De nieuwe Nederlands-Belgische reeks Onopgelost heeft jong talent als Maksim Stojanac en Veerle Dejaeger in de rangen en bundelt zaken van de week met een lange doorlopende verhaallijn. Een recept voor succes?
Afleveringen gezien: 4/10
Wanhopig
Professor Mia Vander Linden (Georgina Verbaan) is gespecialiseerd in cold cases, zaken die na jaren nog niet zijn opgelost. Wanneer een wanhopige moeder haar opzoekt en vraagt om de zaak van haar zoon aan te nemen, gaat ze erop in. Maar ze worstelt met zichzelf en haar baas, die niet opgezet is met haar werk, dus laat ze het over aan haar vijf beste studenten. Een van hen wint aan het einde van een semester vol onopgeloste zaken een stage in de VS.
Dat gegeven zorgt niet meteen voor een samenhangend team. De afstandelijke Vera (Veerle Dejaeger, wtfock) wil vooral op haar eentje punten binnenhalen. Ninthe (Marie-Mae van Zuilen) is goed met computers en Melvin (Xavier Molijn) heeft een fotografisch geheugen. Jochem (Maksim Stojanac) en Charlie (Thorn De Vries) zijn vooral heel empatisch. Ze moeten de neuzen dus in een richting krijgen.
Jarenlang liep de Vlaamse tv over van wekelijkse misdaadreeksen. Flikken, Zone Stad, Witse, Aspe, Vermist, ga zo maar door. De laatste jaren is het soort serie met een zaak-van-de-week zo goed als verdwenen — Chantal komt het dichtste in de buurt. Om kijkers te houden moet je ze meteen meekrijgen en geboeid houden, en daar lenen langere narratieve verhaallijnen zich makkelijker toe. Toch doen heruitzendingen van de oude series het verrassend goed. Dus is er eigenlijk wel een gat in de tv-markt.

Stroefheid
Er zit vooral een stroefheid in de scenario’s waar ik me moeilijk over kon zetten.
Onopgelost heeft best een aantal interessante elementen, maar met de eerste vier afleveringen maakt de serie vooral geen indruk. Je moet al een effort doen om te geloven dat zaken waar de politie jaren aan werkte in een aantal dagen opgelost kunnen worden door studenten. Er zit vooral een stroefheid in de scenario’s waar ik me moeilijk over kon zetten. De discussies tussen de studenten om tot een ontknoping te komen zijn niet bepaald dynamisch of meeslepend. De oplossing vinden lijkt een evidentie, terwijl er ook te veel toevalligheden opduiken waardoor ze een doorbraak forceren. Hoeveel cafés ken je waar nog foto’s hangen van een decennium geleden? (Ik één, in Gent.) Om het wat geloofwaardiger te maken, moeten de studenten zichzelf de hele tijd corrigeren. Na vier afleveringen ben ik het woord “aanname” al beu gehoord.
Dat artificiële zet zich jammer genoeg ook door naar de vertolkingen. De meeste personages worden nooit echt meer dan dat, geen mensen waar je mee meeleeft. Dat zijn dan nog eens archetypen (de carrièrevrouw zonder verder leven, de bitch, de begaafde, enz.) waar op een nogal geforceerde manier nuance aan wordt gebracht. Daardoor zijn hun individuele verhaallijnen ook niet echt meeslepend. Veerle Dejaeger is een van onze beste jonge acteurs, maar zelfs zij zet hier niet haar beste werk neer. Degene die er nog het meeste mee wegkomt, is Maksim Stojanac, die gewoon een goede gast speelt die met iedereen begaan is en in een rolstoel zit. Jammer dat ook dat wel vooral zijn voornaamste kenmerk is.
En toch zijn sommige onopgeloste zaken best intrigerend, net als de doorlopende zaak. Doorgewinterde crimefans zullen misschien toch overtuigd worden om verder te kijken. Wie weet wordt het nog beter in de tweede helft van het seizoen, maar in deze tijden van televisioneel overaanbod hebben we in tegenstelling tot vroeger helaas geen tijd om daar op te wachten.
Onopgelost is nu te zien op Streamz, elke week een nieuwe aflevering.
Moeilijk aan te hechten
Onopgelost reviewRaak
- De zaken zijn best interessant
Braak
- De personages zijn te oppervlakkig
- Het opzet komt niet geloofwaardig over