We hadden het eerder al over de films waar we naar uitkijken op Film Fest Gent 2024. Nu het startschot gegeven is, nemen we jullie mee doorheen onze tijd op het festival. Minireviews voor alle films die we zagen, zodat je nog snel tickets kan kopen!
Dag 1
Small Things Like These
De openingsfilm is Belgisch, maar tegelijk ook heel Iers. Regisseur Tim Mielants verfilmt een boek over kolenverkoper Bill Furlong (Cillian Murphy) die ontdekt dat jonge, zwangere meisjes tegen hun wil vastgehouden en aan het werk gezet worden in een kloosterwasserij. De film is uiteindelijk veel minimalistischer dan ik had verwacht, karakterstudie in plaats van misdaaddrama. Terwijl Bill worstelt met zijn stilte en de rol die het klooster vervult in zijn leven, tonen flashbacks waarom hij twijfelt.
Velen die Cillian Murphy pas echt leerden kennen in Oppenheimer, zien de acteur hier opnieuw een heel intern gericht personage spelen. Alleen is Bill door en door goed, empatisch en vrijgevig door zijn eigen jeugd en zachte karakter. Het is een innemende en soms aandoenlijke vertolking. Tim Mielants vindt de kracht van dit verhaal in de stilte van veelzeggende blikken en voorzichtige gesprekken, prachtig gefilmd en in beeld gebracht. Een mooie toevoeging aan zijn filmografie.
Presence
Een gezin in crisis koopt een statig oud huis, op zoek naar een nieuwe start. Elk gezinslid worstelt met iets, en dat merkt ook de andere bewoner van het huis op. Er is namelijk een aanwezigheid die er rondwaart en vanuit wiens perspectief we alles zien. De dochter van het gezin merkt die al snel op. Hoe meer ze er iets aan proberen te doen, hoe meer spanning er in het gezin komt. Wie is die aanwezigheid en welke bedoelingen heeft het?
Steven Soderbergh filmde na Unsane ook Presence met een iPhone. Dat geeft letterlijk een iets andere invalshoek, maar creëert ook een afstand. Je raakt eraan gewend, maar het is vooral het scenario dat hier te wensen overlaat. Veel spanning is er niet te voelen. Bepaalde verhaallijnen beginnen maar kennen geen einde, en een twist zie je van ver aankomen. Op het einde kreeg ik nog wat rillingen, maar daarna verdwijnt deze film heel vlug naar gene zijde van het filmuniversum.
Les Femmes au Balcon
Noémie Merlants carrière ging de lucht in na haar werk in het prachtige Portrait d’une jeune fille en feu. Nu staat ze op het festival met haar regiedebuut, waarin ze samen met regisseur Céline Sciamma het verhaal vertelt van drie huisgenotes in een appartementswijk in Marseille. Tijdens een hittegolf raken auteur Nicole, camgirl Ruby en actrice Elise vanop hun balkon aan de praat met hun overbuur. Dat wordt al snel een feestje, maar met een tragische afloop.
Les Femmes au Balcon is een absurde tragikomedie waarin vrouwen alles zijn wat de maatschappij hen niet wil laten zijn: hysterisch, seksueel, nonchalant, extravagant, solidair. Dynamisch gefilmd, ontzettend entertainend maar ook nog met een boodschap tegen toxische mannen die hen klein houden. Het is alleen jammer dat die naar het einde toe net wat te erg naar je hoofd geslingerd wordt. De focus op de relatie tussen de vriendinnen was meer dan genoeg.
Julie Zwijgt
België trekt dit jaar naar de Oscars met dit langspeeldebuut van Leonardo Van Dijl. De Julie uit de titel is een beloftevolle tennisster die dat probeert te combineren met school. Haar evenwichtsoefening wordt verstoord wanneer haar trainer geschorst wordt voor grensoverschrijdend gedrag. De club wil van zo veel mogelijk leden ervaringen horen, maar Julie wil niet spreken.
De Belgen hielden het op de eerste dag van het festival allebei sober, want ook dit is een niet-dramatische kijk op een gevoelig onderwerp. Van Dijl hanteert een bijna documentarische stijl, waarbij zowel scherpte als licht vaak (ogenschijnlijk) onbewerkt weergegeven worden. Tessa Van den Broeck maakt in haar eerste rol zeker indruk, want zonder weinig te doen wordt elke fase van haar wroegingsstrijd duidelijk. Deze film is voor iedereen die ooit vroeg “Waarom wachten vrouwen zo lang om te praten?” Voeg daaraan nog de ongelofelijke tribune aan ondersteunde acteurs toe en je krijgt een innemende maar overtuigende film.
