Weinig games die de voorbije E3 voor zoveel memes en hilariteit hebben gezorgd als Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin en de onweerstaanbare drang van het hoofdpersonage Jack om Chaos te doden in de wereld van de originele Final Fantasy. Aangezien de ontwikkelaar Team Ninja echter ook verantwoordelijk is voor het schitterende Nioh en Nioh 2 en aangezien de verschillende uitdagende demo’s best goede en brutale gameplay bevatten, leek het ons toch een spel om in de gaten te houden. Nu het volledige spel uit is, krijgen we een antwoord op onze vragen: Kunnen we Chaos doden? Is Stranger of Paradise een remake van Final Fantasy I of gaat het spel verder dan dat? Geekster trok leren kledij aan, stak earpods in en zocht het voor jullie uit.
- Ontwikkelaar: Team Ninja
- Uitgever: Square Enix
- Platformen: pc, PS4/5, Xbox One, Xbox series X/S
- Datum: 18 maart 2022
- Reviewcopy op PS5 ontvangen via de uitgever
Terug naar de bron
Het verhaal van Stranger of Paradise lijkt in het begin héél eenvoudig: de vier Kristallen die de elementen aarde, vuur, water en wind controleren zijn in gevaar, en Chaos bedreigt het land. Gelukkig is er Jack, de protagonist van Stranger of Paradise. Hij en zijn kompanen hebben een missie die hen verenigt als de Warriors of Light: ze willen met heel hun hart Chaos doden. Ze weten niet waarom, of zelfs waar ze vandaan komen of waarom ze geheugenverlies hebben, maar ze trekken naar het koninkrijk Cornelia om Chaos te gaan bevechten. Jacks koppigheid, de frequentie waarmee hij en andere personages het woord Chaos zeggen, de occasionele groep-fistbump en Jacks hilarische neiging om de monologen van de verschillende villains hardhandig te onderbreken komen heerlijk overdreven over, en voelen aan als een parodie op oude RPG-clichés of op spelers die zich van de verhalen van RPGs niets aantrekken. Aan de andere kant houdt het verhaal zich wel volledig serieus. Jack is gewoon zo en er is een goede reden waarom hij zo is.
Stranger of Paradise brengt je dan aanvankelijk een eenvoudige hervertelling van het originele verhaal van Final Fantasy I: red de vier Kristallen door de vier Fiends te doden en versla Chaos. Sommige elementen of personages zoals prinses Sarah, Bikke en Astos hebben een grotere rol gekregen, andere zoals Matoyah of Bahamut en het Castle of Ordeals zijn helemaal afwezig. Na een tijdje merk je echter dat er meer aan de hand is, moet je de oorzaak van het geheugenverlies bij elkaar puzzelen en komt er wat meer emotie aan te pas. Doorheen het spel worden er hints gegeven (vooral in goed verstopte collectibles), en wanneer in de laatste uren bepaalde plotelementen opeens veel belangrijker worden, merk je na 20-30 uur spelen dat heel het verhaal eigenlijk niet minder krankzinnig is dan het originele Final Fantasy en er goed bij past.
Fans van het originele spel zullen dit zeker kunnen smaken, wie voor de eerste keer een Final Fantasy speelt misschien ook, maar zal toch met bepaalde vragen blijven zitten. Jack zelf blijkt complexer te zijn dan je in het begin denkt, maar de andere nevenpersonages zijn er eigenlijk enkel voor hem en tonen op één NPC na weinig tot geen character development. Ook is het plot best voorspelbaar, zowel voor wie Final Fantasy kent als voor wie de trailers gezien heeft. Ten slotte is het een beetje jammer dat niet elk element in het verhaal duidelijk uitgelegd wordt of dat personages tussen cutscenes door opeens volledig van mening of houding kunnen veranderen. In ieder geval kan je in het begin van het spel genieten van de absurditeit en koppigheid, en tegen het einde appreciëren dat het allemaal een beetje verder gaat.
Bevredigende en brutale gevechten
Zelfs als niet iedereen het verhaal van dit spel zal appreciëren, kan Stranger of Paradise het vooral hebben van zijn third person action RPG gameplay. Gelukkig stelt deze absoluut niet teleur. Je moet immers zowel in de gewone gevechten als in de baasgevechten een verzameling klassieke monsters uit de hele reeks op bijzonder gewelddadige wijze verslaan. Wie Nioh of Nioh 2 gespeeld heeft, zal in dit spel meteen een aantal elementen daaruit terugvinden zoals het selecteren van missies (alleen of in multiplayer!), snelle gevechten (zeker aan 60 fps), meerdere combo’s (die je zelf helemaal kan customizen!) en dodgen en blocken. In tegenstelling tot de Niohs is er trouwens geen stamina!
