciaal uit, maar onder een vernislaag van retro menuutjes, zit weer een knoktoren verstopt. Baan je een weg door 20 steeds moeilijker wordende arena’s en ga aan de haal met nieuwe cosmetics of crafting materialen. Een mooie extra naast de 6u campagne in Mysidia, en eentje die ook effectief de droge combat houdt voor de Arete Stone in plaats van hier een DLC uit te melken (we kijken naar jou, Echoes of the Fallen!). Toch moeten wat aanhalingstekens geplaatst worden bij deze endgame-uitdaging.

Het enige dat je kan upgraden tussen twee arena’s zijn de stats van Clive. Uitrustingen kan je niet aanpassen en Eikonic abilities zijn allemaal ontgrendeld en vrij te kiezen. Beeld je dus geen Hades-achtige toestanden in waar je al dan niet een bepaalde Eikon of vaardigheid vrijspeelt als je geluk hebt, laat staan dat toeval jou een build voorschotelt. De premisse van Kairos Gate is meer “oké, ik moet nu attack upgraden en ik ben weer een paar levels gezet” dan “benieuwd hoe mijn run er nu uit zal zien”.

Spijtig, want hierdoor laat Kairos Gate de kans liggen om mensen met wat vreemdere combinaties en uitrustingen te laten knokken. Nu is het vooral de beste build insteken en hopen dat je niet geraakt wordt om zo S-rank te krijgen bij elk level. Geen slechte modus, en ook leuker dan Arcade Mode voor wie gewoon wil knokken, maar hier had meer in kunnen zitten dan twintig keer gevechten na mekaar. Gelukkig dat er ook iets unieks vrij te spelen valt met deze modus. Want wie erin slaagt twintig keer S-rank na elkaar te halen op Final Fantasy-moeilijkheid, krijgt een gloednieuwe secret boss te zien!

Kopen of niet?

Wie The Rising Tide apart aanschaft, zal €20 lichter zijn. Voor die prijs krijg je om en bij de 6 uur extra inhoud en gameplay-toevoegingen die een eventuele NG+ stevig vernieuwen. Als combat echt je ding is, dan ben je met de Kairos Gate-modus ook nog eens een uur of drie zoet. Waar voor je geld qua content dus, al is het zoals meermaals gezegd doorheen de review geen DLC die zot veel innoveert. De combattoevoegingen zijn de grootste trekpleister, alsook de showdown met Leviathan. Of je deze DLC best koopt in een pak met de vorige, blijft het standpunt dat Echoes of the Fallen niet de moeite waard is, maar €5 extra is dan ook niet de wereld.

Vergeten wat we vonden van de basegame en de vorige DLC? Hier zo de links!

• Final Fantasy XVI review: Een nieuw tijdperk
• Final Fantasy XVI – Echoes of the Fallen DLC review: simpele knoktoren