Dag 2
Kneecap
Het origin story van een nieuwe fase in de Ierse taalstrijd was niet meteen wat we verwachtten van Kneecap, maar we verwelkomen verrassingen op Film Fest Gent. De biopic van de gelijknamige Ierse hiphopband sprong in het oog omdat de leden zichzelf spelen en ze hoge ogen gooiden op Rock Werchter deze zomer.
Terecht, zo blijkt, want dit is een heerlijk speelse film die hun nederige achtergrond en opmerkelijke reis naar bekendheid uit de doeken doet. De identiteit en status van Noord-Ierland verdeelt het Verenigd Koninkrijk nog altijd, en in Kneecap leren we hoe het Iers een cruciaal onderdeel is van die onafhankelijkheidsstrijd. De bandleden zijn er misschien in gerold, maar ze vertegenwoordigen iets dat niemand mag negeren. Ze kunnen nog eens acteren ook – en die nummers zijn ook echt schijven!
Good One
De volledig tegenovergestelde sfeer ervoeren we dan weer in dit regiedebuut van India Donaldson. De 17-jarige Sam gaat op trektocht met haar vader en diens jeugdvriend. Zij gaat bijna studeren, haar vader werd nog niet lang geleden opnieuw vader en zijn vriend is net gescheiden – ze hebben dus nood aan herbronning. Alles verloopt prima, tot op een bepaald moment.
Ik was vorig jaar heel erg fan van Here en Perfect Days, en dit kabbelende drama past perfect in dat rijtje. De band tussen de drie hoofdpersonages is tastbaar, de toon gemoedelijk. Vooral James Legros is heel grappig. Maar dan keert het, en de vertolking van Lily Collias toont dat plotse besef dat ook zij moet opgroeien op een pakkende manier. Donaldson doseert precies goed, en mee door de setting levert dat een mooie indie op.
Miséricorde
In deze Franse plattelandsfilm verwachte ik initieel veel miserie, maar deze is luchtiger en diepgaander dan ik op voorhand verwachtte. Hoofdpersonage Jérémy keert terug naar zijn klein geboortedorp om de begrafenis van de plaatselijke bakker bij te wonen. De zoon van de bakker is een oude jeugdvriend, dus ook de weduwe kent hij zeer goed. Hij besluit een tijdje te blijven en logeert bij de weduwe in de oude slaapkamer van zijn jeugdvriend.
Al snel blijkt dat jaloezie en opgekropte frustraties schering en inslag zijn in het dorpje en al snel volgt er een nieuwe dode waarvan de ware toedracht geheim moet blijven. Alle manieren om aan de wet te ontsnappen leveren zeer grappige situaties op waarin er bij alle mannen een serieuze homo-erotische ondertoon naar boven komt. En de plaatselijke pastoor lijkt wel te teleporteren doorheen heel het dorp. Deze film is een mix geworden van erotische spanning, een murder-mysterie en een soort van komedie. (Frédéric)
The Apprentice
Een van de meest spraakmakende films op het programma zorgde voor de meest gevulde perszaal tot nu toe. De Trumpfilm van Ali Abbasi neemt ons mee naar de man die probeerde los te komen van het ‘zoon van’-label. De jonge Donald wil een hotel openen, maar de familie zit in gerechtelijke problemen. Trump ontmoet Roy Cohn, een meedogenloze maar succesvolle advocaat. Die neemt Donald onder zijn vleugels.
The Apprentice had een portret kunnen zijn van de grootste menselijke karikatuur die we kennen. Abbasi kiest ervoor om te tonen dat hij ooit een onzekere, uiterst beïnvloedbare jongeman was die volledig omringd werd door toxische mannen. Hebben we zijn ontstaansverhaal echt nodig? Misschien om net diezelfde invloeden op jongens in onze huidige maatschappij te herkennen. Hulde ook aan Sebastian Stan, die eerst alleen enkele trekjes van Trump naar voren brengt om dan stilaan de man te worden die we kennen. Alle betrokkenen weten dat het een risico is om deze film uit te brengen, maar het is een reminder dat Trumps invloed veel verder gaat dan de aanhangers die binnenkort weer op hem zullen stemmen.