Je moet wel rekening houden met je HP, MP (voor al je speciale aanvallen) en je break meter. Wanneer deze laatste op is, ben je eventjes een vogel voor de coeurl. Je kan gewone aanvallen ontwijken of blocken (ten koste van je break meter) of op het goede moment met je soul shield afweren. Dit magisch schild maakt je break meter snel leeg, maar als je het als een goed getimede parry gebruikt, kan je counters op de vijanden doen of zelfs hun speciale aanvallen absorberen en terugkaatsen naar hen! Niets zo leuk als de fire spells van een Bomb ernaar terugsmijten zodat die oververhit geraakt en self destruct doet. Aanvallen absorberen en terugkaatsen blijft zelfs tot en met de laatste baas een goede tactiek, zolang je er de break meter voor hebt.
Die break meter werkt natuurlijk ook omgekeerd: je vijanden bezitten er allemaal een, en je zal vlug doorhebben dat je best probeert deze zo snel mogelijk leeg te krijgen. Dan kan je namelijk meteen de vijanden uitschakelen met brutale finishers waar zelfs Kratos trots op zou zijn. Hiervoor moet je sterke aanvallen uitvoeren met je MP. In het begin van elk level is je MP eerder beperkt, maar door aanvallen af te weren met je soul shield of door vijanden brutaal te executeren, gaat je max MP omhoog. Bepaalde acties of met een lege break meter komen te zitten, zorgt er echter voor dat je max MP weer vermindert. Het is dus de bedoeling om tijdens een level genoeg MP op te bouwen zodat je bij elke baas een mooie voorraad hebt. Om je nog een beetje meer te helpen, krijg je twee AI companions die (na een tijdje) de vijand best wat schade kunnen berokkenen.
Multiclassing
Deze leuke gevechten worden aangevuld met een schitterend job system. Stranger of Paradise bevat een heleboel verschillende jobs die we kennen uit de serie, zoals black mage, dragoon, knight of thief. De grote verzameling jobs hebben allemaal hun eigen unieke kantjes, gameplay en mogelijke wapens. Jack kan twee jobs tegelijkertijd beoefenen en met de druk op één knop wissel je naadloos tussen beide. Zo kan je als berserker je roekeloos in de strijd gooien om indien nodig snel naar white mage te wisselen en jezelf te genezen. Of je kan vanop afstand vijanden met zwarte magie bestoken om, indien ze dichterbij komen, meteen met een pugilist erop te kunnen slaan dat het een lieve lust is. Het is allemaal heel leuk, maar het zorgt er wel voor dat Stranger of Paradise (op de normale action difficulty) eigenlijk niet zo moeilijk aanvoelt (en zeker veel gemakkelijker dan de demo van een paar maanden terug). Het enige wat hierbij een beetje tegenvalt, is dat het selecteren van je magie toch wat gebruiksvriendelijker had gemogen.
Hoe meer je een job gebruikt (of speciale stukjes kristal erin investeert), hoe meer skill points je kan investeren in de skill tree van die job. Hierdoor krijg je nieuwe mogelijkheden en kan je ook meer geavanceerde jobs unlocken. Het is mogelijk heel het spel met dezelfde job te spelen, maar je kan ook zonder probleem heel het spel tussen jobs wisselen en dé synergie zoeken die past bij jouw speelstijl of de huidige uitdaging. Er zijn (jammer genoeg) geen set bonuses, maar elke job heeft een proficiency rating die je via je equipment of bepaalde opties in de skill trees kan verhogen. Hoe hoger, hoe meer extra bonussen je krijgt. In tegenstelling tot de vorige games van Team Ninja kan je trouwens niet meer apart investeren in je stats. Je stats opbouwen doe je dus enkel met je equipment (die begint als relatief saaie t-shirts of outfits van leer, maar na een tijdje er veel leuker begint uit te zien) en je proficiency. Jammer genoeg heb je geen “glamour” of “transmog”-optie voor je outfit.
Ook de fouten van Nioh
Als er één negatief punt is aan de gameplay, is het wel de hoeveelheid loot. Net zoals in Nioh en Nioh 2 krijg je een constante overvloed aan gelijkaardige harnassen, handschoenen, wapens en nog veel meer, allemaal met hun eigen stats en bonussen. Het probleem is dat je dan soms veel te lang in menu’s kan zitten om de juiste uitrusting te kiezen of om alle andere stukken te ontmantelen. Aan de ene kant kan je met de druk op een knop gelukkig wél heel snel je krachtigste equipment automatisch aantrekken, maar aan de andere kant houdt dit systeem te weinig rekening met je proficiency, waardoor je soms toch nog steeds in te veel menu’s zal zitten in plaats van het spel zelf te spelen (hoewel je proficiency optimaliseren niet echt nodig is voor het postgame). Gelukkig kan je net zoals in Nioh 2 bepaalde stukken equipment veilig stellen en de rest snel verkopen, maar zelfs met deze optie moet je om de twee á drie levels een paar minuten bij de smid spenderen om alle stukken uitrusting die je verzameld hebt te ontmantelen aangezien je maximum van 500 stukken tijdens het spelen (4500 in je stash) heel snel bereikt wordt. Je kan je uitrusting ook sterker maken, maar dit is eigenlijk pas iets voor in het postgame.
