What a time to be alive. De Switch is ondertussen niet weg te slaan uit huiskamers, van treinen en busritten. Nintendo doet dat goed, die switch van Wii U naar een nieuwe draagbare console. Het zat er dan ook aan te komen dat één van de grootste Nintendo-franchises ook een glorieuze comeback ging maken op het nieuwe systeem. Super Smash Bros. Ultimate, de Smash to end all Smashes, de laatste en meest volledige editie. Masahiro Sakurai’s meesterwerk. We hebben hem mogen spelen. Smashing.
Oude memes uit de gracht
Een oude meme, die plotsklaps weer relevant werd. In de E3-presentatie van Nintendo zagen we immers oude vriend Masahiro Sakurai zitten. Zoals steeds sereen. Zoals steeds jonger van uitzicht ten opzichte van de laatste keer dat we hem zagen. De verpersoonlijking van The Curious Case of Benjamin Button. In een uiteenzetting van een half uur lijstte hij zonder een greintje emotie op wat Smash Bros. Ultimate allemaal voor ons in petto had. Na een tijd van ongetwijfeld polsverwoestende tests, lange nachten en esthetische tweaks, zagen we het in zijn ogen weerspiegeld. Mijn meesterwerk is af. Alles wat jullie willen, het zit erin. En het is beter dan vroeger. Never ask me for anything again.
Dat het Sakurai’s afgewerkt meesterwerk is, ervoeren we meteen als we de controllers opnieuw in de hand kregen. We voelden het opnieuw. De Furie. Dat gevoel dat enkel oplaait als je een ouderwetse Gamecube-controller in de hand hebt. Het overspoelt je, het maakt zich meester van je. Laat me los in Final Destination, geen items. Ja, dit is de Furie die ik gewend ben, waar ik mee ben opgegroeid. Dit is de Smash Bros. die ik wil. Een liefdeskind van nostalgie en geluk.
Met de Gamecube-controller in de hand, begonnen we aan de matchen. Of ik deze game al gespeeld had? You know nothing, Ninty-man. Terwijl hij de controls uitlegde aan een andere journalist (die verrassend genoeg de game nog nooit gespeeld had), familiariseerde ik me met de nieuwe engine. Springen, ontwijken, moves gebruiken, het ging allemaal zo vlot. Vreselijk vlot. Het verschil met de versie op Wii U was meteen voelbaar. Personages bewogen veel sneller en alles vloeide sneller in mekaar over. Deze game was allesbehalve traag. Het was alsof je qua tempo heen en weer schipperde tussen Melee en Brawl. En dat is een goede zaak.
Perfect, of niet?
Bestaat er iets zoals een perfecte Smash Bros? Het is een moeilijke vraag. Voor sommigen is het Melee, voor anderen Brawl en voor enkele puristen is het de originele versie op de Nintendo 64. Wat je wel met zekerheid kan zeggen, is dat de verschillende games volgens verschillende snelheden opereren. Waar Melee het meest verschroeiende matchritme had, was dat bij Brawl teruggeschroefd en zelfs tot een slakkengangetje gereduceerd in de 3DS- & Wii U-versie. Maar het staat met zekerheid vast, iedereen heeft zijn favoriete versie van Smash, daar kan je vanop aan.
Dit was voelbaar het uitgangspunt voor Super Smash Bros. Ultimate. Want hoe bereik je dat hoogtepunt? Dat punt waar IEDEREEN zou zeggen dat deze Smash alles heeft wat ‘ie wil? Simpel. Je maakt een slimme combinatie van alle voorgaande succeselementen in één game. Een ongetwijfeld loodzware opdracht die ik niemand toewens. Maar hier is het gebeurd. En dat besef je maar al te hard eens je de tegenstander met een Warlock Punch van Ganondorf het universum inknalt.
Liefde voor de Smash
Maar onafhankelijk van tempo, is er nog zoveel zichtbaar verbeterd aan Smash. Sommige personages kregen een likje verf, zoals Link die nu Breath Of The Wild-geïnspireerde moves heeft, terwijl anderen bijna van de grond af herwerkt zijn, zoals Ganondorf. Hij heeft nu eindelijk een zwaard, dat hij kan gebruiken. Zijn bereik en snelheid liggen veel hoger dan in elke vorige iteratie. Mijn innerlijke Ganondorf main smult hiervan.
Maar ook de nieuwe toevoegingen voelen helemaal niet mis. De Inkling als nieuw speelbaar personage voelt aan alsof ze al eeuwen in Smash speelbaar waren, met hun eigen unieke aanpak waarbij de inkt uitmaakt hoeveel pijn je de ander toebrengt. Sun en Moon-Pokémon zoals Alolan Vulpix of Solgaleo zijn ook van de partij, want je kan toch niet Smash Bros spelen zonder een beetje chaos die veroorzaakt wordt door een rondspringende ontploffende vuurleeuw?
De Furie. Dat gevoel dat enkel oplaait als je een ouderwetse Gamecube controller in de hand hebt. Het overspoelt je, het maakt zich meester van je.
Oh ja, dat ding waar jullie al meer dan 10 jaar online voor gehuild werd? Ook Ridley is speelbaar en een grote vernietigende kracht waar we van vermoeden dat die toch een beetje ingeperkt zou moeten worden voor de metagame-balans. In onze lange speelsessies is er geen enkel potje verloren door een Ridley-speler en dat baart ons wel wat zorgen. Het zou zonde zijn moesten alle spelers op hoog niveau met Ridley moeten spelen uit noodzaak.
Niet alleen van de hedendaagse personages smul je, maar ook de ietsiebietsie kleine esthetische tweaks zijn niet te onderschatten. Smash Bros. is een fangame tot het einde, die ode brengt aan elke franchise. Het neusje van de zalm op dat vlak? De individuele meters (voor speciale vaardigheden) zijn nu steeds in de stijl van het spel waaruit dat personage komt. Ik ben nog nooit zo blij geweest om zo’n kleine verandering.
Hands-on excitement
Het is deze combinatie van nieuwe elementen, herwerkte elementen en optimalisaties die Super Smash Bros. Ultimate duidelijk als dé game van het najaar positioneren voor me. Want ja hoor, alles wat de fans ooit vroegen*, zit op één of andere manier verwerkt in Ultimate. Je voelt het, je ervaart het en je wilt het minnekozen.
Bestaat er iets zoals een perfecte Smash Bros? We krijgen hem op 7 december. De toekomst is Smash.
*geschreven in de tranen van Waluigi-fans
