Geekster Filmclub: Spontaneous (2020)

In Geekster Filmclub raden onze redacteurs enkele van hun favoriete films aan. Dit kunnen kleinere films zijn die onterecht onder de radar bleven of een klassieker die terug eventjes in de spotlight mag. Deze keer: Spontaneous.

Young adult verhalen zijn vaak een hit-or-miss. Vaak is het moeilijk om een evenwicht te vinden tussen geloofwaardigheid, drama, humor en herkenbaarheid. Met Spontaneous slaagt regisseur Brian Duffield erin een knaller van een film te maken naar het gelijknamige boek van Aaron Stramer.

Een metafoor voor veel

Tijdens een les wiskunde in het laatste middelbaar ontploft leerling Katelyn Ogden uit het niets. Overal bloed: op de muren, de banken, de andere studenten. In deze nieuwe realiteit komen de studenten van Covington High terecht en ze weten dat dit nog gaat gebeuren. In deze realiteit volgen we de quirky tiener Mara in een verrassend coming-of-age verhaal.

Spontaneous zet direct de toon. Katelyn ontploft in de eerste 2 minuten waardoor direct duidelijk wordt dat Spontaneous er geen doekjes om zal winden. Verteller-protagonist Mara (Katherine Langford, 13 Reason Why)) is duidelijk aangedaan door deze gebeurtenis net zoals haar beste vriendin Tess (Hayley Law, Riverdale en Altered Carbon) en de rest van haar klas. Maar het leven gaat door en zo begint Mara te daten met Dylan (Charlie Plummer), die door de choquerende gebeurtenissen eindelijk de moed verzamelt om zijn gevoelens te tonen aan Mara.

Het is bijna niet te geloven dat Spontaneous volledig geschreven en ingeblikt is voor 2020 want het toont ongelooflijk veel parallellen met wat ons toen bezig hield.  De studenten en de omgeving weten niet wat er aan de hand is en moeten toch proberen door te gaan met het leven. De nodige quarantainemomenten ontbreken ook niet. De link met 2020 is snel gelegd. Misschien komt dit juist omdat Spontaneous heel vaag blijft over wat er aan de hand is, waardoor het heel makkelijk is om er andere zaken op te projecteren. Zo is het ook heel gemakkelijk om dit te zien als een metafoor voor school shootings in de Verenigde Staten van Amerika.

Perfecte balans tussen luchtigheid en serieux

Het is moeilijk om een duidelijk label te plakken op wat voor film Spontaneous nu precies is, maar donkere humor en coming-of-age komen het meeste in de buurt, al zal je ook vaak science-fiction of fantasy tegenkomen in andere bronnen. Spontaneous is het regiedebuut van Brian Duffield die hiervoor al meegeschreven had aan Underwater en The Babysitter en het script bevat dezelfde balans van cheekiness en hart als The Babysitter. Hierdoor verandert de toon van Spontaneous regelmatig net zoals de gedachtesprongen van tieners dit ook doen. Door dit spel van verschillende tonen is er veel ruimte voor verrassingen en nieuwe wendingen die het heel aangenaam maken om Spontaneous te kijken.

Dankzij de dreiging van het spontaan ontploffen en de bijhorende trauma’s vervallen de hoofdpersonages niet in de typische clichés. Het moet dan ook niet verbazen dat de constante angst om zelf te ontploffen of om vrienden te verliezen een effect heeft op het gedrag van deze tieners. Katherine Langford kan met haar personage veel verschillende aspecten tonen van hoe je kan omgaan met deze angsten. Probeer je zoveel mogelijk te genieten van het leven want je weet niet wanneer het eindigt of ga je heel gesloten verder leven?

De chemie tussen Langford en de andere personages zijn het belangrijkste aspect van Spontaneous en haar vertolking kan voor de nodige luchtigheid zorgen zelfs wanneer het verhaal een donkere kant op gaat. Langford speelt hier de rol van haar leven en geeft Spontaneous de humor, emotie, kwetsbaarheid en de ironie die het nodig heeft. Charlie Plummer speelt als love-interest eerder een meer eenzijdige rol, maar dit klopt helemaal in duo met Langford haar personage. We zien een ontluikende liefde die we gewoon geloven, omdat ze elkaar zo goed aanvullen.

De donkere en absurde, doch grappige, premisse van Spontaneous resulteert in een film die diep ingaat op de menselijke reactie op onverwachte tragedie. Wanneer er geen antwoorden of oorzaken of zelfs redenen zijn voor dramatische gebeurtenissen, hoe reageren we dan? Wanneer je dit meermaals meemaakt, wordt je dan apathisch of verval je snel in een vorm van nihilisme? Naar het einde toe wordt Sponataneous misschien iets vager met een vrij standaard “You’ve gotta live while you can because you never know when you’re going to die”, maar de reis naar dit einde maakt van Spontaneous een heel waardevolle film die jammer genoeg een beetje over het hoofd gezien is in 2020.

Spontaneous is te zien op Netflix.