Op 2 februari speelde Sing Sing voor het eerst op het filmfestival in Oostende. De eerste vertoning stamt al af van het filmfestival in Toronto van 2023, maar de echte release door A24 volgde pas in de 2de helft van 2024. Ondertussen wordt deze prent bedolven onder de nominaties tijdens het awardseizoen, dus onze nieuwsgierigheid was gewekt.
Wanneer je snel door de synopsis van Sing Sing gaat, zou je kunnen denken dat we met het zoveelste gevangenisdrama of justitiedrama te maken hebben. Maar niets is minder waar.
Sing Sing is tevens de naam van de gevangenis waar deze film zich afspeelt. Er zal geen enkele scène buiten dit gevangeniscomplex op beeld komen. Het is een maximaal beveiligde instelling, maar ook de meeste bewoners van deze instelling moeten ooit terug in de maatschappij terecht komen. Om deze rehabilitatie te bevorderen werd in 1996 het Rehabilitation Through the Arts (RTA) opgericht, een non-profit organisatie. Het doel van de RTA is om workshops omtrent theater, muziek, dans, schrijven etc binnen de gevangenismuren te organiseren om de gedetineerden te helpen zichzelf beter te leren kennen en hun gevoelens te tonen. Dit zou zeer bevorderlijk zijn om hun rehabilitatie te vergemakkelijken.

Sing Sing laat je vanaf het begin in het ongewisse waarom elk personage daar zit. Hierdoor word je als kijker gedwongen om naar de mens achter elk personage te kijken.
Mens boven verleden
Sing Sing laat je vanaf het begin in het ongewisse waarom elk personage daar zit. Hierdoor word je als kijker gedwongen om naar de mens achter elk personage te kijken. Je hebt geen vooroordeel over wat er precies in hun leven gebeurd is. Enkel van het hoofdpersonage, Divine G., weten we dat hij onterecht veroordeeld is. Gedurende zijn opsluiting heeft hij veel zingeving gevonden in de theatergroep van het RTA waar hij gerespecteerd wordt om zijn scripts en acteerspel waarin emotionele diepgang centraal staan.
In de film volgen we de groep gedetineerden wanneer ze een nieuwe productie gaan opstarten. Ze besluiten om de theatergroep uit te breiden en trekken nieuwe gevangenen mee in de productie. Zo ook de stoerdere en brute Divine Eye. We volgen vooral de ontwikkeling van Divine Eye onder begeleiding van Divine G terwijl deze laatste ook zijn onschuld probeert te bewijzen.
Eerlijkheid en passie
Maar als we eerlijk moeten zijn, het is Maclin die de show steelt van Domingo.
Wat in Sing Sing vooral opvalt, al had ik dit pas door bij de aftiteling, is de cast. Divine G, Brent de theaterbegeleider en het personage Mike Mike worden vertolkt door acteurs, terwijl alle andere acteurs zichzelf spelen. We zagen dit ook in Kneecap, maar gezien de context van deze film komt dit veel harder binnen. Protagonist Divine G wordt vertolkt door Colman Domingo die we kennen van Candyman en Rustin. De echte Divine G passeert wel nog via een cameo. De grootste ondersteunende rol, deze van Divine Eye, wordt dan weer wel vertolkt door de man zelf. Clarence ‘Divine Eye’ Maclin heeft er specifiek voor gekozen om zichzelf te vertolken, net zoals de rest van de gedetineerde cast. Maar als we eerlijk moeten zijn, het is Maclin die de show steelt van Domingo. Hij maakt als nieuwste lid van de theatergroep de grootste emotionele boog. Dat Maclin zichzelf zo kwetsbaar durft te spelen, getuigt van veel persoonlijke groei.

Heel mooi is dat heel de cast en crew afgesproken heeft dat iedereen hetzelfde salaris moet krijgen per dag. Hierdoor voelt de film ook aan als een persoonlijk project voor iedereen die meedoet.
Door de authenticiteit van de cast is de ervaring om te spelen voor een camera zo goed als onbestaande. Maar dit valt eigenlijk niet op omdat alle personages, ook de kleinere, een heel grote emotionele achtergrond hebben. Ook al weten we niet waarom elk personage in de gevangenis zit, het is duidelijk dat niemand nog de persoon is die hij was voor hij veroordeeld werd. Dankzij het theater hebben al deze stoere mannen geleerd om hun emoties te omarmen en slagen ze erin zichzelf met heel veel nuance en diepgang over te brengen op beeld. Het feit dat dit ook een hechte groep is in het echte leven voel je als kijker. De oprechte sympathie die iedereen voor elkaar heeft, voel je doorheen het scherm en deze dynamiek draagt de film. De groep vindt een heel goed evenwicht tussen sentiment en de lach, wat van de film een heel leuk project maakt.
Atypische gevangenisfilm
Sing Sing toont oprecht dat mannelijkheid binnen het gevangenisleven veel genuanceerder is dan andere fictie ons probeert in te lepelen.
Sing Sing onderscheidt zich door te focussen op de emotionele kant van mannen, zonder met gewelddadige trauma’s te werken. De traditionele stoere man die zijn gevoelens opkropt en met spieren rolt in de gevangenis, komt hier niet aan bod. Maar deze film doet dit zonder het in je gezicht te duwen.
Samen met The Shawshank Redemption is Sing Sing een van de meer hoopvolle gevangenisfilms, al gebeurt er an sich wel veel minder in deze film. Hier primeert de dialoog en emotionele ontwikkeling van de mensen achter de personages en grote thema’s zoals gerechtigheid wegen minder door. Sing Sing toont oprecht dat mannelijkheid binnen het gevangenisleven veel genuanceerder is dan andere fictie ons probeert in te lepelen.
Sing Sing speelt vanaf 5 februari in de bioscoop!
Authenticiteit en eerlijkheid
Sing SingRaak
- Authentieke cast
- Mannelijke emotionaliteit wordt respectvol gebracht
- Het mooie achter elke mens komt naar voor
Braak
- Voor wie een typische gevangenisverhaal verwacht, kan dit even tegenvallen (al is dit misschien ook een positief punt)