Mother’s Instinct review: voorzichtig trauma

Mother’s Instinct is een remake van de Franstalig-Belgische film Duelles uit 2018 van Olivier Masset-Depasse. Oorspronkelijk ging hij zelf opnieuw de regie in handen nemen, maar door persoonlijke redenen heeft hij dit moeten doorgeven.

In Mother’s Instinct kijken we naar twee buurvrouwen, Alice en Céline, die ook beste vriendinnen zijn in de jaren ’60. Ook de echtgenoten kunnen het goed vinden en hun zoontjes zijn ook beste vrienden. Alles is pais en vree totdat het noodlot bikkelhard toeslaat. Door de dood van het zoontje van één van hen ontstaan er spanningen en komt de vriendschap onder druk te staan. Er volgt een constante slinger aan verschillende emoties die elkaar continu versterken. Van rouw naar achterdocht naar haat naar wraakgevoelens.

Belgische oorsprong

Mother’s Instinct is dus een remake van de Belgische film Duelles uit 2018 van Olivier Masset-Depasse, dat dan weer losjes gebaseerd is op het boek Derrière la Haine van Barbara Abel uit 2012. Duelles won in 2020 maar liefst 9 Magrittes (van 10 nominaties), de Franstalige tegenhanger van de Ensors. Tot op heden is Duelles dan ook de recordhouder in aantal Magrittes. Net zoals Erik Van Looy ooit probeerde met Loft ging Masset-Depasse met deze remake zijn eerste stappen in Hollywood zetten (met hopelijk een beter resultaat). Echter kwam er iets tussen en nam cinematograaf Benoît Delhomme de regisseurstoel over en werd dit zijn regiedebuut. Als cinematograaf heeft hij reeds groter werk verricht met The Theory of Everything en At Eternity’s Gate. En het feit dat het een Fransman is, geeft hoop dat er een soort van tegenwicht tegen een te sterke “veramerikanisering” plaatsvindt.

Qua cast zijn kleppers Veerle Baetens en Anne Coesens van Duelles niet meegekomen (zoals Matthias Schoenaerts in The Loft). Met in de hoofdrollen Jessica Chastain (It: Chapter 2, The 355) en Anne Hathaway (Interstellar, Les Misérables) kan er niet gezegd worden dat de acteerprestaties minder zullen zijn. Met namen als Alice en Céline is het ook duidelijk dat er aan de namen van de personages niet gesleuteld is in deze remake.

Het mag al snel duidelijk zijn dat Hathaway en Chastain met hun twee heel de film dragen. Jessica Chastain vertolkt als Alice het hoofdpersonage waar we het meeste tijd mee doorbrengen. Het is dus makkelijk om met haar argwaan mee te gaan aangezien we veel momenten van Hathaway haar personage niet zien of enkel via de ogen van Alice. Hathaway heeft om deze reden meer ruimte om in extremen te acteren, terwijl we van Chastain haar personage een geleidelijkere evolutie verwachten. Van beiden zien we wel een overtuigende portie melodrama van de bovenste plank.

Het venijn zit in de staart

Initieel voelt Mother’s Instinct aan als een ode aan Hitchcock. Zo opent hij met een scene waarin Alice door het raam gluurt en iets sinisters van plan lijkt te zijn. Dit blijkt al snel om een verrassingsfeest voor Céline te gaan en er is eigenlijk niets aan de hand. Naarmate het verhaal van Mother’s Instinct vordert, is het soms moeilijk om te achterhalen of het gebruik van Hitchcockiaanse elementen eerder een parodie dan een eerbetoon wordt.

De setting in de jaren ’60 geeft Delhomme wel iets mee te werken. De typische suburban-stijl die het verhaal nodig heeft, kan hij goed in beeld in brengen. Hij slaagt erin om telkens een idyllisch jaren ’60-beeld te schetsen dat vaak gebukt gaat onder de oppervlakkigheid. Echter weten we als kijker wel welk emotioneel drama er in de huizen plaatsvindt. De emotionele oppervlakkigheid die zo kenmerkend is voor deze naoorlogse periode, wordt gebruikt als catalysator voor sommige acties van Alice en Céline, al was er ruimte om hier meer mee te doen en een stevig punt te maken.

Mother’s Instinct is voornamelijk opgebouwd als een mysterie, terwijl dit niet echt de beste keuze lijkt voor het beperkt aantal vragen dat de film oproept doorheen zijn vrij korte speelduur van 94 minuten. Hierdoor is de pacing van de film niet wat het moet zijn. De eerste twee acts leunen heel sterk op het emotionele weerwerk tussen beide moeders, waarin een palet aan emoties centraal staat. Naar het einde van de tweede act verandert de toon te plots waardoor het bijna karikaturaal begint aan te voelen. Zeker in contrast met het subtiel opgebouwde karakter van het eerste uur. Het laatste halfuur gaat Mother’s Instinct opeens zo snel vooruit via tal van voorspelbare acties dat de pracht van het eerste uur jammer genoeg een beetje teniet gedaan wordt.

Mother’s Instinct speelt vanaf 1 mei in de zalen.