Crossing Istanbul
Een gepensioneerde leerkracht uit Georgië besluit haar nichtje terug op te zoeken. Zij is destijds weggegaan richting Istanbul omdat ze als transvrouw niet goed in de familie lag. Lia, de leerkracht, reist samen met jeugdvriend en buurjongen richting Achi. In Istanboel leren ze een activistische advocate kennen die zich specifiek voor transvrouwen inzet.
Ik vreesde eerst dat dit een zwaar en misschien saai verhaal ging worden, maar ik kreeg iets helemaal anders voorgeschoteld. Crossing Istanbul is verrassend hoopvol en laat ons het kleurrijke leven van de transgemeenschap in de Turkse stad zien. Zeker niet het beste wat ik op FFG zag, maar wel een aangenaam tussendoortje. (Frédéric)
Dag 3
BXL
In Brussel volgen we het verhaal van twee broers van Marokkaanse origine die een bescheiden leven leiden. Tarek is een beloftevolle bokser, zijn kleine broer Fouad verafgoodt hem. Maar een incident waar we pas gaandeweg meer over weten, doet hen twijfelen aan hun plaats in België. Het zorgt bij Fouad voor problemen, terwijl Tarek zijn gezin vooruit probeert te helpen.
De film van de broers Aït Hamou begint met racistische en beledigende uitspraken van politici en beleidsmakers. Dat schept verwachtingen voor een scherpe film, die daarna helaas niet meer ingelost worden. BXL is een film met goede bedoelingen en innemende personages, maar vertelt eigelijk niets nieuws of op een andere manier. Empathische niet-racisten zullen meevoelen, maar anderen overtuigen van de inherente discriminatie in onze maatschappij zal wellicht niet lukken. Jammer.
A Real Pain
In deze film van acteur Jesse Eisenberg gaan neven Benji en David op herdenkingsgroepsreis naar Polen om hun recent overleden oma te eren en hun joodse afkomst beter te begrijpen. De neven zijn wel twee tegenpolen: David is schuchter en conflictvermijdend, Benji een flapuit die weinig geeft om wat mensen denken. Dat zorgt ook al snel voor spanningen tussen hen en in de groep. Maar die vreemde dynamiek tussen de neven heeft enkele redenen, die een ander perspectief naar boven brengen.
A Real Pain stelt heel veel vragen en doet je nadenken zonder pasklare antwoorden te geven. Over mentale gezondheid en trauma en hoe we daarmee moeten omgaan. Moeten we het een plaats geven en verdergaan of het meer ruimte geven? Dat alles zit verpakt in een best grappige roadmovie met boeiende vertolkingen van Kieran Culkin en Eisenberg zelf.
Anora
Sekswerker Ani kan zichzelf goed verkopen, maar het blijft een moeilijk leven. Ze kan haar geluk dan ook niet op wanneer Vanya, een rijke Rus voor haar valt en steeds meer tijd met haar wil doorbrengen. Seks, drugs en heel veel geld vullen haar dagen. Op snoepreis in Vegas trouwt het jonge koppel, maar daar zijn Vanya’s ouders het niet mee eens…
Ondanks de grote hype die al rond de film hangt, was dit toch een van de aangename verrassingen tot nu toe. Sean Baker stuwt het verhaal goed voort en deelt het eigenlijk in in drie delen, waardoor je de langere speeltijd eigenlijk echt niet voelt. Het tweede deel van de film is ook verbazend grappig. Dat voegt een andere dimensie toe aan de film en geeft je ergens ook een vals gevoel van veiligheid voor de ontknoping, waarmee Baker veel gezegd krijgt zonder het vol in je gezicht te gooien. Het uitstekende script wordt bovendien alle eer aangedaan door de cast, met Mikey Madison als schijnende ster. Verdiende Gouden Palm!
De Laatste Joodse Zomer
In deze documentaire brengt Belg Thom Vander Beken het relaas van Belgische Joodse families die in 1942 werden opgepakt en gedeporteerd. Daarbij kregen de Duitsers hulp van collaborateurs in de bevolking en ordediensten. De verhalen worden in beeld gebracht met geacteerde intermezzo’s door de getuigen zelf maar ook een aantal scholieren, die reageren op wat ze te horen krijgen.
