Een eenzame vesting biedt Johan en Allis hoop op een warm onderkomen tijdens hun reis doorheen de besneeuwde pieken. Maar zijn de burchtbewoners wel zo gastvrij? Om de reis naar Camelot voorspoedig te doen verlopen, moet er meer dan één offer gemaakt worden…
Schrijver: Marc Legendre
Tekenaar: Fabio Bono
Uitgever: Standaard Uitgeverij
Aantal pagina’s: 32
Winkelprijs: € 5,99
Verschijningsdatum: 6 december 2017
Wanneer Johan en Allis de burcht betreden, blijft het ijzig stil. In het midden van de hal staat een angstaanjagend foltertuig: een messingen stier. Door brandoffers trachtten de burchtbewoners vanouds de heidense goden gunstig te stemmen en een vroege terugkeer van de lente af te smeken. Raadsman Hul is duidelijk nog van de oude stempel, maar gaat ook burchtdame Rizza mee in de waanzin? Intussen rijden Lancelot en Mordred hun vriend Johan ter hulp en roept Merlijn duistere machten op. En dan is er ook nog Malfrat, die onuitputbaar op Allis jaagt, belust op wraak.
Hoewel de Uitverkorene-cyclus van Marc Legendre en Fabio Bono al wat realistischer en donkerder was dan de meeste avonturen van de Rode Ridder, wordt de toon in dit voorlaatste deel toch weer wat duisterder. Johan is sowieso al geen vrolijke frans, en de gruwelen die hij tijdens de kruistochten heeft meegemaakt, hebben hem duidelijk getekend. Toch leek de ridder de afgelopen albums weer een beetje op te fleuren. Het voelt daarom vreemd hem in dit deel weer een beetje te zien hervallen. Ook de band tussen hem en Allis lijkt een stapje terug te zetten. Voeg daar nog een paar emo-quotes zoals onderstaande parel aan toe, en je krijgt toch een beetje de indruk van achteruitgang op het vlak van zijn karakterontwikkeling:
“Als het op leed berokkenen aankomt, is de menselijke soort in ziekelijkheid niet te overtreffen.”
Nou ja. Koppel daar het feit aan dat ook Allis wat uit haar hum is en zelfs Merlijn zichzelf van zijn gevoelens probeert te verlossen, en je hebt met Het offer al bij al een vrij somber album in handen. Alleen de immer opgewekte Lancelot houdt de moed er nog in. Maar net zoals de nacht het donkerst is voor de dageraad en de winter het koudst voor de lente, is dit voorlaatste deel van de cyclus wellicht vooral bedoeld als contrast om een vermoedelijk optimistischer laatste deel beter uit de verf te laten komen.
Die toon manifesteert zich ook in veel schaduwen, duistere kamers en hallen, sneeuw en een bloedrode zonsondergang. Ook in Het offer tonen de Italianen Fabio Bono en Dimitri Fogolin, die de inkleuring verzorgt, dat ze van aanpakken weten. Vooral de reeds vermelde zonsondergang, waarbij de warme waas van de ondergaande zon mooi contrasteert met de kille witblauwe bergpieken, blijft bij. We kunnen ons ook enkel afvragen waar Bono het engelengeduld haalt om zoveel textuur in zijn decors aan te brengen. We kunnen zowaar alle schubben van het harnas van Malfrat tellen, of het aantal stenen waaruit de grote brug is opgebouwd. Hoe lang de arme man bezig is geweest aan de indrukwekkende cover, daar hebben we slechts het raden naar…
Het einde van de cyclus nadert met rasse schreden. Volgende maand verschijnt immers De onmogelijke opdracht en loopt dit experiment in storytelling af. De slotsom kan natuurlijk pas op het einde gemaakt worden, maar nu al moeten we Legendre en Bono feliciteren: zij zorgden er immers voor dat de interesse voor een uitgeblust personage als de Rode Ridder terug opflakkerde en dat Johan zijn plaats aan het Vlaamse stripfirmament kon herclaimen.