Octopath Traveler 2 review: (té) voorzichtige opvolger

Vijf jaar na de succesvolle Octopath Traveler dekt Acquire de tafel voor de opvolgmaaltijd. Het recept blijft hetzelfde: een JRPG met retro look en feel waarin 8 personages op avontuur trekken. Helaas durft Acquire te weinig morrelen met dit recept. Want ondanks de heerlijke base-game en smaakvolle kleine verbeteringen, blijven we nog op onze honger zitten wat betreft het grote mankement van zijn voorganger: interactie tussen de helden.

Samen apart, apart samen

Octopath Traveler 2 vertrekt vanuit de vertrouwde basis: 8 personages met hun eigen verhaal die samenkomen om de wereld te redden. De personages en de wereld zijn gelukkig niet dezelfde als in de vorige game. De eerste stap blijft hetzelfde: kies met wie je je avontuur wil beginnen en trek dan de wereld rond om de rest op te pikken. De keuze is er niet makkelijker op geworden, want ook in Octopath Traveler 2 is de compagnie divers en kleurrijk. Een verbannen oosterse krijger die zijn troon terug wil bemachtigen, een verkeerd veroordeelde professor op zoek naar wraak, een beastling meisje dat de taak kreeg om 3 legendarische beesten te zoeken en vangen… De makers hebben zich weer laten gaan. Sommige verhalen doen misschien al wat meer de wenkbrauwen fronsen, zoals dat van Patricio de handelaar, die als enige doel in het leven het verspreiden van kapitalisme-light heeft, al zal het wellicht wel iemand bekoren. Wat je ook vindt van start, het heeft iedere keer potentieel voor diepgang en groei. Elk personage (en verhaal) neemt je dan mee naar de 4 uithoeken van Solistia (de nieuwe wereld) op zoek naar antwoorden.

De verhalen zijn uiteenlopend maar steeds goed geschreven. Aan plottwisten geen gebrek doorheen de vijf hoofdstukken van ieders perikelen en ook de gameplay van elke held heeft een narratief nut. We denken dan bijvoorbeeld aan Osvald, de veroordeelde professor, die in het begin geen magic kan gebruiken omdat hij een muilkorf moet dragen tot zijn proces. Het blijft een strak geleide onderneming waar Acquire zeker pluimen voor verdient. Hierna krijgen onze helden een gezamenlijk avontuur, dat naar goede JRPG-gewoonte het lot van de hele planeet zal bepalen. Dit deel is, net als bij de voorganger, wat minder maar dient vooral om de gameplay tot het uiterste te drijven.

Het verhaal zorgt wel voor het grootste minpunt van Octopath Traveler 2, en nota bene dezelfde kritiek als bij de eerste game: er is amper interactie tussen de personages. Tot vlak voor het einde voelt het aan alsof acht wildvreemden toevallig dezelfde richting uit moeten en het te awkward vinden om afscheid te nemen. Symptomatisch voor dit euvel zijn de cutscenes van de afzonderlijke verhalen, waarin iedereen buiten de geïnteresseerde gewoon verdampt tot het tijd is om weer een treintje te vormen. De wallpaper bij het inladen van het spel waarin ze allemaal gezellig rond een kampvuur zitten, spreekt tot de verbeelding. Wie heeft er gekookt? Wie zijn de nachtuilen en de ochtendmensen? En gaat er iemand iets zeggen op het feit dat Ochette uitsluitend vers gejaagd rauw vlees wil eten? We will never know…

Ze hebben er iets aan proberen te doen, maar de oplossing maakt het gemis aan verweefde loten des te pijnlijker. De compensatie is… hier en daar een totaal ongerelateerd gesprek tussen twee protagonisten en een handvol hoofdstukken die twee personages aangaan. Het probleem? Het staat volledig los van alle andere verhalen en heeft geen blijvend effect op de cast. Het ergste voorbeeld was dat van Troné de dievegge en Osvald, waar de ene een plan opstelt om haar vader te vermoorden waarop de antwoord “Hmm, ik heb kou”. Serieus? Je komt eruit zoals je er bent ingegaan, als wildvreemden. En dat frustreert echt mateloos. Want dan hebben ze de kans om vriendschappen of rivaliteiten los te ketenen, durven ze het of kunnen ze het niet aan. De vrees komt wellicht van het open design waarin je zelf je route en volgorde van personages mag bepalen en alle narratieve problemen die dit kan veroorzaken, maar dat zou net een uitdaging moeten zijn in plaats van een excuus. Een half uitgevoerde verbetering die geen kwaad kan maar niets doet om de kritiek op de voorganger te weerleggen.