Helaas was ik geen fan van de aanpak voor deze docu. De getuigen en studenten laten acteren komt houterig en overdreven artificieel over, en de stukken tussen de getuigenissen voegen zo dan ook niets toe. Gewone shots van omgevingen of naspel met professionele acteurs had wellicht nog iets beter gewerkt. De verhalen gingen zo soms te veel naar de achtergrond door de focus op het stilistische. Uit respect voor de verhalen ben ik gebleven.
Dag 4
September Says
Zussen September en July zijn buitenbeentjes. September heeft lak aan de regels en haar klasgenoten, July is extreem schuchter en wordt daardoor gepest. Wanneer het misgaat op school, grijpt hun moeder in door te verhuizen, maar vooral September is niet zo makkelijk te temmen.
Vanaf het begin voel je dat er iets gaat misgaan in September Says. September is heel erg manipulatief, en het wringt als ze haar zus telkens gewaagdere bevelen geeft. Ook hun moeder worstelt met de band tussen de zussen. Alles werkt ergens naartoe, en die climax kwam onverwacht. De aanloop mocht misschien iets korter, maar het is een straf debuut van Ariane Labed.
Des Teufels Bad
Het werd niet minder onbehaaglijk met dit psychologisch horrordrama dat zich afspeelt in Oostenrijk, midden achttiende eeuw. Agnes is net getrouwd en is dus weggetrokken van haar familie, de bossen in. Ze moet nu werken als visser, koken voor haar man en wachten op een kind. Maar al snel blijkt dat ze het moeilijk heeft om dat nieuwe leven te aanvaarden, zeker omdat haar man haar niet bepaald liefdevol benadert en haar schoonmoeder zich maar blijft moeien.
Sommige dingen zijn dus tijdloos, maar gelukkig kunnen wij wel hulp krijgen als het moeilijk gaat. In sterk religieuze gemeenschappen zoals toen werden depressieve gevoelens weggezet als de invloed van de duivel. Mensen die zelfmoord pleegden, kwamen sowieso in de hel terecht. Dat spanningsveld zorgt voor een beklijvende film met een geweldige vertolking van Anja Plaschg. Ook de cinematografie en gekozen locaties doen je meteen volledig opgaan in het verhaal. Let wel op: de film is explicieter dan ik had verwacht.
The Outrun
De jonge Rona is teruggekeerd naar haar thuishaven, op de afgelegen Orkney-eilanden boven Schotland. Zoals vele jongeren was ze jaren eerder naar Londen getrokken om er te studeren en een leven op te bouwen. Alleen dreigt dat in duigen te vallen door haar steeds verder escalerende drankprobleem. Op de Orkneys hoopt ze de rust en evenwicht terug te vinden.
Verslavingsverhalen zijn legio in films, dus moeten nieuwe het vooral van het personage en de manier van vertellen hebben. Dat is bij regisseur Nora Fingscheidt goed gelukt. Rona is een interessant en goed uitgewerkt personage, met ook lelijke kantjes, maar voor wie je altijd hoopt dat het goed komt. De Orkney-setting is uniek en zorgt zowel narratief als atmosferisch voor een meerwaarde. Saoirse Ronan is magnetisch in de hoofdrol. De film is soms misschien iets te geforceerd poëtisch, maar het stoorde me niet al te veel gezien de sfeer van deze film.
The Substance
Na een rustigere film werd het gaspedaal ongenadig ingeduwd met wellicht ook de meest controversiële film van het festival. In The Substance neemt Hollywoodveteraan Elisabeth Sparkle de gelijknamige behandeling om opnieuw relevant te kunnen zijn in de wereld die haar verstoten heeft voor haar leeftijd. Het nadeel: er ontspruit een jongere kloon uit haar eigen lichaam, Sue, met wie ze elke week van bewustzijn moet wisselen. Maar als je jong en succesvol bent, wil je misschien wel je bewustzijn niet verliezen…
Een ervaring, dat is wel het minste wat je kan zeggen van deze film van Coralie Fargeat. Een bodyhorrorsatire, zo kan je het misschien omschrijven. Intense kleuren en speciale perspectieven geven alles een licht artificiële look, die goed past bij de boodschap van de film. Subtiel kan je het niet noemen, want gaandeweg vervallen Sue en Elisabeth in een spiraal van eigenbelang, en dat heeft groteske gevolgen. Voor mij vervalt de kracht van de boodschap daardoor wel beetje, maar het is een moedige krachttoer van vooral Demi Moore en Margaret Qualley. Mensen met een zwakke maag raden we deze af, maar als je tegen iets kan, is dit wel een film die je bijblijft, zeker als je die ziet in de bioscoop met anderen.