Auditieve en visuele – maar soms teleurstellende – nostalgie
Het is leuk om in de soundtrack, afhankelijk van in welke locatie uit een oudere Final Fantasy je personages zich bevinden, bekende werken uit de hele serie te horen, maar de bewerkingen of remixes zelf zijn – na alle remasters, remakes, orchestrale en symfonische versies die we intussen al hebben kunnen horen – soms toch wat teleurstellend. Dat wil niet zeggen dat er geen goede remixen of originele stukken in Stranger of Paradise zitten. Het battle theme is zeker niet slecht (maar je zal het wel constant moeten horen) en vooral naar het einde toe zijn er een paar leuke stukken, waaronder een trage koorversie van een bepaald stuk uit Final Fantasy I. Daarnaast heb je ook minstens één echt lied uit onze wereld dat we niet willen spoilen (maar wie de trailers gezien heeft, weet al waarover het gaat). De voice actors leveren degelijk werk, zeker als je beseft dat ze werken met personages die vaak kortaf zijn of geheugenverlies hebben. Naarmate het spel vordert, kunnen ze ook wat meer emotie tonen.
Een puntje waar Stranger of Paradise echt op teleurstelt, zijn de graphics. In belangrijke cutscenes ziet het er allemaal wel nog relatief degelijk uit, maar eenmaal je met minder belangrijke NPC’s gaat praten, merk je – zeker in performance mode – meteen dat ze wat steken hebben laten vallen. Bij momenten lijkt alles dan eerder uit een generatie (of twee!) vroeger te komen. Het geheel ziet er soms ook niet scherp genoeg uit. Op PS5 hadden we geen problemen met framerates, maar op het internet klagen veel mensen met de pc-versie dat de performance daar toch niet altijd optimaal is. Ten slotte zijn er soms levels waar de belichting bijna pijnlijk voor de ogen is of je letterlijk zo goed als niets kan zien. Dat er een sneeuwstorm moet zijn of dat je in een bos minder zichtbaarheid hebt, tot daar aan toe, maar je kan dit ook tonen zonder je spelers quasi blind te maken.
De levels zijn allemaal gebaseerd op locaties uit Final Fantasy I – XV. Het is dan ook fijn om deze te herkennen, maar soms lijken de ontwikkelaars toch maar een rare keuze gemaakt te hebben en voor een minder iconische locatie uit een van de games gegaan te zijn. Het level design stelt in het begin soms wat teleur, maar na een tijdje wordt het toch wat interessanter. In praktijk komt het er de eerste uren vaak op neer dat je door grote saaie (en vaak lege) gangen moet lopen naar een volgend gevecht. Na een tijdje worden de levels echter complexer, en hoewel je nog veel grote gangen zal tegenkomen, zijn er toch ook levels bij waar je verschillende paden kan volgen (met wel meestal maar één pad om het einde van het level te bereiken). De meeste levels hebben ook een (kleine) gimmick, die zo nu en dan je aandacht zal opeisen, zoals wanneer je door een groot stuk artillerie onder vuur genomen wordt, quasi onzichtbare paden kan volgen of moet opletten voor laserstralen of explosies.
Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin
Stranger of Paradise lijkt eerst naast een hommage aan de hele reeks er een parodie op te bieden, maar wil eigenlijk na een tijdje een serieus verhaal zijn. Het spel slaagt jammer genoeg niet altijd in zijn opzet. Het ogenschijnlijk eenvoudige verhaal wordt na een tijdje een beetje interessanter, en hetzelfde geldt voor het hoofdpersonage, maar niet iedereen zal het plot van het spel kunnen smaken. De gameplay daarentegen is heel leuk, intens en biedt dankzij het schitterende job system genoeg variatie aan om geïnteresseerd te blijven. Enkel jammer van de te grote hoeveelheid saaie loot. Soms zorgen de erbarmelijke graphics of de belichting wel voor gefronste wenkbrauwen, hoewel het fijn is om in verschillende locaties uit de hele reeks te vertoeven.
Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is te koop bij bol.com.
Geïnteresseerd in action RPG’s of Final Fantasy?
Elden Ring is een paar weken uit, en Jason schreef hier zijn voorlopige bevindingen neer.
We hebben al veel geschreven over Final Fantasy. Lees het hier allemaal.
Chaotisch
Stranger of ParadiseRaak
- Heel leuke en brutale gameplay
- Veel variatie dankzij het job system
- Hommage aan en (misschien aanvankelijk) parodie op Final Fantasy
- Het verhaal probeert verder te gaan dan de memes
Braak
- Bij momenten ermbarmelijke graphics
- Te veel waardeloze loot
- Het verhaal slaagt niet helemaal in zijn opzet