Life is Strange: Before the Storm review – bitterzoete proloog

Life is Strange: Before the Storm, vormt de postume proloog van een wereld waar we ondertussen twee jaar geleden afscheid van namen. Life is Strange liet op vele spelers, mij inbegrepen, een permante indruk na. De melancholische slice-of-life walking simulator was – naast een verschrikkelijke portmanteau van genres – een meesterlijke beheerste rollercoaster van emoties; kunst zoals het medium nog te zelden ziet. Kritisch succes leidt tot economisch succes, en in het huidige industrieklimaat betekent dat haast de facto een opvolger, of daar nu vraag naar is of niet. Before the Storm is die ongevraagde opvolger en ook al heeft het alle kwaliteiten van zijn voorganger, het zal nooit zijn wat Life is Strange was: origineel.

Publiek geheim

Before the Storm speelt zich een paar jaar voor de gebeurtenissen van Life is Strange af. We spelen deze keer als Chloë Price, de liefkosende maar goorgebekte rebel die Max’ diametrale tegenpool belichaamde in Life is Strange. Doorheen de drie hoofdstukken leren we haar achtergrond kennen; het verlies van haar vader, wat dat doet met een tiener en vooral de relatie die ze met Rachel Ambers overhoudt aan die turbulente periode. De naam Ambers doet wellicht een belletje rinkelen bij wie Life is Strange al uitspeelde, maar we gaan hier niet verklappen hoe of wat. Voor sommige mensen kan dit het begin zijn van het avontuur, parallel aan de eeuwige 4-5-6-1-2-3-discussie in het Star Wars-milieu. Het is spijtig genoeg veruit de enige manier om Before the Storm te nuttigen.

Versta ons niet verkeerd, de proloog op zich is met maestria geschreven en wordt als de perfectie zelve geritmeerd. Wie hier het verhaal van Blackwell Academy begint, gaat van zijn sokken geblazen worden. Alleen is dit voor elke andere speler (de marketingdoelgroep van Square Enix) een maatje voor niets. Alle personages die aan bod komen in Before the Storm werden al met evenveel beheersing beschreven en tot leven gebracht. Chloë was al een gebroken tiener op zoek naar soelaas, Rachel was al de schoolkoningin van wie enkel Chloë de duistere geschiedenis kende, schoolhulp Samuel was al een bastion van empathie ondanks zijn mentale beperking, … Rachels plottwist is de enige nieuwe informatie die je zal krijgen, voor zover je er iets mee bent.

Before the Storm werd als proloog paradoxaal na Life is Strange geschreven. De weinige nieuwe info die je dus krijgt, komt niet aan bod en heeft geen invloed op zijn chronologische opvolger. In sommige instanties staan de motivaties en geheimen van personages zelfs haaks op hun eerste indruk in Life is Strange. Een storend gevoel voor immersie en continuïteit, en des te storender omdat er in dat departement ook niets schortte. Het onbehaaglijke gevoel dat het spreekwoord ‘don’t fix something that isn’t broken’ hier bijzonder toepasselijk is, laat je niet los.

Walking simulator…barely

Wat nog in chronologische speelvolgorde een non-issue is maar voor fans van het eerste uur tot irritatie leidt, is de gameplay. Life is Strange (l’originale) had, op zijn tijdmanipulatiemechaniek na, amper wat in de pap te brokken als het op gameplay aankwam. De mechanische voldoening van een schouderknop induwen was al even onpeilbaar als je tanden poetsen met schuurpapier, maar het leverde wel interessante puzzels op en een leuke kijk op de microcosmos die Blackwell voorstelt. In Before the Storm heb je zelfs die vluchtige voldoening niet. Het hele avontuur is, eufemistisch uitgedrukt, een serie waar je in shifts van tien minuten om een ja of een neen gevraagd wordt. De spierverlamming, inherent aan het genre, bereikt hier zijn absoluut hoogtepunt. Dat de verschillende keuzes bovendien voor iets minder alternatieven zorgen dan in Life is Strange, ergert opnieuw de fan van het originele werk in mij.

Want hoe subjectief het spelplezier in een interactief avontuur ook mogen zijn, het is hier wel een objectieve stap achteruit ten opzichte van zijn voorganger en inspiratie. In de plaats van Max’ tijdsmanipulatie schenkt Deck Nine ons hun versie van straatpraat, compleet met boze striptekens rondom de desbetreffende dialoogoptie. Hierin draai je de Chloë-knop naar 11 en moet je op basis van je tegenstanders woorden lik op stuk geven. Op papier een cool idee, in de praktijk een typische Chloë-situatie waar je een confrontatie meter opvult in plaats van meteen het gevolg van je keuze te ondergaan. Kortweg uitstel van executie. De term ‘innovatief’ is hier even misplaatst als ‘ethisch’ in de context van wapenverkoop.

Op zoek naar fouten

Het is echter allemaal het muggenziften van een absolute devoot voor het origineel, want objectief scheelt er helemaal niets met Before the Storm. Deck Nine combineert met evenveel brio als DONTNOD verhaal, voice acting, stijl, ritme en gevoel. Een deel daarvan haat je of niet, maar hoeft in geen enkel opzicht onder te doen voor het talent dat zichtbaar was in Life is Strange en aan het plezier dat dat werk je kan geven. Zelfs de soundtrack van zijn voorganger, een door god geschonken laatste-dag-van-de-vakantie melancholische indierock mixtape, evenaart het zonder moeite. En ook op het vlak van levensduur krijg je evenveel waar voor je geld als voorheen, daar de fysieke editie alle episodes én de eerste aflevering van het originele Life is Strange bevat. Enkel op technisch vlak kan het wat bestraft worden, maar dat zou even zinnig zijn als de Mona Lisa te quoteren op zijn kaderlijst. Als je Life is Strange verkondigde als een Jehovagetuige de Wachttoren, dan kan je Before the Storm gerust in één adem mee vermelden.

Neen, aan Before the Storm ontbreekt niets. Elke letter van de vorige paragrafen zijn de klauwsporen van een junkie die na anderhalfjaar strijd en pijnlijke afscheid zijn soberheid opgaf en achteraf het iets minder potente spul vervloekt als enige schuldige. Before the Storm kan niet zijn wat zijn voorganger was, het origineel, en dat is, in alle eerlijkheid, meer een jaloerse uitspatting dan een kritiek…