Favoriten
Film Fest Gent zorgt elk jaar voor een paar pakkende documentaires die het genre me telkens meer genegen maken. Dat geldt ook voor deze kijken op het Oostenrijkse onderwijs van Ruth Beckermann. Ze volgde drie jaar lang een klas lagereschoolkinderen in de grootste school van Wenen, waar nu vooral kinderen van migranten les volgen. Lerares Ilkay gaat elk jaar met hen mee en probeert hen klaar te stomen voor later.
Op de publieke vertoning die wij bijwoonden, vertelde de regisseur trots dat de docu al veel teweeg had gebracht in Oostenrijk, en we begrijpen waarom. De opzet en casting zijn heel goed gekozen. Vooral de lerares is het selling point van Favoriten. Zij duwt niet enkel leerstof in hun hoofden, maar leert hen te passen in hun nieuwe thuis. De Duitse taal, maar ook de waarden die sommige kinderen niet altijd meekrijgen van thuis. Ze is empathisch maar kordaat, en dankzij de evolutie die je de kinderen ziet maken, besef je nog maar eens hoe belangrijk leerkrachten zijn. Misschien eens tonen aan de minister van Onderwijs?
Dag 5
Christmas Eve in Miller’s Point
Een levendige familie komt samen op kerstavond, en dat gaat zoals overal gepaard met nieuwtjes, grote en kleine discussies en te nemen beslissingen.
Na The Holdovers is er een nieuwe appreciatie voor kerstfilms, dus de verwachtingen waren hooggespannen voor deze van Tyler Thomas Taormina. Het eerste deel van de film zijn we een vlieg op de muur bij de festiviteiten in het ouderlijke huis van de familie, daarna volgen we twee kleindochters die ontsnappen en naar hun vrienden trekken. Het eerste deel boeide me meer, ook dankzij de geweldige setaankleding en warme cinematografie. De toon van het tweede deel wordt dan ineens veel vreemder, en de personages zijn ongrijpbaarder dan de familie. Wel leuk: de droge bijrol van Michael Cera en Gregg Turkington als nutteloze politiemannen.
Blitz
Steve McQueen is na Widows een paar jaar geleden terug op fictieterrein met zijn grootschaligste film sinds Twelve Years a Slave. In Blitz worden we teruggekatapulteerd naar de bombardementen op Londen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Alleenstaande moeder Rita besluit om haar zoon George te laten evacueren uit de stad, maar hij heeft daar duidelijk geen zin in en springt de trein uit, op naar huis.
Vanaf het begin van de film grijpt McQueen je bij je nekvel, met prachtige beeldvoering, intense actiescènes, geluidseffecten en een goede score van Hans Zimmer. Blitz is dan ook op zijn best wanneer het focust op het effect van de dreiging op de personages. Dat je daarnaast ook nog de tocht van de jongen volgt, die door zijn huidskleur genoeg tegenkanting krijgt, zijn net wat te veel verhaallijnen bij elkaar om emotioneel heel erg betrokken te zijn, zeker omdat er in het deel van de jongen ook nog wat te veel clichéstukken zitten. Nieuwkomer Elliot Heffernan houdt zeker stand naast Saoirse Ronan en Harris Dickinson, maar zij krijgen eigenlijk te weinig te doen. Een film waar meer in zat, denk ik, maar toch nog zeker de moeite.
Dag 6
Maldoror
Zondag rustdag, en dus begonnen we de tweede week met nog een Belgische film. Fabrice du Welz snijdt wellicht het zwartste hoofdstuk uit onze geschiedenis aan. In deze fictieve hervertelling van de zaak-Dutroux volgen we Paul Chartier, een jonge gendarme die zich met collega’s vastbijt in het onderzoek-Dedieu dat de gerechtelijke politie voor hen niet ernstig genoeg neemt. Dat moeten ze echter doen met de handen op de rug gebonden, en daardoor wordt het bij Paul al snel een obsessie…
De Belgen blijven het goed doen, want du Welz levert een sterke politiethriller af die de spanning langzaam opbouwt. Vooral de gendarmerieverhaallijn lijkt fictief, want van de zaak-Dutroux zijn heel veel zaken overgenomen. De wanorde binnen Justitie toen en de vermoedens van corruptie blijven het meeste bij, zeker omdat die ervoor zorgen dat een degelijke jongeman er bijna onderdoor gaat. Een goed uitgewerkt script doet je snel meeleven met de personages, net als de topprestatie van vooral Anthony Bajon. Die 2,5 uur gingen wel heel snel voorbij.