Prachtige wereld

En dat zal de leidraad zijn van deze review. Kleine verbeteringen zonder effect, ook voor de graphics. De gekende 2D-HD-stijl is hier nog steeds aanwezig, en ook nog even prachtig als voordien. Detailrijke gebouwen sieren nog steeds even feeërieke omgevingen, terwijl sprites van monster en vijanden nog steeds onwijs veel charme en karakter hebben ondanks de pixel art. Het blijft een onmiskenbare stijl die weinig andere ontwikkelaars zo succesvol kunnen overbrengen en de hele tijd een streling voor het oog. De toevoeging in deze Octopath? Een dynamischere camera doorheen die prachtige omgevingen. Kan je niet tegen zijn, hé?

In de praktijk mondt dit echter uit op af en toe eens de camera 15 graden draaien. Dat is het. Het is onmiskenbaar beter dan in de voorganger, maar als je jezelf toewijdt aan een vervolg, mag het toch iets meer zijn. Misschien eens een travelling shot doorheen de stad om de weelde te tonen, of een claustrofobisch ingezoomde framing om het mentaal welzijn van een personage in de verf te zetten? Neen.

De andere vernieuwing, die ook effect heeft op de gameplay maar dat we behouden voor de volgende paragraaf, is dat elke zone nu ook ‘s nachts te verkennen is. En we moeten toegeven, het ziet er prachtig uit. Zonovergoten is de wereld een streling voor het oog, maar in het schaarse licht van de maan is het nog beter. Vooral de licht- en schaduweffecten van brandende toortsen of huislichten zijn van een ander kaliber. Ook leuk is dat de hele soundtrack mee verandert. Overdag de bombastische en en typische upbeat avonturendeun, ‘s nachts hetzelfde leitmotiv maar in gereduceerd ensemble met zachtere instrumentatie. Op stijl zullen we Octopath Traveler 2 nooit kunnen bekritiseren.

Dag en nacht verschil?

Die dag- en nachtcyclus beïnvloedt verder ook de RPG- en combat-mechanieken. In gevechten vertaalt zich dat naar bonussen voor het team zoals instant ontdekte zwakke plekken of extra aanvalskracht, maar in de open wereld zorgt het wel voor een grotere verandering. Waar elk personage in Octopath Traveler (1) een vaardigheid had om te stelen of informatie te ontfutselen van NPC’s, heeft iedereen er nu twee. Welke je kan gebruiken, hangt natuurlijk af van het tijdstip van de dag. Zo kan dievegge Throné stelen maar ook mensen buiten bewustzijn slaan, al zal je wel snappen dat laatste niet op klaarlichte dag kan. En zo is dat voor alle 8 personages. De matrix van mogelijkheden is hierdoor dus een pak uitgebreider, wat op zijn beurt de zoektocht naar informatie voor zij-missies en zeldzame uitrustingen des te plezanter maakt.

Je voelt me al aankomen, ook dit is weer de enige toevoeging op vlak van gameplay voor Octopath Traveler 2. De structuur van de kaart en dungeons zijn, alsook de gevechten, helemaal hetzelfde als in de eerste game. En versta ons niet verkeerd, de gameplay van het spel is hierdoor ook dezelfde geweldige JRPG als vijf jaar geleden, maar slechts een handvol vaardigheden vrijspelen omdat je ‘s nachts gaat vechten, is net dat tikkeltje te voorzichtig qua nieuwigheid. Je zou het nog kunnen excuseren als de rest van de beurt-om-beurtgevechten radicaal anders zou zijn. Helaas, ook dat is niet waar. De klassen van alle personages zijn op een punt en een komma na hetzelfde als in de vorige game. De scholar van toen is nu een professor, de hunter is een beast hunter, de warrior is nu een warrior of Ku… Te weinig om niet meteen terug te vallen in exact dezelfde overdreven krachtige combo’s van de eerste game.

