Star Wars: The Rise of Skywalker is het volgepropte einde van de Skywalker-saga waar fans op zaten te hopen. Is een overwinning voor de fans ook een zege voor de franchise?
42 jaar na de eerste film in de ruimtesaga ontdekken we met Star Wars: The Rise of Skywalker het definitieve einde van het verhaal van Luke Skywalker en zijn familie. Als The Force Awakens van J.J. Abrams uit 2015 een frisse herhaling van het origineel was, dan viseerde Rian Johnson met The Last Jedi nostalgie als de vijand. The Rise of Skywalker is opnieuw een tegenreactie van regisseur Abrams die het verleden, en in het verlengde de volledige franchise, omarmt.
De Resistance zit weer ondergedoken, terwijl Kylo Ren (Adam Driver met minder tienerboosheid) en zijn First Order het sluimerende, maar ultieme kwaad opzoeken om Leia (Carrie Fisher, gekunsteld tot leven gewekt met oud beeldmateriaal) en haar soldaten voor eens en altijd af te maken. Voor Ren is de missie natuurlijk persoonlijker. Hij wil opnieuw de confrontatie opzoeken met Rey (Daisy Ridley), die volop oefent om haar mystieke Jedi-krachten te ontwikkelen.
Star Wars: The Rise of Skywalker is een overwinning voor de fans
Na het afscheid nemen van de dualiteit tussen de Jedi en de Sith in The Last Jedi, drenkt Abrams zijn vervolg net in de mythologie die uitgebouwd werd in de films én animatiereeksen. Abrams doet dat geleidelijk aan, ongetwijfeld omdat een plotse onderdompeling te hard tegen de schenen zou schoppen van de fans die net blij waren met het losbreken van dat verleden.
De terugkeer naar die zwart-witte tegenstrijdigheid tussen goed en kwaad is natuurlijk inherent aan Star Wars. De saga heeft altijd verteld over het onderdrukte goede tegenover het almachtige kwade, doorspekt met een flinke laag magische mumbo jumbo die The Rise of Skywalker meer dan ooit naar voren schuift. Maar kan het ook op een andere manier dan met een zoveelste connectie met de originele films? Het lijkt nog maar eens alsof niemand écht nieuwe horizonten durft op te zoeken met Star Wars, behalve Rian Johnson dan.
Het opnieuw opduiken van het belang van de Jedi en de Sith is dus een overwinning voor de fans. Een zege die in het groter plaatje helaas tegenstrijdige films oplevert. Hoe verrassend de bovennatuurlijkheid van The Rise of Skywalker ook kan zijn, de breuk met nostalgie is zonder veel moeite opnieuw aan elkaar gelijmd zoals de helm van Kylo Ren.
Boordevol alles
Alles, en er is heel veel van alles, in Star Wars: The Rise of Skywalker kijkt weg alsof Abrams de mondigste fans op hun wenken wil bedienen. Er zit zo veel in de film dat The Rise of Skywalker als twee films aanvoelt. Alles raast voorbij, behalve om even pauze te nemen halverwege en enkele dingen een plaats te geven.
Na een samengeraapt begin waarin zowel de slechterik als de goeierds op pad worden gestuurd (de ene moeten Rey vinden, de anderen MacGuffins), zien we eindelijk het nieuwe trio samen op avontuur gaan. Het is de uitgelezen kans om eens écht kennis te maken met de personages door hun interactie met elkaar. Rey borrelt van een woede die haar verscheurt, Finn (John Boyega) van de liefde en Poe Dameron (Oscar Isaac met deze keer veel meer om handen) van de charme.
De film pakt dan wel de controversieelste stukken uit The Last Jedi met de botte bijl aan, gelukkig blijft de intrigerende relatie tussen Kylo Ren en Rey overeind staan. Hun band neemt nieuwe vormen aan, zonder dat ze daarbij niet op hun eigen benen kunnen staan.
De zoektocht van Rey, Finn en Poe neemt hen naar nieuwe planeten bevolkt door nieuwe personages. Chewbacca, C3-PO en BB-8 vergezellen het drietal in deze iets te herkenbare uithoeken van het sterrenstelsel.
Iedereen krijgt een moment om te schitteren, maar de felheid ervan is wisselvallig. Pas geïntroduceerde personages zoals Rose (Kelly Marie Tran) moeten het afleggen tegen oudgedienden die een glimlach op je gezicht toveren. Het zijn de nieuwe gezichten zoals Zorri Bliss (Keri Russell) en Jannah (Naomi Ackie) die onverwacht kleur toevoegen aan de film.
Want van de wereld zelf hoef je deze keer niet veel kleur te verwachten. The Rise of the Skywalker is grotendeels gedrenkt in grijsblauwe kilheid. De uitspattingen van kleur doen je dromen van planeten waarop je zelf wil rondlopen, nadien werkt de grauwheid op de gemoederen.
De monotone omgevingen passen helemaal bij de uitputtende, eindeloze zwaardgevechten en strijd om de heerschappij van het heelal. Als de film dan toch imposant durft te zijn, rijzen de haren op je armen. Al zeker in combinatie met John Williams die voor de laatste keer, opvallender dan anders, goochelt met zijn iconische composities.
Alles eindigt moeilijk
Er is niks moeilijker dan een einde breien aan iets. J.J. Abrams toont met zijn slotstuk iets te veel respect voor het werk van George Lucas en te weinig voor zijn directe voorganger. Een vlekkeloos einde kan je The Rise of Skywalker niet noemen, daarvoor kiest Abrams te veel voor gemakkelijke oplossingen. Een bevredigend einde is het wel.
De epische ruimtesaga rond de Skywalker-familie eindigt soms voorspelbaar, soms ogenrollend, maar met boordevol plezier, verwondering, kippenvel en hier en daar een verloren traan. Je zal de cinema uitwandelen met een voldaan en misschien een beetje een uitgeput gevoel. De cirkel voelt echt compleet aan. En wat de toekomst nog kan brengen, daarvoor kijken we vol verwachting naar de sterren.
Star Wars: The Rise of Skywalker speelt vanaf 18 december in de bioscoop.