My Favourite Cake
Een gepensioneerde verpleegster voelt zich eenzaam in Teheran, de hoofdstad van Iran. Ze is al meer dan 30 jaar weduwe en haar kinderen zijn al lang verhuisd naar het buitenland om vrijer te kunnen leven dan onder het Iraanse regime. Met haar vriendinnen afspreken wordt ook steeds moeilijker en in de eerste act zien we een vrouw die steeds eenzamer wordt en dit ook steeds probeert te verbergen voor haar omgeving. Dan ontmoet ze een tevens eenzame zeventigjarige taxichauffeur en slaat de vonk over. Ze besluit de chauffeur die avond bij haar thuis uit te nodigen, ook al mag dit niet van de Iraanse zedenpolitie.
My Favourite Cake heeft heel warme momenten en kan ook ontroeren. Het is een soort van romcom geworden over mensen op leeftijd. De humor is zeker aanwezig en houdt het zwaardere thema licht. In Iran zelf heeft de overheid veel problemen gehad met de film om typische onverdraagzame redenen. Qua romcom zijn we in het westen al wat meer gewoon, maar deze aparte insteek, al is het cultureel, is wel een aangename wind. (Frédéric)
Milano
Jonge vader Alain leeft met zijn dove zoon Milano in zekere armoede. Hij doet zijn best om hen een toekomst te geven, maar dat is niet makkelijk. Zeker wanneer Milano om beter vraagt en zijn afwezige moeder wil leren kennen.
Christina Vandekerckhove blijft na Rabot in Gent voor haar fictiedebuut. De film laat goed zien dat zo veel mensen in armoede of problemen heel erg hun best doen om eruit te raken. De vertolking van Matteo Simoni is één brok menselijkheid en kwetsbaarheid. De band tussen Alain en Milano is heel geloofwaardig, net als de wens van de jongen om een beter en ander leven. Het is alleen jammer dat een andere verhaallijn met nevenpersonages minder boeiend is en Vandekerckhove zich naar het einde toe toch wat mispakt en net een stapje te ver gaat.
Le Royaume
Le Royaume is een Franse film die zich afspeelt op het eiland Corsica midden jaren 90. Het hoofdpersonage is de 15-jarige Lesia (de actrice is wel iets te oud om geloofwaardig een tiener te spelen) die een nogal heftige zomer zal beleven. In de plaats van een rustige zomer in haar dorpje moet ze opeens naar haar vader, die aan het hoofd staat van een Corsicaanse maffia. Er loopt vanalles uit de hand en ze moeten samen op de vlucht slaan.
Le Royaume is een misdaadthriller geworden zoals we er al meerderen gezien hebben. Op zich is er niet veel op aan te merken, maar steekt hij ook niet boven alle andere uit. Een leuk tussendoortje, maar snel vergeten. (Frédéric)
A Different Man
De tweede keer Sebastian Stan op Film Fest Gent en een visie nadat we reeds The Substance zagen. Qua thema is er zeker een parallel te trekken tussen beide films, als doet de A24-filter hier veel.
Stan speelt in A Different Man een introverte New Yorkse acteur met een hevige vorm van neurofibromatose waardoor zijn gezicht volledig bedekt is met gezwellen. Door zijn aandoening leeft hij is een nogal brak appartement, wordt hij veel aangestaard, wordt hij weinig geholpen en vind hij nauwelijks werk. Dankzij een nieuwe medische behandeling, kan hij geholpen worden en ziet hij eruit als Sebastian Stan. Als hij via zijn nieuw zelfvertrouwen de rol van zijn leven kan strikken, nota bene over een verhaal gebaseerd op hem mét zijn aandoening, ontmoet hij Oswald. Oswald is een zelfzekere Brit met dezelfde aandoening die Edward had. Alleen gaat Oswald hier heel anders mee om. Opeens verandert A Different Man in een film over hoe we naar ons zelf kijken.
