Various Daylife review: lifesim/RPG zonder substantie

Als donderslag bij heldere hemel kregen we op de laatste Nintendo Direct nieuws dat de makers van Octopath Traveler en Bravely Default een nieuwe RPG hadden gemaakt. Straffer nog, het spel was luttele seconden na de aankondigingen uit op Switch, pc en PS4. Genoeg om het hart van elke Square Enix-fan uit de borstkas te doen bonzen. De teleurstelling was dan ook groot wanneer bleek dat Various Daylife even zoutloos was als zijn titel en het gewoon de port is van een mobile game waar ze nu €30 voor vragen.

Leven en dagelijks brood avontuur

Various Daylife katapulteert je meteen naar een gloednieuwe wereld, vol hoop en beloftes op een rijkelijk leven voor wie meehelpt het continent van Antoecia te verkennen. Een ingewikkelder excuus heeft het spel niet nodig om je in de schoenen van een spraakloze protagonist te proppen. Eén uitzonderlijk povere character creator later ben je klaar om je nieuw leven te starten als zoveelste kolonist in dienst van de kroon. En wat voor leven! Je dagen worden opgesplitst in werken in de hoofdstad en… werken buiten de hoofdstad!

Grappen terzijde, Various Daylife is als spel een mix tussen LifeSim en klassieke RPG. Denk Persona of Miitopia, althans voor de gameloop. In het ene deel spendeer je je tijd door jobs uit te voeren om je personage sterker te maken en je beurs te vullen. Daar tussenin kan je op date gaan met mede-avonturiers om je banden te versterken of enkele tijdelijke events meemaken voor een andere soort beloning. Uitgenodigd worden op restaurant is voor elke relatie goed, en in dit spel krijg je op die manier ook stamina of mood terug, zodat je langer en harder kan werken. Het spel bewaakt zo de balans tussen je portemonnee en algemene kracht. Levelen kost geld, en voor geld ga je aan de bak. Maar waar dienen al die statistieken voor?

Wel, voor het RPG-deel van Various Daylife: de expedities. Te allen tijde kan je ervoor kiezen om de wijde wereld in te trekken op orders van de gilde. Eens een stel bandieten in de pan hakken, andere keren wat honing vinden… Je doel is iets te doen in de gevaarlijke buitenwereld. Vechten staat dus op het menu hier. Ze nemen dan de vorm aan van klassieke beurt-om-beurtgevechten met een presentatie die wat doet denken aan oude Dragon Quest-games. Aan de hand van een waaier personages en gevechtsklassen, kan je met allerhande skills de vijand status effects geven of dikke damage doen. Er komt nog wat meer bij kijken, maar daarover later meer. Voor nu zijn de twee fundamenten van Various Daylife duidelijk. Trainen in the front, rammel geven in the back.

Alleen is de uitvoering niet helemaal hoe het moet zijn. Met een enorm gebrek aan balans en vooral gameplay…

Daily Grind simulator

Want Various Daylife is een absolute sleur, mede door een veel te uitgerekte vooruitgang en de meest sobere presentatie in elk aspect van het spel. Werken? Dat is een menu waar je klikt op wat je wil en doen, even zwart scherm… en poef, werk gedaan. De achtergrond verandert van dag naar nacht en je mag een nieuwe kiezen. Je moet dan wel rekening houden met een dagelijkse bonus of je eigen stamina. Maar an sich druk je gewoon op knopjes om nummers omhoog te krikken. Geen cutscenes, geen klein verhaaltje of lore, zelfs geen toets randomness in de beloningen. Klik, cash, herhaal. Gameplay is hier ver te zoeken. De trailers doen het lijken alsof je kan doen en worden wat je wil in deze nieuwe wereld. Maar het verschil is gewoon de beschrijving in een droog menuscherm.

Spijtig, want er zijn verschillende jobs voor je personage, zoals het haast moet in een Square Enix RPG. Alleen dienen ze enkel voor expedities. Het maakt dus geen fluit uit voor je spelervaring of je nu een krijger dan wel een tovenaar wil zijn. Er zat potentieel in om enkel minigames uit te werken, of dit desnoods gewoon in een aparte expeditie te gieten. Various Daylife doet het absolute minimum om de tag LifeSim te krijgen en houdt het bij saaie menu’s, zonder enige variatie of uitbreiding verder in het spel.

Nu, mocht dit deel snel vooruitgaan zou je nog een goed woordje kunnen zeggen. Maar het spel verwacht dat je een dik uurtje grind alvorens je het aangewezen level hebt voor een expeditie. Je moet sterk genoeg zijn om niet ge-oneshot te worden, en je moet genoeg poen hebben om provisies te kopen en je teamgenoten te levelen. En het is veel. Een job volbrengen is gemiddeld 8000 goud, iemand levelen is 65000 per level per personage. Je zit in een team van vier, dus dat is al slecht voor de financiën. En als klap op de vuurpijl stijgt de kost per level met een slordige 40000 iedere keer. Klaar om te rekenen? De vierde missie van het spel heeft een aangewezen level van 7 voor het hele team. Succes! Mij heeft het 4 uur “gameplay” gekost om experimenteel op te lossen.

