Sekiro: Shadows Die Twice review – FromSoftware doet het alweer

Vier seizoenen zijn verstreken en de lente is in het land. Voor velen het moment om naar buiten gaan en te genieten van de zon en een terrasje. Wie niet meegaat, weet waarom hij binnen blijft: een nieuwe FromSoftware-game wordt op de wereld losgelaten. En met nieuw bedoelen we ook gloednieuw. Gedaan met de zware harnassen van Dark Souls en de edgy wapens uit Bloodborne. Met Sekiro: Shadows Die Twice boeken we een ticket naar het land van de rijzende zon en scherpen we onze katana, net op tijd om de kerselaars te zien bloeien en onszelf te doen bloeden. Want FromSoftware blijft FromSoftware en dat is exact waarom Sekiro opnieuw een meesterwerk is.

Eenmaking in de Sengoku-periode

Deze keer strijkt de moordkermis neer in het verre en oude Japan, meer bepaald tijdens de Sengoku-periode. Japans meest besproken geschiedenis was er eentje van permanente oorlog om controle van het land tussen de verschillende grote clans. In Sekiro zijn het dan wel fictieve families die het slagveld bevolken, de folklore rond de hele periode blijft echter ongedeerd. Ons verhaal plaatst ons in de geta van de shinobi genaamd Wolf. Als gezworen beschermer van de Ashina-prins Kuro verandert het verhaal in een nachtmerrie wanneer de prins ontvoerd wordt omwille van zijn vermaande drakenbloed. Beroofd van wapens en linkerarm start zo de eindeloze strijd van onze shinobi, op zoek naar zijn prins en eerherstel.

Voor het eerst in zijn geschiedenis laat FromSoftware ons niet toe om een eigen personage te maken. Hierdoor krijgen we in primeur ook echte dialogen en dat komt het verhaal alleen maar ten goede. Het blijft natuurlijk cryptisch en ingewikkeld maar door een gezicht te krijgen, sleept het epos je meteen mee. De lineaire structuur van de eerste speeluren zorgt er ook voor dat het veel duidelijker is wat je doel zal zijn en waar je naartoe moet. Een substantiële verandering ten opzichte van vorige Soulsborne-spellen, maar één die we alleen maar kunnen aanmoedigen omdat het je extra betrekt in de game. Voeg daaraan de talrijke cutscenes met perfecte voice acting toe (standaard ingesteld op Japans, kudos From – nvdr) en Sekiro steekt met kop en schouders uit boven zijn voorgangers op vlak van storytelling. En dan zijn er nog alle verschillende eindes… Teveel goeds dat we verder niet voor je gaan spoilen.

Reflexen ontleren

Dat prachtig verhaal ontdekken is wel een ander paar mouwen. Ja, Sekiro: Shadows Die Twice is een aartsmoeilijk spel. Meer nog dan zijn voorgangers in het genre omdat de gameplay zo fundamenteel veranderd is. Gedaan met de rol-simulator van destijds, maak plaats voor het zwaardengeklets van de posture mechanic. Telkens onze wolf of de vijand een aanval blokkeert, vult de posture-meter zich. Is die vol, dan breekt je postuur en ben je een vogel voor de kat. Kan je de slag echter met de perfecte timing blokkeren, dan vul je net de meter van de tegenstander. En zo ontstaat de meest bevredigende combat loop die From ooit bedacht. Een permanent, episch geklets dat meer dan ooit je aandacht en reflexen op de proef zal stellen. Ontleer dus al je oude gewoontes want Sekiro straft ze onherroepelijk af. Gemakkelijker gezegd dan gedaan? Gelukkig heb je als shinobi meer dan één truc achter de hand.

Want ja, voor het eerst maakt ook stealth zijn intrede in de reeks. De Wolf van Ashina kan zelfs springen en met een grijphaak van dak tot dak slingeren! Een ontzettende uitbreiding van je speeltuin en eentje die je even goed onder de knie moet krijgen als het vechten. Een sluipaanval schakelt vijanden namelijk in één slag uit, vanwaar je ze ook belaagt. Zelfs bazen zijn vatbaar voor wat in de schaduw schuilt, al hebben zij meer dan één leven te spenderen voor hun krijgsheer. Meer dan ooit tevoren kan je nu het gevecht in jouw voordeel keren. FromSoftware heeft voor de nieuwe manoeuvres ook zijn level design volledig herzien en ook dat is een succes. Elk probleem heeft nu meerdere wegen en de hele kaart zit tjokvol geheime routes en verborgen afsplitsingen naar ongeziene plekken. Een ware traktatie voor je duimen. Het hele. Avontuur. Lang.

Meer dan een mens

Ik hoor al je vragen: waar zijn alle classes naartoe en waar upgrade ik mijn stats? Ook hier maakt From de ommekeer. Geen ingewikkelde parameters en softcaps meer, upgrades komen nu in de vorm van levensboosts en een simpele damage upgrade. De broodnodige verbeteringen kan je enkel bemachtigen door bazen te mollen, dus grinden tot je erbij neervalt is uit den boze. Wel stijg je nog van level, dus waar dienen de punten voor? Hiermee speel je technieken vrij om je arsenaal verder uit te breiden. Sterker wordt je niet, maar wat dacht je van een brutale counter voor steekaanvallen? Of wil je misschien nog minder opvallen als je sluipt? Allemaal vind je ze in de onverwacht uitgebreide skill trees van de game.