Niet alles wat A24 aanraakt is goud, maar met A Different Man schieten ze weer los in de roos. (Frédéric)
No Other Land
Een collectief van twee Israëliërs en twee Palestijnen filmde van 2019 tot oktober 2023 in Masafer Yatta, een regio in de Westelijke Jordaanoever. Al decennialang probeert Israël de inwoners weg te jagen uit het gebied door hun huizen af te breken, volgens de bewering dat zij illegaal bouwden op militair oefenterrein. We volgen inwoner Basel, die het verhaal van zijn regio wil vertellen, en Israëlisch journalist Yuval, die de praktijken van zijn land sterk veroordeelt.
Ik kan me moeilijk voorstellen dat je een meer hartverscheurende en dwingende film zal zien op FFG dan deze. De moed en kracht van de filmmakers en de mensen in Gaza is verbluffend. Hun thuis wordt vernield, maar ze mogen de Westelijke Jordaanoever ook niet verlaten. Dat zorgt voor wanhopige en mensonterende taferelen die de bomvolle zaal lam sloegen. Maar ook de momenten van hoop en vreugde missen hun impact niet. Dit zijn mensen die gewoon willen leven in hun grondgebied. Het is dan ook een absolute schande dat de wereld hen in de steek laat uit angst voor machtsgeobsedeerde mannen.
Dag 7
The Room Next Door
Ook dinsdag werd er even een rustdag genomen om er dan woensdag terug in te kunnen vliegen. Starten doen we met een drama met in de hoofdrollen Julianne Moore en Tilde Swinton.
Het personage van Tilda Swinton, Martha, is terminaal ziek en ze neemt terug contact op met een oude vriendin, Ingrid, gespeeld door Julianne Moore. Euthanasie is (nog) niet legaal in New York waardoor Martha besluit zelf euthanasie te plegen in een rustieke omgeving. Ze vraagt aan Ingrid om haar te vergezellen op reis en aanwezig te zijn in ‘the room next door’ voor wanneer ze haar euthanasiepil neemt.
The Room Next Door is een euthanasiedrama waarin mijmeren over het leven (en de dood) centraal staat. Scriptgewijs voelt het echter soms een beetje snel afgerond aan. Wanneer er in gesprekken over het verleden gepraat wordt, voelt dit heel geforceerd aan. Het lijkt erop dat de schrijvers geen vlotte manier vonden om de informatie over te brengen waardoor deze gesprekken ongeloofwaardig overkomen. De enkele flashbackscènes met jongere acteurs zijn precies ook vrij snel gedraaid met weinig aandacht voor het spel. Geloofwaardig komen deze acteerprestaties niet over. Dit staat natuurlijk weer in sterk contrast met het overgrote deel van de film waarin we Swinton en Moore samen zien spelen en er wel vakmanschap van het scherm druipt. Een goede boodschap, maar de iets te magere uitvoering duwt mijn persoonlijke score toch omlaag. (Frédéric)
Bird
De jonge Bailey (Nykiya Adams) groeit op in armoede en in een onstuimige familie. Wanneer ze de exentrieke maar eenzame Bird (Franz Grokowski) ontmoet, komt ze tot een aantal inzichten over wat familie kan zijn.
Andrea Arnold geeft mensen aan de rand van de maatschappij diepgang in haar films, en dat is hier niet anders. Het is een onsentimenteel maar mooi portret zonder vooroordelen en met een streepje magisch realisme. En ook met geweldige vertolkingen van de jonge Nykiya Adams, Barry Keoghan en Franz Grokowski.
Dag 8
Waarom Wettelen?
Een gezin neemt afscheid van moeder Christine. Net wanneer ze de kist willen begraven, komt een notaris af met Christines laatste wens: begraven worden in Wettelen. En dus begint de dagenlange staptocht van een familie achter de lijkwagen.
Voor de absurde en droge humor ben ik zeker te vinden, maar na iets eens meer dan een uur is het verrassende er wel af en slabakt het tempo, om dan weer toe te werken naar een goed einde. Dimitri Verhulst zocht een uitstekende cast voor zijn puike debuut, waarin hij zeker ook wat regieflair ten berde brengt.
Riefenstahl
Met een uitgebreide collectie aan documenten, foto’s, casettes en ffilmpjes uit het nalatenschap van Leni Riefenstahl probeert Andreas Veiel een echt beeld te schetsen van de regisseur die bekend werd om haar nazipropagandafilms. Waren het gewoon opdrachten zoals ze zelf beweerde?