Cha-Cha-Cha

Ware het maar dat die expedities en hun verhalen de moeite waren. Zoals gezegd zijn dit klassieke RPG-gevechten. De twist in deze game is het 3-Cha-systeem: Change, Chain en Chance. Lang verhaal kort: je verandert de status van vijanden met spells zoals Lightning, je maakt er een combo van door dezelfde vijand een andere status aan te smeren, en als de elementen je de kans bieden – denk een natte vijand raken met je bliksem, dan deel je damage uit vermeerderd met je chain-bonus. Klinkt alweer basic, nee? Dat is het ook. Want je moet je verder niets aantrekken van welke status je aanricht of de volgorde ervan. Een natte steen in brand steken? Maakt niet uit! Ook geen ingewikkelde schaar-steen-papierverhouding in elementen. Doe maar wat! En zo ga je van een vechtsysteem naar mana-meter minmaxing. Gewoon vaak specials kunnen doen, en uiteindelijk zal je wel een chance hebben. Verder nadenken is optioneel.

Gevechten zijn dan nog het betere deel van de expeditie. Tussendoor doe je helemaal niets. Je team loopt automatisch rechtdoor op de kaart en je wacht tot de procenten van 0 naar 100 gaan. De enige keuze die je hier kan maken is om even kamp op te zetten en te rusten. Een tent kost natuurlijk 100000 goud. God verhoede dat je interageert met dit spel. Je zou plezier kunnen hebben, en dat is niet goed voor je tikker. Aldus de ontwikkelaars, blijkbaar.

Als beloning daarvoor krijg je wat cash en schiet het verhaal vooruit. Een plotlijn van magische fonteinen in een niet-verkende grot… Verder weet ik het na 8 uur spelen niet. De devs vonden het grappig om het plot om de haverklap abrupt te onderbreken voor missies waar we honing van beren moeten stelen of een café helpen cake te maken. Het getuigt van weinig richting en coherentie, maar zorgt er ook voor dat je geen enkele drang voelt om de story missions – de hoeksteen van een RPG – te doen. Wederom, Square zou niet willen dat het hier te snel gaat en dat je hun game deze maand nog kan uitspelen.

Veel charme, weinig moeite

Er blijven gelukkig nog de art style en charme over. De toets aangebracht door devs van Octopath Traveler en Bravely Default is onmiskenbaar. Schattige personages met net geen chibi-look en moderne belichting in een retrojasje vervulden me enigszins met een nostalgisch gevoel voor klassieke JRPG uit dezelfde stallen. En ook het character design en losse tekeningen die hier en daar de menu’s versieren, brengen je terug naar dagen waar titels als Vagrant Story nog iets betekenden. Zelfs de soundtrack is eigenlijk nog te pruimen, ondanks de repetitiviteit. Aan charme zeker geen gebrek. Te verwachten bij Square Enix natuurlijk. Het is helaas ook die charme die je in de luren legt, denkende dat dit de kwaliteit van een typisch Squenix-game zal halen.

Want ook voor de presentatie hetzelfde rapport als voor de gameplay: het absoluut strikte minimum. Omgevingen? Volledig lineair en troebel zodra het kan om alle foutjes te verbergen. Cutscenes? Nope, stille achtergronden met statische 3D-modellen die lipsyncen is het beste dat je krijgt, als je geluk hebt. Vaak is het gewoon een korte tekst op een troebele achtergrond en klaar. En geen huisje is te heilig voor deze barbaarse behandeling. Beste voorbeeld was mijn tweede date met Bruno, de krijger in het team. Je zou denken “een date, dat is iets speciaals, daar gaan ze tijd en moeite in steken”. De date was: zwart scherm, achtergrond taverne, overlay tekst “Je ging naar de bar en had er een leuke avond”. Slaapmuziekje, klaar.

Zelfs in gevechten kan er geen cent van het budget af voor de presentatie. Jouw personages zijn niet in beeld, vijanden bewegen amper en de effecten van toverspreuken zijn zo simpel dat je ze volgens mij gewoon op de asset store van Unity kan kopen. Het is echt schrijnend te zien hoe een spel dat je €29 lichter maakt, zo weinig doet om het te verdienen.

Er kroop dus geen enkele moeite in Various Daylife. Het start al met een zeer klassieke basis en slaagt er toch in om alle plezier van dit genre te stropen. Het LifeSim-gedeelte had een leuke toegangspoort kunnen zijn voor gevarieerde gameplay die je personage echt kan schapen zoals jij het wil. Het werd een simplistisch keuzescherm met nummers. Expedities hadden alle expertise van Square Enix op het vlak van RPGs kunnen combineren tot een snel en bevredigend spelsysteem. Neen, we kregen de babyversie van Final Fantasy V op rails. En als verhaal en vormgeving ook helemaal niets willen ondersteunen, dan stort het spreekwoordelijke kaartenhuisje genaamd Various Daylife ineen. Een game die beter was uitgedoofd na zijn stint op iOS in plaats van schaamteloos te doen alsof het fans van Octopath Traveler of Bravely Default iets nieuws te bieden heeft.

Zin in een goede recent uitgekomen JRPG? Wij vonden The Legend of Heroes: Trails from Zero een plezier om te spelen.