Het nadeel van het ontbreken van een puntensysteem is dat we alle variëteit in wapens verliezen die Souls-games ook zo leuk maakten. Als remedie hiertegen werd de afgekapte arm van onze protagonist vervangen door een dodelijke prothese vol gadgets. Je vindt er in de loop van het spel een tiental en allemaal bieden ze antwoord op een andere situatie. De shuriken zijn ideaal om zwakke doelwitten van ver uit te schakelen, terwijl de massieve bijl dan weer klieft door schilden alsof het papier is. Ze kosten wel een nieuwe grondstof genaamd Spirit Emblems, maar je kan te allen tijden switchen tussen de drie gekozen tools gedurende een gevecht. Toegegeven, het is wat minder spannend dan een miasma aan zotte wapens maar het vervult zijn taak en past ook perfect in de setting.

Sterven is voor gewone mensen

En From is niet klaar met het roer om te gooien in het gameplay-departement. Zeg vaarwel tegen online. Geen irritante invaders meer als het begeerde bonfire binnen handbereik ligt, maar dus ook geen handige summons meer wanneer een baas keer op keer de vloer met je veegt. Een gemis, zeker voor beginnende spelers, nu de moeilijkheidscurve behoorlijk steiler is dan in vorige games. Geen nood, ook daar heeft de ontwikkelaar aan gedacht. Niet alleen kan je nu gewoon pauzeren, je mag zoals de ondertitel van het spel aangeeft ook meer dan één keer sterven.

Geen paniek, daardoor is het allesbehalve voor “casuals” ontworpen. Eerst en vooral omdat je maar de helft van je leven terugkrijgt. Daarnaast kan je het ook niet willens nillens gebruiken. De eerste joker krijg je bij elke pauze aan een boeddha-beeld (de bonfires uit het verre oosten), voor de andere ga je moeten knokken. Met andere woorden, je moet je eerst wat bewijzen voor je een tweede kans krijgt. Het dient dus meer voor een vuile valstrik die je miste dan om bazen in de luren te leggen, en dat is exact hoe het moet zijn.

Bloedmooi

Moeten we nog eens herhalen hoe goed de ontwikkelaars zijn in het maken van werelden? Want Sekiro voegt alweer pluimen toe aan de al overvolle hoed van deze grootmeesters. Elke nieuwe omgeving is puur wallpaper-materiaal, elk decorstuk werd met precisie gemaakt en met grootste zorg in de wereld geplaatst. Alles, van de stijl tot de bijhorende muziek, schreeuwt kunst. Ook vijanden werden met chirurgische nauwkeurigheid ontwerpen en geanimeerd. Aanvallen hebben gewicht maar voelen ook gracieus en vooral evenwichtig aan. Een ware kost voor de ogen. Het is ons een raadsel hoe FromSoftware zulke kunsten klaart in zo’n korte tijd. Rouwig zijn we er allerminst om.

Content zo ver het oog reikt

Ja hoor, het blijft maar geven. Want met deze game ben je zo’n 30 tot  40 uur zoet om het de eerste keer uit te kammen. Niet alleen zijn er meer bazen dan ooit te voren, de omgevingen waarin ze verborgen zitten zijn massief. Na je eerste paar uurtjes spelen opent de wereld zich als een waaier en je gaat niet weten waar te beginnen. Telkens je denkt dat het einde in zicht is, gooit het spel je nog een berg of twee voor de voeten. Zie je de nobele queeste toch tot een (goed) einde, dan krijg je er nog de traditionele New Game+ bovenop, waarin je niet alleen je krachten bewaart maar ook alle geleerde technieken en prothese-upgrades. De game wordt natuurlijk wel een pak moeilijker, of wat had je gedacht?

10/10, boeken toe?

Niet helemaal. Op technisch vlak valt de PS4-versie bijvoorbeeld wat te verwijten. Daar is de framerate niet altijd stabiel, wat niet alleen visueel storend is maar af en toe zelfs zorgt voor een gemiste input. Meestal was dat niet in combat maar tijdens het zoeven met de grijphaak, waar je dan voor schijnbaar geen reden af en toe een tak mist. Collega’s op PS4 Pro en pc hebben dit gelukkig niet meegemaakt. Problemen die ze wel delen met de PS4-spelers zijn de camera, die maar al te graag je tenen filmt als je in een hoek belandt, en de kloof in het detectiesysteem van de vijanden. Het is ook From niet gelukt om een juiste balans te vinden tussen vijanden die geboren zijn met kilometers verre X-ray vision en vijanden die hun eigen handen nog niet terug zouden vinden als ze er een handleiding voor kregen. In een spel zo afstraffend als Sekiro zorgt het af en toe voor toch wat frustratie en ongeloof. Iets wat kon vermeden worden met wat aandacht of in het geval van de camera, met wat beter design van sommige slagvelden. Net niet perfect, helaas.