Veiel is alleszins geslaagd in zijn opzet, zonder talking heads maar met enkel Riefenstahls eigen materiaal. Hij overloopt haar geschiedenis en legt parallellen, maar kan door haar eigen woorden ook haar persoonlijkheid goed blootleggen. Een heel doeltreffende documentaire over een creatieve maar controversiële figuur, moraliteit, schuldig verzuim en hoe een land omgaat met een nationaal trauma.
Dag 9
Op de voorlaatste dag hielden we het rustig, met maar één FFG-film. Erna gingen we nog gewoon naar Lee, die gerust in het programma had gepast. Review binnenkort!
Maria
Tijdens de laatste week van haar leven probeert operalegende Maria Callas haar stem terug te krijgen, of te onderzoeken of dat nog kan. Jarenlang optreden heeft ook op andere vlakken een tol geëist. Callas’ mentale gezondheid baart haar butler en huishoudster dan ook zorgen.
Na Jackie en Spencer brengt Pablo Larraín het sluitstuk in zijn trilogie over complexe maar getormenteerde bekende vrouwen. Ook hier zorgt hij voor een zekere afstand tot het hoofdpersonage, maar gaandeweg besef je waarom. Angelina Jolie maakt Maria steeds toegankelijker, met een ingehouden maar heel kwetsbare vertolking. Een oogslag of ‘hmm’ zeiden vaak meer dan genoeg. Wellicht de meest toegankelijke en tegelijk minst onverwachte film van Larraín.
Dag 10
Conclave
Na de dood van de paus is het aan deken Lawrence (Ralph Fiennes) om het conclaaf in goede banen te leiden. Maar de pausverkiezing heeft veel meer intrige in petto dan hij verwacht of gehoopt had.
Na het hartverscheurende All Quiet on the Western Front gaat regisseur Edward Berger de meer entertainende tour op. Deze politieke semi-whodunnit kan eender waar en voor eender welk politiek ambt gemaakt worden, want zo blijkt: het conclaaf is ook een en al populariteitswedstrijd, gelobby en verkiezingsfraude. Maar ik kijk liever Ralph Fiennes, Stanley Tucci en John Litgow dan naar Guy D’Haeseleer en co. Bovendien geeft de film een inkijk in de ceremonie rond het conclaaf en hoe één kapel vol kardinalen de toekomst van een volledig geloof bepalen. Stilistisch geregisseerd en met een geweldige score. Simpelweg een goede film!
Een Schitterend Gebrek
Deze boekverfilming van Michiel van Erp vertelt het verhaal van Lucia (Dar Zuzovsky), een Italiaanse courtisane die in Amsterdam na zestien jaar haar oude liefde opnieuw tegenkomt: Giacomo Casanova (Jonah Hauer-King).
Dit eerder doorsnee liefdesverhaal begint een beetje stuntelig, met de twee hoofdpersonages die met wapperogen hun visie op de wereld delen. Ze zijn meteen verliefd, maar de maatschappij staat in de weg. Wanneer de complicaties beginnen, wordt het wat interessanter. Toch als je het Clark Kent-aspect negeert waarbij Casanova zijn gemaskerde ex niet herkent. Verder is de film best onderhoudend, met een mooie productiewaarde en goede vertolkingen van Zuzovsky en Hauer-King.
Dag 11
Afsluiten doen we thuis, dankzij het videoplatform van Film Fest Gent, met de winnaar van de Explore Award.
78 Days
In maart 1999 begonnen bombardementen op Servië. Die aanvallen maakten deel uit van 78 dagen durende luchtaanvallen waarmee de NAVO de toenmalige Servische president Slobodan Milosevic wou dwingen om zijn oorlog tegen de separatisten in Kosovo te staken. Drie meisjes die in het aanvalsgebied wonen, maken een videodagboek voor hun vader wanneer die opgeroepen wordt om naar het leger te gaan.
Eerlijk gezegd wist ik niet dat dit fictie was tot ik de credits zag. Het visuele aspect met de Hi8-camera en homevideo’s was dus zeker in orde. Ook op de cast valt eigenlijk weinig op te merken, alles kwam natuurlijk over. Maar het nadeel van die homevideo’s is dat mensen stoppen met filmen als er iets gebeurt. Soms weerhoudt dat je ervan om de emoties te voelen die in tussentijd niet getoond werden.
Film Fest Gent liep tot 20 oktober. Films die nog in de zalen komen, krijgen zeker nog een review.
© header: Film Fest Gent