Nu, de pluspunten inzake gevechten en partysamenstelling uit de vorige game blijven ook behouden. Zo kan je nog altijd berusten op het break en boost-systeem. Die eerste klaar je door de vijand voldoende te raken op hun zwakke punt. Hierdoor slaat ie zijn beurt over en pakt deze de hele tijd dubbele schade. Die break bereiken kan ook doormiddel van boost. Met deze tactiek kan een held meerdere aanvallen in één beurt doen. Hierdoor heb je ondanks de beurtelingse gevechten vrij veel controle over de tijdlijn van een gevecht, wie wanneer aan zet komt. De boost kan je echter ook gebruiken om een speciale aanval veel krachtiger te maken. Dus het evenwicht tussen snelle break of harde damage tijdens de break zit er nog altijd in.

Al vrij snel kunnen je helden ook bijkomende jobs hebben om vaardigheden te mixen en te matchen. En ook die jobs kunnen verder evolueren, speciale passieve bonussen vrijspelen en heel de reutemeteut die ook de eerste game een strategisch meesterwerkje maakten. En net als vroeger kan ook je leven verspelen om die ene overkrachtige bijl te stelen met je miezerige 1% kans. Hate it or love it, maar het is allemaal nog toegelaten en nog steeds wat Octopath ook zo fijn maakt.

Minder grind, meer fun

De tentaculaire maar weinig vernieuwde gameplay dient wel nog steeds hetzelfde doel: de gigantische tochten te voet spannend houden. Want van her naar der lopen voor de verschillende hoofdstukken van het spel duurt wel even en schotelt je onherroepelijk een hoop gevechten voor. Toch voelt het nooit grindy aan, aangezien je zelf kiest hoe vaak je gevechten vlaggen hebt (hier is een passieve skill voor) alsook hoe moeilijk je het maakt door met een druk op de knop te kiezen voor een dag- of nachtuitstap. En als het toch grindy voelt, dan kan het ook geen kwaad omdat je dat sowieso zal moeten doen voor de diepe endgame content, waarvoor vlakaf vermeld wordt welk level je hiervoor best moet zijn. De meeste hiervan zijn 45+, iets waar je zeker 40u voor zal moeten neertellen. Gelukkig kan je alle gevechten en animaties ook op 2x snelheid laten afspelen. Nog niet even goed als in grote voorbeeld Bravely Default, dat tot 4x gaat en auto-battle-opties heeft, maar zeker goed genoeg om de verveling van het reizen af te houden.

In totaal, alle verhalen en de geheime eindbaas inbegrepen, zal je zo’n 80u zoet zijn met Octopath Traveler 2. Maak je borst alvast nat voor die geheime eindbaas. Net als in de eerste verwachten de devs daar dat je alle cheesy combo’s gebruikt die je onderweg geleerd hebt. En ook nu weten ze exact hoe dit tegen te gaan en je je hele ploeg (en bestaan) in twijfel te laten trekken.

Gemiste kans

Op het einde van de rit blijft de nasmaak toch licht bitter. Er zat veel meer in deze Octopath Traveler 2 dan we nu krijgen. Rechtstreekse kritieken van het origineel zoals het gebrek aan samenhang en relatie binnen de groep geen gehoor geven, getuigt van weinig ambitie. Hetzelfde voor de classes die te weinig veranderen ten opzichte van het origineel en dus ook voor te weinig vernieuwing zorgen in heel het RPG-gedeelte. Zelfs de art-style, hoe oogverblindend mooi die ook moge zijn, durft niet te vernieuwen. Allemaal symptomen van een game die in zijn kern geweldig goed blijft maar niet durft te groeien naar meer en beter. Een voorzichtige formule die voor Octoptah Traveler 2 misschien nog pakt, maar de weg naar een potentiële 3 alleen maar moeilijker maakt.

Was je dus fan van de originele game, dan kan je met je ogen toe deze aankoop doen. Al het goede dat je zo lang hebt moeten missen, zit erin. Ben je nieuw in de reeks en wil je een kans wagen, dan is deze ook de beste titel om het te doen, zonder dat je daarvoor de eerste moet herspelen. Maar ben je destijds halverwege afgehaakt omdat het spel voorbij de gimmick van 8 personages in een open wereld toch maar klassieke JRPG-stuff was, dan gaat je mening niet veranderen met Octopath Traveler 2.

Toch nog op je JRPG-honger blijven zitten? Check dan deze games:

• Chained Echoes review: de Stardew Valley van oldschool RPGs
• Crisis Core Final Fantasy VII Reunion review: nieuw jasje, oude problemen
• Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin zweeft tussen parodie en hommage

Octopath Traveller 2 is te koop bij bol.com.

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.